ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 82

โรงเตี๊ยมเฟิ่งหวงตั้งอยู่บนถนนตะวันออกที่มีผู้คนพลุกพล่านที่สุดในเมืองหลวง

ฉู่หลิวเยว่และพรรคพวกของตนตามเถ้าแก่ซูกลับมายังที่นี่ และถนนก็เต็มไปด้วยผู้คนที่สัญจรกันขวักไขว่

ซูหุยยิ้มและชี้ไปข้างหน้า

“ข้างหน้านี่แล้วขอรับ”

ฉู่หลิวเยว่มองไปในทิศทางที่เขากำลังชี้ไป และเห็นโรงเตี๊ยมสองชั้นแบบโบราณ และบนป้ายแผ่นโลหะเขียนคำว่า ‘โรงเตี๊ยมเฟิ่งหวง’ สามารถเห็นได้อย่างชัดเจน

นางรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย

ที่นี่แพงหูฉีกมาก และค่าเช่าร้านเล็กๆ ก็แพงอย่างน่าขัน

ในฐานะที่เป็นร้านอาหารแห่งแรกในเมืองหลวงของจักรวรรดิ โรงเตี๊ยมเฟิ่งหวงมีเพียงสองชั้นเองหรือ

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองไปรอบๆ เรื่อยเปื่อย แม้แต่ร้านขายผ้าที่อยู่ติดกันก็มีตั้งสามชั้น

เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วโรงเตี๊ยมเฟิ่งหวงดูเตี้ยกว่ามาก

ในเวลานี้ ประตูโรงเตี๊ยมเฟิ่งหวงกำลังปิดสนิท และมีเพียงคนรับใช้สองคนที่ยืนอยู่หน้าประตูเท่านั้น

นางเห็นหลายคนยืนอยู่หน้าประตูคุยกำลังกับบ่าวรับใช้

“ปิดเหรอ ปกติโรงเตี๊ยมเฟิ่งหวงจะปิดตอนสิ้นเดือนไม่ใช่หรือ ทำไมวันนี้ถึงได้ปิดกะทันหันเล่า”

บ่าวรับใช้ตอบด้วยความสุภาพ

“พวกท่านทั้งหลาย ข้าน้อยต้องขอโทษจริงๆ นี่เป็นคำสั่งของเถ้าแก่เราแค่ต้องปฏิบัติตาม หวังว่าคพวกท่านจะยกโทษให้ข้าน้อยด้วย”

“เจ้าขอโทษจบหรือยัง ข้าได้ตกลงกับพี่น้องแล้วว่าจะรวมตัวกันที่นี่วันนี้! เจ้ามาพูดแบบนี้ตอนนี้! ข้าจะเอาหน้าไปไว้ไหน!”

คนพวกนี้แต่งตัวหรูหราสมฐานะคุณชาย แต่คนที่เหมือนจะเป็นผู้นำนั้นใช้วาจาหยาบคายและดูท่าทางโกรธมาก

ฉู่หลิวเยว่มองดูและพบว่าผู้พูดค่อนข้างคุ้นตายิ่งนัก

“ให้เถ้าแก่ของเจ้าออกมาพบข้า โรงเตี๊ยมเฟิ่งหวงของพวกเจ้าจะไม่ไหวหน้าตระกูลลู่อย่างข้าหรือไร”

อ่อ เขานี่เอง

คุณชายสี่ของตระกูลลู่ ลู่จื้อเทา

บ่าวรับใช้คนนั้นพูดเสียงเรียบนิ่ง

“วันนี้เราต้อนรับแขกอื่นไม่ได้จริงๆ ท่านค่อยกลับมาวันหลังเถิด นอกจากนี้ในเมืองหลวงยังมีโรงเตี๊ยมมากมาย ท่านเปลี่ยนสถานที่ก็มิได้ต่างกันมาก”

“จะเหมือนกันได้ยังไง”

ลู่จื้อเทาขึ้นเสียง

“พวกเจ้าทำมาค้าขายกันยังไงถึงกล้าไล่แขก เชื่อหรือไม่ว่าข้า…”

ซูหุยก้าวไปข้างหน้า

“คุณชาย ต้องขออภัยอย่างยิ่ง”

“ลู่จื่อเท่าหันหน้าไปมองแล้วขมวดคิ้ว

“เจ้าเป็นใคร!”