ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 561

ตลอดทางขึ้นไป มีคราบเลือดเลอะเทอะที่แห้งกรังมาเป็นเวลานาน ปรากฏขึ้นทุกหนทุกแห่ง

บริเวณทางต่างระดับและสิ่งปลูกสร้างโดยรอบได้รับความเสียหายบางส่วน

ฉู่หลิวเยว่กวาดตามองด้วยความรู้สึกที่หนักอึ้ง

แต่เห็นได้ชัดว่าเย่หรานหร่านนั้นคุ้นชินกับมัน และไม่ได้เก็บสิ่งเหล่านั้นมาใส่ใจ

ฉู่หลิวเยว่ถามอย่างอดไม่ได้

“หรานหร่าน เจ้าอยู่ที่ชงซูเก๋อมานานเท่าไรแล้ว?”

เย่หรานหร่านครุ่นคิด

“น่าจะสองปีได้แล้ว? แต่เมื่อก่อนข้าจะติดตามท่านอาจารย์ออกไปฝึกตนข้างนอกเสียมากกว่า และไม่ค่อยได้กลับเข้าสำนัก แต่หลังจากที่เกิดเรื่องขี้นกับชงซูเก๋อเมื่อหนึ่งปีก่อน ข้ากับอาจารย์ถึงได้กลับมาที่เขาชิงหยวน”

“อาจารย์ของเจ้าคือ…”

“อ่อ อาจารย์ของข้าก็คือผู้อาวุโสซย่าอี้ และก็เป็นหนึ่งในสี่ผู้อาวุโสหลักของชงซูเก๋อ แต่ผู้อาวุโสอีกสามท่านนั้น… เอาเป็นว่า ตอนนี้ท่านอาจารย์คือคนที่จัดการธุระต่างๆ ของชงซูเก๋อ”

เมื่อเย่หรานหร่านกล่าวถึงสิ่งนี้ ร่องรอยของความโศกเศร้าก็ปรากฏบนใบหน้าของนาง

ผู้อาวุโสท่านอื่นๆ เป็นคนดีมากๆ แต่น่าเสียดายที่…

ฉู่หลิวเยว่ย่นคิ้ว

ตอนนี้ในบรรดาผู้อาวุโสสูงสุดทั้งสี่ เหลือเพียงผู้อาวุโสซย่าอี้คนเดียวหรือ…

ไม่แปลกที่คนนอกจะมองว่าชงซูเก๋อตกต่ำลงมาก

หากไร้ซึ่งปรมาจารย์ผู้แข็งแกร่ง ก็เท่ากับว่าชงซูเก๋อในปัจจุบันนั้นอ่อนแอกว่าในอดีต

ก่อนหน้านี้นางได้ยินมาว่าอวี้ฉือซงได้รับบาดเจ็บสาหัส และกระทั่งตอนนี้ก็ยังไม่หายดี

และเมื่อครั้งที่นางยืนอยู่ข้างๆ อวี้ฉือซง นางก็สัมผัสได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของเขา แต่ก็ไม่ได้ถามรายละเอียดมากนัก

ขนาดเจ้าสำนักเก๋อและผู้อาวุโสทั้งสี่ยังเป็นถึงขนาดนี้ ไม่ต้องพูดถึงคนอื่นๆ…

“หรานหร่าน? พวกเจ้ามาแล้วหรือ!”

เมื่อพวกเขาเดินขึ้นไปได้ครึ่งทาง ชายหนุ่มคนหนึ่งก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าทุกคน

เย่หรานหร่านเงยหน้ามอง พลันโบกมือด้วยความตื่นเต้น

“ศิษย์พี่ลู่! ท่านมาอยู่ที่นี่ได้อย่างใด?”

ดวงตาของลู่เจือเหยากวาดมองฉู่หลิวเยว่กับเชียงหว่านโจวครู่หนึ่ง พลันเบิกตาโพล่งด้วยความประหลาดใจ

“เจ้าสำนักเก๋อสั่งให้ข้ามารับพวกเจ้า! ส่วนสองคนนี้ก็คงจะเป็นผู้ชนะอันดับหนึ่งและอันดับสองจากงานหมื่นทูรสินะ! เชิญๆ! เจ้าสำนักเก๋อและพวกพี่น้องของเรากำลังรอพวกเจ้าอยู่!”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วมุ่น เมื่อเจอกับลู่เจือเหยาที่ดูกระตือรือร้นตรงหน้า

ถึงจะเป็นการต้อนรับ แต่ถึงกับวิ่งมารับกันกลางภูเขาเช่นนี้ ก็ดูจะเกินจริงไปหน่อย…

แถมเมื่อครู่ยังบอกว่าคนทั้งชงซูเก๋อกำลังรอพวกเขาอยู่อีก?

