ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 600

บนร่างกายของเขานั้นสะอาดสะอ้าน แต่ทว่าปราณที่แผ่ออกมาจากร่างกายนั้นเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดเข้ม ด้วยใบหน้าดั่งเทพเซียนตกสวรรค์ แต่กลับทำให้รู้สึกเหมือนเทพแห่งสงครามที่ผุดขึ้นมาจากนรกมากกว่า!

เขาก้าวเดินไปด้านหน้า เสียงฝีเท้าดังก้องเข้าไปในโสตประสาทของทุกคน

ตึก!

ตึก!

ตึก!

ในที่สุดเขาก็หยุดยืนอยู่ตรงกลางท้องพระโรง!

ทันใดนั้นท้องพระโรงก็มีเพียงความเงียบ เพราะว่าโดนรัศมีของชายผู้นี้กดทับเอาไว้ทั้งหมดแล้ว

ด้วยอายุของเขา แต่เมื่อยืนอยู่ตรงหน้าของผู้อาวุโสทั้งหลาย เขาก็ไม่ได้ดูอ่อนแอไปกว่ากันเลยสักนิด

หัวใจของคนจำนวนไม่น้อยระส่ำเหมือนมีคนตีกลองอยู่ด้านใน

แม้ว่าคนผู้นี้จะอายุยังน้อย แต่เขาก็เป็นโอรสสวรรค์ที่ยืนอยู่บนจุดสูงสุดแล้ว มันแตกต่างจากเมื่อก่อนอย่างมาก…

เมื่อสองสามปีก่อน ตอนที่เขาเพิ่งถูกแต่งตั้งเป็นโอรสสวรรค์ เขายังคงบริสุทธิ์และได้รับความนิยม

แต่คาดไม่ถึงว่าตอนนี้แม้กระทั่งพวกเขาก็ยังเริ่มหวาดกลัวอีกฝ่ายแล้ว…

เพราะนี่คืออำนาจ พลัง และความมั่นใจที่แข็งแกร่ง!

คนที่เตรียมคำถามจะซักไซ้ไล่เลียงเขาเมื่อก่อนหน้านี้ กลับไม่มีใครพูดอันใดออกมาสักคน

เป็นหรงซิวที่ทำให้พวกเขาแข็งค้าง

“ผู้อาวุโสทุกท่าน ปกติแล้วล้วนอาศัยอยู่ด้วยความสันโดษ แต่เหตุใดวันนี้มากันพร้อมหน้าพร้อมตาได้เล่า?”

ทุกคนตื่นจากภวังค์ และหันมองหน้ากันไปมาทันที

จริงสิ!

ที่พวกเขามากันวันนี้ก็เพื่อจัดการหรงซิว!

เหตุใดแค่เพิ่งเจอหน้ากันถึงได้แสดงความขี้ขลาดขนาดนี้ได้เล่า?!

ชายชราผู้หนึ่งที่นั่งใกล้ตำแหน่งด้านหน้า ก็พูดขึ้นมาเสียงเบาพร้อมลูบเคราของตนเองไปมา

“ฝ่าบาท ได้ยินมาว่าท่านเพิ่งฆ่าล้างตำหนักหวู่ซวงไปหรือ?”

หรงซิวพยักหน้าอย่างเฉยเมยแล้วพูดอย่างไม่ใส่ใจว่า

“ถูกต้อง”

เขายอมรับอย่างตรงไปตรงมา จึงทำให้ทุกคนไม่รู้ว่าจะต่อความยาวอย่างใด

ท่าทางของเขาหนักแน่น มั่นอกมั่นใจเกินไปแล้วมั้ง!?

ต่อให้เป็นองค์ชาย แต่เมื่อมีท่าทางบังอาจเช่นนี้ มันจะไม่เกินไปหน่อยหรือ?

ท่านผู้เฒ่าเหล่านั้นล้วนมีใบหน้ามืดครึ้มหลายส่วน น้ำเสียงเย็นชาขึ้น

“ฝ่าบาท ตำหนักหวู่ซวงเป็นหนึ่งในยี่สิบแปดกระทรวง ปกติแล้วไม่เคยทำความผิดร้ายแรง ที่ท่านทำเช่นนี้ ถือเป็นการทำร้ายจิตใจของกระทรวงอื่นๆ ด้วย เช่นนี้มันจะหยาบช้าเกินไปแล้วนะพ่ะย่ะค่ะ!”

เมื่อเขาพูดขึ้นเช่นนี้ ก็มีคนจำนวนไม่น้อยที่คล้อยตาม

“ใช่แล้ว! ฝ่าบาทลงมือกับพวกเขาอย่างไม่มีเหตุผล จะให้อธิบายกับกระทรวงอื่นๆ อย่างใด?”

“ก่อนหน้านี้ ท่านก็ได้จากที่นี่ไปเป็นเวลานาน เมื่อท่านกลับมา ก็ฆ่าคนของตำหนักหวู่ซวงเสียหมด ไม่เหลือไว้แม้แต่คนเดียว…เช่นนี้ย่อมหลีกเลี่ยงการวิพากษ์วิจารณ์ได้ยาก…”

“ตอนนี้การฟ้องร้องของกระทรวงต่างๆ ก็โปรยมาดั่งเกล็ดหิมะ หากถ้ายังไม่ออกหน้าไปอธิบายอีกละก็ เกรงว่าคงยากนักที่จะได้รับการยอมรับ…”

คนในท้องพระโรงก็เริ่มส่งเสียงดังเซ็งแซ่ขึ้นมา

หากดูไปแล้ว จะเห็นว่าพวกเขาทำไปเพื่อชื่อเสียงของหรงซิว และคำนึงถึงความมั่นคงของกระทรวงทั้งหลาย แต่ทุกคำที่พูดออกมานั้นล้วนโจมตีหรงซิวอย่างรุนแรงและโหดเหี้ยม

หรงซิวยืนอยู่ตรงหน้าอย่างเงียบงัน คล้ายฟังคล้ายไม่ฟัง สีหน้าของเขาไม่ได้เปลี่ยนไปเลยตั้งแต่เดินเข้ามาจนถึงตอนนี้

ปฏิกิริยาของเขาเช่นนี้ กระตุ้นความไม่พอใจของคนจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว

“…ฝ่าบาท? องค์ชาย? ท่านกำลังฟังอยู่หรือไม่? ตอนนี้เรื่องมันปะทุขึ้นมาแล้ว ท่านไม่คิดจะแก้ไขปัญหาเลยหรือ?”

ชายชราที่เริ่มพูดคนเดียวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง

เมื่อหรงซิวได้ยินดังนั้น ริมฝีปากบาง แดงเย้ายวน ก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย แต่ทว่ารู้สึกหนาวเหน็บอย่างมาก

“ตัวข้านั้นมีฐานะเป็นโอรสสวรรค์ มีหน้าที่รับผิดชอบยี่สิบแปดกระทรวง แต่ตอนนี้บันทึกกล่าวโทษของกระทรวงทุกกระทรวง กลับอยู่ในมือของผู้อาวุโสถงชวน…”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน