ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 668

ฉู่หลิวเยว่เตร็ดเตร่อยู่ข้างนอกทั้งวัน ในที่สุดก็สามารถกลับมาพักผ่อนที่จวนของตนเองได้แล้ว

แต่ทางด้านของจวนตระกูลเจียง กลับไม่ได้สงบขนาดนั้น

…

หลังจากฉีต้าเหอโดนขังมาทั้งวัน กลางดึกคืนวันนั้นเขาก็ถูกผู้คุมคุมตัวไปพบเจียงอวี่เฉิงที่ห้องหนังสือ

ลมหนาวเสียดทาน เหมือนว่าจะหนาวไปถึงขั้วกระดูก แม้กระทั่งหัวใจของเขาแทบจะโดนแช่แข็งไปทั้งหมดแล้ว

จากนั้นประตูก็ถูกปิดลงโดยคนที่ตามมาจากด้านหลัง

ตรงหน้าของเขาคือเจียงอวี่เฉิงที่มีใบหน้าเย็นชาและนั่งอยู่หลังโต๊ะตัวหนึ่ง

แสงไฟจากเปลวเทียนสะท้อนเข้าที่หน้าของเขา บรรยากาศหนาวเย็นอย่างมาก

ฉีต้าเหอตัวสั่นสะท้าน ตอนนั้นเองทั่วทั้งร่างกายของเขาก็แข็งทื่อ ไม่สามารถขยับไปไหนได้

ผลัวะ!

ซุนฉีเตะเข้าที่ข้อพับด้านหลังของหัวเข่าเขา!

“เจอคุณชายใหญ่แล้วยังไม่คุกเข่าลงอีก!”

ฉีต้าเหอเจ็บอย่างมาก เสียงเข่ากระแทกกับพื้นดัง “ตึง!”

เขาเจ็บหัวเข่ามาก ใบหน้าก็ซีดขาว ในที่สุดเขาก็รู้สึกตัว แล้วรีบเอาหัวโขกพื้นทันที

“คุณชายใหญ่โปรดไว้ชีวิตข้าน้อยด้วย!”

เจียงอวี่เฉิงมองเขาด้วยสีหน้าไร้อารมณ์

“พูดมาสิว่าเกิดอันใดขึ้นกับเซี่ยมู่?”

ฉีต้าเหอชะงักไปครู่หนึ่ง ในใจรู้สึกขื่นขมอย่างมาก

“…คุณชายใหญ่…ข้า…ข้าไม่รู้จริงๆ ขอรับ…เซี่ยมู่มีนิสัยรักสันโดษ อีกทั้งเป็นคนที่ขี้ขลาดอย่างมาก ปกติแล้วเขาไม่ได้ออกจากบ้านบ่อยๆ ด้วยซ้ำ ข้าเองก็ไม่รู้ว่าเหตุใดเขาถึงทำเช่นนั้น!”

แม้ว่าในใจของเขาจะมีความแค้นต่อเจียงอวี่เฉิง แต่ส่วนใหญ่ก็แค่บ่นแค่ประโยคสองประโยคเท่านั้น ไม่กล้าทำเรื่องเช่นนั้นอย่างแน่นอน

เจียงอวี่เฉิงเป็นใคร เรื่องนี้พวกเขาล้วนรู้ดีที่สุด!

ไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยเห็นฝีมือของเขา แล้วเขาจะกล้าลงมือทำเช่นนั้นได้อย่างใด?

แต่ก็คาดไม่ถึงว่าเซี่ยมู่จะทำร้ายเจียงอวี่เฉิงจนบาดเจ็บ…

แม้กระทั่งตัวเขาที่ได้ยินก็ยังตกใจเลย และตอนนี้เขาก็ยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดเซี่ยมู่ถึงทำเช่นนั้น

“เจ้าสนิทกับเซี่ยมู่มากไม่ใช่หรือ? เขาจะทำเรื่องอันใด หรือเจ้าจะไม่รู้เรื่องเลยสักนิด?”

ฉีต้าเหอร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา

“ข้า…ข้าไม่รู้จริงๆ ขอรับ! คุณชายใหญ่เป็นผู้มากความรู้! วันนี้ตอนที่ข้ามาพร้อมกับเขา เขายังดีๆ อยู่เลย!”

เจียงอวี่เฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วคิดว่าที่เซี่ยมู่ทำร้ายเขานั้น น่าจะเป็นความคิดชั่ววูบเท่านั้น

ไม่เช่นนั้นเขาไม่มีทางใช้แค่พู่กันเล่มหนึ่งหรอก

แต่การเคลื่อนไหวของเซี่ยมู่นั้นแม่นยำอย่างมาก เจียงอวี่เฉิงจึงคิดว่าเซี่ยมู่คงจะเคียดแค้นเขามากเลยทีเดียว ถึงได้ลงแรงมากขนาดนั้น

“ก่อนหน้านี้เขาเคยได้พูดบ้างหรือไม่ว่าเขาเกลียดแค้นตัวข้าบ้างหรือไม่?”

