ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 718

ใบหน้าของเขาเหมือนซ่อนกลืนไปกับสายหมอก ไม่อาจมองเห็นได้อย่างชัดเจน แต่น้ำเสียงนั้นกลับรู้สึกคุ้นเสียเหลือเกิน ราวกับเคยได้ยินจากที่ไหนสักแห่ง

ทันใดนั้นฉู่หลิวเยว่ก็สัมผัสได้ว่า เสียง “เยว่เอ๋อ” นั้นกำลังเรียกนางอยู่!

ชายผู้นี้เป็นใครกัน?

เหตุใดเขาถึงเรียกชื่อของข้าล่ะ?

อีกทั้งมันยังเป็นน้ำเสียงที่คุ้นหูยิ่งนัก . .

ฉู่หลิวเยว่อยากก้าวไปข้างหน้าจนแทบจะควบคุมตัวเองไม่ได้ แต่ร่างกายดูเหมือนย่ำเท้าอยู่ตรงที่เดิม ไม่อาจเคลื่อนที่ได้เลยแม้แต่น้อย

ระยะห่างระหว่างเราสองต่างห่างกันเพียงเท่านี้ แต่ไม่ว่าอย่างใดก็มิอาจเข้าใกล้ได้เลย

และดูเหมือนว่าชายผู้นั้นจะไม่ได้รีบร้อนอันใด เขายื่นมือออกมา ประหนึ่งว่ากำลังรอให้นางไปหา

ร่างของเขาสูงโปร่งระหงงดงามราวกับหยก สายลมแห่งภูเขาโชยผ่านมา พัดชายเสื้อสีดำของเขาปลิวไหวไปตามสายลม

ดุจดั่งดอกม่านถัวหลัวที่เบ่งบานในคืนเดือนมืด แต่พริ้วไหวล่องลอยดั่งเทพเทวา

ฉู่หลิวเยว่เผยปากของนาง อยากจะพูดอันใดบางอย่าง แต่กลับไม่สามารถพูดอันใดออกมาได้เลยสักคำ

ระหว่างเราสองดูเหมือนมีสิ่งกีดขวางโปร่งใสกั้นค่ายกลนี้อยู่ ทำให้ต่างฝ่ายต่างไม่อาจขยับเข้าหากันได้เลย

เจ้าคือ…

เจ้าคือ…

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกตนเหมือนจะรู้จักชายผู้นี้ ระหว่างทรวงอกและมวลท้องเต็มไปด้วยแรงปรารถนาที่จะตะโกนเรียกชื่อของเขาออกมา

ราวกับขอเพียงแค่เรียกชื่อเขาออกมา ก็จะจำได้ว่าเขาเป็นใคร

หากแต่ฉู่หลิวเยว่ทำอย่างใดก็ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เลย

นางค่อยๆ เริ่มรู้สึกกระวนกระวายภายในใจลึกๆ

ทันใดนั้น แสงสีทองสว่างปรากฏขึ้นลอยผ่านสายตาไป!

ดวงตาของฉู่หลิวเยว่ติดอยู่กับภาพแสงสีทองที่ส่องแสงเรืองรองไปชั่วขณะ! มองไม่เห็นอันใดเลย!

วินาทีต่อมา ดูเหมือนว่ามีบางอย่างดึงนางอย่างแรง!

ร่างของนางร่วงหล่นลงไปด้านล่าง!

ตุ้บ!

ทุกสิ่งที่อยู่ข้างหน้าพลันลับหายไป!

…

ห่างออกไปหมื่นลี้

ภายในห้องใต้หลังคาที่หรูหรางดงาม ร่างหนึ่งนั่งอยู่ริมหน้าต่าง

วันนี้เขาเปลี่ยนเป็นชุดสีดำ ดูแล้วยิ่งเพิ่มความเยือกเย็นยิ่งขึ้นไม่น้อยเลย

ขณะนี้ เบื้องหน้าของเขา มีกระดานหมากรุกที่วางเรียงรายอยู่อย่างเป็นระเบียบ

ฝั่งตรงข้ามคือผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหก

นิ้วเรียวยาวขาวซีดของเขา หยิบหมากสีขาวขึ้นมา เมื่อมันร่วงหล่นลงกลางอากาศ การเคลื่อนไหวนั้นดูราวหยุดชะงักไปชั่วขณะ

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกเงยหน้าขึ้นมองชายที่อยู่ตรงข้ามเขาอย่างประหลาดใจ

“องค์ชาย?”

เขาเล่นหมากรุกอย่างเด็ดขาดมาโดยตลอด ไม่เคยหยุดกลางคันเช่นนี้

ดูท่าทีแล้ว เหมือนเขากำลังครุ่นคิดอันใดบางอย่างอยู่

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกกำลังจะถามอีกครั้ง ทันใดนั้น เขาเห็นเปลวไฟสีทองลุกโชนที่ปลายนิ้วของอีกฝ่าย!

เปลวไฟนั้นควบแน่นอย่างรวดเร็วรวมตัวกันเป็นตราสัญลักษณ์ครึ่งหนึ่งกลางอากาศ และอันตรธานหายไปอย่างรวดเร็ว

หึ

ตัวเบี้ยระหว่างนิ้วของเขากลายเป็นควันสีขาวพวยพุ่งทันที! ลอยหมุนวนเป็นเกลียวลับหายไป!

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกหรี่ตามอง

พระองค์ทรงใช้ตราสัญลักษณ์เหล่านี้ในเวลานี้เช่นนั้นหรือ . .

“องค์ชาย เกิดอันใดขึ้นหรือท่าน?”

หรงซิวส่ายหัว รอยยิ้มน้อยๆ ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากอันบางเฉียบของเขา

“ไม่มีอันใด”

แต่ความจริงคือ…นางเปิดผนึกบนเจดีย์ฐานสี่เหลี่ยมสีดำนั้นได้เร็วกว่าที่เขาคิดไว้เสียอีก

ผู้อาวุโสหมิงที่สามสิบหกดูท่าทางอันเกียจคร้านของอีกคน รอยยิ้มบนริมฝีปากเผยอขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าบางส่วนของเขาเปี่ยมไปความทะนงตนและหลงใหลในความมั่นใจของตน ทว่าเรื่องภายในใจขององค์ชายนั้น เขาจะทายถูกสักเท่าไหร่กันเชียว

“เกี่ยวข้องกับพระชายาหรือไม่”

หรงซิวได้แต่ยิ้ม แล้วหนีบหมากรุกขึ้นมา ก่อนที่มันจะร่วงหล่นลงอีกครั้ง

ตุบ

“อืม”

นางรู้สึกเคว้งคว้างราวกับว่านางเหมือนจะพลาดบางสิ่งที่สำคัญไป แต่นางเองก็ไม่รู้เช่นกัน

สิ่งที่รบกวนจิตใจนางยิ่งกว่านั้นคือ ชายชุดดำผู้นั้น ดูเหมือนจะเป็นคนที่สำคัญสำหรับนางอย่างยิ่ง

ฉู่หลิวเยว่หายใจเข้าลึกๆ ค่อยๆ ระงับอารมณ์ที่ว้าวุ่นอยู่ภายในใจ

นางมองไปที่ในตำแหน่งตันเถียนของเจดีย์ฐานสี่เหลี่ยมสีดำอีกครั้ง พบว่ารอยแตกเล็กๆ ด้านบนยังคงอยู่ เพียงแต่แสงสว่างจางๆ จากภายในนั้นได้เลือนหายไปแล้ว

นางเหลือบสายตาไปมอง ภายใต้รอยแตกนั้นคือความมืดครึ้ม ปราศจากสิ่งใดนอกจากความมืดมิดที่ว่างเปล่า

ผนึกนั้นแตกแล้วจริงๆ หากแต่ยังเปิดได้ไม่สมบูรณ์

ฉู่หลิวเยว่พยายามเขย่าผนึก พบว่ามันเปล่าประโยชน์

“สาวน้อย รอยแตกนั้นหมายถึง ถึงเวลาของเจ้ากับกษายะหางวายุตามพันธสัญญาที่ถูกแบ่งแยกด้วยพลังแห่งสรวงสวรรค์นี้แล้ว หากแต่เจ้าต้องเปิดมันด้วยกำลังของตัวเจ้าเอง แต่มันไม่ได้ง่ายเช่นนั้น! ”

ทันใดนั้นเสียงขององค์ไท่จู่ก็ได้ดังขึ้น

ฉู่หลิวเยว่ตกใจ

“พันธสัญญาสัญญา? สรวงสวรรค์?”

“เอ๊ะ นี่เจ้ายังไม่รู้อีกหรือ? กษายะหางวายุนี้เป็นอสูรศักดิ์สิทธิ์ของเจ้าตามข้อตกลงที่ได้ทำพันธสัญญาไว้! เมื่อสัตว์อสูรระดับเก้าได้ทะลวงผ่านอสูรศักดิ์สิทธิ์ พลังแห่งสรวงสวรรค์ที่ได้อัญเชิญมักจะซ่อนอยู่ในทัณฑ์สวรรค์ครั้งที่เก้า เจ้าเด็กน้อยเมื่อครู่เกือบไม่รอดแล้ว หลังจากทำพันธสัญญากับเจ้าแล้วจึงข้ามผ่านธรณีประตูนี้ไปได้ และด้วยพลังแห่งสรวงสวรรค์นั้น โดยปกติแล้วมันจะถูกแบ่งเป็นส่วนหนึ่งในร่างของเจ้า ”

ความคิดของฉู่หลิวเยว่ก็ได้เปลี่ยนไป

บัดนี้ร่างของนางได้เปลี่ยนแล้ว แน่นอนว่าจะต้องทำพันธสัญญากับเก้าจิ๋วใหม่อีกครั้ง

ตอนนี้ที่นึกขึ้นได้ มันน่าจะเป็นตอนที่เก้าจิ๋วแทงคอนางด้วยกรงเล็บของมัน แล้วบังเอิญพันธสัญญานั้นได้สำเร็จเช่นนั้นหรือ?

ฉู่หลิวเยว่ยกมือคลำไปที่คอของนาง

แผลไม่ใหญ่เกินไป แต่ทว่า แม้ว่าเก้าจิ๋วจะลงมือกับนางตอนที่มันเหมือนจะสูญเสียสติไป แต่ในนาทีสุดท้าย ดูเหมือนมันจะอาศัยพลังแห่งสัญชาตญาณในการหลีกเลี่ยงตำแหน่งที่สำคัญต่อชีวิตทั้งหมด

ตอนนี้เลือดจากบาดแผลได้มีการแข็งตัว บำรุงและปรับสมดุลให้ร่างกายสักพักอาจจะสามารถฟื้นตัวกลับมาได้

ในเวลานั้น นางเพียงต้องการเรียกเก้าจิ๋วกลับมา ช่วยเก้าจิ๋วให้พ้นผ่านทัณฑ์สวรรค์ครั้งที่เก้านี้ไปให้ได้ นึกไม่ถึงว่าจับพลัดจับผลูได้พันธสัญญาสัญญามาครอบครอง!

จะเห็นได้ว่า พรหมลิขิตระหว่างพวกเขา จะตัดอย่างใดก็ตัดไม่ขาด!

“สิ่งที่อยู่ในร่างกายของเจ้าได้รับการสืบทอดพลังแห่งสรวงสวรรค์ในวันนั้น เหตุการณ์จึงกลายเป็นเช่นนี้ แต่น่าเสียดายที่พลังของผนึกนั้นแข็งแกร่งเกินไป และดูเหมือนว่าจะได้รับการซ่อมแซมด้วยตัวเองอีกครั้ง…”

เสียงขององค์ไท่จู่รู้สึกเสียใจเล็กน้อย

เขานึกว่าเขาจะสามารถใช้โอกาสนี้ได้ ถอดผนึกนั้นออกให้หมดจนได้!

ฉู่หลิวเยว่นิ่งเงียบไปครู่หนึ่ง ตัดสินใจแล้วว่า

“สักวันหนึ่ง ข้าจะเปิดผนึกนี้ให้ได้”