ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 823

เมื่อฉินอีและพี่เหลยสี่ได้ยินดังนั้น สีหน้าของเขาก็แข็งค้างเล็กน้อย

มีเพียงแต่พวกเขาเท่านั้นที่รู้ความหมายแฝงในประโยคนั้นของนาง

…นางไม่ใช่แค่เป็นฉู่หลิวเยว่ แต่เป็นซั่งกวนเยว่!

เดิมทีแล้วนี่ถือว่าเป็นราชสำนักของนางด้วยซ้ำ แต่กลับถูกคนพรากเอาไปด้วยวิธีที่น่ารังเกียจ แต่ในตอนนี้นางกลับมาแล้ว นางกลับมาเพื่อทวงคืนทุกอย่างกลับไป!

ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าเขาตอนนี้ สวมชุดสามัญ ไหล่ที่ผอมบาง แต่แววตาของนางนั้นดำขลับราวกับอัญมณีที่ส่องแสงสว่าง ราวกับกำลังดูหมิ่นคนทั้งโลก!

หากไม่ใช่เพราะที่นี่มีมู่หงอวี่และคนนอกอีกสองคน พี่เหลยสี่แทบอยากจะคุกเข่าก้มลงไปด้วยความเคารพด้วยซ้ำ

ฝ่าบาทก็ยังเป็นฝ่าบาทอยู่วันยังค่ำ!

ต่อให้ต้องรอมานานขนาดนี้ ก็ไม่นับว่าเสียเปล่า!

ฉินอีเหลือบสายตามองนางหนึ่งครั้ง แววตาของเขาเต็มไปด้วยความอบอุ่น

เวลาเกือบสองปี เขารอคอยอยู่ที่นี่มาโดยตลอด

ความจริงแล้วพวกเขายังไม่แน่ใจเลยว่าพระองค์ยังจะมีชีวิตอยู่ และไม่รู้เลยว่าเมื่อไรพระองค์จะกลับมา

ตั้งแต่ต้นจนจบ พวกเขาใช้จิตใจในการนำทางเท่านั้นถึงจะสามารถยืนหยัดต่อไปได้เช่นนี้

ในที่สุดตอนนี้เมฆที่บดบังก็จางหายจนสามารถมองเห็นพระจันทร์ได้แล้ว…

อย่าว่าแต่พี่สี่เลย แม้แต่ในใจของเขาเองก็รู้สึกเหมือนมีระลอกคลื่นถาโถมเช่นกัน

ราวกับว่าเชียงหว่านโจวสามารถสัมผัสอันใดได้ จึงหันกลับมามองทางพวกเขา

ไม่รู้ว่าเหตุใด เขารู้สึกตลอดว่าทั้งสองคนนี้ปฏิบัติต่ออย่างพิเศษมาก…

แม้ว่าเขาจะไม่เข้าใจความสัมพันธ์ของโลกมนุษย์มากนัก แต่สัตว์ร้ายก็มีสัญชาตญาณที่เฉียบแหลมเช่นกัน

หากเป็นดังเช่นตอนนี้เขาคงไม่สามารถรออยู่กับพวกเขาที่นี่อย่างไว้ใจได้หรอก รอที่จะให้ฉู่หลิวเยว่

ออกมาพร้อมกัน

เขามองไปทางฉู่หลิวเยว่ แต่กลับเห็นเพียงแววตาที่ดำขลับลึกซึ้งจนมองไม่เห็นก้น

เหมือนว่า…นางจะซ่อนความลับเอาไว้มากมายทีเดียว

เชียงหว่านโจวหลุบตาลงต่ำ ในเมื่อนางไม่อยากพูด เช่นนั้นเขาก็จะไม่ถาม

ถ้าวันหนึ่งนางอยากจะพูด ค่อยให้นางพูดก็ได้

“หลิวเยว่ เหตุใดเจ้าถึงติดอยู่ข้างล่างตั้งนานขนาดนี้เล่า? ข้างในนั้นมันเกิดอันใดขึ้นกันแน่? แล้วนี่เจ้าออกมาได้อย่างใด?”

หลังจากแน่ใจแล้วว่าฉู่หลิวเยว่กลับมาอย่างปลอดภัย ในที่สุดมู่หงอวี่ก็รู้สึกโล่งใจอย่างมาก

เมื่อนางผ่อนคลายแล้ว นางก็ยิงคำถามออกมาเป็นชุดๆ อย่างต่อเนื่อง

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

“เรื่องมันยาวน่ะ หลังจากกลับไปแล้ว ข้าค่อยเล่าให้พวกเจ้าฟังอย่างละเอียดก็แล้วกัน”

เย่หรานหร่านอุทานออกมาอย่างตกใจ

“หลิวเยว่ เหมือนว่าเจ้าจะเลื่อนขั้นอีกแล้วใช่หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ ตอนที่อยู่ในอาณาเขตเซียนเทพของเมล็ดพันธุ์ศักดิ์สิทธิ์ นางอยู่ที่นั่นเป็นเวลาหนึ่งปีกว่าๆ หากยังเลื่อนขั้นไม่ได้ นั่นสิที่ถือว่าเป็นเรื่องแปลก

ระดับจอมยุทธ์ของนางในตอนนี้ คือระดับห้าขั้นสูงแล้ว

อยู่ห่างจากจอมยุทธ์ระดับหกเพียงหนึ่งก้าวเท่านั้น!

ความจริงแล้วก่อนหน้านี้นางสัมผัสได้ถึงกำแพงที่มองไม่เห็นอยู่ตลอด

นั่นเป็นเพราะว่าก่อนหน้านี้นางไม่มีเวลาไปจดจ่อกับการเลื่อนขั้น ดังนั้นจึงกดพลังเหล่านั้นให้กลับไปทั้งหมด

ขอเพียงแต่ตราบใดที่นางต้องการ ความจริงแล้วนางสามารถเลื่อนขั้นไปเป็นจอมยุทธ์ระดับหกได้ทุกเมื่อ!

“แค่บังเอิญน่ะ” ฉู่หลิวเยว่อธิบายสั้นๆ แค่หนึ่งประโยค

ใบหน้ากลมเกลี้ยงของเย่หรานหร่านเต็มไปด้วยความตกใจ

“อาจารย์บอกว่า การที่โชคดีนั้นช่วยแค่หนึ่งส่วนเท่านั้น! หลิวเยว่ รอพวกเรากลับไป เจ้าสำนัก ท่านอาจารย์ทุกท่าน ศิษย์พี่ศิษย์น้องทุกคน เมื่อเห็นเจ้าพัฒนาเช่นนี้แล้วจะต้องภูมิใจอย่างมากแน่นอน!”

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะ จากนั้นก็เคาะที่ศีรษะของนางเบาๆ

“คิดว่าข้ามองไม่เห็นหรือ? ว่าพวกเจ้าทุกคนก็สามารถเลื่อนขั้นได้เช่นกัน”

เย่หรานหร่านลูบหัวตัวเอง แล้วยิ้มขึ้นมาอย่างกระดากอาย

“ทั้งหมดนี้ต้องขอบคุณพี่ใหญ่ฉินที่ช่วยกระตุ้นให้พวกเราฝึกฝน ระหว่างนั้นก็ยังคอยชี้แนะพวกเราไม่น้อยอีกด้วย!”

รอยยิ้มของฉู่หลิวเยว่กดลึก นางมองไปทางฉินอีและพี่เหลยสี่ แววตาหยอกล้อปรากฏขึ้นในสายตา

“เช่นนั้นก็ต้องขอบคุณพี่ใหญ่ฉินและพี่ใหญ่เหลยจริงๆ”

ฝีมือของพวกเขาทั้งสองนั้นแข็งแกร่งอย่างมาก โดยเฉพาะฉินอีที่ทั้งฉลาดและมีไหวพริบ

ทั่วทั้งราชวงศ์เทียนลิ่ง มีคนจำนวนไม่น้อยที่ต้องการคำชี้แนะจากเขา แต่ก็ต้องล้มเหลวทุกราย

ตอนนี้เขากลับให้คำชี้แนะมู่หงอวี่และคนอื่นๆ

นี่เป็นสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อการฝึกฝนในภายภาคหน้าของพวกเขาแล้ว

ฉงฉงที่อยู่ในอ้อมกอดของมู่หงอวี่ก็บิดตัวไปมา นางจึงต้องเปลี่ยนท่า และอุ้มนางขึ้นมาด้วยความยากลำบาก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน