ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 609

เย่ว์หลิงตกใจอย่างมาก ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความโมโหของหรงซิว ก็เปลี่ยนเป็นรอยยิ้มที่งดงาม

“…นายท่าน?”

หรงซิวถามขึ้นเสียงเรียบ

“เหตุใด เจ้าฟังไม่รู้เรื่องหรือ?”

เย่ว์หลิงรู้สึกหนาวสั่นไปทั้งกาย และรีบควบคุมสีหน้าของตนเองทันที ก่อนจะก้มศีรษะและพูดว่า

“ข้าน้อยเข้าใจแล้วขอรับ!”

เยี่ยนชิงที่ยืนอยู่ด้านข้างก็เหลือบสายตามองเขาเล็กน้อย

เขาจึงรู้สึกเห็นใจอย่างมาก

ไม่ได้พบหน้านายท่านมาตั้งหลายปี แต่เมื่อเจอกันก็เจอเรื่องใหญ่ขนาดนี้แล้ว ถือว่าสร้างความลำบากใจให้เขาไม่น้อยเลยทีเดียว

เย่ว์หลิงเหงื่อแตกเต็มแผ่นหลัง

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง…

ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้นี่เอง!

ก่อนหน้านี้ตอนที่เขาได้รับจดหมายจากนายท่าน เขาก็คิดไว้แล้วว่านายท่านปฏิบัติต่อฉู่หลิวเยว่

อย่างไม่ธรรมดา แต่ไม่ว่าอย่างใดก็คิดไม่ถึงว่า…จะเป็นความสัมพันธ์ระดับนี้!

และเมื่อคิดถึงเจียงอวี่จือที่พูดคำพูดเหล่านั้นออกมาต่อหน้านายท่านแล้ว

คุณหนูสี่ผู้นี้ เกรงว่าจากนี้คงต้องลำบากแล้ว…

“ได้ยินมาว่าตอนนี้นางมีคนติดตามคนใหม่หรือ?”

หรงซิวถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน

เย่ว์หลิงถามขึ้นอย่างไม่รู้ตัวว่า “ท่านหมายถึงต้วนจืออวี่?”

หรงซิวเคาะนิ้วบนโต๊ะเบาๆ สองครั้ง

หัวใจของเย่ว์หลิงเย็นวาบ

เยี่ยนชิงขยิบตาให้เขาอย่างสุดกำลัง

ผ่านไปสักพัก เย่ว์หลิงถึงได้รู้สึกตัวขึ้นมา

“ท่านหมายถึง…เชียงหว่านโจว?”

สีหน้าของหรงซิวยังคงเรียบเฉยเหมือนเดิม แต่ปราณในร่างกายของเขากลับเย็นลงสามส่วน

ในใจของเย่ว์หลิงก็คิดว่า หมายถึงคนผู้นั้นจริงๆ ด้วย

เมื่อเห็นว่าใบหน้าของนายท่านดูอันตรายมากขึ้น เย่ว์หลิงก็ไม่สนใจอันใดมาก และรีบบอกเรื่องทุกเรื่องของเชียงหว่านโจวที่ตนเองรู้ให้อีกฝ่ายฟัง

พูดไปพูดมาก็รู้สึกว่าสีหน้าของนายท่านเรียบนิ่งมากขึ้นยิ่งกว่าเดิม

ในใจของเขาก็สั่นไหวราวกับมีคนมาตีกลองตู้มๆ จึงรีบกล่าวเสริมว่า

“…สำหรับข้าแล้ว…ฮูหยินเห็นเชียงหว่านโจวเป็นแค่เด็กคนหนึ่งเท่านั้น…”

ทันใดนั้นหรงซิวก็หัวเราะขึ้นมา ริมฝีปากยกยิ้มขึ้น ก่อนจะกล่าวอย่างมีความหมายว่า

“ถ้าเช่นนั้น ก่อนหน้านี้ที่นางซื้อสมุนไพรจากที่นี่ไป ส่วนใหญ่ก็เพื่อมอบให้เชียงหว่านโจวหรือ?”

เย่ว์หลิงชะงัก

หากปฏิเสธ จะต้องเป็นการโกหกนายท่านอย่างแน่นอน…

แต่ถ้าหากยอมรับ เช่นนั้นคือการเอาคอของตนเองไปวางไว้ที่ปลายคมดาบ…

ไม่ว่าจะเป็นทางไหนก็ไม่ดีทั้งนั้น

“…คือว่า…ข้าน้อยก็ไม่ทราบ…ท้ายที่สุดแล้วฮูหยินก็เป็นเซียนหมอ หากนางต้องการสมุนไพรก็เป็นเรื่องธรรมดาแล้ว…ไม่แน่ว่านางอาจจะหลอมโอสถไว้ใช้เองก็ได้!”

รอยยิ้มของหรงซิวก็ลึกมากขึ้น

เย่ว์หลิงรีบปิดปากของตนเองทันที

“แล้วนางได้บอกหรือไม่ว่าเมื่อไหร่จะมาเอาสมุนไพรอีกครั้ง?”

เย่ว์หลิงพูดขึ้นเสียงเบา

“…พรุ่งนี้”

หรงซิวเอนกายพิงเก้าอี้ แล้วค่อยๆ หลับตาลงอย่างช้าๆ

“เช่นนั้นก็รอพรุ่งนี้”

รอพรุ่งนี้ด้วยเหตุใด?

เย่ว์หลิงรู้สึกสงสัยอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าถามออกไป จึงทำได้เพียงขานรับด้วยความเคารพ

“ขอรับ”

…

อีกด้านหนึ่ง หลังจากเจียงอวี่จือถูกไล่ออกจากหอร้อยโอสถแล้ว ใบหน้าเต็มไปด้วยความโกรธและความหวาดกลัว

นางเดินไปบนถนนอย่างไร้จุดหมาย

ขณะที่เดินไป ก็เอาแต่ครุ่นคิดเรื่องที่เกิดขึ้นนั้นอย่างต่อเนื่อง

คิดไปคิดมา ก็คิดได้ว่าเรื่องทั้งหมดนี้มันเกิดเพราะฉู่หลิวเยว่ ครั้งนี้ นางได้รับความอัปยศและอับอายเป็นครั้งที่สามแล้ว!

ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห แต่ก็ไม่กล้ากลับไปที่หอร้อยโอสถอีกแล้ว

คำเตือนของพี่ชายที่พูดมาเมื่อก่อนหน้านี้ ได้วนเวียนอยู่ในสมองของนางไม่หยุด

นางกัดริมฝีปากแน่น ดวงตาแดงก่ำ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน