ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 702

ในใจฉู่หลิวเยว่ไม่มีความสุขเลยสักนิด แต่เมื่อนางหันหน้ากลับมา สีหน้าของนางก็กลับมาเป็นปกติ

“รองแม่ทัพมู่”

เธอทักทายมู่ชิงเห่ออย่างสุภาพมาก

ทว่าน่าเสียดายที่ครั้งนี้นางไม่สามารถจัดการเจียงอวี่เฉิงได้ แต่หลังจากคิดอย่างรอบคอบแล้ว หากนางลงมือฆ่าเขาขึ้นมาจริงๆ คงเกิดรู้สึกลังเลอยู่บ้าง

…เพียงแค่ตวัดปลายมีด ความสุขก็อยู่แค่เอื้อม

แต่อนาคตนั้นยังอีกยาวไกล ปล่อยให้องค์ชายใหญ่เจียงได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุขไปก่อนก็แล้วกัน…

ฉู่หลิวเยว่คิดเช่นนั้น ก่อนจะทำทีกวาดตามองตามเนื้อตัวของเจียงอวี่เฉิง เสมือนเป็นห่วงเป็นใย

“องค์ชายใหญ่เจียง ข้าว่าสภาพร่างกายของท่านในตอนนี้ดูย่ำแย่ยิ่งนัก เช่นนี้ท่านรีบทำการรักษาก่อนดีหรือไม่?”

ตอนแรกเจียงอวี่เฉิงเอาแต่มองแผ่นหลังของนางอย่างเหม่อลอย แต่พอนางเอ่ยปาก เขาก็ได้สติขึ้นมาทันที

เมื่อสัมผัสได้ถึงสายตาของฉู่หลิวเยว่ที่กวาดมองตนไม่หยุด เจียงอวี่เฉิงก็รู้สึกเขินอายแปลกๆ อย่างบอกไม่ถูก

โดนคนอื่นเห็นในสภาพสกปรกหน้าตามอมแมมเข้าจนได้…

เขาแสร้งกระแอมไอ

“ข้ามียาอยู่”

เมื่อพูดจบ เขาก็หยิบเม็ดยาออกมาและกลืนมันลงไป

มู่ชิงเห่อเฝ้ามองสถานการณ์อยู่ด้านข้าง และรู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเจียงอวี่เฉิง แต่เขาไม่สามารถอธิบายได้ว่ามันคืออันใด

อาจเป็นเพราะสิ่งเหล่านั้นที่เขาเพิ่งประสบมา…

เกรงว่าใครก็ตามที่เคยผ่านความเป็นความตายมาก่อน คงรู้สึกหวาดผวากันถ้วนหน้า

เจียงอวี่เฉิงมองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาซับซ้อน

“เมื่อครู่นี้…ต้องขอบคุณเจ้ามาก”

ชั่วขณะหนึ่ง เขาเกือบคิดว่าฉู่หลิวเยว่ต้องการจะฆ่าเขา

แต่ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในภายหลังได้พิสูจน์แล้วว่า นี่เป็นเพียงความเข้าใจผิด

ตัวเขานั้นเป็นคนช่างสงสัยอยู่เสมอและไม่ค่อยไว้ใจใครง่ายๆ

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อมีเรื่องของชีวิตและความตายเป็นเดิมพัน

ซึ่งความช่วยเหลือที่ไร้เงื่อนไขของฉู่หลิวเยว่นั้น เกินความคาดหมายของเขาอย่างมาก

“องค์ชายใหญ่เจียง อย่าได้เกรงใจ”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มบาง ราวกับว่านางไม่ได้เก็บเรื่องนี้ไปใส่ใจเลยแม้แต่น้อย

เจียงอวี่เฉิงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดขึ้นอีกครั้ง

“ครั้งนี้ข้าเป็นหนี้บุญคุณเจ้า”

มู่ชิงเห่อชำเลืองมองเจียงอวี่เฉิงทันที แววตาของเขาเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ราวกับว่าเขาไม่คาดคิดว่าอีกฝ่ายจะพูดเช่นนั้น

ชายคนนี้มีนิสัยโหดเหี้ยม เลือดเย็นและใจร้ายไส้ระกำ ไม่รู้เลยว่าในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา มีคนสละชีวิตเพื่อเขาไปแล้วกี่คนแล้ว แต่เขาไม่เคยเห็นค่าคนพวกนั้นเลย

แต่พอเป็นฉู่หลิวเยว่…เหตุใดเขาถึงได้กลายเป็นฝ่ายพูดว่าตัวเองติดหนี้บุญคุณคนอื่นเสียได้?

หรือว่าเขาตั้งใจจะผูกมิตรกับฉู่หลิวเยว่?

ซึ่งเมื่อ…พิจารณาจากสิ่งที่เกิดขึ้นในช่วงเวลานี้ ทั้งพรสวรรค์และความแข็งแกร่งของฉู่หลิวเยว่นั้นไม่ธรรมดา และมันก็คุ้มค่าที่จะมีเพื่อนเช่นนาง

ฉู่หลิวเยว่ดูถ่อมตัวมาก นางไม่กล้าแม้แต่จะพูดออกมา แต่ทว่าความจริงแล้ว นางกลับไม่ได้รู้สึกซาบซึ้งอันใดเลย

เจียงอวี่เฉิงที่ชอบเลียแข้งเลียขาเหมือนสุนัขน่ะ นางเคยเห็นมานับไม่ถ้วนแล้ว

บนโลกนี้คงไม่มีใครรู้ดีไปกว่านางแล้ว ว่าชายผู้นี้แสร้งตีสองหน้าได้น่าอัศจรรย์เพียงใด

เมื่อเขาส่งชาให้นาง เขามักจะมีรอยยิ้มที่อ่อนโยนเสมอ แต่สุดท้ายนางก็ตระหนักได้ว่า หน้ากากรอยยิ้มนั้นเต็มไปด้วยยาพิษ

ฉู่หลิวเยว่ไม่สนใจ และคิดว่าสายตาลึกซึ้งซับซ้อนของเจียงอวี่เฉิงนั้นเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ

ความจริงแล้วนางสนใจมู่ชิงเห่อมากกว่า

“รองแม่ทัพมู่ เมื่อครู่ท่านโผล่ออกมาจากตรงนั้นหรือ?”

สีหน้าของมู่ชิงเห่อยังคงเรียบเฉย

“ก่อนหน้านี้พวกเราประสบอุบัติเหตุและตกลงไปรอยแยก จึงต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการหลบหนี”

ขณะพูดเขาก็มองฉู่หลิวเยว่ พร้อมขมวดคิ้ว

“แต่เจ้ามา…”

“หลิวเยว่!”

แต่ยังไม่ทันที่มู่ชิงเห่อจะได้พูดจบ ก็ถูกขัดด้วยเสียงของมู่หงอวี่เสียก่อน

ฉู่หลิวเยว่หันไปมอง และเห็นว่าเชียงหว่านโจวกับคนอื่นๆ เดินมาทางนี้กันหมด

เชียงหว่านโจววิ่งมาด้านหน้าด้วยความเร็ว ในขณะที่มู่หงอวี่และเย่หรานหร่านมาช้ากว่าเล็กน้อย แต่พวกเขาก็ดูกังวลเช่นกัน

แม้ว่าพี่เหลยสี่จะยังคงยืนอยู่ตรงนั้น แต่เขาก็หันมองมาทางนี้เป็นพักๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน