ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 828

ระหว่างทางที่เจียงอวี่เฉิงเดินไปสวนซินหลี่ ทุกคนล้วนทำความเคารพเขา

แต่เจียงอวี่เฉิงไม่ได้ใส่ใจมันมากนัก เขามุ่งหน้าไปทางสวนเทพเนรมิตเท่านั้น

เมื่อทหารยามเห็นเขามา ก็พูดขึ้นอย่างพร้อมเพรียง

“คารวะคุณชายใหญ่ขอรับ!”

หลังจากที่กู่ฉินถูกขโมยไปแล้ว เจียงอวี่เฉิงก็ย้ายคนจำนวนมากมาที่นี่ และตรวจตราอย่างเข้มงวด

ดังนั้นตอนนี้จึงมีคนคุมเข้มทั่วทุกสี่ทิศแปดทาง

แต่สำหรับเจียงอวี่เฉิง ตั้งแต่วันที่กู่ฉินถูกขโมยไปแล้ว เขาก็ไม่ได้กลับมาที่นี่อีกเลย

เขาเดินไปที่ริมทะเลสาบ มองดูเรือนฉิน

“ช่วงนี้มีอันใดผิดปกติบ้างหรือเปล่า?”

ทหารยามพูดขึ้น

“เรียนคุณชายใหญ่ ไม่มีอันใดขอรับ”

เจียงอวี่เฉิงโบกมือสั่งให้พวกเขาถอยไป จากนั้นเขาก็เดินไปที่เรือนฉินแห่งนั้น

ความจริงแล้วเขาก็สามารถคาดเดาสถานการณ์ปัจจุบันได้

ภายในเรือนฉิน ของที่สำคัญที่สุดคือกู่ฉิน

ในเมื่ออีกฝ่ายขโมยของที่สำคัญที่สุดไปแล้ว เขาก็ไม่น่าจะกลับมาที่นี่อีก

เพียงแต่ว่า…คนคนนั้นคือใครกันแน่ เหตุใดถึงสนใจกู่ฉินตัวนั้นขนาดนี้?

แม้ว่ามันจะมีคุณค่า แต่มันก็เป็นแค่กู่ฉินหลังหนึ่งเท่านั้น

ลักษณะของกู่ฉินหลังนั้นก็พิเศษมาก มันเป็นรูปร่างของหางเฟิ่ง ดังนั้นจึงเรียกกันว่า ฉินหางเฟิ่ง

ทุกคนในราชวงศ์เทียนลิ่งล้วนรู้ดี ว่าองค์หญิงใหญ่รักฉินหลังนี้มากขนาดไหน

ดังนั้นเมื่อพิจารณาจากด้านนี้แล้ว คนผู้นั้นไม่มีทางที่จะขายกู่ฉินหลังนั้นออกไปอย่างแน่นอน และไม่กล้าแม้แต่จะแสดงให้คนอื่นเห็นด้วยซ้ำ

หรือว่า…คนผู้นั้นจะเก็บเอาไว้ใช้เองจริงๆ?

เจียงอวี่เฉิงก็คิดไม่ออก

ไม่ว่าจะนึกอย่างใด เขาก็นึกถึงรูปร่างของคนผู้นั้นไม่ออกเลยแม้แต่น้อย

เขาเคยสงสัยมู่หงอวี่ แต่เหมือนว่าปราณของนางจะต่างกันไปเล็กน้อย

…

ภูเขาเขี้ยวมังกร

วันนี้เป็นวันพักผ่อนของเจี่ยนเฟิงฉือ ดังนั้นเขาคิดว่าจะลงเขา

ตอนที่เดินมาถึงที่ตีนเขา เขาก็เห็นชายหน้าตาธรรมดาคนหนึ่งกำลังคุยอันใดบางอย่างกับทหารยามที่เฝ้าประตูอยู่

เดิมทีเจี่ยนเฟิงฉือก็ไม่ได้จะใส่ใจอันใด ในตอนที่เขากำลังจะเดินผ่านไป เขากลับได้ยินชื่อของมู่หงอวี่ดังขึ้นมาจากของคนผู้นั้น

เขาชะงักฝีเท้า แล้วหันหน้าไปมอง

“เกิดอันใดขึ้นหรือ?”

เมื่อทหารยามเห็นว่าเป็นเขา จึงรีบทำความเคารพแล้วพูดขึ้นว่า

“นายน้อย คนผู้นี้เป็นคนส่งจดหมาย เขาบอกว่าเป็นจดหมายที่ส่งมาจากครอบครัวของมู่หงอวี่ พวกเราจึงบอกว่าตอนนี้มู่หงอวี่ไม่ได้อยู่ในหุบเขา สามารถฝากจดหมายเอาไว้ได้เลย เดี๋ยวข้าจะเป็นคนมอบให้เขาเอง แต่ว่าเขาไม่ยอม ทำให้…”

เจี่ยนเฟิงฉือมองไปทางชายส่งจดหมายผู้นั้น

“เจ้าชื่อว่าอันใด?”

เจี่ยนเฟิงฉือถามขึ้น แล้วมองไปที่อีกฝ่ายอย่างใจเย็น

คนผู้นี้ดูท่าทางธรรมดาอย่างมาก ใบหน้านี้เมื่ออยู่ท่ามกลางฝูงชน จะทำให้ลืมใบหน้าได้อย่างรวดเร็ว

แต่ว่าแววตาของคนผู้นี้กลับมั่นคงและชัดเจน ดูแล้วไม่เหมือนคนธรรมดาทั่วไปเลย

แต่ที่สำคัญที่สุด เขามีความรู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

เหมือนว่า…เคยเจอที่ไหนมาก่อน

“ข้าน้อย ฉินชี ก่อนหน้านี้เคยช่วยคุณหนูมู่หงอวี่ส่งจดหมาย เพียงแต่ว่าตอนนั้นคนที่ข้าน้อยเจอคือคุณหนูฉู่หลิวเยว่”

ชีหานคิดไม่ถึงว่าเขาจะได้เจอกับเจี่ยนเฟิงฉือในตอนนี้

ตอนแรกนั้นเขากับเจี่ยนเฟิงฉือ ก็ได้ติดต่อกันไม่น้อยเลยทีเดียว

ถ้าบนตัวของเขาไม่มีโอสถเปลี่ยนแปลงปราณของเสี่ยวปา เกรงว่าเจี่ยนเฟิงฉือจะสามารถจำเขาได้ในทันทีแน่นอน

แม้ว่าในใจจะคิดแบบนั้น แต่ว่าสีหน้าท่าทางของชีหานก็ราบเรียบอย่างมาก

เจี่ยนเฟิงฉือได้ยินดังนั้นก็เชื่อทันที

เขาจำได้อย่างแม่นยำว่าจดหมายฉบับที่แล้ว ฉู่หลิวเยว่เป็นคนช่วยนำออกมาให้

ในเมืองซีหลิงมีกลุ่มคนที่รับจ้างส่งจดหมายไปมาระหว่างพรมแดนม่านฟ้า ดังนั้นเขาจึงคิดว่าฉินชีน่าจะคนประเภทนั้น

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน