ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 635

ฉู่หลิวเยว่กระแอมไอขึ้นมา

ในตอนแรกนางก็ได้รับความทรมานมาไม่น้อย ขณะนี้ก็มิรู้ว่าในภายหลังจะเปลี่ยนแปลงพัฒนาไปเป็นเช่นใด

บาดแผลบนเรือนร่างของนางยังมิหายดี

แต่เมื่อได้ยินคำกล่าวของฉู่หลิวเยว่ เชียงหว่านโจวก็ผ่านคลายลงนิดหน่อย

ฉู่หลิวเยว่กลับไปอยู่ข้างกายอวี้ฉือซงดังเดิม

ใบหน้าของเหล่าผู้คนเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

“ศิษย์น้องหญิง ที่แท้เจ้าก็เป็นปรมาจารย์ที่มีความโดดเด่นถึงเพียงนี้เชียวหรือ? ก่อนหน้านี้เหตุใดถึงมิเคยได้ยินเจ้าพูดถึงมาก่อน?”

“จริงสิ! สีหน้าของเหมิงจิงเมื่อครู่ อย่าให้พูดเลยว่าน่าเกลียดถึงเพียงใด”

“ศิษย์น้องชายเองก็เช่นกัน นี่ก็ผ่านมาพักหนึ่งแล้ว ดูเหมือนกับว่าพละกำลังจะแข็งแกร่งขึ้นใช่หรือไม่? กระบี่เล่มนั้นของเจ้าช่างมีอานุภาพร้ายแรงเสียจริง!”

อวี้ฉือซงมองคนทั้งสองด้วยสีหน้าไม่สู้ดี

แม้จะรู้ว่าทั้งสองโดดเด่นเป็นอย่างยิ่ง แต่เขาก็ไม่คิดว่าเด็กทั้งสองจะได้รับชัยชนะรวดเร็วเพียงนี้ ทั้งยังไร้ข้อกังขาจนน่ากลัว ราวกับมีพลังอำนาจเหนือกว่ามาตั้งแต่แรก!

สายตาของเขากวาดมองกระบี่เทพเมฆาสำริดในมือของเชียงหว่านโจวอย่างถี่ถ้วน และมองเห็นบนด้ามกระบี่ ที่มีลวดลายอักขระสีเงินของอสนีบาตเพียงสามเส้น พลันตกตะลึงขึ้นมา

กระบี่เล่มนี้เหมือนเป็นกระบี่ที่ฉู่หลิวเยว่หลอมขึ้นแล้วส่งมอบให้กับเชียงหว่านโจวอย่างใดอย่างนั้น

ทว่าลวดลายอักขระทั้งสามเหล่านี้…เกิดจากอสนีบาตจริงๆ หรือ?

ทันใดนั้น สีหน้าเขาก็กลับแน่นิ่งดังเดิม

หรือว่าบาดแผลบนเรือนร่างของฉู่หลิวเยว่…ก็เกิดมาจากอสนีบาตด้วย?

นอกเหนือจากนี้ แทบจะไม่มีคำอธิบายใดที่ฟังดูสมเหตุสมผลไปมากกว่านี้แล้ว

แต่ในปัจจุบัน แม้แต่นักรบระดับห้านางก็มิใช่ แล้วจะทำสิ่งเหล่านี้ได้เช่นใด?

ภายในจิตใจของเขาปรากฏข้อสงสัยขึ้นมาอย่างนับไม่ถ้วน จนอยากจับฉู่หลิวเยว่มาถามให้ชัดเจนเสียตอนนั้น

หากแต่เห็นได้ชัดว่าตอนนี้มิใช่เวลาที่เหมาะสม

และถ้าหากการคาดเดานี้เป็นความจริงล่ะก็ เขาแค่กลัวว่าบาดแผลบนร่างกายของนางนั้น จะร้ายแรงกว่าที่เขาคาดคิดไว้

ฉู่หลิวเยว่มองเห็นอวี้ฉือซงที่ทอดสายตาไปยังกระบี่เมฆาสำริดอย่างครุ่นคิด ในใจคาดเดาว่าเขาคงรู้อันใดบางอย่างเสียแล้ว

ทว่าเดิมทีนางก็มิได้วางแผนจะปิดบังตั้งแต่แรก

อวี้ฉือซงมีความรู้ และประสบการณ์อันเหลือล้น เป็นปกติหากเขาจะสามารถคาดเดาได้

“การแข่งขันประเภทนักรบครั้งที่เก้า! เซี่ยหลิงหยางจากสำนักพันธมิตรเก้าดารา!”

เสียงของผู้ตัดสินดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน

“ซงเหล่า พวกท่านตัดสินใจได้หรือยังว่าจะเอาผู้ใดขึ้นสนาม?”

อวี้ฉือซงหันมาด้วยสีหน้าหวาดหวั่นพลางมองไปยังสถานที่แข่งขัน

มีหนุ่มวัยเยาว์ผู้หนึ่งเดินขึ้นมา

สัดส่วนของเขาดูแข็งแรงและสง่างาม ทั่วทั้งร่างกายเป็นสีดำ ลมปราณบนเรือนร่างมีอำนาจ คาดไม่ถึงว่าเป็นนักรบระดับหกชั้นเยี่ยมเช่นเดียวกัน!

ก้นบึ้งภายในจิตใจของอวี้ฉือซงมีความฉงนวูบผ่าน สำนักพันธมิตรเก้าดารามีลูกศิษย์ที่เป็นนักรบระดับหกเพิ่มขึ้นถึงเพียงนี้ตั้งแต่เมื่อใด เมื่อก่อนพลังอำนาจของสำนักพันธมิตรเก้าดาราก็มิได้อ่อนแอ และมีลูกศิษย์ที่โดดเด่นไม่น้อยเช่นกัน

แต่ก็มิจำเป็นถึงกับต้องมาถึงระดับนี้!

ทักษะการสู้รบในระดับนี้ แทบจะนำมาเปรียบเทียบกับทักษะการสู้รบของสำนักภูเขาเขี้ยวมังกรได้!

เหตุใดเขาจึงรู้สึกว่า ในช่วงเวลาอันสั้นที่ไม่ถึงปี จู่ๆ ลูกศิษย์จำนวนไม่น้อยของสำนักพันธมิตรเก้าดารา ก็เกิดการพัฒนาขึ้นอย่างรวดเร็ว…

“ซงเหล่า”

อวี้ฉือซงมิมีการตอบรับแม้แต่น้อย เขาผู้นั้นจึงเตือนขึ้นอีกรอบ

อวี้ฉือซงขมวดคิ้ว

ลูกศิษย์ของสำนักงานชงซูเก๋อเดิมที่มีไม่ได้มีเยอะ นอกเสียจากผู้คนเหล่านั้นที่ขึ้นสนามไปแล้ว เหลืออยู่เพียงมิกี่คนเท่านั้น

และในกลุ่มศิษย์ของเขา ก็เหมือนจะไม่มีใครที่สามารถสู้รบกับเซี่ยหลงหยางได้เลย

“สำนักชงซูเก๋อยังสามารถขึ้นสนามได้อีก ก็คงต้องเป็นคนเหล่านั้นแล้ว ตามหลักแล้วต้องเลือกที่ความสามารถถึงจะถูกต้อง เหตุใดซงเหล่าจึงไม่ตัดสินใจเสียทีเล่า? หรือว่า…เลือกไม่ได้อย่างนั้นหรือ?”

ในช่วงเวลาแบบนี้ จางหัวจะไม่พลาดเย้ยหยันอีกฝ่ายอย่างแน่นอน

“หากข้าจำไม่ผิดล่ะก็ เชียงหว่านโจวเป็นนักรบคนสุดท้ายของพวกท่านที่อยู่ในระดับหก เมื่อครู่ได้ลงสนามไปแล้ว ท่านเลือกไม่ได้อีกแล้ว ซงเหล่า ข้าคิดว่าท่ามกลางคนที่เหลือ…ไม่ว่าท่านจะเลือกใครก็ล้วนเหมือนกันหมด เช่นนั้นก็เลือกๆ ไปเถิด”

ลูกศิษย์ของสำนักชงซูเก๋อมีสีหน้าไม่พอใจ

“เจ้าสำนักเก๋อ ข้ายังไม่ขึ้นสนาม ให้ข้าไปเถอะ!”

“ยังมีข้า! แม้ว่าระดับจะเทียบเท่ากับเซี่ยหลิงหยางไม่ได้ แต่มันก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเราจะพ่ายแพ้ ให้เราสู้กับพวกเขาเถอะ!”

อวี้ฉือซงกวาดสายตามองศิษย์ไม่กี่คนตรงนั้นทั้งหมด ภายในใจรู้สึกคลุมเครือ ทั้งยังรู้สึกเจ็บแปลบ

เจ้าเด็กเหล่านี้…ล้วนนิสัยดีกันทุกคน ทั้งที่รู้ว่าเมื่อขึ้นสนามไปจะไม่มีโอกาสได้รับชัยชนะ แต่ก็ไม่ยอมท้อถอย

ทว่า…จะให้เขาทนดูศิษย์ของตัวเองโดนรังแกก็คงไม่ได้

พูดจบนางก็หันกลับไป และเดินไปยังตรงกลางของสนามแข่ง

เมื่อเห็นว่าคนผู้เข้าประลองเป็นฉู่หลิวเยว่อีกครั้ง ผู้ชมทั้งหมดก็ได้แต่มองหน้ากันไปมา และทุกอย่างก็เงียบลง

จางหัวขมวดคิ้วจนเกิดรอยย่น และพูดขึ้นมาว่า

“ฉู่หลิวเยว่เคยลงแข่งแล้วมิใช่หรือ? ใยจึงมาอีก?”

ฉู่หลิวเยว่เอ่ยถาม

“เมื่อครู่ข้าเข้าร่วมการแข่งขันของปรมาจารย์ ทว่าข้อกำหนดของการแข่งขันคือ หนึ่งคนจะไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันเดียวกันอย่างต่อเนื่องได้ แต่ก็ไม่ได้กำหนดว่าคนคนนั้น จะไม่สามารถเข้าร่วมการแข่งขันอย่างอื่นในเวลาเดียวกันได้ มิใช่หรือ?”

ผู้ตัดสินซึ่งอยู่ข้างกันพิจารณาอย่างใคร่ครวญก่อนจะพยักหน้า

“แท้จริงแล้วก็ไม่มีข้อกำหนดเช่นนี้”

“ช่างเล่นแง่ได้ถูกคอกันเสียจริง”

ถึงแม้ฉู่หลิวเยว่จะมีความชำราญในการสู้รบ แต่นางคงไม่สามารถเอาชนะนักรบระดับหกได้ง่ายถึงเพียงนั้นเป็นแน่!

ได้ยินเช่นนั้น ฉู่หลิวเยว่หัวเราะออกมา แต่หาได้สนใจไม่

นางไม่สนว่าเขากำลังจะเอ่ยอันใด

เอาเป็นว่าตอนนี้แข่งให้ชนะก่อน แล้วค่อยว่ากันดีกว่า!

นางมองเซี่ยหลิงหยางที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

“ฉู่หลิวเยว่จากสำนักงานชงซูเก๋อ ขอท้าประลอง!”

เซี่ยหลิงหยางสำรวจฉู่หลิวเยวาอย่างละเอียดหนึ่งรอบ

ช่วงนี้ฉู่หลิวเยว่มีชื่อเสียงอย่างมากในซีหลิง

คนทั้งหลายล้วนบอกว่านางนำฝีมือของนักรบระดับสาม มาใช้ในการเอาชนะนักรบระดับห้า อีกทั้งยังมีพรสวรรค์ขั้นสูง และพละกำลังที่แข็งแกร่ง

ต่อมานางก็คว้าลำดับหนึ่งจากงานหมื่นทูรมาได้ ช่างเป็นที่น่าสนใจเสียจริงๆ

“แท้จริงแล้วเจ้าจะแน่สักแค่ไหนเชียว”

เซี่ยหลิงหยางเอ่ยปากด้วยสีหน้าอันหยิ่งทะนง

“อย่างใดก็ตาม ทักษะของนักรบระดับหกและนักรบระดับห้านั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง ถึงเจ้าจะเอาชนะนักรบระดับห้าขั้นต้นได้ แต่เจ้าอาจทำเช่นนั้นกับนักรบระดับห้าขั้นสูงไม่ได้ เช่นเดียวกับระดับหกที่ยังห่างไกลจากทักษะระดับเจ้า! คนหนุ่มสาวสมัยนี้ทุ่มเทกับการแข่งขันมากเกินไป ซึ่งบางครั้งก็ไม่ใช่เรื่องดี…”

ทว่าเขายังไม่ทันได้พูดจบ จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็กวักมือเรียกหนิงจื้อชิง ซึ่งยืนอยู่อีกฝั่งของสนาม และกำลังจะเข้าร่วมการแข่งขันเซียนหมอครั้งสุดท้าย

“ข้าคือตัวแทนเข้าร่วมการประลองเซียนหมอครั้งสุดท้าย! รบกวนเจ้ารอข้าอยู่ตรงนั้นครู่เดียว เดี๋ยวข้าไป! ส่วนเจ้าก็รีบเริ่มได้แล้ว! ข้ายังต้องไปแข่งเซียนหมอต่อ!”