แค่พวกเขาสองคน…เนี่ยนะ?

แต่ฉู่หลิวเยว่คงไม่รู้ว่า ตั้งแต่เกิดเรื่องเมื่อปีก่อน ก็ไม่มีผู้ใดอยากเข้ามาเป็นศิษย์ของชงซูเก๋อเลย

ทว่าตอนนี้กลับมีศิษย์น้องชายหญิงมาเพิ่มอีกสองคน ซ้ำยังเป็นผู้ที่มีพลังแกร่งกล้า แน่นอนว่าคนทั้งสำนักย่อมรู้สึกตื่นเต้นอย่างเลี่ยงไม่ได้

เช่นเดียวกับงานอาสารับแขกครั้งนี้ ที่เขาจำต้องแก่งแย่งชิงกับผู้อื่นมาอย่างยากลำบาก!

“ศิษย์น้องทั้งสองเอ๋ย ที่พักอาศัยบนภูเขาของพวกเจ้าได้ทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว! เจ้าสำนักเก๋อ

บอกว่าพวกเจ้ามีจวนที่พักในเมืองซีหลิงแล้ว แต่เขาก็ยังอยากจะให้พวกเจ้าขึ้นมาอยู่บนภูเขามากกว่า!”

“ทว่าชงซูเก๋อของเราไม่ได้เข้มงวดขนาดนั้น ศิษย์อย่างเรามีอิสระในเรื่องนี้มาก! เจ้าสามารถขึ้นลงภูเขาได้ตามที่ต้องการเลย! ขอเพียงแค่ใส่ใจเรื่องความปลอดภัยก็พอ!”

“อ้อ ไม่กี่วันมานี้ข้าเพิ่งปลูกสมุนไพรบนภูเขา ข้าได้ยินมาว่าศิษย์น้องหญิงเองก็เป็นเซียนหมอด้วย ใช่หรือไม่? จากนี้ถ้าเจ้าต้องการจะปรุงยา และถ้าเจ้าต้องการสมุนไพรอันใด ก็มาขอที่พวกข้าได้!”

ลู่เจือเหยาพูดพลางลอบมองสีหน้าของฉู่หลิวเยว่และเชียงหว่านโจวไปพลาง เพราะกลัวว่าผู้มาใหม่ทั้งสองจะไม่ประทับใจ

ฉู่หลิวเยว่ถึงกับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

สมัยก่อนนางเคยเจอลู่เจือเหยาสองครั้ง เขาเองก็เป็นศิษย์ของผู้อาวุโสซย่าอี้เหมือนกัน

ตอนนั้นนางคิดว่าเขาเป็นคนที่เก่งและสุภาพมาก แต่กลับคิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะพูดจ้อเป็นแม่ค้าในตลาดเช่นนี้…

ทว่าอย่างใดเสีย สำหรับชงซูเก๋อในตอนนี้ แม้แต่เจ้าสำนักเองก็ยังต้องขนของส่วนตัวไปขายเพื่อแลกกับเงิน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเหล่าลูกศิษย์ทั้งหลาย…

เห็นได้ชัดว่าลู่เจือเหยามีความสุขมาก เมื่อเห็นพวกเขาทั้งสองคน

เย่หรานหร่านยืนฟังอยู่ข้างๆ และไม่รู้สึกหงุดหงิดเลย แต่นางกลับคอยช่วยเอ่ยเสริมเพิ่มมูล และบางครั้งก็แสดงความคิดเห็นของนางด้วย

สรุปสั้นๆ ก็คือ หลังจากที่รู้ว่าฉู่หลิวเยว่และเชียงหว่านโจวเลือกชงซูเก๋อแล้ว คนทั้งสำนักก็พยายามเอาอกเอาใจพวกเขาทันที เพื่อให้พวกเขาพอใจและอยู่ที่นี่นานๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน