ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 652

พูดถึงโจโฉ โจโฉก็มา

เจียงอวี่เฉิงย่นคิ้ว

เหตุใดอวี้ฉือซงจึงโผล่หน้ามาอีกเล่า?

ครั้งก่อนที่แยกกันตรงเรือนฉินในสวนเทพเนรมิต เขาคิดอยู่ตลอดว่ามีบางอย่างไม่ชอบมาพากล ทว่ารออยู่หนึ่งเดือน อวี้ฉือซงกลับไม่มีการเคลื่อนไหวใดๆ

เขาจึงค่อยๆ ปล่อยเรื่องนี้ไปมิใส่ใจอันใด

คิดไม่ถึงว่าครั้งนี้เขาจะมาอีก

เจียงอวี่เฉิงยืดกายลุกขึ้น เดินมุ่งหน้าออกไปข้างนอก

ยามเดินผ่านร่างของมู่ชิงเห่อ เขาก็หยุดเดิน

“เจ้ากลับไปก่อนเถิด มีเวลาเมื่อไรก็ไปหาตัวฉู่หลิวเยว่ ถามคำถามนางเสียหน่อย”

มู่ชิงเห่อค้อมกายตอบ “ขอรับ”

เจียงอวี่เฉิงพยักหน้าเบาๆ แล้วจากไป

หลังจากรอให้ร่างของเขาจากไปจนสิ้นไร้เงาแล้ว มู่ชิงเห่อจึงเงยศีรษะขึ้นมา และมองไปยังทิศทางที่เจียงอวี่เฉิงจากไปด้วยสีหน้าเยือกเย็นและขึงขัง

น่าแปลก…

ระยะนี้เจียงอวี่เฉิงดูเอาใจใส่เรื่องของฉู่หลิวเยว่มากเป็นพิเศษ…

ไม่เพียงแต่เจาะจงเรียกเขามาถาม ยังให้เขาไปตรวจสอบด้วยตนเองอีก…

เรื่องแบบนี้ เดิมทีมอบให้ข้ารับใช้ระดับล่างไปทำก็เรียบร้อย

ทว่าบัดนี้เจียงอวี่เฉิงกำชับให้เขาไปทำ เห็นได้ชัดเลยว่าสนใจเรื่องนี้มากเพียงใด

เขาเก็บความสงสัยในใจของตนไว้ จากนั้นก็ก้าวเท้าเดินจากไป

…

เมื่อเจียงอวี่เฉิงมาถึงห้องรับรองด้านหน้า ก็พบว่าอวี้ฉือซงนั่งรออยู่ก่อนแล้ว

สีหน้าของเขาพลันปรากฏรอยยิ้มรับแขกขึ้นมาวาบหนึ่ง

“เจ้าสำนักอวี้ฉือซง ลมอันใดหอบท่านมาหรือนี่?”

อวี้ฉือซงรับรู้ได้ถึงฝีเท้าของเขาตั้งนานแล้ว แต่รอให้เขาเข้ามาใกล้เสียก่อน ก่อนตอบว่า

“ที่ข้ามาวันนี้ ก็เพราะมีเรื่องบางเรื่องที่อยากถามองค์ชายเจียง”

บนใบหน้าของเขาปรากฏสีหน้าเรียบเฉย ดูไม่ออกว่าอารมณ์ใดที่แสดงออกมา

ชั่วขณะหนึ่ง ในใจเจียงอวี่เฉิงรู้สึกคลางแคลงใจอยู่บ้าง ไม่รู้ว่ามารอบนี้เขาคิดวางแผนจะทำอันใดกันแน่

“ฮ่าฮ่า! เรื่องงานประชุมสำนักข้าได้ยินมาแล้ว แต่ยังไม่มีเวลาไปแสดงความยินดีกับท่านเลย!”

