ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 560
สรุปบท บทที่ 560 นางไม่มีทางลืมข้า: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
สรุปเนื้อหา บทที่ 560 นางไม่มีทางลืมข้า – ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ โดย จ้าน นิชิโนะ
บท บทที่ 560 นางไม่มีทางลืมข้า ของ ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ ในหมวดนิยายการเกิดใหม่ เป็นตอนที่โดดเด่นด้วยการพัฒนาเนื้อเรื่อง และเปิดเผยแก่นแท้ของตัวละคร เขียนโดย จ้าน นิชิโนะ อย่างมีศิลป์และชั้นเชิง ใครที่อ่านถึงตรงนี้แล้ว รับรองว่าต้องติดตามตอนต่อไปทันที
เชียงหว่านโจวชะงัก
“ข้าก็ทำเช่นนี้มาโดยตลอด”
มาโดยตลอดหรือ?
จากนั้นฉู่หลิวเยว่ก็เข้าใจในทันที
“เมื่อก่อนเวลาที่เจ้าอยู่กับคนๆ นั้น เจ้าก็ทำเช่นนี้สินะ? แล้วนางผู้นั้นเองก็…ชอบทำอันใดแบบนี้?”
เชียงหว่านโจวส่งเสียง “อือ” ตอบกลับเบาๆ
ฉู่หลิวเยว่พลันขมวดคิ้ว
คนที่ชอบเล่นหมากรุกไปพร้อมๆ กับดื่มชานั้นมีอยู่มากมาย
แต่ทว่า น้อยคนนักที่จะชอบวางชาขิงไว้ข้างขอบกระดานหมากรุกเช่นนี้
อย่างน้อยในหมู่คนที่ฉู่หลิวเยว่รู้จัก นอกจากตัวนางเองแล้ว ก็ไม่เคยเห็นใครทำแบบนี้มาก่อน
“จะพูดอย่างใดดี ดูบังเอิญจังเลยนะ”
คนผู้นั้นมีนามว่า “เยว่” และนางเองก็ชื่อ “เยว่”
คนผู้นั้นชอบวางชาขิงไว้ข้างกระดานหมากรุก และนางเองก็ชอบทำเช่นกัน
ราวกับนางมีชะตากรรมร่วมกับเชียงหว่านโจวอย่างนั้นแหละ
ฉู่หลิวเยว่ถูถ้วยน้ำชาในมือของตน
น้ำชาในถ้วยยังร้อนอยู่ มีควันสีขาวลอยม้วนตัวขึ้น พร้อมความขมจางๆ ที่สัมผัสได้จากความฉุนของขิง ซึ่งให้ความสดชื่นเป็นพิเศษ
ทันใดนั้น นางก็เริ่มสงสัยเกี่ยวกับบุคคลนั้น
หากคนผู้นั้นยังมีชีวิตอยู่…นางก็อยากจะลองเจออีกฝ่ายซึ่งๆ หน้าสักครั้ง
เชียงหว่านโจวใจลอย อย่างกับกำลังคิดอันใดอยู่
กระทั่งฉู่หลิวเยว่เรียกเขาสองครั้ง เขาถึงได้สติคืนมา
“อันใด?”
ฉู่หลิวเยว่ตอบกลับ
“ข้าบอกว่า วันนี้เราจะพักผ่อนกันก่อน แล้วพรุ่งนี้ค่อยเดินทางไปที่ชงซูเก๋อ”
อวี้ฉือซงกลับไปตั้งนานแล้ว แต่ก็ฝากให้เย่หรานหร่านอยู่ดูแลพวกเขา
ดังนั้นคืนนี้เย่หรานหร่านเองก็จะพักอยู่ที่นี่เช่นกัน
แม้ว่าจวนหลังนี้จะเล็กกว่าจวนมู่ แต่หากพักอยู่เพียงไม่กี่คน ก็สามารถอยู่กันได้อย่างสบายๆ
เย่หรานหร่านขอตัวไปพักผ่อนอย่างไว
แต่เชียงหว่านโจวยังมีบางสิ่งที่เขาต้องการจะพูด และยังยืนอยู่ที่เดิม
ฉู่หลิวเยว่จึงเดินเข้าไป พลางถามด้วยรอยยิ้ม
“มีอันใดจะถาม ก็ถามมาได้เลย”
เชียงหว่านโจวยืนหันหลังให้กับประตู แสงระเรื่อสาดส่องลงบนเส้นผมสีบลอนด์อ่อนๆ ของเขา จนหัวกลมๆ นั่นดูเป็นประกายเจิดจ้า แม้แต่หูของเขาเองก็ดูเหมือนจะโปร่งใส รวมทั้งแก้มเนียน ที่ดูละเอียดอ่อนยามถูกไล้ด้วยแสงไฟจากภายนอก
อย่างใดก็ตาม ใบหน้าของเขาถูกซ่อนอยู่ในเงามืด และเพราะความกึ่งสว่างและกึ่งมืดนี้ จึงทำให้คนที่มองอยู่เห็นสีหน้าของเขาได้ไม่ค่อยชัดเจนเท่าไร
มีเพียงดวงตาที่ฉายแสงลึกลับและคลุมเครือคู่นั้น ที่เปล่งประกายท่ามกลางความมืด
หลังจากเงียบไปนาน เขาก็ถามเบาๆ
“เมื่อก่อนเจ้าเคยไปแถวชายแดนทางใต้หรือไม่?”
ฉู่หลิวเยว่ส่ายหัว
“ไม่เคย”
แสงนัยน์ตาของเชียงหว่านโจวดับลง เสมือนเทียนที่มอดดับ
หัวใจของฉู่หลิวเยว่ดิ่งจมลงอย่างไม่มีเหตุผล ราวกับว่านางถูกกดดันอย่างหนักจากบางสิ่งบางอย่าง
“ข้าเข้าใจแล้ว”
พูดจบเชียงหว่านโจวก็หมุนตัวเตรียมเดินออกไป
ทว่าในขณะที่ก้าวขาออกไปข้างหนึ่ง จู่ๆ เขาก็หยุดฝีเท้าลง
“เจ้าว่า นางจะลืมข้าไปแล้วหรือเปล่า?”
เสียงของเขาเบาหวิวอย่างกับสายลม
ไม่มีน้ำเสียงที่เย็นชาและแข็งกร้าวเหมือนปกติ และไร้ซึ่งน้ำเสียงที่ดื้อรั้นเฉกเช่นในอดีต
ณ ตอนนี้เชียงหว่านโจวดูสิ้นหวังราวกับเด็กน้อยที่กำลังหลงทาง
ฉู่หลิวเยว่จ้องมองแผ่นหลังของอีกฝ่าย
ร่างที่ผอมแห้งเกินมาตรฐานของเด็กชาย ถูกซ่อนอยู่ในเสื้อผ้าที่หลวมโพรกและพลิ้วไหวไปมา เนื่องจากขนาดที่ใหญ่เกินตัว
กระแสแห่งความเหงาที่ซ่อนอยู่ลึกๆ ในใจ เล็ดลอดออกมาจากตัวเขา และห่อหุ้มร่างของเขาเอาไว้
“จะเป็นเช่นนั้นได้อย่างใด?”
ฉู่หลิวเยว่เอ่ยเสียงแผ่ว
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
สนุกมากค่ะ...
อ่านสนุกมากค่ะ ติดตามอ่านทุกตอน...