ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 770

เชียงหว่านโจวส่ายหน้าเบาๆ

“ข้าเองก็ไม่รู้”

เขารู้แค่ว่าในร่างของตัวเองมีผนึกฝังอยู่ แต่กลับไม่รู้ว่ามันถูกผนึกไว้ตั้งแต่เมื่อใด และยิ่งไม่รู้เลยว่าใครคือคนที่ลงผนึกไว้ในตัวเขา

ทว่าผนึกนี้ค่อนข้างแปลก

โดยทั่วไปแล้วคนที่มีผนึกอยู่ในตัว จะใช้มันเพื่อกำราบพลังปราณดั้งเดิม

แต่ผนึกของเขาไม่เป็นเช่นนั้น แถมยังถูกลมปราณเหมันต์แช่แข็งไว้อีกต่างหาก

และจนถึงตอนนี้ เชียงหว่านโจวเองก็ยังไม่ทราบว่าจริงๆ แล้วค่ายกลนั่นมีไว้เพื่ออันใด

เขาเคยคิดจะเอามันออก แต่ลองหลายวิธีแล้ว ผนึกนั่นก็ยังอยู่ไม่คลาย

หลังจากนั้นเมื่อเห็นว่าผนึกไร้ซึ่งการตอบสนอง เขาจึงระงับเรื่องนี้ไว้

แต่คิดไม่ถึงว่าฉินอีจะเห็นมันเข้า แถมยัง…ดูลุกลนมากเสียด้วย

พอได้ยินคำตอบของเชียงหว่านโจว นัยน์ตาของฉินอีก็ฉายแววผิดหวัง

เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเชียงหว่านโจว แล้วใช้สายตาสำรวจมองอย่างละเอียด เพื่อให้แน่ใจว่ามันตรงกับการคาดเดาของเขาหรือไม่

แต่แล้วรูปตราผนึกนั่นก็จางหายไป

เมื่อเห็นฉินอีจ้องที่คิ้วของเขา เชียงหว่านโจวก็เข้าใจว่า

“มีอันใดอยู่บนหัวของข้าหรือ?”

ฉินอีชะงักไปนิด พอแน่ใจว่ารูปผนึกนั้นหายไปแล้วจริงๆ เขาก็แอบถอนหายใจ แล้วพยักหน้า

“มันกะพริบอยู่แวบหนึ่ง แต่ข้ามองไม่ทัน”

เชียงหว่านโจวมองท่าทางของเขา และถามราวไม่แน่ใจ

“เจ้าเคยเห็นผนึกนี่มาก่อนหรือ?”

ฉินอีเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบกับมาเบาๆ

“เหมือนจะเคยเห็น แต่ก็เป็นความรู้สึกที่เจือจางมาก อีกทั้งยังมองเห็นรำไร…ข้าเองก็จำไม่ค่อยได้เช่นกัน”

เชียงหว่านโจวไม่เชื่อ

หากลายผนึกปรากฏขึ้นระหว่างคิ้วของเขาจริงๆ เมื่อเขาเห็นมันเป็นครั้งแรก จักต้องส่งสายตาตกอกตกใจออกมาบ้าง

ทว่าสีหน้าท่าทางแบบนั้น มันไม่ใช่การกระทำของคนที่บอกว่า “จำไม่ได้” เลย

หรือเขาจะไม่อยากพูด?

แต่เพราะอันใดเล่า?

แต่สุดท้าย เชียงหว่านโจวก็ไม่ได้ถามออกไป

ฉินอีจ้องมองเขาด้วยแววตาซับซ้อน ก่อนจะถอนสายตากลับไป

ผ่านไปพักหนึ่ง ถึงได้กล่าวว่า

“เนื่องจากการพัฒนาพลังของเจ้าแข็งแกร่งนัก แน่นอนว่าในอนาคตรูปผนึกจะปรากฏขึ้นอีกแน่ เช่นนั้นจงให้ความสนใจกับตัวเองมากขึ้น และหากมีอันใดผิดปกติ โปรดแจ้งให้ข้าทราบโดยเร็วที่สุด”

น้ำเสียงของเขาฟังดูเคร่งขรึมเล็กน้อย

เชียงหว่านโจวครุ่นคิด แล้วพยักหน้าตอบกลับไปเบาๆ

สองสามคนที่อยู่รอบๆ รู้สึกประหลาดใจกับฉากนี้นิดหน่อย แต่พวกเขาทั้งหมดก็เลือกที่จะมองข้ามไป

แต่พี่เหลยสี่นั้นทนไม่ได้

“พี่ใหญ่ เกิดเรื่องอันใดหรือ?”

ฉินอีส่ายหน้า

“เปล่า”

และในเมื่อเขาปฏิเสธเช่นนี้ จึงยากสำหรับคนอื่นที่จะสาวความต่อ

ในใจพี่เหลยสี่รู้สึกกังวลเล็กน้อย

พี่ใหญ่ของตนนั้นเป็นพวกชอบวางกลยุทธ์เงียบๆ และเดินหมากอย่างเยือกเย็นอยู่เสมอ

เว้นเสียตอนนั้น ที่เจ้าตัวรู้ว่าองค์หญิงประสบอุบัติเหตุแล้ว เขาก็แทบจะไม่เห็นอีกฝ่ายสูญเสียการควบคุมตัวเช่นนี้

เขามองไม่เห็นรูปผนึกจางๆ ที่ปรากฏขึ้นบนศีรษะของเชียงหว่านโจว

และก็ไม่รู้ว่าอันใดที่ทำให้พี่ใหญ่เสียศูนย์ได้ขนาดนี้…

หลังจากสิ้นสุดความวุ่นวายเล็กๆ น้อยๆ นี้ คนทั้งกลุ่มก็เงียบเสียงลงอีกครั้ง

และมีเพียงฉินอีเท่านั้น ที่แม้ว่าจะดูสงบนิ่ง แต่จริงๆ แล้วในใจกลับคิดไปต่างๆ นาๆ

หากเขาคิดถูก…

องค์หญิงใหญ่คงยังไม่ทราบเรื่องนี้เป็นแน่

ไว้รอได้โอกาส เขาจะรีบแจ้งให้นางทราบทันที

…

หนึ่งชั่วยามผ่านไปไวเหมือนโกหก

อีกด้านหนึ่งของป่าหมอกมายายังคงเงียบสนิท

และไร้ซึ่งวี่แววของพวกมู่หงอวี่ที่มาด้วยกัน

ความหวังในแววตาของจู้หงและคนอื่นๆ ค่อยๆ จางลง

ยามนี้แล้วแต่พวกเขาก็ยังไม่ออกมา ย่อมหมายความว่าพวกเขาตัดสินใจจะไม่กลับไปพร้อมกัน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน