ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 825

ความหมายของเจียงอวี่เฉิง ของที่อยู่ทางนี้ที่มีเขามีครบ ก็คือของที่ใช้มาเมื่อก่อน

นั่นหมายความว่า ของเหล่านั้นที่เขาเตรียมตัวจะแต่งงานกับองค์หญิงใหญ่

อีกทั้งเนื่องจากตำแหน่งขององค์หญิงใหญ่นั้นสูงกว่า ดังนั้นเขาจึงจำเป็นต้องลดของบางอย่างลง ถึงจะเหมาะสมกับพิธีการขององค์หญิง

ความหมายขององค์หญิงสามคือ ไม่อยากใช้ของที่เกี่ยวข้องกับองค์หญิงใหญ่ เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้เกิดอารมณ์เศร้าเสียใจ

อีกทั้งเขาได้สื่อความหมายนี้แก่เจียงอวี่เฉิงอย่างชัดเจนแล้ว แต่เจียงอวี่เฉิงก็ยังตัดสินใจแบบนี้

เขาพูดว่าเพราะความกดดันด้านเวลา ดังนั้นเขาจึงลดความกดดันของทุกคนลง

แต่ถ้าพูดอีกนัยหนึ่ง…เดิมทีเหมือนเขาจะไม่ได้ใส่ใจองค์หญิงสามเลย

ถ้าเจียงอวี่เฉิงมีใจให้กับองค์หญิงสามจริงๆ แล้วละก็ เขาไม่มีทางเลือกแบบนั้นอย่างแน่นอน

งานพิธีมงคลสมรสที่ยิ่งใหญ่ ในขณะเดียวกันก็เป็นวันราชาภิเษกขององค์หญิงสามด้วย

เมื่อถึงตอนนั้นทุกคนต้องตั้งหน้าตั้งตารออย่างแน่นอน!

ตอนนั้นทุกคนที่อยู่ในเมื่อซีหลิงจะกล่าวถึงงานพิธีนี้อย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงจำเป็นจะต้องระมัดระวังอย่างที่สุด!

ถ้าพูดตามหลักเหตุผลแล้ว เจียงอวี่เฉิงน่าจะต้องให้ความสำคัญกับเรื่องนี้เป็นพิเศษ

แต่คิดถึงว่าเขาจะตอบรับส่งๆ พอให้เป็นพิธีแบบนี้…

นึกตอนแรก ตอนที่จัดเตรียมงานแต่งงานขององค์หญิงใหญ่ เรื่องทุกอย่าง เจียงอวี่เฉิงเป็นคนดูแลจัดการด้วยตัวเองทุกประการ…ทุกอย่างต้องผ่านสายตาของเขามาก่อน

สีหน้าของอวี่เหวินเว่ยเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา สุดท้ายก็กลับเข้าสู่ความสงบเช่นเดิม

เขาถอนสายตาออกมา จากนั้นก็คนสนิททั้งสองออกไป

“ไปกันเถิด เวลาของพวกเราเหลือน้อยมากแล้ว”

…

นี่เป็นเรื่องจริงที่เจียงอวี่เฉิงไม่ได้เอาใจใส่กับงานมหามงคลเช่นนี้เท่าไรนัก

เขาไม่ต้องการจะคิดอันใดเกี่ยวกับมัน

เพราะเมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ เขาย่อมนึกถึงใบหน้าที่เต็มไปด้วยบาดแผลและท่าทางก้าวร้าวของซั่งกวนหว่านอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

เจียงอวี่เฉิงรู้ตั้งนานแล้วว่านิสัยของนางนั้นเป็นอย่างใด แต่ก่อนหน้านี้ไม่ได้เกินกว่าเหตุเช่นนี้ ดังนั้นเขาจึงทำเป็นหลับตาข้างหนึ่ง และไม่ใส่ใจเรื่องเล็กๆ น้อยๆ

แต่ตอนนี้…

ซั่งกวนหว่านอารมณ์อ่อนไหวอย่างมาก นางอารมณ์เสียเป็นประจำคล้ายเป็นบ้า

มันเกิดขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า จึงทำให้ความชื่นชอบในใจของเขาถูกชะล้างไปเสียหมด

หากไม่ใช่เพราะว่า..

เขาจะเลือกแต่งงานกับนางได้อย่างใด?

ใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงเย็นชามากยิ่งขึ้น เขายืนคนเดียวในมุมหนึ่งของจวนตระกูลเจียง

นี่เป็นเรือนที่รกร้างหลังหนึ่ง มองดูแล้วก็รู้สึกหนาวสั่น วัชพืชขึ้นรกขวางประตูเรือนไม่มีใครทำความสะอาด

แต่ฝีเท้าของเจียงอวี่เฉิงคงไม่หยุดนิ่ง เขาเดินตรงไปข้างหน้าแล้วผลักประตูบานใหญ่บานนั้น

ภายในประตูบานนั้น มียามยืนเฝ้าอยู่สองคน

เมื่อเห็นว่าคนที่มาคนเจียงอวี่เฉิง พวกเขาทั้งสองจึงรีบทำความเคารพทันที

“คารวะคุณชายใหญ่ขอรับ!”

เจียงอวี่เฉิงพยักหน้า

“ช่วงนี้เป็นอย่างใดบ้าง?”

หนึ่งในนั้นก็กล่าวขึ้นมาด้วยความเคารพว่า

“ตอนนั้นมันก็ยังไม่เชื่อฟังเล็กน้อยขอรับ แต่ตอนนี้เชื่อฟังมากขึ้นแล้ว คุณชายใหญ่จะเข้าไปเจอเขาด้วยตนเองหรือไม่ขอรับ?”

เมื่อได้ยินว่าเจียงอวี่เฉิงขานรับว่า “อื้อ” เสียงเบา ผู้คุมก็รีบนำทางไปทันที

“เชิญด้านนี้ขอรับคุณชายใหญ่”

ทั้งสองคนเดินไปที่ด้านในห้องนั้นพร้อมกัน

หากเป็นคนอื่นที่บุกเข้ามาที่นี่ เขาจะสามารถสัมผัสได้ในทันทีว่า สถานที่รกร้างแห่งนี้ เหมือนว่ากลิ่นอายอันใดบางอย่างที่หลบซ่อนอยู่

แต่คนธรรมดาไม่สามารถบุกมาที่นี่ได้อย่างง่ายดาย

เพราะว่า…ความจริงแล้วที่นี่คือสถานที่เอาไว้กักขังคนของเจียงอวี่เฉิง!

คนของตระกูลเจียงล้วนรู้ดีว่าที่นี่คือดินแดนของเจียงอวี่เฉิง แต่พวกเขาไม่เคยมาที่นี่ด้วยตนเองเลยสักครั้ง

เจียงอวี่เฉิงเดินตามผู้คุมไปยังห้องห้องหนึ่ง

…

เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้น ประตูบานใหญ่ค่อยๆ ถูกเปิดออก

เจียงอวี่เฉิงสาวเท้าขึ้นไปด้านหน้า ผู้คุมก็ช่วยปิดประตูให้สนิทอย่างเอาใจใส่ พร้อมตัวของเขานั้นก็รออยู่ที่ด้านนอก

ห้องนี้มีขนาดไม่กว้าง ทุกที่เต็มไปด้วยฝุ่นหนา ราวกับว่าไม่มีคนมาที่นี่เป็นเวลานานมากแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน