ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 831

ก้านสีเขียวมรกตหักลงทันทีที่สัมผัสกับเลือดของฉู่หลิวเยว่ และเสียงดังแกร๊กก็ดังขึ้น!

หลังจากนั้นดอกบัวระบำก็ลอยออกมาอย่างเงียบๆ แล้วตกลงที่กลางฝ่ามือของฉู่หลิวเยว่!

ฉู่หลิวเยว่มองบัวระบำที่อยู่ในมือด้วยสายตาว่างเปล่า

นี่…นี่เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ?

เมื่อครู่นี้นางยังไม่ทันได้ทำอันใดเลยนะ เหตุใดของสิ่งนี้ถึงรีบวิ่งเข้ามาในมือของนางได้ล่ะ?

แม้ว่าก่อนหน้านี้นางจะไม่เคยเจอบัวระบำด้วยตาตัวเอง แต่นางก็เคยอ่านตำราโบราณที่พรรณนาถึงสรรพคุณของมันเอาไว้

ด้านในนั้นเขียนเอาไว้ว่า ของสิ่งนี้ควรดึงดูดด้วยเลือดสดๆ…

แต่สุดท้ายแล้ววิธีการค่อนข้างลำบาก

ดังนั้นก่อนหน้านี้นางจึงเตรียมตัวมาไม่น้อยเลยทีเดียว เพราะนางกลัวว่าจะเกิดข้อผิดพลาดอันใดบางอย่างขึ้นมา แต่ว่าตอนนี้ เหมือนสิ่งที่นางเตรียมมานั้น…จะเปล่าประโยชน์?

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ และพบว่าหยดเลือดของนางได้ซึมเข้าไปในก้านบัวอย่างไร้เสียง กลีบดอกทั้งห้าก็รวมตัวขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ เมื่อมองดูแล้วมันช่างสดใสและงดงามอย่างมาก

เมื่อเห็นดังนี้ นางจึงรู้สึกว่าการดึงบัวระบำครั้งนี้ประสบความสำเร็จอย่างมาก

…แม้ความจริงแล้วนางจะไม่ได้ทำอันใดเลยก็ตาม

นอกจากนั้นมู่หงอวี่และคนอื่นๆ ที่มองอยู่ในระยะไกลๆ ก็เฝ้ามองเหตุการณ์ที่อยู่กลางทะเลสาบกระจกอย่างใกล้ชิด

ตอนที่พวกเขาเห็นว่าเมื่อฉู่หลิวเยว่ยื่นมือออกไป จากนั้นบัวระบำก็เข้ามาอยู่ที่กลางฝ่ามือของนาง ทุกคนก็รู้สึกมึนงงเล็กน้อย

มู่หงอวี่ยกมือขึ้นแล้วถามอย่างประหลาดใจว่า

“หรานหร่าน เมื่อครู่เจ้าเพิ่งพูดไม่ใช่หรือว่าการเก็บบัวระบำนั้นมันทั้งยากและอันตรายอย่างมาก แล้วเหตุใดข้าถึงเห็นหลิวเยว่สามารถเก็บดอกบัวนั้นขึ้นมาอย่างง่ายดายล่ะ…”

เย่หรานหร่านก็ตกตะลึงเช่นกัน

“ข้า…ข้าเองก็ไม่รู้เหมือนกัน!”

ก่อนหน้านี้ศิษย์พี่ของข้าเคยพูดถึงสมุนไพรชนิดนี้เช่นกัน ตอนนั้นเขายังกำชับกับพวกเราว่า หากเจอสมุนไพรชนิดนี้อย่าบุ่มบ่ามเข้าไปเก็บอย่างรวดเร็ว ไม่อย่างนั้นแล้วละก็ ไม่รู้ว่าจะได้ตายแบบใด แต่เมื่อครู่นี้ข้ากลับเห็นหลิวเยว่สามารถเก็บบัวระบำได้อย่างง่ายดายมาก…

พวกเขาก็รออยู่ริมทะเลสาบด้วยความประหม่า แต่ทว่ารอบข้างกลับดูไม่มีความผิดปกติใดๆ เลย!

ฉู่หลิวเยว่กระโดดขึ้นไปบนหลังของถวนจื่อ ชั่วพริบตาเดียวหนึ่งนายหนึ่งบ่าวก็กลับเข้ามาแล้ว

“หลิวเยว่…เจ้าไม่เป็นไรใช่หรือไม่?”

ในใจของเย่หรานหร่านยังรู้สึกประหลาดใจอยู่เลย จึงอดที่จะถามขึ้นไม่ได้ ในขณะเดียวกันสายตาของนางก็กำลังจับจ้องไปที่บัวระบำที่อยู่กลางฝ่ามือของอีกฝ่าย

มันนอนนิ่งๆ อยู่ตรงนั้น เหมือนกับดอกไม้ธรรมดาดอกหนึ่ง

ฉู่หลิวเยว่เองก็หัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก

“ข้าไม่เป็นไร”

โชคดีที่เมื่อครู่นางไม่ได้เตรียมตัวอันใดมากมายขนาดนั้น…

“วัตถุดิบวิเศษด้านการโจมตีอย่างบัวระบำมันดึงออกมาง่ายขนาดนี้เลยหรือ?”

เย่หรานหร่านบ่นพึมพำเสียงเบา ท่าทางดูสับสนและไม่เข้าใจ

ความจริงแล้วในใจของฉู่หลิวเยว่เองก็รู้สึกสงสัยอย่างมาก

เหมือนว่าบัวระบำนี้จะปฏิบัติต่อนางด้วยความอ่อนโยนอย่างมาก เมื่อครู่นี้มันยังหักก้านตัวเองลงมาที่มือของนางเลย

อีกทั้งนาง…ก็รู้สึกคุ้นเคยกับมันอย่างบอกไม่ถูก

ราวกับว่าเดิมทีบัวระบำชิ้นนี้ควรเป็นของนางอยู่แล้ว

ความรู้สึกเช่นนี้มันละเอียดอ่อนอย่างมาก แม้กระทั่งตัวของฉู่หลิวเยว่เองก็ไม่รู้ว่าจะอธิบายอย่างใด

หลังจากที่นางครุ่นคิดอยู่สักพักหนึ่ง จากนั้นนางก็พูดขึ้นว่า

“อาจจะเป็นเพียงเพราะข้าดวงดีละมั้ง”

เมื่อพูดจบนางก็เหลือบสายตามองบัวระบำอีกครั้ง ก่อนจะหยิบกล่องหยกออกมา จากนั้นก็วางมันลงไปอย่างระมัดระวัง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน