ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 788

ชายผู้มาใหม่นั้นสวมชุดคลุมสีดำ ไร้ซึ่งจี้หยกหรือเครื่องประดับใดๆ บนร่างกาย ผมยาวถูกปล่อยให้ทิ้งตัวตามแรงโน้มถ่วง และมีลมปราณอันเย็นเยือกหลั่งไหลไปทั่วร่างกายของเขา

บนใบหน้าของเขามีหน้ากากสีเงินครอบปิดอยู่

และเห็นเพียงนัยน์ตาสีเข้มวาววับ ราวราตรีประดับดาวคู่หนึ่ง อีกทั้งยังดูลึกซึ้งเสมือนวังน้ำวนที่มาพร้อมแรงดึงดูดมหาศาล

อย่างกับว่าถ้าได้จ้องมองนานๆ แล้ว มันสามารถทำให้คนมองดำดิ่งลึกจมลงไปได้โดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นผู้มาใหม่ ซ่งหลวนและคนอื่นๆ ก็แอบตกใจ

ลมปราณบนกายของชายผู้นั้นมืดมนและแข็งแกร่งมาก แทบเรียกได้ว่าแข็งแกร่งพอๆ กับพวกเขาเลย!

ซ่งหลวนกลืนน้ำลายอย่างยากลำบาก

“จะ เจ้าเป็นใครกัน!?”

“ข้าเป็นใครนั้นไม่สำคัญ”

ชายคนนั้นตอบกลับช้าๆ พลางหัวเราะเสียงต่ำ

“ที่สำคัญคือ ดอกไม้นั่น พวกเจ้าเอาไปไม่ได้”

เจ้านี่ต้องการบัวระบำอย่างนั้นหรือ!?

พวกของเจียงอวี่เฉิงมองหน้ากันด้วยความตกตะลึง

ซ่งหลวนขมวดคิ้วและโต้กลับอย่างเหลืออด

“ใครมาก่อนได้ก่อน! ในเมื่อพวกข้ามาก่อนเจ้า ฉะนั้นบัวระบำดอกนี้ต้องเป็นของพวกข้า! ถึงเจ้าจะแข็งแกร่ง แต่เจ้าก็ต้องทำตามหลักพื้นฐานของมนุษย์มิใช่หรือ?”

เขาพูดประโยคนั้นด้วยน้ำเสียงที่พยายามยับยั้งชั่งใจ

หากเป็นคนอื่น ซ่งหลวนคงพุ่งไปจัดการตั้งนานแล้ว

ทว่าความแข็งแกร่งของชายชุดดำนั้นเป็นสิ่งที่พวกเขาไม่อาจหยั่งรู้ได้ จึงไม่กล้าทำตัวกร้าวร้าว และเลือกใช้หลัก “เหตุผล” เข้าสู้แทน

“แปลกยิ่งนัก บัวระบำยังคงเบ่งบานอยู่กลางทะเลสาบแห่งนี้ แล้วมันจักเป็นของพวกเจ้าได้อย่างใด? และถ้ายึดหลักใครมาก่อนได้ก่อน เช่นนั้นในบรรดาพวกเจ้า ใครเห็นบัวระบำเป็นคนแรกหรือ?”

ชายคนนั้นไม่โกรธหรือรำคาญ แต่กลับหัวเราะราวกับได้ยินเรื่องตลก

ใบหน้าของซ่งหลวนเปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำ เขารู้สึกอับอายชั่วขณะ

เขารู้ด้วยว่าสิ่งที่ตัวเองพูดเมื่อครู่ นั้นฟังดูไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย

พวกเขามาถึงทะเลสาบกระจกก่อนก็จริง แต่ความจริงแล้วพวกเขายังไม่เด็ดมันขึ้นมาเลย และแม้แต่จะสัมผัสมันยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ

แค่ปากไวพูดออกไปว่าบัวระบำเป็นของเขา ก็ฟังดูไร้สาระแล้ว

ซ่งหลวนต้องการพูดมากกว่านี้ แต่เจียงอวี่เฉิงหยุดเขาไว้เสียก่อน

เจียงอวี่เฉิงก้าวไปด้านหน้า พลางยกมือขึ้นกุมแสดงความเคารพ แล้วเอ่ยถามอย่างสุภาพ

“ข้าน้อยมีนามว่าเจียงอวี่เฉิง และอยากจะขอเรียนถามว่าท่านคือ…”

ชื่อเสียงเรียงนามของเจียงอวี่เฉิงนั้นเป็นที่รู้จักกันทั่วทั้งราชวงศ์เทียนลิ่ง

ซึ่งสถานะดั่งเดิมของเขาอย่าง คุณชายใหญ่แห่งตระกูลเจียงนั้น ไม่ใช่สิ่งที่ควรค่าแก่การพูดถึงเท่าไร

แต่เนื่องจากครั้งหนึ่งเขาเคยเป็นคู่หมั้นขององค์หญิงใหญ่ สถานะของเขาจึงถูกเลื่อนขึ้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว และชื่อเสียงของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างมาก

เจียงอวี่เฉิงแนะนำตัวเองอย่างดี อีกนัยหนึ่งก็เพื่อหวังรู้ชื่อเสียงเสียงนามของอีกฝ่าย แต่ในทางกลับกัน การบอกชื่อจริงก็เป็นอุปสรรคในการสานสัมพันธ์อย่างหนึ่งด้วย

แต่ถ้าอีกฝ่ายตงิดใจ เขาก็จำต้องถอยออกมาก่อนเกิดปัญญา

เปลือกตาของชายชุดดำขยับขึ้นเล็กน้อย มีแสงแวววาวทอประกายมาจากส่วนลึกในดวงตาของเขา พลางตอบกลับเสียงเรียบ

“เจ้ายังไม่มีคุณสมบัติพอ ที่จะรู้ว่าข้าเป็นใคร”

เขาพูดประโยคนั้นออกมาเบาๆ มันเบามาก แต่กลับแฝงไว้ด้วยความทะนงตน เสียจนไม่มีผู้ใดกล้าล่วงเกิน!

เจียงอวี่เฉิงตกตะลึง พลันรู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่ใบหน้า ราวกับถูกตบหน้าอย่างแรงถึงสองครั้งสองครา

ไม่เคยมีใครกล้าพูดกับเขาแบบนี้มาก่อน!

แต่ชายผู้นี้กลับดูแคลนเขา ราวกับราชาผู้สูงศักดิ์กับมดตัวน้อยๆ ด้อยค่า

สีหน้าของเขาบิดเบี้ยวไม่น่าดู พลันเอ่ยเสียงเย็นชา

“มันไม่ฟังดูอุกอาจเกินไปหน่อยหรือ ท่าน?”

ถึงฝ่ายนั้นจะแข็งแกร่งเพียงใด แต่จะมาทำตัวยโสโอหังไม่เห็นหัวผู้อื่นเช่นนี้ไม่ได้!

แถมทะเลสาบกระจกแห่งนี้เอง ก็ถือเป็นสิทธิ์ในครอบครองบนแผ่นดินของราชวงศ์เทียนลิ่งด้วย!

เจียงอวี่เฉิงพยายามระงับความโกรธในใจ แล้วครุ่นคิดว่า มีคนประเภทนี้อยู่ในราชวงศ์เทียนลิ่งตั้งแต่เมื่อใดกัน

แต่พอคิดอยู่พักหนึ่งก็ยังไม่ได้คำตอบ

เพราะชายชุดดำคนนี้ คงไม่ใช่คนที่ควรค่าแก่การจดจำ สำหรับคนชั้นสูงอย่างเขาแน่นอน!

เป็นไปได้หรือไม่ว่า…อีกฝ่ายอาจเป็นพวกหลบหนีคดี หรือไม่ก็ อาจจะไม่ใช่คนของราชวงศ์เทียนลิ่งตั้งแต่แรกแล้ว?

“บัวระบำดอกนี้เติบโตในทะเลสาบกระจก และมีแต่ผู้ที่แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะเอามันไปได้! หากท่านต้องการ ก็มาชิงมันไปเสียสิ!”

เจียงอวี่เฉิงขึ้นเสียงอย่างโกรธเคือง

พวกเขามากันห้าคน ส่วนฝ่ายนั้นมาคนเดียว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน