ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 789
ความแข็งแกร่งนั้นช่างหยั่งลึก อีกทั้งตัวตนที่ลึกลับ และคำกล่าวถึง “ฮูหยิน” ที่หลุดปากออกมาบ่อยครั้ง…
พฤติกรรมนี้เหมือนกับคนที่อยู่เบื้องหลังหอร้อยโอสถ ตามที่เขาเคยตรวจสอบมาก่อนหน้านี้เลยมิใช่หรือ!?
สำหรับคนนอก เย่ว์หลิงคือประมุขของหอร้อยโอสถที่ดูแลควบคุมทุกอย่าง แต่สำหรับผู้ที่มีวิจารณญาณมากพอ จะมองออกว่าแท้จริงแล้ว หอร้อยโอสถนั้นมีเจ้าของตัวจริงอยู่
เพียงแค่ไม่มีใครในซีหลิงเคยเห็นเขาเท่านั้น
แม้แต่เจียงอวี่เฉิงก็ยังไม่เคยเห็น
เขาต้องการพบบุคคลลึกลับผู้นี้หลายต่อหลายครั้ง แต่ก็ไม่มีโอกาสเลยสักครา
แต่กลับคิดไม่ถึงว่าจะได้เจอกันที่นี่!
ทว่าดูเหมือนชายชุดดำจะไม่สนใจคำพูดของเขาเลยสักนิด พลันขยับปรายนิ้วเล็กน้อย
สายลมพัดโชยเข้ามา พาดอกบัวพลิ้วไหว
พลันมีค่ายกลโปร่งแสงก่อตัวขึ้น แล้วห่อหุ้มมันไว้!
และในจังหวะที่ซย่าโหวหรงคิดจะเข้าไปใกล้มัน เขาก็สัมผัสได้ถึงลมปราณอันแข็งแกร่งที่แผ่ลงมาจากด้านบน
พวกเขาหันมองหน้ากันอย่างตกตะลึง
เช่นนี้ การเด็ดบัวระบำกลับไปนั้น ก็ยากยิ่งกว่าเดิมเสียแล้ว!
ซ่งหลวนถามอย่างตื่นตระหนก
“องค์ชายใหญ่ พวกเราจักทำเช่นไรดี?”
เจียงอวี่เฉิงได้รับบาดเจ็บสาหัส ดูเหมือนว่าอาการของเขาจะไม่ดีนัก
และคนที่เหลือเองก็อาจไม่ใช่คู่ต่อสู้ของชายชุดดำ
แม้พวกเขาจะรวมพลังกัน ก็เกรงว่าจะเป็นการยากที่จะนำบัวระบำนั้นกลับมาได้
เจียงอวี่เฉิงกัดฟัน มีกลิ่นเลือดรุนแรงระหว่างริมฝีปากและร่องฟันของเขา สายโลหิตพุ่งออกมาระหว่างหน้าอกและช่องท้อง พลันนัยน์ตาของเขาก็เปลี่ยนเป็นสีดำ
เดิมที่ร่ายกายของเขาก็ยังไม่ได้ฟื้นตัวเต็มที่ และไหนจะมาบาดเจ็บสาหัสเช่นนี้อีก ยิ่งเลวร้ายเข้าไปใหญ่!
ถ้าคิดถึงความปลอดภัยเป็นหลัก พวกเขาควรจะรีบหนีออกไปให้เร็วที่สุด และเลี่ยงการประมือกับชายผู้นั้น
แต่ทว่า… บัวระบำดอกนั้น…
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ พลันเอ่ย
“ข้ามิเป็นไร บัวระบำดอกนั้นสำคัญกับฝ่าบาทมาก คงต้องขอร้องให้พวกท่านช่วยจัดการต่อ แล้วนำมันกลับมา…”
ทุกคนล้วนตกใจกับคำพูดของเจียงอวี่เฉิง
“องค์ชายใหญ่ เจ้าคิดดีแล้วหรือ? บัวระบำสำคัญก็จริง แต่ร่างกายของเจ้าไม่ไหวแล้วนะ!”
ซ่งหลวนพูดอย่างกระวนกระวายใจ พลางเหลือบมองชายชุดดำที่อยู่ไกลออกไปจากหางตาอีกครั้ง ด้วยความรู้สึกตึงเครียดในใจ
แขนของเขาก็ยังรู้สึกปวดชาไม่หาย
เขาเริ่มมั่นใจแล้วว่า พลังระดับเขาไม่สามารถต่อกรกับอีกฝ่ายได้
พลังปราณของชายผู้นี้ แข็งแกร่งที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมาในชีวิตเลย!
หากปล่อยให้เรื่องมันเลยเถิดไปมากกว่านี้ล่ะก็…
จากนี้พวกเขาทุกคนได้ฉิบหายกันหมดแน่!
และเจียงอวี่เฉิงจะไม่ยอมสละชีวิตตัวเองเพื่อพวกเขาแน่นอน
แต่บัวระบำดอกนี้ก็สำคัญไม่ต่าง!
เพราะเขาต้องการให้ฝ่าบาทฟื้นขึ้นมา!
หากพลาดดอกนี้ไป ก็ไม่รู้คราวหน้าจักต้องรออีกนานเพียงใด กว่ามันจะโผล่ขึ้นมาอีก!
เขาส่ายหน้าเบาๆ
“พลานามัยของฝ่าบาทสำคัญกว่า ขอพวกท่านโปรด…”
ขณะเดียวกัน ชั้นน้ำแข็งในทะเลสาบก็เริ่มแพร่กระจายออกไปเต็มอัตรา
ชายในชุดดำมองลงไป ดวงตาของเขากระตุกเล็กน้อย ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ
ดูเหมือนใกล้จะได้เวลาแล้วสินะ…
แต่เขาไม่อยากให้คนพวกนี้ เห็นภาพที่กำลังจะเกิดขึ้น
พอคิดได้เช่นนั้น เขาก็เงยหน้ามองกลุ่มของเจียงอวี่เฉิง
ก่อนจะขยับมือเบาๆ แล้วลูกกลมพลังปราณก็ลอยขึ้นมา
ลูกกลมนั้นพุ่งลอยออกไป! และในชั่วพริบตา มันก็แผ่ขยายออก กลายเป็นตาข่ายขนาดใหญ่!
“ถอยเร็ว!”
เจี่ยนชูเย่ตัดสินใจอย่างเด็ดขาดและถอยกลับโดยไม่ลังเล!
แต่ยิ่งพวกเขาเร่งความเร็วมากเท่าไร เจ้าสิ่งนั้นก็ยิ่งตามมาเร็วขึ้นกว่าเดิม!
เพียงพริบตาเดียว พวกเขาก็ถูกตาข่ายนั่นล้อมไว้เสียแล้ว!
พลันตาข่ายสีดำก็ควบแน่นกลับไปเป็นลูกกลมอีกครั้ง ก่อนจะถอยร่นไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว!
สายตาของพวกเจียงอวี่เฉิงถูกปิดกั้น และตกอยู่ในความมืดมิดทันที!
…
หลังจากผ่านไปเนิ่นนานจนนับชั่วยามไม่ได้ ในที่สุดความมืดมิดเหล่านั้นสลายไป
พลังปราณโดยรอบหายไปอย่างว่องไว
และสุดท้ายพวกเขาก็สามารถมองเห็นโลกภายนอกได้ดังเดิม แต่กลับกลายเป็นว่าตอนนี้ พวกเขาถูกขับไล่ออกมาจากแดนภังคะเสียแล้ว!
เจี่ยนชูเย่อ้าปากค้าง
“สรุปแล้วเจ้านั่นเป็นใครกันแน่ ถึงทำเรื่องเช่นนี้ได้?”
หากฝ่าบาทยังคงหลับใหลอยู่เช่นนี้…
“เมื่อครู่เจ้าพูดว่า ชายผู้นั้นมาจากหอร้อยโอสถหรือ?”
ทันใดนั้น อวี้ฉือซงก็โพล่งขึ้นมา
…
หลังจากส่งคนเหล่านั้นออกไปแล้ว ชายชุดดำก็ยกเท้าขึ้นและเดินไปข้างหน้า ก่อนจะหยุดยืนนิ่งอยู่หน้าบัวระบำ
เขาก้มศีรษะแล้วหลุบตามองต่ำ ดวงตาที่แต่เดิมเย็นชาและเฉยเมย อ่อนแสงลงราวกำลังละลายชั้นน้ำแข็งที่ห่อหุ้มบัวระบำไว้ ส่งผลให้เกิดระลอกคลื่นความผันผวนในอากาศเล็กน้อย
“ที่เจ้าหายไปพักใหญ่ เป็นเพราะถูกเจ้านั่นรังแกหรือเปล่า?”
เสียงของเขาทุ้มต่ำ พร้อมรอยยิ้มจางๆ ที่ปรากฏตรงมุมปาก
เขาพูดพลางสะบัดแขนเสื้อของตัวเองเบาๆ
ชั้นน้ำแข็งแตกออกทันที
บัวระบำโยกพลิ้วไปตามสายลมอีกครั้ง
ก้านของมันสะท้อนแสงแพรวพราว
แต่เมื่อมองดีๆ แล้ว จะเห็นว่าแท้จริงมันคือเส้นใยที่บางกว่าเส้นผม ที่มารวมตัวกันแล้วพันรอบก้านของมันต่างหาก
ชายชุดดำขยับนิ้วเล็กน้อย
จากนั้นเส้นใยก็แตกกระจายปลิวว่อน พลันตกลงบนฝ่ามือของเขา กระจุกกันเป็นก้อนยุ่งเหยิง
พอมองแบบนี้ ก็แทบมองไม่เห็นเลยว่ามันมีสีเขียว
และจู่ๆ ก็มีเปลวไฟสีทองผุดขึ้นมาในมือเขา!
พลันกระจุกเส้นใยเหล่านั้นก็ถูกเผาทันที!
ชายหนุ่มเอ่ยอย่างเกียจคร้าน
“แค่รังแกฮูหยินของข้าก็เกินพอแล้ว แต่นี่ยังกล้าหลอกหลวงกันอีก ช่างไร้ยางอายเกินคน”
แผ่นน้ำแข็งในทะเลสาบเริ่มแตกสลายทีละน้อย
และก้อนน้ำแข็งเล็กๆ ที่ลอยอยู่บางส่วนเองก็เริ่มละลายอย่างช้าๆ
ผืนน้ำบนทะเลสาบกระจกเปล่งประกายระยิบระยับ ท่ามกลางความสงบเงียบ
แต่ทันใดนั้น ก็มีเสียงคำรามดังขึ้นทำลายความสงบของที่นี่
กรรร์!
เสียงนั่นดังกึกก้องสะท้านทั่วทั้งผืนป่าและขุนเขา และแผ่กระจายออกไปไกลเสียจนจะถึงสรวงสวรรค์!
ชายชุดดำเงยหน้าขึ้น
หึ ดูเหมือนว่าผลลัพธ์จากการฝึกของสัตว์บางตัวในช่วงนี้ จะออกมาน่าประทับใจสุดๆ
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
ขอบคุณมากค่ะ สนุกมากกกค่ะ...
สนุกมากค่ะ...
อ่านสนุกมากค่ะ ติดตามอ่านทุกตอน...