ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 762

องค์ไท่จู่อยากจะหยุดผลึกนั้นไว้ แต่ทว่าพลังศักดิ์สิทธิ์ที่ข่มอยู่รอบตัวมันช่างหนักหน่วงเหลือเกิน แม้แต่เขาเองก็ยังยากที่จะรับมือไหว

แต่ยังโชคดี ในที่สุดผลึกนั้นยังคงลอยอยู่กลางอากาศ

มันล่องลอยอยู่กลางอากาศอย่างเงียบๆ แสงสีเขียวเข้มมรกตดุจคลื่นน้ำ ดั่งระลอกคลื่นที่ถูกพัดกระเพื่อมไปทั่วทุกสารทิศ

งดงามแพรวพราวสะกดทุกสายตา

กำแพงหินโดยรอบสะท้อนเป็นสีเขียวมรกตจางๆ

และเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ที่อยู่ในนั้น สามารถมองเห็นมันได้อย่างชัดเจน

องค์ไท่จู่ถอนหายใจ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้เข้าใกล้เมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์มากที่สุด!

เมื่อมองดูดีๆ มันแทบไม่ต่างจากยาสมุนไพรทั่วไปเลยสักนิด

ใครเล่าจะจินตนาการได้ว่า สิ่งเล็กน้อยเช่นนี้ แท้จริงแล้วสามารถทำลายล้างสวรรค์และโลกได้?

โชคดีที่ยังมีผลึกชั้นนั้นคอยกีดขวางเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์อยู่ พลังลมปราณและอำนาจศักดิ์สิทธิ์ของมันจึงได้ถูกสะกดไว้

หากว่ามันปรากฏเผยออกมาให้เห็นทั้งหมดจริงๆ ไม่อาจรู้ได้เลยว่ามันจะเกิดสถานการณ์เลวร้ายได้ถึงเพียงไหน!

องค์ไท่จู่มองกลับไปที่ ฉู่หลิวเยว่

นางกำลังหลับตาและฝึกฝนด้วยจิตใจที่สงบ ให้พลังสวรรค์และโลกโดยรอบเข้าสู่ร่างกายอย่างรวดเร็ว

องค์ไท่จู่ท่าทางครุ่นคิดและคิดไม่ตก

การที่เรานั้นสามารถพบเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์นี้ได้ ถือเป็นโอกาสที่ดีที่โชคชะตานำพามาแน่นอน

หากแต่ว่าโอกาสเช่นนี้ กลับไม่ใช่ทุกคนที่จะสามารถได้รับมัน

แม้ประมาทเพียงเล็กน้อย พลังนั้นอาจย้อนไปคร่าชีวิตของตัวเองได้!

ไม่รู้ว่าในครานี้ เด็กน้อยนี้จะแบกรับไหวหรือไม่…

ขณะที่จิตใจองค์ไท่จู่เต็มไปด้วยความกังวล ลมปราณของฉู่หลิวเยว่ ก็ค่อยๆ เพิ่มขึ้นอย่างเงียบๆ

พลังงานทั้งหมดตามแขนขาและกระดูกต่างไหลเข้าสู่ตำแหน่งตันเถียน ท้ายที่สุดก็จมหายไปในไข่มุกธารา

หลังจากฝึกฝนได้ระยะหนึ่งแล้ว ไข่มุกธาราก็ได้เผยพลังบริสุทธิ์ออกมา มันได้ไหลเข้าสู่ทุกส่วนของร่างกายของฉู่หลิวเยว่

ขณะที่กำลังซึมซับปรับตัวตามสภาพแวดล้อม พลังทั่วทั้งร่างกายของฉู่หลิวเยว่ ล้วนได้รับการฟื้นฟูเพิ่มขึ้น

เวลาผ่านไปทีละนิด

ฉู่หลิวเยว่ที่จดจ่ออยู่กับการฝึกฝนอย่างสมบูรณ์ เลยไม่ทันสังเกตว่าเวลาผ่านพ้นไปเพียงใด

แต่สำหรับองค์ไท่จู่ เวลาที่รอคอยนี้ กลับเป็นสิ่งที่ยากเกินจะทนเสียเหลือเกิน

เขาค่อยๆ พบว่าสถานการณ์นั้นค่อนข้างแตกต่างจากที่เขาคาดไว้

เนื่องจาก…ฉู่หลิวเยว่กลืนกินพลังมากเกินไป ตามขอบเขตพลังในปัจจุบันของนาง มันน่าจะถึงขีดสุดของความอดทนตั้งนานแล้ว

แต่สีหน้าของฉู่หลิวเยว่กลับไม่แปรเปลี่ยน ท่าทีที่ดูสงบนั้น ไม่เห็นความแตกต่างแม้แต่น้อย

รัศมีแสงสีเขียวมรกตที่เปี่ยมล้นไปด้วยพละกำลังต่างล้วนแล่นเข้าสู่ร่างกายของนางทั้งหมด!

นี่…นี่มันไม่ใช่แล้ว!

ดวงตาขององค์ไท่จู่เบิกกว้างด้วยความเหลือเชื่อ

ร่างกายของฉู่หลิวเยว่…เหตุใดจึงดูเหมือนเป็นหลุมดำเช่นนี้?

เขารู้ว่าฉู่หลิวเยว่มีไพ่ตายอยู่หลายใบ เมื่อเทียบกับผู้ฝึกตนทั่วไปแล้วนางแข็งแกร่งกว่ามาก

แต่นี่มันเกินความเป็นจริงไปหรือเปล่า! ?

ไม่รู้ว่าเกิดอันใดขึ้น ทันใดนั้นองค์ไท่จู่ก็จำได้ว่าตอนที่ฉู่หลิวเยว่กำลังหลอมกระบี่เทพเมฆาสำริดอยู่ นางทำให้ทัณฑ์สวรรค์ในวันนั้นไม่กล้าผ่าลงมาอยู่นาน จนในที่สุด นางก็ขึ้นไปลากมันลงมาด้วยความเด็ดขาด

และในตอนนี้ ก็มีบางอย่างที่น่าอัศจรรย์ใจเกิดขึ้นเช่นกัน

…ซึ่งไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้!

องค์ไท่จู่มองไปที่ฉู่หลิวเยว่ด้วยอาการปวดหัวเล็กน้อย ภายในใจเต็มไปด้วยความรู้สึกทั้งยินดีและกังวลใจไปพร้อมๆ กัน

สิ่งที่ยินดี คือพรสวรรค์และศักยภาพในการฝึกฝนของฉู่หลิวเยว่ ที่เหมือนจะดีกว่าที่เขาคาดไว้

และเป็นเพราะความจริงแล้วนางคือผู้สืบทอดรุ่นหลังที่มีสายเลือดของเขาอยู่นี่เอง ตอนนี้องค์ไท่จู่ไม่รู้แล้วว่าควรจะเอ็นดูนางอย่างใดดี

ส่วนสิ่งที่กังวลคือ ฉู่หลิวเยว่กลืนกินพลังปราณจำนวนมากในคราวเดียว อีกทั้งยังชิงมาจากเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์นั้นอีก…มันจะไม่เป็นไรจริงๆ หรือ?

ถ้าหากสิ่งนั้นได้ปะทุออกมาล่ะ เกรงว่าบุญเก่าของเขา คงจะช่วยอันใดได้ไม่มากนัก!

เขาเหลียวหลังมองไปยังกษายะหางวายุที่เฝ้าอยู่ข้างๆ ฉู่หลิวเยว่

มันอยู่ที่นี่ตั้งแต่แรก ไม่รู้ว่าบนร่างนั้นจะถูกปกคลุมด้วยแสงสีเขียวมรกตเหล่านี้เมื่อไรกัน

มันเป็นสัตว์อสูรพันธสัญญาของฉู่หลิวเยว่ เมื่อความแข็งแกร่งของฉู่หลิวเยว่เพิ่มมากขึ้น มันก็ย่อมได้รับผลไปด้วย

อย่างใดก็ตาม เมื่อเทียบกับความกังวลทั้งหมดของเขา กษายะหางวายุได้เก็บปีกทั้งสองพลางหลับตาลง ดูๆ แล้วเหมือนว่าจิตใจได้สงบลงอย่างใดอย่างนั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน