ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 703

น้ำเสียงของเจียงอวี่เฉิงผสมผสานไปด้วยความตกใจและลังเล ทว่านัยน์ตากลับฉายแววตื่นตาตื่นใจออกมาอย่างปิดไม่มิด

ชัดเจนว่าเขาคิดไม่ถึงว่าหลังจากผ่านประสบการณ์เสี่ยงตายมาก ในที่สุดเขาก็อยู่ตรงนี้! ตรงที่สัตว์อสูรระดับเก้ากำลังดูดกลืนพลังจากทัณฑ์สวรรค์!

เมื่อก่อนเขาทำได้เพียงวาดฝัน แต่ตอนนี้กลับได้เห็นมันเต็มสองตา เช่นนั้นจะไม่ให้เขามีความสุขได้อย่างใด?

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้ากลับไปอย่างใจเย็น

มาถึงขนาดนี้แล้ว อีกทั้งทัณฑ์สวรรค์ที่ผ่าลงมานับไม่ถ้วน แม้แต่คนโง่ยังดูออกเลยว่าสิ่งที่อยู่ตรงนั้นคืออันใด

เจียงอวี่เฉิงลุกขึ้นและต้องการเดินไปข้างหน้า

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

มีพี่เหลยสี่ยืนเฝ้าอยู่ขนาดนั้นทั้งคน ถ้าเจียงอวี่เฉิงเดินผ่านไปได้อย่างปลอดภัย เช่นนั้นคงพิลึกพิลั่นน่าดู

ซึ่งด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา เกรงว่าหากพี่เหลยสี่ลงมือจริงๆ เจียงอวี่เฉิงคงไม่ได้มีโอกาสได้แสดงฝีมือถึงสิบกระบวนท่าด้วยซ้ำ

หรือไม่มู่ชิงเห่อคงห้ามปรามเขาเอง

“องค์ชายใหญ่ขอรับ ที่ตรงนั้นอันตรายมาก ข้าว่าเรานั่งดูมันห่างๆ จากตรงนี้จะดีกว่า”

เจียงอวี่เฉิงรู้สึกไม่พอใจเล็กน้อย

เมื่อครู่พวกของฉู่หลิวเยว่เองก็วิ่งมาจากทางนั้น แล้วเหตุใดพวกเขาถึงวิ่งไปทางนั้นบ้างไม่ได้?

แค่ตกอยู่ในสภาพเหม็นบูดนี้ก็น่าอับอายมากเกินพอแล้ว ถ้ายังเอาแต่ซ่อนตัวอยู่ที่นี่ มันจะไม่ดูขี้ขลาดเกินไปหน่อยหรือ

เจียงอวี่เฉิงไม่ฟังเขา พลางเดินหน้าต่อ

แต่ทว่า หลังจากเดินไปได้สองก้าว จู่ๆ เขาก็เกิดปวดแสบปวดร้อนบริเวณท้องน้อย!

ใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงซีดลงทันที เขาซวนเซและเกือบจะล้มลงกับพื้น

มู่ชิงเห่อพุ่งตัวไปข้างหน้าแล้วพยุงเขาไว้อย่างว่องไว พลันขมวดคิ้ว

“องค์ชายใหญ่ เป็นอันใดหรือเปล่า?”

หน้าผากของเจียงอวี่เฉิงเต็มไปด้วยผดเหงื่อ เนื่องจากความเจ็บปวดอันรุนแรงนั่น ริมฝีปากของเขาสั่นเครือจนแทบพูดไม่ออก

เมื่อก่อนเขารู้สึกแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่ไม่เคยเลยสักครั้ง ที่มันจะเจ็บหนักเหมือนครั้งนี้!

มันเจ็บแสบราวกับมีเปลวไฟพุ่งทะลุช่องท้องส่วนล่างของเขา และตรงเข้าไปในจุดตันเถียน!

และนี่เป็นครั้งแรกที่มู่ชิงเห่อเห็นเจียงอวี่เฉิงเจ็บปวดเช่นนี้ เขาจึงคิดว่าอีกฝ่ายกำลังเจ็บเพราะผลพวงจากต้นสนฉัตร

“องค์ชายใหญ่โปรดพักผ่อนก่อนเถิด ร่างกายของท่านสำคัญที่สุด!”

แม้เจียงอวี่เฉิงต้องการจะปฏิเสธ แต่ตอนนี้เขาก็ไม่สามารถพูดอันใดได้เลย

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองเขาเล็กน้อย

ทว่าในขณะที่เจียงอวี่เฉิงกำลังจะนั่งลง กลับรู้สึกว่าความเจ็บปวดนั้นหายไปแล้ว

แต่สัมผัสที่เจ็บแสบจนถึงกระดูกนั่น ยังคงฝังลึกอยู่ในใจเขาและไม่เคยจางหายไป

เกิดความกลัวและความกังวลขึ้นในใจของเจียงอวี่เฉิง

หากครั้งเดียวคงพอเข้าใจได้

แต่ถ้าสองครั้งล่ะ?

หรือสามครั้ง?

นั่นหมายความว่าร่างกายของเขาจะต้องมีปัญหาแน่ๆ!

แต่ครั้นคิดซ้ำไปซ้ำมาเพื่อหาคำตอบ เขาก็คิดไม่ออกว่ามันเกิดอันใดขึ้น!

ตอนนั้น “เซี่ยมู่” ได้ใช้พู่กันวาดจุดเลือดไว้บนร่างกายของเขา

ซึ่งไม่ว่าจะบาดเจ็บหนักเพียงใด ตราบใดที่ได้รับการรักษาอย่างดี ในไม่ช้าก็จะหายเป็นปลิดทิ้ง

แต่พอเวลาผ่านไป บาดแผลของเขาก็เริ่มไม่ค่อยสมานตัวกันดั่งเมื่อก่อน

และในบางครั้ง อาการปวดแสบปวดร้อนแปลกๆ ก็ปรากฏขึ้น!

แต่เจียงอวี่เฉิงไม่กล้าเปิดเผยสิ่งนี้ต่อคนภายนอก ดังนั้นเขาจึงทำเพียงพยักหน้าตอบกลับโดยไม่พูดอันใด

ทันใดนั้นฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกคันที่คอ ก่อนจะหันไปเห็นถวนจื่อที่กำลังดึงผมของนาง พลางกระดิกหางราวกับต้องการกลับไป

ไม่รู้ว่าที่นั่นมีอันใด ที่ดึงดูดให้มันอยากกลับไปนักหนา…

ฉู่หลิวเยว่ตบหัวของมันเพื่อตอบรับ แล้วหันไปมองเจียงอวี่เฉิง

“องค์ชายใหญ่เจียง เช่นนั้นท่านก็พักผ่อนอยู่ที่นี่ แล้วให้พวกข้าไปดูสัตว์อสูรระดับเก้าให้ท่านดีหรือไม่? สาหตุที่องค์หญิงมาที่นี่ก็เพราะเลือดของสัตว์อสูร หากเราพลาดโอกาสนี้ไป จะไม่รู้สึกเสียดายแย่เลยหรือ?”

เจียงอวี่เฉิงอยากไปด้วยตัวเอง

แต่สภาพของเขาในตอนนี้คงไม่ไหวแน่นอน เขาจึงทำได้เพียงพยักหน้าตกลง แล้วหันไปมองมู่ชิงเห่อ

“เจ้าไปกับพวกเขาเถอะ”

มู่ชิงเห่อแข็งแกร่งมาก หากเขาไปด้วย จะเป็นกำลังที่สำคัญของพวกนางได้

ฉู่หลิวเยว่เปลือกตากระตุกราวไม่พอใจ แต่ก็ไม่ได้พูดอันใดออกมา

“แต่ว่าร่างกายขององค์ชายใหญ่…” มู่ชิงเห่อเอ่ยตอบอย่างลังเล

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน