ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 7

ดูเหมือนเหยียนเก๋อจะไม่ได้ประหลาดใจเท่าไหร่เมื่อได้ยินราคานี้ แต่กลับเหลือบมองฉู่หลวเยว่ด้วยความสงสัย และเขย่าแผ่นกระดาษในมือไปมาเบาๆ

“นี่…คุณหนูใหญ่ฉู่ ท่านคิดที่ขายสิ่งนี้จริงๆ หรือ”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

“ด้วยราคาขนาดนี้ ข้าเชื่อว่าคุณชายรองเหยียนเองก็เข้าใจ ท่านคงไม่ขาดทุนหรอกกระมัง”

เหยียนเก๋อได้ยินเข้าก็หัวเราะเจื่อนๆ

เขารู้ดีว่าใช้เงินสามแสนตำลึงแลกกับกระดาษแผ่นนี้ไม่ขาดทุนอย่างแน่นอน ทั้งยังสามารถขายต่อในราคาที่สูงกว่านี้อีกด้วย!

แต่ประเด็นสำคัญก็คือ ของสิ่งนี้เป็นของร้อนลวกมือน่ะสิ!

“คุณหนูใหญ่ฉู่ นี่…ท่านยื่นเผือกร้อนลวกมือมาให้ข้าจริงเชียว!”

เพราะว่า กระดาษแผ่นนี้…จริงๆ แล้วมันคือโฉนดที่ดิน!

ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่ใช่โฉนดที่ดินธรรมดา แต่มันคือที่ดินเขตล่าสัตว์นอกเมืองหลวง!

เขตล่าสัตว์ ที่จริงแล้วเป็นพื้นที่สำหรับเลี้ยงสัตว์อสูรโดยเฉพาะ

อาณาจักรเสวียนอู่นี้ แบ่งสัตว์อสูรออกเป็นเก้าระดับ ระดับที่หนึ่งอ่อนแอที่สุด ส่วนระดับที่เก้าแข็งแกร่ง

สัตว์อสูรเป็นสัตว์ที่ดุร้ายและรักอิสระโดยธรรมชาติ ไม่ยินยอมให้มนุษย์บังคับควบคุม แต่ถ้ามันมีความผูกพันสัญญากับมนุษย์ ก็จะกลายเป็นสัตว์ที่ซื่อสัตย์จงรักภักดีและเป็นผู้ช่วยของมนุษย์ที่ทรงพลัง

โดยทั่วไป มนุษย์สามรถทำสัญญากับสัตว์อสูรได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น แต่ถ้าสัตว์ตัวนั้นตาย มนุษย์ก็ยังสามารถตามหาสัตว์อสูรตัวอื่นเพื่อทำสัญญาต่อไปได้อีก

ยิ่งสัตว์ที่มีระดับขั้นสูงส่ง พลังก็จะยิ่งสูงตามไปด้วย และสามารถช่วยเหลือเจ้าของมันได้มากขึ้นเท่านั้น

ด้วยเหตุนี้ ผู้ฝึกพลังในอาณาจักรเสวียนอู่จึงกระหายตามล่าสัตว์อสูรตลอดเวลาโดยเฉพาะอย่างยิ่งสัตว์อสูรระดับสูง

แต่ใช่ว่าสัตว์อสูรจะหาได้ง่ายดายขนาดนั้นเลยหรือ

ผู้ฝึกพลังธรรมดาทั่วไปจึงทำได้เพียงเข้าไปในสถานที่อันตรายเพื่อเสี่ยงตายล่าสัตว์อสูร

ส่วนตระกูลที่มีอำนาจกลับต่างกันโดยสิ้นเชิง พวกเขามักจะเลือกสร้างสนามล่าสัตว์ของตัวเอง

เพียงแค่หาสถานที่ที่เหมาะสมแล้วจับพวกสัตว์อสูรมาขังเลี้ยงเอาไว้ ก็จะสามารถลดภาระไปได้มาก จากนั้นก็ให้บรรดาลูกหลานในตระกูลเลือกสัตว์อสูรได้ตามอำเภอใจ ทั้งยังทำให้มันกลายเป็นสนามฝึกทดลอง เพื่อเพิ่มพลังความสามารถสร้างความแข็งแกร่งให้แก่ผู้ฝึกยุวชนอีกด้วย!

ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว ทำไมจะไม่สนเล่า

แน่นอน ไอ้พูดมันก็ง่ายอยู่หรอก แต่ในความเป็นจริง การสร้างสนามล่าสัตว์ขึ้นมาสักแห่งจะต้องใช้แรงงานคนและทรัพยากรจำนวนมาก

เพราะเหตุนี้ สนามล่าสัตว์แห่งนี้ นอกจากเชื้อพระวงศ์แล้ว ก็มีเพียงตระกูลขุนนางชั้นสูงที่สามารถทำได้

แม้แต่ตระกูลฉู่ก็มีพื้นที่ล่าสัตว์เพียงแห่งเดียวเท่านั้น!

ไม่กี่ปีมานี้ อำนาจของตระกูลฉู่ค่อยๆ เริ่มเสื่อมถอย สนามล่าสัตว์แห่งนั้นจึงยากที่จะสืบทอดต่อไป

ในนั้น มีสัตว์อสูรระดับสูงหนึ่งตัว มันคือราชาพยัคฆ์ทองคำ สัตว์อสูรระดับห้าที่ฉู่จงเหอประมุขตระกูลฉู่เลี้ยงไว้เมื่อยี่สิบปีก่อน

แต่โฉนดที่ดินที่ฉู่หลิวเยว่เอามาในวันนี้ กลับไม่ใช่ของของตระกูลฉู่ แต่เป็น…ที่ดินของนางเอง!

จะว่าไป นางก็เป็นคนไร้ค่าที่ถูกกลั่นแกล้งรังแกตลอด มีของสิ่งนี้อยู่ในมือได้ ต้องขอบพระทัยองค์ชายรัชทายาทหรงจิ้นที่มีสัญญาอภิเษกกับนาง

ตอนที่นางถือกำเนิด ฉู่หนิงยังคงเป็นอัจฉริยะผู้โดดเด่นของตระกูลฉู่ในรุ่นนั้น จึงมีอำนาจสืบทอดตระกูลอยู่ในมือ

ประกอบกับอุปนิสัยเข้มแข็งอดทนจงรักภักดีและเป็นที่โปรดปรานของฝ่าบาท ดังนั้นตอนที่นางเกิดมา ฝ่าบาทจึงพระราชทานสัญญาอภิเษกระหว่างนางกับองค์รัชทายาทให้ทันที

เพียงแค่รอนางอายุครบสิบสี่ปี ก็สามารถจัดพิธีอภิเษกอย่างเป็นทางการแล้วได้เลื่อนยศเป็นพระชายาองค์รัชทายาท!

โฉนดที่ดินสนามล่าสัตว์แห่งนั้น ก็เป็นที่ดินที่ฝ่าบาทพระราชทานแก่ฉู่หลิงเยว่

ยามนั้นฉู่หลิวเยว่ และนางก็กลายเป็นคนที่น่าอิจฉามากที่สุด

แต่ใครก็มิอาจล่วงรู้ ว่านางเกิดมาจะมีชีพจรพิกลพิการ เกิดมาพร้อมความไร้ความสามารถ ตั้งแต่นั้นเป็นต้นมานางจึงกลายเป็นตัวตลกของแคว้นเย่าเฉิน!

ในโลกที่เคารพพลังความสามารถ การมีอยู่ของผู้ที่อ่อนแอนั้นมันคือความผิดพลาดตั้งแต่แรก!

ตอนที่ฉู่หนิงสองพ่อลูกตกอยู่ในจุดตกต่ำ ไม่ใช่ไม่เคยคิดถึงที่ดินล่าสัตว์ผืนนั้น แต่ในความเป็นจริง ที่ดินผืนนั้นถูกองค์รัชทายาทควบคุมตั้งนานแล้ว เขาเคยขอเข้าเฝ้าองค์รัชทายาทหลายต่อหลายครั้งเพื่อขอความช่วยเหลือ แค่มักจะถูกปฏิเสธที่ด้านนอกประตูเสมอ

แน่นอน เขารู้ดีว่าการกระทำเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร ตั้งแต่นั้นมาเขาก็เลิกเพ้อฝันลมๆ แล้งๆ ไปแล้ว

และฉู่หลิวเยว่คนเดิมมักคิดอยู่เสมอว่าตนเองไม่คู่ควรกับองค์รัชทายาท ดังนั้นนางจึงไม่แม้แต่จะเคยคิด

แต่น่าเสียดาย ฉู่หลิวเยว่ตอนนี้ไม่ใช่ฉู่หลิวเยว่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว!

หลักการใช้ชีวิตของนางนั้นแสนเรียบง่าย ใครเคารพหนึ่งศอก ข้าก็จะเคารพกลับไปหนึ่งว่า แต่ถ้าใครรังแกข้าหนึ่งครั้ง ข้าก็เอาคืนกลับไปร้อยเท่า!

เป็นไปไม่ได้ที่องค์รัชทายาทจะไม่รู้ว่าสองพ่อลูกมีชีวิตอยู่กันอย่างไร แต่กลับไม่เคยแสดงความห่วงใยเลยสักนิด เช่นนั้น…นางจะเก็บโฉนดที่ดินผืนนี้ไว้ทำไม

“ข้ารู้หรอกน่า ดังนั้นข้าจึงมาหาคุณชายรองเหยียนอย่างไรเล่า ทำไม หรือว่าร้านเจินเป่าเก๋อซื้อที่ดินผืนนี้ไม่ไหว”

ฉู่หลิวเยว่พูดพลางยื่นมือไปหยิบโฉนดที่ดิน ราวกับว่ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

คุณชายรองเหยียนรีบคว้าเอาโฉนดที่ดินแล้วเก็บเข้าไปในแขนเสื้อด้วยความระมัดระวัง แล้วเขาก็หัวเราะแหะๆ

“เอาตามที่ท่านว่านั่นแหละ เรื่องอื่นไม่กล้าเอ่ยหรอก แต่แคว้นเย่าเฉินนี้ ไม่มีสิ่งใดที่ร้านเจินเป่าเก๋อไม่กล้าทำมาค้าขายหรอกจะบอกให้! ท่านกล้ายื่นหมูมา พวกเราก็กล้ายื่นแมวกลับไปเช่นกัน!”