บนใบหน้าของอวี้ฉือซงเองก็ปรากฏรอยยิ้มเช่นกัน ทว่านัยน์ตากลับเย็นเยียบ

“เกรงใจองค์ชายเจียงแล้ว”

เจียงอวี่เฉิงเห็นท่าทีของเขา พลันรอยยิ้มบนใบหน้าจึงค่อยๆ จางลง

เขาเดินมาทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้าม

“เจ้าสำนักอวี้ฉือซงอยากถามอันใด เชิญถามมาเถิด ข้าย่อมตอบทุกอย่างที่ข้ารู้แน่นอน”

อวี้ฉือซงเงียบไปครู่หนึ่ง จ้องเข้ามาในดวงตาของเขาเขม็งแล้วเอ่ยถาม

“มิทราบว่าองค์ชายเจียงเคยได้ยินเรื่องทรายรวมศูนย์มาบ้างหรือไม่?”

…

“ข้ามาในวันนี้ก็เพื่อขอร้องให้องค์ชายเจียงช่วยข้า สืบหาว่าเป็นใครกันแน่ ข้าจำได้ว่าในตอนที่ท่านไปยังชายแดนทางใต้ เหมือนจะพาคนกลับมาไม่น้อย? เป็นไปได้หรือไม่ว่าจะเป็นหนึ่งในคนพวกนั้น?”

ในใจเจียงอวี่เฉิงผ่อนคลายลงอย่างมาก

“เป็นเช่นนี้นี่เอง…ไม่มีปัญหา ในเมื่อท่านมีเบาะแสที่แน่ชัดอยู่ในมือแล้ว เช่นนั้นข้าก็จะช่วยท่านสืบด้วยอีกแรง ถ้าหากคนที่ข้าพากลับมาด้วยมีความเกี่ยวข้องบางอย่างด้วยแล้วล่ะก็…ข้ารู้สึกผิดมากจริงๆ”

ถ้าหากมอบให้เขาไปสืบเรื่องนี้ อยากจะสืบเจออันใด ย่อมต้องเจอสิ่งนั้น

อวี้ฉือซงหัวเราะ

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้แล้ว ต้องขอบคุณมาก”

เจียงอวี่เฉิงประสานมือไว้ตรงอก

“เจ้าสำนักอวี้ฉือซงมิต้องเกรงใจ ถ้าหากว่าท่านยังมีเรื่องอื่นใดต้องการความช่วยเหลือ เพียงเอ่ยปากมาก็พอ”

“เรื่องอื่นไม่มีอันใดมากมาย มีเพียงอย่างหนึ่ง…ที่ข้าสนใจ“ สีหน้าของอวี้ฉือซงปรากฏความลังเล

เจียงอวี่เฉิงเอ่ย “ขอเพียงท่านเอ่ยปาก”

อวี้ฉือซงพึมพำกับตนเองอยู่พักหนึ่ง ก่อนค่อยๆ เอ่ยถาม

“ได้ยินมาว่าตอนที่องค์ชายเจียงไปยังชายแดนทางใต้ ก็เพื่อตามหาสมุนไพรชุบชีวิตองค์หญิงใหญ่ มิทราบว่า…ที่ต้องการหา เป็นสมุนไพรชนิดใด?”

รอยยิ้มของเจียงอวี่เฉิงแข็งค้างบนใบหน้า

เขาพยายามสงบสติอารมณ์ตนอย่างยากลำบาก เอ่ยถามว่า

“ท่าน…เรื่องเล่านั้นล้วนผ่านมานานแล้ว เหตุใดจึงถามถึงเรื่องนี้ขึ้นมากัน?

อวี้ฉือซงมองไปที่เขา สายตาคมราวกับว่าสามารถมองทะลุจิตใจผู้คนได้ เขาเอื้อนเอ่ยออกมาทีละคำ ดั่งอัสนีบาตฟาดผ่าลงพื้นพสุธา

“พูดตามตรง ระยะนี้ข้าคิดถึงเรื่องเดิมๆ อยู่บ่อยครั้ง ยิ่งคิดก็ยิ่งรู้สึกแปลกนัก การสิ้นพระชนม์ขององค์หญิงใหญ่…ดูน่าสงสัยเป็นอย่างมาก มิทราบว่าองค์ชายเจียงเคยบังเกิดความสงสัยเช่นนี้หรือไม่…องค์หญิงใหญ่อาจมิได้ฝึกตนจนสิ้นพระชนม์เพราะธาตุไฟเข้าแทรกก็เป็นได้?”