ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 740

ในใจของหลิวเยว่เกิดคำถามขึ้นมา แต่ตอนนั้นเองก็มีประกายแสงปรากฏขึ้นตรงหน้านาง!

พื้นที่โดยรอบเริ่มบีบอัดเข้าหานาง!

สีหน้าของฉู่หลิวเยว่กระตุกเล็กน้อย ก่อนจะโคจรพลังภายใน!

เสี้ยววินาทีต่อมา ด้านหน้าของนางก็มีแสงสว่างขึ้น!

แทบจะในเวลาเดียวกันนั้นเอง ทันใดนั้นพรมแดนไวฑูรยะก็กลายเป็นลำแสงจำนวนมากมาย ก่อนจะเข้าไปในร่างของฉู่หลิวเยว่อย่างไร้เสียง!

ฉู่หลิวเยว่ตกใจอย่างมาก แต่กำลังจะก้มลงไปดูให้ละเอียดกลับพบว่าตัวนางถูกดึงออกจากพื้นที่คับแคบนั้นอย่างกะทันหันแล้ว!

ร่างกายของนางซวนเซ กว่าจะยืนตรงได้ก็ค่อนข้างลำบาก

ฉู่หลิวเยว่มองไปรอบๆ อย่างรวดเร็ว

บริเวณโดยรอบนั้นมีโคลนสีดำผุดขึ้นมาอย่างยากลำบาก กลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเน่าทำให้นางหายใจอย่างลำบาก

ตอนนั้นนางยังสามารถเห็นศพจำนวนมากมายกองอยู่

ด้านบนนั้นมีรากไม้จำนวนนับไม่ถ้วนกำลังเต้นระบำอยู่ ขนาดแตกต่างกันไป แต่ทั้งหมดนั้นล้วนเป็นสีแดง

ใต้ฝ่าเท้ามีแท่นหินที่เย็นยะเยียบและแข็งอย่างมาก

แววตาของฉู่หลิวเยว่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

ด้านล่างเต็มไปด้วยโคลน ทำให้แท่นหินนั้นดูเด่นขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

ถ้าเดาไม่ผิดละก็ ที่นี่ก็น่าจะเป็น…

“เป็นเจ้าจริงๆ ด้วยสินะ”

เสียงเย็นๆ แฝงด้วยความประชดประชันดังขึ้นที่ด้านหลังของนาง!

เสียงนั้นคุ้นหูฉู่หลิวเยว่อย่างมาก

นางหันหลังกลับไป

มีผู้หญิงคนหนึ่งกำลังยืนอยู่ตรงข้ามกับนาง

รอบกายของนางมีม่านพลังสีดำจางๆ ปรากฏอยู่ ทำให้ใบหน้าและรูปร่างของนางดูพร่าเลือน

แต่ฉู่หลิวเยว่ก็สามารถมองออกไปได้ตั้งแต่ครั้งแรก คนผู้นั้นคือซั่งกวนหว่าน!

ข้างเท้าของนางมีของสิ่งหนึ่งวางเอาไว้อยู่

ฉู่หลิวเยว่เหลือบสายตามอง รูม่านตาก็หดเล็กลง

นั่นมันเกราะศักดิ์สิทธิ์ทองแดงของนาง!

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าซั่งกวนหว่านนั่นแหละที่เป็นคนเอามา

ใช่แล้ว ซั่งกวนหว่านยึดครองทุกอย่างที่นางเคยครอบครองไปทั้งหมด แล้วนางจะปล่อยเกราะศักดิ์สิทธิ์ทองแดงไปได้อย่างใด?

แต่เมื่อดูท่าทางตอนนี้ กลับน่าแปลกใจอย่างมาก

เกราะศักดิ์สิทธิ์ทองแดงล้ำค่าสุงสุด เกราะชิ้นนี้เป็นเกราะที่ยอดเยี่ยมที่สุด เกรงว่าจะไม่สามารถหาเกราะชิ้นไหนในราชวงศ์เทียนลิ่งเทียบเท่ามันได้อีกแล้ว

ถ้าพูดตามหลักการแล้ว ซั่งกวนหว่านควรจะต้องให้ความสำคัญกับของชิ้นนี้อย่างมากสิถึงจะถูก

แต่คาดไม่ถึงว่ามันกลับถูกวางไว้บนพื้นอย่างลวกๆ …และด้านข้างเหมือนว่าจะมีคราบเลือดเปรอะเปื้อนด้วย

ฉู่หลิวเยว่ถอนสายตาออกมาอย่างไร้เสียง แล้วมองไปทางซั่งกวนหว่าน

“ลอบสอดแนมอยู่ในความมืดสนุกมากหรือไม่?”

ซั่งกวนหว่านถามขึ้นอย่างประชดประชัน

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วขึ้น ดูเหมือนว่านางพอจะเดาได้แล้วว่า เรื่องก่อนหน้านี้เป็นฝีมือของซั่งกวนหว่าน

ฉู่หลิวเยว่ยกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อย แล้วยิ้มออกมาจางๆ

“องค์หญิงสามกำลังเข้าใจผิดแล้ว ข้าไม่ได้ลอบสอดแนมเลย อีกทั้งข้ากำลังช่วยทุกคนตามหาท่านต่างหาก ก่อนหน้านี้ข้าเห็นเพียงผ่านๆ จึงไม่สามารถระบุตำแหน่งของท่านได้อย่างชัดเจน คิดไม่ถึงเลยว่าครั้งนี้จะได้เข้ามาที่นี่เลย ถ้าคุณชายใหญ่เจียงรู้เข้าว่าท่านอยู่ที่นี่ พวกเขาจะต้องดีใจมากอย่างแน่นอน”

สิ่งที่ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้นมาเป็นสิ่งที่ไม่อยากฟังมากที่สุด และไม่มีทางเชื่อด้วย

“เจ้ากำลังข่มขู่ข้าหรือ?” สีหน้าของซั่งกวนหว่านเย็นชามากขึ้น

ถ้าเป็นเจียงอวี่เฉิงก็ช่างเถอะ แต่คนอื่นๆ ไม่มีทางได้รู้ว่านางอยู่ที่นี่ และยิ่งไม่มีทางได้รู้ว่านางทำอันใดลงไป!

“เหตุใดองค์หญิงสามถึงกล่าวเช่นนั้นเล่า? ข้าเป็นแค่คนธรรมดาๆ เท่านั้น จะไปข่มขู่ท่านได้อย่างใด?”

ขณะที่ฉู่หลิวเยว่พูด นางก็มองไปรอบๆ อย่างไม่ได้ตั้งใจ

“หลังจากที่ท่านหายตัวมา พวกเราก็เป็นห่วงกันมาก ด้วยเหตุนี้จึงบุกเข้ามาอย่างไม่ลังเล เกิดอันตรายน้อยใหญ่มากมาย มีศิษย์จากสำนักต่างๆ และทหารม้าทมิฬที่ถูกรากไม้เหล่านั้นรัดตายอย่างอนาถ…แต่ท่านกลับปลอดภัยดีไม่เป็นอันใด ช่างดีจริงๆ เลย”

ซั่งกวนหว่านจ้องฉู่หลิวเยว่ตาเขม็ง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง นางก็หัวเราะเสียงเย็นขึ้นมา

ในพื้นที่ที่เงียบเหงาและเย็นยะเยือก เสียงหัวเราะนี้จึงดูเย็นชามากขึ้นเป็นพิเศษ

“ฉู่หลิวเยว่ เจ้าไม่จำเป็นต้องเสแสร้งต่อหน้าข้าแล้ว เจ้ามาได้อย่างใด เรื่องนี้เจ้าน่าจะรู้ดีกว่าใครๆ เลย หยางซิ่นเอ๋อร์ตายไปแล้ว เจ้าลองพูดเรื่องที่น่าสนใจพวกนั้นอีกทีสิ?”

เมื่อได้ยินดังนั้น สีหน้าของฉู่หลิวเยว่ก็นิ่งเรียบขึ้น

“ดูเหมือนว่าองค์หญิงสามจะยอมรับแล้วสินะว่าบาดแผลบนร่างกายและการตายของนาง ท่านล้วนมีส่วนเกี่ยวข้องด้วย”

“นางสมควรต้องตายตั้งนานแล้ว ข้าแค่ยื้อเวลาให้นาง นี่นับว่าเป็นความโชคดีของนางแล้ว!”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน