ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 569

“เยี่ยนชิง”

“ขอรับองค์ชาย!”

“เจ้าจงไปที่ซีหลิง แล้วมอบสิ่งนี้ให้นาง”

หรงซิวกล่าวและหยิบแหวนเงินเฉียนคุนออกมา

เยี่ยนชิงยื่นมือทั้งสองข้างออกไปรับ พลางถามอย่างลังเล

“…ท่านหมายถึง…ตอนนี้หรือ?”

“ตอนนี้เลย” หรงซิวตอบกลับสั้นๆ ด้วยเสียงเย็นชา

พร้อมกับไอเย็นที่พัดผ่านเข้ามา

เยี่ยนชิงจึงรีบก้มหัวด้วยความเคารพทันที

“รับทราบ!”

เมื่อพูดจบ เขาก็หมุนตัวแล้วเดินออกไปอย่างว่องไว

ส่วนอวี๋มั่วก็ได้แต่มองภาพนั้นอย่างตกตะลึง

ปะ ไปกันง่ายๆ เช่นนั้นเลยรึ!?

ตกลงมันเรื่องอันใดกันถึงได้รีบร้อนเพียงนั้น?!

นอกจากนี้ ในเมื่อเยี่ยนชิงไปแล้ว และเขาจะทำเช่นไรเล่า!?

“อวี๋มั่ว”

หรงซิวหันมามองเขาด้วยสายตาเรียบนิ่ง

จนจิตวิญญาณในกายของอวี๋มั่วตึงเครียดขึ้นมา “ขอรับองค์ชาย!”

“เมื่อไหร่เจ้าจะไปจัดการจางโหย่วฟาง จะได้กลับกันเสียที”

อวี๋มั่วแทบลมจับ

“องค์ชาย…”

ตอนนี้เขากำลังจะตายอยู่แล้ว จึงพยายามช่วยเหลือขอโอกาสให้ตัวเองเป็นครั้งสุดท้าย

“ว่า?”

หรงซิวขานรับเสียงงึมงำทว่าฟังดูน่ากลัว

“ข้าจะไปเดี๋ยวนี้เลยขอรับ!”

อวี๋มั่วรีบพุ่งไปยังสนามรบอันวุ่นวายราวกับกำลังหนีตาย!

แม้ว่ามันจะยาก แต่ก่อนหน้านี้จางโหย่วฟางได้รับบาดเจ็บไปบ้างแล้ว และตอนนี้ก็น่าจะจัดการได้ง่ายกว่า

ยิ่งไปกว่านั้น ฝั่งเขาเองก็มีทหารมากมายอยู่รอบๆ…

แม้ก่อนหน้านี้ลู่เจือเหยาจะเล่าในนางฟังแล้ว แต่วันนั้นเขาเองก็ไม่ได้อยู่ที่ชงซูเก๋อ

สำหรับเรื่องแบบนี้ การถามอวี้ฉือซงน่าจะเป็นอันใดที่สะดวกและแม่นยำกว่า

และหลังจากพูดคุยกันพักหนึ่ง ฉู่หลิวเยว่ก็ได้ค้นพบรายละเอียดมากมายที่ลู่เจือเหยาไม่เคยกล่าวถึง

“คนพวกนั้นเป็นพวกมีอำนาจ พวกเขาทั้งหมดสวมหน้ากากและเสื้อคลุมสีดำ และบุกเข้ามาในเวลากลางคืน ดังนั้นพวกเราจึงมองไม่เห็นอันใดเลย…”

แต่ถึงจะผ่านไปมากกว่าหนึ่งปีแล้ว อวี้ฉือซงก็ยังคงจดจำภาพนั้นได้ดี

ทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในวันนั้น ยังคงฝังลึกอยู่ในจิตใจของเขา และกลายเป็นรอยแผลเป็นที่ลึกที่สุด และเจ็บปวดที่สุดที่ไม่สามารถลบออกได้

“อีกฝ่ายบุกเข้ามาโดยที่เราไม่ทันได้ตั้งตัว แม้แต่ชีวิตของเหล่าผู้อาวุโสและลูกศิษย์ ก็ยังช่วยเอาไว้ไม่ทัน นับประสาอันใดกับสวนสมุนไพร? หลังจากทุกอย่างจบลง พวกเราก็รีบมาที่นี่ ก่อนจะพบว่าผู้ดูแลสวนเสียชีวิตหมดแล้ว”

ใบหน้าที่ดูสงบของอวี้ฉือซงสั่นไหวเล็กน้อย

“ในตอนนั้น เราเห็นแค่ว่ามีสมุนไพรจำนวนมากได้รับความเสียหาย และคิดจะเข้าไปตรวจสอบ แต่เพราะทุกคนในชงซูเก๋อได้รับบาดเจ็บสาหัส เราจึงไม่ใส่ใจเรื่องสมุนไพรพักใหญ่ แต่ใครจะรู้ว่า…พอวันรุ่งขึ้น สมุนไพรที่เหลือก็เหี่ยวเฉาหมดแล้ว”

“และหนึ่งเดือนต่อมา สวนสมุนไพรแห่งนี้ก็ทำข้าปวดหัวอีกครา ตอนนั้นเราส่งคนไปปลูกสมุนไพรเพิ่ม ถึงได้รู้ว่าที่ดินตรงนั้น ไม่สามารถใช้ปลูกสมุนไพรได้อีกแล้ว แต่กว่าจะรู้ตัว…มันก็สายเกินไป”

ฉู่หลิวเยว่ตั้งใจฟังอย่างระมัดระวัง พลางคิดอันใดเงียบๆ ในใจ

“ทรายรวมศูนย์มีต้นกำเนิดมาจากชายแดนทางใต้ ฉะนั้นผู้ที่นำมันมา จักต้องเป็นผู้ที่เคยไปชายแดนทางใต้เท่านั้น ท่านอาจารย์ ท่านรู้หรือไม่ว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา ราชวงศ์เทียนลิ่งได้ส่งใครไปชายแดนทางใต้บ้าง?”

อวี้ฉือซงนิ่งคิดพักหนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา

“เจียงอวี่เฉิงเคยไป”