ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 767

เป็นครั้งแรกที่องค์ไท่จู่รู้สึกว่าเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์นี้ช่างน่าเวทนา

กว่าจะหลุดออกมาจากผนึกได้ และในขณะที่กำลังจะแตกตัว กลับถูกฉู่หลิวเยว่ปาดหน้าเสียอย่างนั้น

ไหนจะเรื่องที่นางฉวยพลังของมันมา แถมยังฉกฉวยมาหลายครั้งหลายคราอีกต่างหาก!

ไม่มีผู้ใดรู้ว่ามวลพลังปราณนี้ถือกำเนิดมาได้อย่างใด แต่มันก็ถูกฉู่หลิวเยว่กวาดต้อนมาเป็นของตนได้ทั้งหมด!

เมื่อเป็ดย่างสุกน่าทานโดนชิงไป ใครบ้างที่จะไม่โมโห?

ทว่าสิ่งที่สำคัญอีกอย่างก็คือ ดูเหมือนว่ามันจะแค้นฉู่หลิวเยว่นิดๆ ด้วย

ถ้าไม่มีม่านน้ำชั้นนั้นขวางกั้น องค์ไท่จู่เชื่อว่าฉู่หลิวเยว่คงเพลี้ยงพล้ำให้แก่เมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์นั่นแน่นอน

แต่ในโลกนี้มีอันใดแน่นอนที่ไหนกันเล่า?

พูดตามตรง มันนั่นแหละ ที่เป็นคนบังคับลากฉู่หลิวเยว่ลงมาเอง

แกว่งเท้าหาเสี้ยนเองแท้ๆ!

องค์ไท่จู่สอดมือเข้าไปในแขนเสื้อและยิ้มเยาะ

ดูจากสถานการณ์ในปัจจุบันแล้ว ความหวังของเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์นั้นริบหรี่ยิ่งนัก

ใครจะอยู่ใครจะไป ให้ตัดสินตอนนี้คงไม่ได้จริงๆ!

ลมปราณให้ร่างกายของฉู่หลิวเยว่เพิ่มพูนความแข็งแกร่งมากขึ้นไปอีกระดับ

นางควบคุมพลังปราณเหล่านี้อย่างพิถีพิถัน และอดทนแล้วเปลี่ยนมันให้กลายเป็นพลังปราณดั้งเดิมของนาง

หลังจากที่พลังบริสุทธิ์เหล่านี้ถูกชะล้างครั้งแล้วครั้งเล่า ทั้งเลือดเนื้อและมวลกระดูกทั่วทั้งร่าง ก็จะแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ!

เวลาผ่านไปอย่างเชื่องช้า

ครั้นผ่านไปหนึ่งเค่อ ลมปราณของฉู่หลิวเยว่ก็พุ่งสูงขึ้น!

กึก!

มีเสียงดังแผ่วมาจากภายในร่างกาย!

และในที่สุด ความแข็งแกร่งของฉู่หลิวเยว่ก็ได้มาถึงระดับห้าขั้นกลางแล้ว!

องค์ไท่จู่ที่สังเกตเห็นความเคลื่อนไหวนั่น ก็พลันหันไปมองนาฬิกาทรายด้านข้างอย่างลืมตัว และแววตาของเขาฉายแววตกใจ

การทะลวงของฉู่หลิวเยว่นั้นเร็วกว่าปกติเสียอีก!

ถึงแม้เขาจะเตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนแล้ว แต่ก็ยังไม่อยากเชื่อว่านางจะทะลวงผ่านได้รวดเร็วและราบรื่นเช่นนี้ ช่างน่าอัศจรรย์เสียจริง

นางคือผู้ที่มีชีพจรตี้จิง แม้ว่ามันจะเทียบกับชีพจรเทียนจิงไม่ได้ แต่ความเร็วในการฝึกตนของนางนั้น รวดเร็วกว่าผู้ฝึกตนที่มีชีพจรตี้จิงทั่วไปเสียอีก

องค์ไท่จู่เอามือไพล่หลัง พลางมองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาแน่วแน่

ครั้นเป็นซั่งกวนเยว่ ขอบเขตพลังปราณของนางนั้น ได้ทะลวงไปถึงจอมยุทธ์ระดับแปดขั้นสูงแล้ว และอีกเก้าเดียวก็จะถึงขั้นจอมยุทธ์ระดับเก้าแล้ว

ด้วยประสบการณ์ดังกล่าว ไม่แปลกเลยที่ฉู่หลิวเยว่ในชาตินี้ จะใช้เทคนิคมากมายที่สั่งสมมาเป็นทางลัดช่วยให้ตนทะลวงผ่านได้เร็วกว่าเดิม

และนางมีโอกาสทำลายกฎเกณฑ์เหนือธรรมชาติเช่นนี้ได้อีกหลายครั้ง…

องค์ไท่จู่ถอนหายใจเบาๆ ดวงตาของเขาทอประกายอย่างชื่นชม

แม้ฉู่หลิวเยว่ในปัจจุบันจะไม่มีชีพจรเทียนจิง และน่าเสียดายยิ่ง แต่การที่นางมาได้ขนาดนี้ย่อมบ่งบอกว่า ตัวนางเองนั้นมีพรสวรรค์ขนาดไหน

ไม่รู้เลยว่ายามถึงคราออกไปจากที่นี่ นางจะทะลวงขั้นพลังปราณได้ถึงระดับใด?

…

ตัดภาพมาที่คนด้านบน ซึ่งไม่รู้ถึงสถานการณ์ด้านล่างเลยแม้แต่น้อย

ซั่งกวนหว่านกำลังกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

อีกใจหนึ่งก็รู้ว่า มู่ชิงเห่อแจ้งแล้วว่าที่นี่อันตรายมาก ต้องอพยพโดยด่วน

แต่อีกใจหนึ่งก็อยากเก็บบัวระบำที่โผล่พ้นน้ำให้ได้ จะให้นางกลับไปมือเปล่าก็น่าเสียดายแย่

สิ้นคำของมู่ชิงเห่อ คนทั้งขบวนก็เงียบลง พลันหันไปมองซั่งกวนหว่าน

ขณะนี้ แม้แต่สาวกของสำนักวิขาต่างๆ ที่เคยตกตะลึงและหลงไหลในความงามของทะเลสาบกระจกเมื่อครู่ก่อน ก็ยังประหม่าและไม่กล้ายืนหยัด

ในตอนแรก ไม่มีผู้ใดใส่ใจคำเตือนของมู่ชิงเห่อเลย

กระทั่งเกิดเรื่องขึ้นกับผู้อาวุโสชิวซี พวกเขาถึงได้ตาสว่าง พลันเชื่อแล้วว่าสถานที่แห่งนี้ต่างจากสิ่งที่พวกเขาคิดไว้อย่างสิ้นเชิง!

คำพูดของมู่ชิงเห่อนั้นแม้จะฟังดูเรียบง่าย แต่มันกลับมีน้ำหนักชั้นเชิงอย่างมาก!

การที่พวกเขามาที่นี่ ส่วนใหญ่ก็เพื่อต้องการสมบัติล้ำค่าของแดนภังคะแห่งนี้

ทว่าตอนนี้น่ะหรือ ขอเอาชีวิตให้รอดก่อนก็พอ!

บัวระบำคือสมบัติล้ำค่าในทวิภพนี้ก็จริง แต่ถ้าต้องแลกด้วยชีวิต คงไม่มีผู้ใดสืบสานภารกิจนี้ต่อแน่นอน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน