ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 817
สรุปบท บทที่ 817 ไม่มีทางหักหลัง: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
ตอน บทที่ 817 ไม่มีทางหักหลัง จาก ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ – ความลับ ความรัก และการเปลี่ยนแปลง
บทที่ 817 ไม่มีทางหักหลัง คือตอนที่เปี่ยมด้วยอารมณ์และสาระในนิยายการเกิดใหม่ ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ ที่เขียนโดย จ้าน นิชิโนะ เรื่องราวดำเนินสู่จุดสำคัญ ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยใจตัวละคร การตัดสินใจที่ส่งผลต่ออนาคต หรือความลับที่ซ่อนมานาน เรียกได้ว่าเป็นตอนที่นักอ่านรอคอย
“ดรุณีน้อย กลับไปกับพวกเราหรือไม่?”
หลานเซียวถามขึ้น
พวกเขาไม่สามารถยืนรออยู่ด้านนอกได้ ถ้าเช่นนั้นก็ให้ดรุณีน้อยไปกับพวกเขาก็เรียบร้อยแล้ว!
ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปเล็กน้อย
จะให้นางไปทะเลทรายจันทราสีชาดกับพวกเขาหรือ?
ความจริงแล้วนางก็สงสัยอย่างมาก แต่เชียงหว่านโจวที่อยู่ด้านนอกก็น่าจะกำลังรอนางอยู่…
นางอยู่ด้านล่างมาตั้งนานขนาดนี้ ก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์ของพวกเขาเป็นอย่างใดบ้าง
ในตอนนั้นเองหรงซิวที่อยู่ด้านข้างก็พูดขึ้นมา
“ตอนที่ข้ามาถึง ข้าก็เห็นว่าที่ทะเลสาบกระจกมีบัวระบำอยู่”
บัวระบำ?
ฉู่หลิวเยว่รู้สึกประหลาดใจอย่างมาก
นี่เป็นสมบัติสวรรค์ที่หาได้ยากอย่างมาก
แม้แต่นางก็ยังอดที่จะไม่ตื่นเต้นไม่ได้
หลานเซียวลอบสาปแช่งขึ้นไม่ได้ว่า
“หน้าไม่อายจริงๆ เจ้ารู้ว่าดรุณีน้อยนั้นชอบสมบัติเช่นนี้ จึงตั้งใจนำมาดึงดูดความสนใจของนาง”
ผู้อาวุโสลำดับห้าส่ายหน้า
“เฮ้อ น่าเสียดายที่สมุนไพรภายในทะเลทรายจันทราสีชาดไม่สามารถเติบโตงอกงามได้ หากนางต้องการสิ่งอื่นๆ ก็แล้วไปเถอะ พวกเราไม่กี่คนจะพยายามนำมันออกมาให้ได้ แต่ว่าสมุนไพรนั้น…”
“นี่เป็นความชั่วร้ายที่พวกเจ้าทำเอาไว้เมื่อปีนั้นไม่ใช่หรือ? เหตุใดทะเลทรายจันทราสีชาดถึงกลายเป็นเช่นนี้ได้ ในใจของพวกเจ้าต่างรู้ดี”
ตู๋กูโม่เป่ามองคนทั้งสองคนด้วยสายตาที่เย็นชา
หลานเซียวลูบคางเบาๆ
“อย่าพูดเหมือนว่าไม่มีอันใดเกี่ยวข้องกับเจ้าได้หรือไม่? ในปีนั้นเจ้าสร้างความวุ่นวายมากที่สุดเลย”
ตอนนี้คาดไม่ถึงว่าพวกเขาจะกล้าพูดแบบนี้?
ตู๋กูโม่เป่าสำลักน้ำ และพูดอันใดไม่ออกเลย
“ช่างเถิดๆ เจ้าไม่เห็นหรือว่าดรุณีน้อยได้ยินชื่อบัวระบำแล้วตาลุกวาวเพียงใด? ให้นางไปเถอะ”
ผู้อาวุโสลำดับห้าปลงตกกับเรื่องนี้แล้ว
“รอจนนางสามารถนำของสิ่งนั้นออกมาได้แล้ว แล้วค่อยให้นางไปกับพวกเรามันก็เรียบร้อยแล้วไม่ใช่หรือ?”
ตู๋กูโม่เป่าและหลานเซียวครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็รู้สึกว่าความคิดนี้เข้าท่าไม่เลว ท้ายที่สุดจึงเห็นด้วย
ดังนั้นพวกเขาสองสามคนจึงพูดขึ้นมาโดยไม่ถามอันใดสักคำเลยว่า
“ถ้าเช่นนั้นก็รอเจ้าไปทำธุระที่ทะเลสาบกระจกแล้วค่อยมา! พวกเราทุกคนจะรออยู่ที่นี่!”
ฉู่หลิวเยว่ “…”
เหมือนว่านาง…จะยังไม่ตกลงที่จะไปเลยนะ …
แต่เมื่อเห็นท่าทางของคนเหล่านั้นแล้ว นางก็ไม่สามารถปฏิเสธได้…
ท้ายที่สุดแล้วฉู่หลิวเยว่ก็ต้องพยักหน้ารับ
จากนั้นพวกเขาไม่กี่คนถึงแสดงสีหน้าพอใจ
หลานเซียวมองไปที่หรงซิวก่อนจะพูดอย่างมีความนัยว่า
“ดรุณีน้อย บางคนมองภายนอกแล้วดูเหมือนมนุษย์ แต่แท้จริงแล้วเขาเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายอย่างมาก! เจ้าต้องระวังตัวเองให้ดีนะ ห้ามถูกคนบางคนลวงหลอกอย่างเด็ดขาด!”
ฉู่หลิวเยว่ลดสายตาลงต่ำอย่างเงียบๆ
นี่เขา…กำลังพูดถึงเถ้าแก่ใหญ่อยู่หรือ?
แม้ว่านางจะรู้จักว่าบุคคลผู้นี้ไม่ธรรมดา แต่ถ้าพูดต่อหน้าเช่นนี้แล้วละก็…
ต้องบอกว่าผู้นั้นต้องมีฝีมือถึงจะมั่นใจได้ขนาดนี้!
แต่ถ้าเป็นนางในตอนนี้ ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถทำให้นางขุ่นเคืองได้
ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงมีชีวิตรอดระหว่างคนทั้งสองกลุ่ม…
เมื่อหรงซิวได้ยินดังนั้น เขาก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเลยแม้แต่น้อย
คนเหล่านี้นั้นรักและทะนุถนอมฉู่หลิวเยว่มาโดยตลอด ในเมื่อตอนนี้ได้รู้ว่าตัวนางนั้นผ่านอันใดมาบ้าง ย่อมต้องการดูแลเพิ่มมากขึ้น
ท่าทางเช่นนี้ อาจจะเป็นความรู้สึกที่ยังเห็นว่านางนั้นมีชีวิตอยู่
หลังจากนั้นก็มีความคิดหนึ่งปรากฏขึ้นมาในสมอง ตู๋กูโม่เป่าก็เหลือบสายตามาทางนี้
“เจ้า…ตามมา!”
หรงซิวเลิกคิ้วขึ้น
แน่นอนว่าไม่สามารถคิดว่าคนเหล่านี้มีเมตตาได้…
เขาลืมไปได้อย่างใด คนเหล่านี้ไม่เคยมีน้ำใจให้เขาเลยแม้แต่น้อย
ฉู่หลิวเยว่มองไปที่เถ้าแก่ใหญ่ จากนั้นก็มองไปทางตู๋กูโม่เป่าและคนอื่นๆ ก่อนจะกะพริบตาปริบๆ
“พวกเจ้า…รู้จักกันหรือ?”
ตอนแรกก็ยังดูไม่ออกหรอก แต่ไปๆ มาๆ นี่ไม่เหมือนน้ำเสียงที่ใช้พูดกับคนแปลกหน้าเลย
หลังจากสิ้นเสียงนั้น ทั้งสองฝ่ายก็เงียบเสียงลง
ไม่มีใครปฏิเสธ
ในใจของฉู่หลิวเยว่ก็รู้สึกสับสน
ในเมื่อรู้จักกันอยู่แล้ว แล้วเหตุใดพี่เป่าถึงต้องให้เถ้าแก่ใหญ่ถอดหน้ากากออก แล้วทำตัวสุภาพต่อกันด้วยเล่า?
ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหาประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
สนุกมากค่ะ...
อ่านสนุกมากค่ะ ติดตามอ่านทุกตอน...