ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 778

เมื่อฉานอี้ที่รออยู่ข้างนอก ได้ยินเสียงกรีดร้องของนาง ก็ตกใจรีบถามทันที

“องค์หญิง เกิดอันใดขึ้นกับท่านหรือเจ้าคะ?”

“อย่าเข้ามา!”

ซั่งกวนหว่านกรีดร้องตอบในทันใด

“…เจ้าค่ะ!”

ฉานอี้รีบตอบรับอย่างรวดเร็ว พลันคิ้วขมวดกันเล็กน้อยด้วยความสงสัย

เมื่อองค์หญิงเสด็จกลับมา ทรงปิดบังอำพรางทุกอย่างไว้แน่นหนามาก แต่ก็เหมือนนางจะคาดเดาอันใดบางอย่างในใจได้บ้างแล้ว

ซึ่งตอนนี้ดูเหมือนว่าไม่ใช่ก็ใกล้เคียงแล้วล่ะ…

แต่ก็ไม่รู้ว่าเหตุใดการเดินทางไปยังแดนภังคะเพียงครั้งเดียว ถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

ฉานอี้เงยหน้าขึ้นมองคนในวังที่ยืนอยู่ภายในลานด้วยสายตาเย็นชา

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงของซั่งกวนหว่านเช่นนั้นก็เริ่มรู้สึกไม่ดี

ทว่าพอสัมผัสได้ถึงการจ้องมองที่อันตรายของฉานอี้ พวกเขาจึงคลายคิ้วแล้วหลุบตาลง ไม่กล้าแม้กระทั่งจะหายใจถี่ๆ ด้วยซ้ำไป

“พวกเจ้าลงไปก่อน”

“เจ้าค่ะ!”

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ทุกคนก็จากไปอย่างรวดเร็วราวกับว่าได้รับการปลดปล่อย

หลังจากที่พวกเขาหายไปกันหมดแล้ว ฉานอี้ก็มองไปยังประตูที่ปิดอยู่อีกครั้ง

…

ความรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่รุนแรงนี้ ทำให้สมองของซั่งกวนหว่านว่างเปล่า!

นางรีบมองไปยังกระจกทองสัมฤทธิ์ แต่กลับเห็นว่าบาดแผลบนใบหน้า ที่นางเพิ่งทาครีมบัวหิมะไปนั้นมีรอยสีดำจางๆ ปรากฏขึ้นมา

เหมือนกับไปโดนอันใดลวกมาจนเป็นรอยบาดแผลนี้!

ผิวและเนื้อส่วนที่ม้วนงอนั้นราวกับถูกไหม้เกรียมด้วยเปลวไฟ มันขดตัวและไหม้เกรียมบางส่วนเล็กน้อย

แม้ว่าจะมีเพียงส่วนเล็กๆ แต่มันก็ชัดเจนมาก!

ที่แท้ความเจ็บปวดเมื่อครู่นี้ เป็นเพราะถูกไฟเผาไหม้จริงๆ สินะ!

ใบหน้าของซั่งกวนหว่านเต็มไปด้วยความตกใจ

นี่…นี่มันเกิดอันใดขึ้น!?

เห็นได้ชัดว่าครีมบัวหิมะเป็นยาที่ดีที่สุดสำหรับการรักษาแผลเป็น เหตุใดจึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้?

นางรีบมองดูกล่องที่อยู่ในมือ

ไม่ผิดนี่! นี่คือครีมบัวหิมะ!

ไม่ใช่ว่านางไม่เคยใช้มาก่อน ในบางเวลาที่นางกระแทกจนได้รับบาดเจ็บ ทำให้เกิดรอยแผลเป็นตามร่างกาย เมื่อนางใช้เจ้าสิ่งนี้ แผลจะฟื้นตัวได้อย่างรวดเร็วเสมอ

แต่ในตอนนี้…

ซั่งกวนหว่านโยนครีมบัวหิมะทิ้งไป พลันขยับเข้าไปใกล้กระจกทองสัมฤทธิ์อีกครั้ง แล้วมองไปยังรอยแผลเป็นบนใบหน้าของนาง ภายในใจนั้นเต็มไปด้วยความวิตกกังวล

เพื่อที่จะพาบัวระบำกลับมาโดยเร็วที่สุด นางจึงสั่งคนไปรวบรวมผู้คนจากเหล่าบรรดาเจ้าสำนักใหญ่และตระกูลต่างๆ ในทันทีที่นางกลับมา

เดิมทีนางคิดว่าการใช้ครีมบัวหิมะ จะช่วยให้บาดแผลบนใบหน้าของตนฟื้นฟูได้บ้างเล็กน้อย และเช่นนั้นนางถึงจะสามารถไปพบปะผู้คนได้

แต่นึกไม่ถึงเลยว่า นอกจากจะไม่ฟื้นตัวแล้ว มันยังกลับกลายเป็นอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้อีก!

ในใจซั่งกวนหว่านรู้สึกหวาดกลัวยิ่งนัก ร่างกายของนางสั่นเครือเล็กน้อย ริมฝีปากบางเริ่มซีดเผือด

หากรูปลักษณ์ของนางไม่มีทางฟื้นคืนสภาพได้จริงๆ ล่ะก็…

ครีมบัวหิมะที่ว่าดี นางก็ไม่กล้าที่จะใช้มันอีกแล้ว แต่จะมีอันใดให้ใช้ได้อีกล่ะ?

ซั่งกวนหว่านนั่งจ้องมองหน้าตัวเองด้วยความเจ็บปวดและสับสน อยู่หน้ากระจกทองสัมฤทธิ์เช่นนี้เป็นเวลานาน

กระทั่งฉานอี้มาเคาะประตูอีกครั้ง

“องค์หญิงเจ้าคะ เหล่าบรรดาเจ้าสำนักและผู้นำตระกูลต่างๆ ล้วนใกล้จะถึงตำหนักหมิงฮวากันแล้ว ท่านคิดว่า…ท่านต้องการทาสรับใช้มาปรนนิบัติแปลงโฉมท่านหรือไม่?”

ทันใดนั้นซั่งกวนหว่านก็กลับมามีสติอีกครั้ง นางเพิ่งตระหนักได้ว่าเวลาผ่านไปนานมากแล้ว แต่นางกลับยังไม่ได้ทำอันใดเลย

กระทั่งตอนนี้ที่นางอยู่ในสถานการณ์ที่คับขัน ถ้าผู้คนมองเห็นนาง ไม่รู้เลยว่าพวกเขาจะหัวเราะเยาะนางขนาดไหนกัน

นางกัดฟันแน่น

“ไม่ต้อง ประเดี๋ยวข้าไปบ่อน้ำร้อนเอง”

มีน้ำพุร้อนที่ผุดขึ้นมาบริเวณด้านหลังตำหนักฮวาหยาง

“เจ้าค่ะ”

ฉานอี้ไม่กล้าจะถามอันใดไปมากกว่านี้ และทำได้เพียงตอบรับด้วยความเคารพ

ซั่งกวนหว่านเดินไปด้านหลังเพียงลำพัง ก่อนจะเปิดประตูเข้าไปยังบ่อสำหรับแช่น้ำ

…

เจียงอวี่เฉิงตามกลับมาที่วังพร้อมกับซั่งกวนหว่าน

แต่ซั่งกวนหว่านไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับใครด้วยใบหน้านั้น อีกทั้งเจียงอวี่เฉิงยังมีไหวพริบที่ดีมากเช่นกัน หลังจากที่พูดคุยกันได้ไม่กี่คำ เขาก็ออกไปจากตำหนักฮวาหยาง

“ยิ่งไปกว่านั้น! สาวกของสำนักต่างๆ ล้วนได้รับบาดเจ็บเช่นกัน! พวกเจ้าไม่เห็นใบหน้าของซ่งหลวนแห่งสำนักกระบี่เมฆาม่วงกันหรือ ว่าอัปลักษณ์จนดูไม่ได้ขนาดไหน? ครั้งนี้พวกเขาเข้าไปกันสิบคน แต่มีเพียงสามคนเท่านั้นที่รอดกลับมาได้…นี่น่าจะเป็นสำนักที่น่าเวทนาที่สุดเลยกระมัง?”

แม้ว่าทุกคนจะพูดด้วยเสียงที่เบาและต่ำ แต่คนส่วนใหญ่ที่มาอยู่ตรงนี้ต่างเป็นสุดยอดผู้แข็งแกร่งทั้งนั้น เหตุใดพวกเขาจะไม่ได้ยินกันล่ะ?

ซ่งหลวนได้ยินข่าวซุบซิบเช่นนี้ตั้งแต่กลับมา และจนกระทั่งตอนนี้ ความรู้สึกของเขาก็ยังไม่คลายลงเลยแม้แต่น้อย

เขานั่งลงบนที่นั่งของเขา ใบหน้าซีดเซียว มือกำหมัดแน่น เส้นเลือดที่หลังมือปูดขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

แต่เขาก็ยังพออดทนไว้ได้

เพราะผู้คนที่จะสามารถมายังสถานที่แห่งนี้ได้ล้วนไม่ธรรมดา

ถึงมันไม่ใช่ทางเลือกสุดท้าย และเขาแค่ไม่อยากรุกรานใคร

ในขณะนี้ เสียงการประกาศแจ้งเตือนได้ดังขึ้นอีกครั้ง

“เจ้าสำนักชงซูเก๋อมาถึงแล้ว…”

ภายในห้องโถงเงียบลงทันใด และทุกคนต่างหันไปมองด้วยสีหน้าที่แตกต่างกันออกไป

พวกเขาเป็นผู้รอบรู้เรื่องราวและข่าวคราวมากที่สุดในเมืองซีหลิง และพวกเขาต่างรู้ว่าศิษย์สามคนของสำนักชงซูเก๋อยังคงไร้ซึ่งข่าวคราว

ปกติแล้ว ทุกคนจะเข้าใจว่าพวกเขาทั้งหมดต่างสิ้นชีพในแดนภังคะไปโดยปริยาย

เมื่อไม่นานมานี้ สำนักชงซูเก๋อนั้นโดดเด่นเป็นอย่างมาก ชื่อเสียงของเขาเป็นหนึ่งในผู้ได้ครองตำแหน่งสี่สำนักผู้ยิ่งใหญ่

ทุกคนต่างคิดว่า การที่มีฉู่หลิวเยว่และเชียงหว่านโจวให้คอยพึ่งพิง จะทำให้สถานการณ์ในสำนักชงซูเก๋อจะค่อยๆ ดีขึ้น

กลับคิดไม่ถึงว่า หลังจากที่เดินทางไปยังแดนภังคะ ผู้คนทั้งหมดนั้นได้หายสาบสูญไร้ซึ่งร่องรอย

ครั้งนี้จึงถือว่าเป็นการต่อสู้ครั้งใหญ่ของสำนักชงซูเก๋ออย่างไม่ต้องสงสัย!

แต่ทว่า สิ่งที่อยู่เหนือความคาดหมายของทุกคน กลับเป็นท่าทีของอวี้ฉือซงที่เงียบสงบอย่างมาก ราวกับว่าเขาไม่รู้สึกเจ็บปวดจากการสูญเสียศิษย์ของเขาเลยแม้แต่น้อย

อวี้ฉือซงเผชิญหน้ากับสายตาทุกคน พลางค่อยๆ เดินเข้ามาและทักทายผู้คน จากนั้นก็นั่งลงบนที่นั่งของตน

เมื่อเห็นเขาสงบเยือกเย็นเช่นนี้ ชั่วขณะหนึ่ง ผู้คนเหล่านั้นแทบไม่รู้ว่าจะต้องตอบกลับอย่างใด

นี่มัน…เขาไม่น่าจะไม่ทราบเรื่องที่เกิดขึ้นหรอกกระมัง?

ซ่งหลวนจากที่อารมณ์ไม่ดีอยู่แล้ว เขาจึงอดไม่ได้ที่จะพูดออกมาอย่างหุนหันพลันแล่น

“ท่านเจ้าสำนักอวี้ฉือ ข้าได้ยินมาว่าในสำนักของท่าน ศิษย์สามคนที่ไปแดนภังคะยังไม่กลับมามิใช่หรือ? ท่าน…ควรจะแสดงความเสียใจบ้างนะ!”

หลังจากสิ้นเสียงดังกล่าว บรรยากาศทั้งหมดก็หยุดนิ่งราวกับถูกแช่แข็ง!

อวี้ฉือซงเงยหน้าขึ้นและมองไปยังซ่งหลวนอย่างสงบและเย็นชา

“เหตุใด เจ้าอยากมาร้องไห้หน้าหลุมศพอย่างนั้นหรือ?”