ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 601

เสียงนั้นทั้งทุ้ม หนา และมีพลังอย่างมาก เหมือนว่ามันดังมาจากระยะไกล แต่ก็คล้ายเสียงฟ้าผ่าเข้าที่โสตประสาทของทุกคน!

เมื่อได้ยินเสียงนั้น สีหน้าของผู้อาวุโสถงชวนก็เปลี่ยนไปทันที

และคนในท้องพระโรงจำนวนไม่น้อยที่มีสีหน้าแข็งค้างขึ้นมา

จากนั้นก็มีร่างหนึ่งปรากฏขึ้นราวกับสายฟ้า เขากำลังก้าวผ่านความว่างเปล่า! พริบตาเดียวก็มาปรากฏตัวอยู่ที่ด้านหน้าของประตูแล้ว!

ชายชราผู้นั้นมีรูปร่างท้วมเล็กน้อย ใบหน้ากลม มีรอยยิ้มที่อ่อนโยนประดับอยู่ ดวงตาทั้งสองข้างก็โค้งขึ้นเป็นขีดเดียวเท่านั้น

เขาสาวเท้าขึ้นมาด้านหน้า ฝีเท้าไร้เสียง

อย่างใดก็ตามเมื่อเห็นว่าบุคคลนั้นกำลังเดินเข้ามา คนที่อยู่ท้องพระโรงก็รู้สึกกระสับกระส่ายอย่างมาก

หรงซิวหันกลับไปมอง ทันใดนั้นริมฝีปากของเขาก็ยกโค้งขึ้น

“ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก ท่านมาได้อย่างใดหรือ?”

“ได้ยินมาว่าในที่สุดฝ่าบาทก็ทำความสะอาดไอ้พวกเด็กเหลือขออย่างตำหนักหวู่ซวงแล้ว ข้าจึงรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก จึงมาที่นี่เพื่อเฉลิมฉลอง”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกพูดออกมาพร้อมหัวเราะอย่างยินดี โดยไม่ปิดบังความตื่นเต้นดีใจของตนเองเลยสักนิด

เขาไม่ชอบไอ้พวกตำหนักหวู่ซวงมาตั้งนานแล้ว!

หรงซิวเองก็อดทนมาอยู่ตั้งนาน ในที่สุดก็ลงมือแล้ว อีกทั้งยังฆ่าทั้งหมดด้วย!

เขาจึงมีความสุขอย่างมาก!

“ฝ่าบาท ได้ยินมาว่าครั้งนี้ท่านพากำลังคนไปไม่เยอะ อีกทั้งใช้เวลาเพียงวันเดียวก็สามารถจัดการตำหนักหวู่ซวงได้ทั้งหมดแล้ว เห็นได้ชัดว่าช่วงนี้ฝีมือของฝ่าบาทก้าวหน้าขึ้นอีกแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ!”

ทุกคนก็เงียบมากขึ้น

เหตุใดจุดสนใจของผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกถึงได้แตกต่างจากคนอื่นเล่า?

แต่ฝีมือของเขานั้นก็แข็งแกร่งมาก ถ้าเทียบในกลุ่มผู้อาวุโสแล้ว เขาก็นับว่าเป็นคนที่อาวุโสที่สุดคนหนึ่ง เมื่อคนทั่วไปต้องเผชิญหน้ากับเขา ก็ทำได้เพียงก้มหน้าเท่านั้น

ตอนที่พวกเขาเผชิญหน้ากับหรงซิว บางทีเขาก็สามารถเป็นตัวเองได้ แต่เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก พวกเขากลับไม่มีความกล้านั้นเลย

แม้กระทั่งผู้อาวุโสถงชวน ก็พยายามหลีกเลี่ยงที่จะยั่วโมโหเขาด้วย

หรงซิวหัวเราะขึ้นมา

“ขอบคุณสำหรับคำชม เมื่อได้ฝึกฝนอยู่ด้านนอกช่วงเวลาหนึ่ง ข้าได้พัฒนาขึ้นบ้างเล็กน้อย”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกลูบคางเบาๆ แล้วหัวเราะขึ้นมา

อย่างนั้นน่ะหรือ!

แม้กระทั่งสะใภ้ก็หามาแล้ว ยังมีอันใดที่พูดได้อีกเล่า?

เขาเบนหน้าไปมองผู้อาวุโสถงชวน ใบหน้ายังคงประดับด้วยรอยยิ้ม แต่คำพูดไม่ได้สุภาพขนาดนั้นแล้ว

“ถงชวน ตอนนั้นบรรพบุรุษได้เก็บกวาดยี่สิบแปดกระทรวง คนนับหมื่นนับแสนยอมสวามิภักดิ์! เขาใช้เพียงความแข็งแกร่ง! แต่เหตุใดถึงตอนองค์ชาย เจ้ากลับไม่เห็นด้วยเช่นนี้ล่ะ? ตำหนักหวู่ซวงได้กระทำผิดครั้งแล้วครั้งเล่า ยิ่งไปกว่านั้นยังเป็นเรื่องลอบปลงพระชนม์ ควรจะประหารชีวิตทั้งหมดอยู่แล้ว! นี่ต่างหาก ถึงจะเรียกว่าควบคุมกำลังคนให้อยู่ใต้อาณัติ! สำหรับข้าแล้ว ที่ฝ่าบาททำเช่นนี้ ข้าไม่เห็นว่าจะมีความผิดตรงที่ใด แต่กลับเป็นเรื่องดีต่างหาก!”

ในเมื่อเป็นโอรสสวรรค์ ก็ควรจะต้องมีความน่าเกรงขามและวิธีการเยี่ยงโอรสสวรรค์!

ก่อนหน้านี้หรงซิวกังวลเรื่องมากมาย ถึงได้เลือกที่จะถอยออกมา แต่ตอนนี้มันมีข้อดีอันใดที่ต้องถอยให้?

ผู้อาวุโสถงชวนอ้าปาก คล้ายว่าต้องการจะพูดอันใดสักอย่าง แต่ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกก็พูดแทรกขึ้นมาอีกครั้ง

“เจ้าไม่พอใจกับการกระทำของฝ่าบาท หรือว่าเจ้าจะเปลี่ยนฝั่งแล้วพูดว่าวิธีการของบรรพบุรุษก็โหดเหี้ยมเช่นกัน?”

ผู้อาวุโสถงชวนลุกขึ้นยืนทันที

“ข้าไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น! ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก ท่านอย่ามาชี้นิ้วว่าคนอื่นซี้ซั้วเช่นนี้นะ!”

“ข้าเป็นคนชี้ แต่เจ้าร้อนตัวเช่นนี้ เราทุกคนต่างก็รู้กันดี แต่เหตุใดเจ้าต้องมาตะโกนโหวกเหวกด้วยเล่า?”

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกคร้านจะพูด

ใบหน้าของผู้อาวุโสถงชวนมีสีแดงก่ำ

ของโบราณเก่า ไม่ยอมออกจากกรุก็ช่างเถิด แต่เมื่อออกมาแล้วก็โวยวายไม่จบไม่สิ้น! เอาแต่ใจตนเองอย่างยิ่ง!

ไม่ว่าอย่างใดก็ทำอันใดเขาไม่ได้หรอก!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน