ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 827

อวี้ฉือซงพูดถึงสิบสามผู้พิทักษ์เยว่ขึ้นมาอย่างกะทันหัน เจียงอวี่เฉิงก็ชะงักไป จากนั้นก็ขมวดคิ้วขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

แต่มันก็เพียงครู่เดียวเท่านั้น สีหน้าของเขากลับมาเป็นปกติอย่างรวดเร็ว

“ยังขอรับ”

เจียงอวี่เฉิงส่ายหน้า

“ท่านก็รู้ว่า ฝีมือของสิบสามผู้พิทักษ์เยว่นั้นไม่ธรรมดา ถ้าต้องการที่จะตามตัวเขานั้นเป็นเรื่องที่ยากลำบากอย่างมาก”

ในตอนนั้นพวกเขาพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะย้ายสิบสามผู้พิทักษ์เยว่ออกจากซีหลิง ถึงจะสามารถโจมตีซั่งกวนเยว่ได้

ความจริงแล้วในตอนนั้นสิบสามผู้พิทักษ์เยว่ก็รู้สึกได้ว่ามีบางอย่างผิดปกติไป ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงรีบกลับมาอย่างรวดเร็ว

แต่ตอนที่พวกเขากลับมาถึงที่ซีหลิง สิ่งที่พวกเขาได้เห็นก็คือหอบรรพกษัตริย์ที่มีไฟลุกท่วมจนแทบจะมอดไหม้ไปหมดแล้ว

ต่อจากนั้นไม่นาน สิบสามผู้พิทักษ์เยว่ก็มาถึงที่ซีหลิงครบจำนวน

พวกเขาก็สงสัยในการจากไปขององค์หญิงใหญ่ และเริ่มลงมือสืบทันที

คนแรกที่พวกเขาสงสัยเลยก็คือเจียงอวี่เฉิง!

ดังนั้นเจียงอวี่เฉิงจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว จึงตอบโต้พวกเขากลับ พร้อมประกาศต่อสาธารณชนว่า สิบสามผู้พิทักษ์เยว่หักหลังราชวงศ์ สมควรได้รับโทษทางอาญา!

ในวันเดียวกันเอง เขาก็ได้ออกคำสั่งจับตายสิบสามผู้พิทักษ์เยว่!

สิบสามผู้พิทักษ์เยว่นั้นเก่งกาจมาก ไม่ว่าจะเป็นใครก็ถือว่าเป็นยอดปรมาจารย์ของแต่ละด้าน

แต่ในเวลานั้นอำนาจส่วนใหญ่ล้วนอยู่ในมือของเจียงอวี่เฉิงเขาเป็นผู้นำในทุกๆ ด้าน และสิ่งที่สำคัญที่สุดก็คือ…อำนาจสั่งการทหารม้าทมิฬ

ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ สิบสามผู้พิทักษ์เยว่ไม่สามารถทำอันใดเจียงอวี่เฉิงได้อยู่แล้ว พวกเขาล้วนแยกย้ายกันหนี กระจัดกระจายไปคนละทิศละทาง!

เมื่อมาคิดดูแล้ว นี่ก็ผ่านไปสองปีแล้ว

ช่วงนี้เขาก็ยังกำชับให้กำลังพลค้นหาคนเหล่านั้นอย่างละเอียด แต่ว่าก็ไม่มีความคืบหน้าอันใดเลย

เขารู้ดีว่า ที่อีกฝ่ายสามารถหลบซ่อนตัวตนได้นานขนาดนี้ นี่เป็นเพราะพวกเขาได้ออกจากราชวงศ์เทียนลิ่งและออกไปที่นอกเขตพรมแดนม่านฟ้าแล้ว!

ถ้าเป็นอย่างนั้นแล้วละก็ การที่จะหาตัวพวกเขาเจอนั้นมีความเป็นไปได้น้อยเสียยิ่งกว่าน้อย

แม้ว่าเขาจะไม่ค่อยอยากพูดถึงเรื่องนี้ แต่ในความเป็นจริงแล้วที่สิบสามผู้พิทักษ์เยว่หลบหนีออกไปอยู่ข้างนอกนั้น เป็นความกังวลที่หลบซ่อนอยู่ในตัวเขามาโดยตลอด

เพราะว่าสิบสามคนเหล่านี้ แตกต่างจากคนติดตามทั่วไปของซั่งกวนเยว่

…พวกเขาจงรักภักดีต่อซั่งกวนเยว่คนเดียวเท่านั้น!

แม้แต่จะเป็นคำสั่งของฝ่าบาท แต่ถ้าไม่มีคำสั่งจากซั่งกวนเยว่ พวกเขาก็จะไม่สนใจมันเลยแม้แต่น้อย

ฐานะของพวกเขาเป็นแค่องครักษ์ส่วนตัวขององค์หญิงเท่านั้น ดังนั้นนอกจากเรื่องนี้แล้ว เขาไม่สนใจอันใดทั้งนั้น

เพื่อซั่งกวนเยว่แล้ว พวกเขาสามารถกลับหลังหันโดยไม่รู้สึกละอายใจใดๆ ทั้งนั้น!

ถ้าเป็นคนอื่นเขาอาจจะสามารถใช้ผลประโยชน์และอำนาจมาฉุดรั้งพวกเขาได้ แต่สำหรับคนพวกนี้แล้ว เขาไม่สามารถทำอันใดได้เลย

“เหตุใดเจ้าสำนักอวี้ฉือถึงพูดเรื่องนี้ขึ้นมาเล่า หรือว่าได้ยินข่าวอันใดมา?”

เจียงอวี่เฉิงลองถามหยั่งเชิง

แต่อวี้ฉือซงกลับส่ายหน้า

“ข้าแค่เห็นว่าฉีต้าเหอนั้นทรยศเจ้า ดังนั้นก็เลยนึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาได้ ตอนแรกฉีต้าเหอผู้นี้สามารถเดินทางไปชายแดนใต้พร้อมเจ้า และได้รับความสำคัญจากเจ้า แต่ใครจะรู้เล่าว่าตอนนี้เขาจะตกต่ำจนถึงขั้นนี้…เรื่องนี้ทำให้เห็นว่า บนโลกนี้ใจคนเรามันยากแท้หยั่งถึง! บางครั้งเจ้าอาจจะไว้ใจเขามากเกินไป แต่เขากลับแทงข้างหลังเจ้า!”

ใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงแข็งค้างไปทันที

“…เจ้าสำนักอวี้ฉือพูดได้ถูกต้องอย่างยิ่ง….”

“คนแบบนี้หลังจากที่เขาลงมือแล้ว เขาอาจจะหัวเราะสะใจอย่างบ้าคลั่งอยู่ก็ได้ แต่สุดท้ายแล้วสักวันหนึ่ง กรรมก็จะตามทันไม่ว่าช้าหรือเร็ว คุณชายใหญ่เจียง เจ้าว่าจริงหรือไม่?”

เจียงอวี่เฉิงไม่สามารถระงับสีหน้าท่าทางของตัวเองได้อีกต่อไปแล้ว

คำพูดเช่นนี้เขาฟังแล้วรู้สึกแสลงหูอย่างมาก

เขามองหน้าอวี้ฉือซงอย่างละเอียด ในตอนนั้นเขากำลังสงสัยอยู่ว่าอีกฝ่ายกำลังพูดถึงเขาอยู่หรือเปล่า

แต่ทว่าสีหน้าของอวี้ฉือซงนั้นราบเรียบอย่างมาก เดาอารมณ์ของเขาไม่ออกเลย

สุดท้ายมีเพียงเจียงอวี่เฉิงเท่านั้นที่กระดากอาย ก่อนจะขอตัวลาไปทันที

“ในเมื่อข้านำคนมาแล้ว ส่วนที่เหลือก็ขอยกให้ท่านแล้ว ข้าไม่ขอรบกวนท่านอีกต่อไปแล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน