ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 559

ฉู่หลิวเยว่หลุดยิ้ม แล้วเดินเข้าไป

“เจ้าไม่ต้องทำหรอก ห้องของข้า ข้าทำเองได้”

เชียงหว่านโจวมองนางอย่างแปลกใจ

“แต่ตอนนี้ข้าเป็นผู้ติดตามของเจ้า”

“แล้วอย่างใด?”

“ฉะนั้นแล้ว มันเป็นสิ่งที่ข้าควรทำ”

เชียงหว่านโจวเอ่ยปากหนักแน่น

ถึงเขาจะไม่ได้ทำอันใดแบบนี้มานานแล้ว แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าเขาจะทำไม่ได้

“เจ้าเข้าไปดูก่อน ถ้าไม่พอใจตรงไหน เดี๋ยวข้าจะเข้าไปทำใหม่อีกรอบ”

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตา พลันนึกอันใดบางอย่างขึ้นได้

“เสี่ยวโจว อย่าบอกนะ ว่าเจ้าคิดมาตลอดว่านี่คือสิ่งที่ผู้ติดตามต้องทำ?”

เชียงหว่านโจวตอบกลับอย่างขึงขัง “ใช่แล้ว”

ไม่เช่นนั้นจะมีผู้ติดตามไว้เหตุใดกัน?

ฉู่หลิวเยว่ถึงกับปวดหัว เมื่อเห็นท่าทางมั่นอกมั่นใจของเขา

และไม่รู้ว่าเพราะอันใด ตอนที่เด็กคนนี้พบกับคนๆ นั้น อีกฝ่ายถึงได้สอนสิ่งเหล่านี้ให้แก่เขา

ยิ่งดูก็ยิ่งเหมือนว่าเชียงหว่านโจวเป็นคนรับใช้ตัวน้อยอย่างใดอย่างนั้น

แต่ทุกครั้งที่พูดถึงบุคคลนั้น สีหน้าของเชียงหว่านโจวก็จะอ่อนโยนขึ้นเสมอ

แม้ว่าเขาจะไม่เคยพูด แต่ฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกว่าเขาคิดถึงคนๆ นั้นมาก

ดังนั้นเขาจึงยอมเดินทางมาไกลหลายพันลี้ และผ่านความยากลำบากทั้งหมดจากชายแดนทางใต้ จนมาถึงซีหลิง

และบุคคลนั้นน่าจะปฏิบัติต่อเชียงหว่านโจวอย่างจริงใจด้วย และนั่นจะทำให้เขาลืมอีกฝ่ายไม่ลง

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉู่หลิวเยว่ก็หลุดยิ้มออกมา

“ถึงตอนนี้เจ้าจะเป็นผู้ติดตามของข้า แต่ข้าจะไม่เรียกร้องอันใดจากเจ้า แต่ในอนาคต ถ้าเจ้าอยากทำต่อก็ทำไป แต่ถ้าไม่อยากก็แล้วแต่เจ้าได้เลย เข้าใจหรือไม่?”

ไม่อย่างนั้น ภาพลักษณ์ที่ว่านางรักแกเด็ก คงได้ติดตัวไปตลอดชีวิตแน่

เชียงหว่านโจวครุ่นคิด

“เจ้าไม่ชอบที่ข้าทำหรือ? หรือว่าข้ายังทำได้ไม่ดีพอ?”

ฉู่หลิวเยว่เผยยิ้มอย่างกลั้นไม่อยู่ พลางลูบศีรษะของเขา

ดูเหมือนว่าเด็กน้อยตรงหน้าจะไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่นางจะสื่อในเวลาสั้นๆ ได้

“ไม่เลย เจ้าทำได้ดีแล้ว”

เชียงหว่านโจวทำหน้าสงสัย

นางไม่เคยนึกถึงเรื่องนี้มาก่อน แต่เมื่อชำเลืองมองดูให้ทั่ว ในที่สุดนางก็เข้าใจว่าเหตุใดเย่หรานหร่านถึงได้ตื่นเต้นมากมายเพียงนั้น

ผิดกับเชียงหว่านโจว…ที่ดูเหมือนเด็กชายที่ไม่ได้ชื่นชอบอันใดแบบนี้…

ฉู่หลิวเยว่หันมองเชียงหว่านโจวอย่างอดไม่ได้ และถามด้วยความสงสัย

“เสี่ยวโจว บอกข้ามาตามจริง ตลอดสิบปีที่ผ่านมา เจ้าถูกใช้ให้ทำความสะอาดเช่นนี้ใช่หรือไม่ เจ้าถึงได้ดู…คล่องแคล่วแบบนี้?”

ฉู่หลิวเยว่ไม่สามารถคิดหาคำที่เหมาะสมมาอธิบายได้ชั่วขณะหนึ่ง

สีหน้าของเชียงหว่านโจวมืดมนลงทันตา

ฉู่หลิวเยว่จึงแสร้งกระแอมไอ แล้วสาวเท้าเข้าไปข้างใน

บริเวณริมหน้าต่างมีโต๊ะกาแฟไม้เล็กๆ เก้าอี้ไว้นั่งเอนกาย

ฉู่หลิวเยว่เขยิบเข้าไปใกล้มากขึ้น

ก่อนจะเห็นกระดานหมากรุกและหม้อใส่ตัวหมากสองหม้อวางอยู่บนโต๊ะ

มุมปากของนางกระตุกเล็กน้อย

ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้ไปเจอของพวกนี้จากที่ไหน แต่พวกมันถูกจัดวางอย่างดี

ทว่าทันใดนั้น ดวงตาของนางก็หรี่ลง พลันหยิบถ้วยชาขิงถ้วยหนึ่งที่วางอยู่ข้างๆ กระดานหมากรุกขึ้นมาด้วยความประหลาดใจ

“เสี่ยวโจว เจ้ารู้ได้อย่างใดว่าข้าชอบวางชาขิงไว้ข้างกระดานหมากรุก ยามเปิดกระดาน?”