ฉีต้าเหอครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สีหน้าของเขาก็ดูสับสนอย่างมาก

“หือ?”

น้ำเสียงของเจียงอวี่เฉิงสูงขึ้นเล็กน้อย แฝงด้วยความกดดันอยู่หลายส่วน

ฉีต้าเหอรีบก้มหน้าลงอย่างรวดเร็ว หน้าผากจรดลงที่พื้น แล้วพูดอย่างตะกุกตะกักว่า

“ไม่…ไม่มีขอรับ…ไม่มีจริงๆ…”

“เขาติดตามข้าไปที่ชายแดนใต้ แต่ใบหน้าถูกทำลาย อีกทั้งยังกลายเป็นใบ้ หรือเขาจะไม่มีความแค้นจริงๆ?”

เจียงอวี่เฉิงไม่เชื่อ

เขารู้ดีว่าในใจของคนเหล่านี้มองเขาอย่างใด เพียงแต่ว่าเขาไม่สนใจ

ไม่ว่าอย่างใดพวกเขาก็ไม่สามารถพลิกสถานการณ์อันใดได้อยู่แล้ว

แต่ว่าตอนนี้ เซี่ยมู่กลับเป็นคนที่ทำร้ายเขา แน่นอนว่าเขาจะต้องตามล่าอย่างถึงที่สุด!

ฉีต้าเหอจึงพูดได้แค่ว่า

เป็นเช่นนี้นี่เอง…

เป็นเช่นนี้นี่เอง!

เซี่ยมู่คนเดิม…เดิมทีแล้วเป็นตัวปลอม!

“ในช่วงนี้เจ้ารู้สึกหรือไม่ว่าเซี่ยมู่มีอันใดบางอย่างไม่เหมือนกับช่วงก่อนหน้านี้?” เขารีบถามขึ้นมาทันที

ฉีต้าเหอครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นก็ส่ายหน้าอย่างลังเล

“…ไม่มีนะขอรับ…เขาก็เป็นเช่นนี้มาตั้งนานแล้ว…”

ทันใดนั้นก็นึกถึงท่าทางของ “เซี่ยมู่” คนนั้นขึ้นมาได้

รูปร่างผอมแห้ง ใบหน้ามีรอยแผลเป็นเต็มหน้า ซ้ำยังสวมหน้ากากเหล็กปิดบังครึ่งใบหน้า ที่สำคัญก็คือ เขาเป็นใบ้

คนเช่นนี้ จะถูกปลอมแปลงตัวได้ง่ายมาก!

แม้ว่าจะเป็นการปลอมตัวเพื่อเปลี่ยนเป็นคนอีกคนหนึ่ง แต่เขาก็ไม่ออกเสียง พร้อมก้มหน้าก้มตาอยู่ตลอด ใครกันที่จะดูออกว่าเขาถูกปลอมตัวมา?

เจียงอวี่เฉิงกำหมัดกรอด

ตอนนี้เขาสามารถแน่ใจได้แล้ว ว่าเซี่ยมู่ที่ทำร้ายเขาในวันนี้ ความจริงแล้วไม่ใช่เซี่ยมู่ตัวจริง

ส่วนเซี่ยมู่ตัวจริงนั้น เกรงว่าจะถูกจัดการไปตั้งนานแล้ว

น่าเสียดายที่เขาไม่สามารถมั่นใจได้ว่าคนผู้นั้นถูกสับเปลี่ยนตัวตั้งแต่เมื่อไรยิ่งไปกว่านั้นเขาก็ไม่รู้ว่าใครกันแน่ที่ปลอมตัวมาเป็นเซี่ยมู่ และจงใจแทรกตัวเข้ามาในจวนตระกูลเจียง!

ตราบใดที่คนผู้นั้นถอดชุดเซี่ยมู่ออก แล้วเปลี่ยนกลับมาเป็นตัวเอง ก็ไม่มีใครรู้แล้ว

ด้วยสถานการณ์ดังเช่นตอนนี้หากคิดจะสืบหาความจริง เกรงว่าจะยากเทียบเท่าการปีนขึ้นสวรรค์แล้ว!

เจียงอวี่เฉิงเดินไปมาในห้องอย่างกระวนกระวาย เดินไปด้วย จ้องพู่กันที่อยู่บนโต๊ะด้วย

ฝีมือและกระบวนท่าเช่นนั้น จะเป็นใครไปได้…

ทันใดนั้นเขาก็หยุดฝีเท้าลง

ระดับสี่ตอนปลาย…

ก็ฉู่หลิวเยว่ไม่ใช่หรือ?