ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 832

หลังจากบัวระบำเหล่านั้นปรากฏขึ้นแล้ว ทันใดนั้นก็มีลำแสงมากมายนับไม่ถ้วนส่องลงมาจากท้องฟ้า ก่อตัวกลายเป็นม่านแสงชั้นบางๆ

ม่านแสงเหล่านั้นได้แบ่งทะเลสาบกระจกให้เป็นสองฝั่ง ครึ่งหนึ่งยังคงเหมือนเดิมทุกอย่าง ระลอกคลื่นสงบนิ่ง อีกครึ่งหนึ่งกลับถูกปกคลุมด้วยหมอก ทำให้ทุกอย่างดูเลือนรางไปทั้งหมด

แม้กระทั่งหมู่มวลบัวระบำนั้น ก็ดูเหมือนจะห่างออกไป

เมื่อมองจากจุดที่ฉู่หลิวเยว่และคนอื่นๆ ยืนอยู่ เห็นเพียงเงาพร่ามัวที่สะท้อนกับม่านแสง

ถ้าเป็นคนที่มาทีหลังพวกเขาอาจจะเดาไม่ออกว่า สิ่งที่อยู่ด้านหลังนั้นคือบัวระบำ

“นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่เนี่ย…”

พี่เหลยสี่เกาหัวด้วยความมึนงง จากนั้นเขาก็หันไปมองทางฉินอี แต่เห็นเพียงฉินอีขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อยเท่านั้น

พวกเขาทั้งสองคนอยู่ในป่าหมอกมายามาเกือบสองปีแล้ว นอกจากทะเลทรายจันทราสีชาดที่เขาไม่ค่อยได้ไปเท่าไร พื้นที่ส่วนอื่นในแดนภังคะเขาค่อนข้างจะคุ้นเคยเป็นอย่างดี

ส่วนทะเลสาบกระจกแห่งนี้พวกเขามาที่นี่หลายสิบครั้งแล้ว แต่กลับไม่เคยเห็นภาพเหตุการณ์เช่นนี้เลย

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองฉากด้านหน้าตาเขม็ง

ไม่รู้ว่าเหตุใด นางถึงรู้สึกว่ามีใครบางคนที่คอยโอบอุ้มบัวระบำเหล่านี้เอาไว้

เพียงแต่นางไม่รู้ว่ามีใครที่มีพลังทรงพลังเช่นนั้น…

เหล่านี้คือบัวระบำที่มีคุณค่าอย่างยิ่ง!

บางทีในชีวิตของคนธรรมดาทั่วไปอาจจะไม่ได้เห็นมันเลยตลอดเชีวิต แต่ทว่าที่นี่กลับมีจำนวนมากมาย!

นางกลั้นหายใจ จากนั้นก็หันไปมองม่านแสงบางๆ เหล่านั้น

ด้านบนเหมือนว่าจะมีประกายสีทองปรากฏขึ้น แต่หลังจากนั้นมันก็หายวับไป ไม่สามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน

ถ้าบัวระบำเหล่านี้มีเจ้าของเป็นคนคนเดียวแล้วละก็ เช่นนั้น…ทำให้อีกฝ่ายจึงปล่อยให้นางเด็ดออกมาหนึ่งดอกแบบนี้ล่ะ?

ฉู่หลิวเยว่ระงับความสงสัยมากมายที่อยู่ภายในใจ

“ดูเหมือนว่าส่วนที่เหลือจะไม่สามารถไปหยิบตามใจชอบได้แล้ว พวกเราไปกันเถิด!”

เมื่อสิ้นเสียงนั้น ทุกคนก็เห็นด้วยทันที

แม้ว่าบัวระบำนั้นจะมีค่ามากมาย แต่ภาพเหตุการณ์แบบนี้มันก็ทำให้น่าทึ่งเกินไปหน่อยแล้ว

เพื่อความปลอดภัย พวกเขาควรออกจากที่นี่ให้ได้เร็วที่สุด

ไม่ว่าอย่างใดฉู่หลิวเยว่ก็สามารถเด็ดบัวระบำออกมาสำเร็จแล้วหนึ่งดอก ถ้าจะเอาอีกก็เกรงว่าจะโลภเกินไปแล้ว

เย่หรานหร่านถอนหายใจออกมายาวๆ

“ในที่สุดพวกเราก็ได้กลับบ้านแล้ว!”

ฉู่หลิวเยว่หยุดชะงักไปเล็กน้อย

“จริงสิ มีเรื่องหนึ่งที่ข้ายังไม่ได้บอกพวกเจ้า…ตอนนี้ข้ายังกลับไปกับพวกเจ้าไม่ได้”

เมื่อสิ้นเสียงนั้น พวกเขาทั้งหลายก็ตกใจอย่างมาก

“ไม่กลับไปกับพวกเราหรือ? เหตุใดล่ะ? หรือว่าหลิวเยว่ เจ้ายังมีเรื่องอันใดที่ต้องทำอีกใช่หรือไม่?” สีหน้าตื่นเต้นยินดีของเย่หรานหร่านค่อยๆ หายไป แววตามีร่องรอยความผิดหวัง

นางเดินขึ้นมาข้างหน้าแล้วย่นใบหน้ากลมๆ ก่อนจะถามขึ้น

“ถ้ายังมีปัญหาอันใดที่ยังไม่สามารถแก้ไขได้ละก็ ให้พวกเราอยู่ที่นี่เป็นเพื่อนเจ้าดีหรือไม่?”

นางจินตนาการภาพที่พวกเขาและฉู่หลิวเยว่กลับไปถึงที่สำนักชงซูเก๋อมาหลายรอบแล้ว

ท่านเจ้าสำนักไม่รู้สถานการณ์ของฝั่งนี้ ไม่แน่ว่าเขาอาจจะคิดว่าฉู่หลิวเยว่จะต้องเกิดเรื่องแล้วอย่างแน่นอน

หากพวกเขาสามารถกลับไปพร้อมกันได้ ท่านเจ้าสำนักและคนอื่นๆ จะต้องประหลาดใจอย่างแน่นอน

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปเล็กน้อย

กลุ่มคนเหล่านั้นบอกนางแค่ว่าหลังจากออกมาแล้วให้ไปที่ทะเลทรายจันทราสีชาด แต่ไม่ได้บอกว่าพาคนอื่นไปด้วยได้หรือไม่…

แต่นี่เป็นเรื่องที่เกี่ยวกับความทรงจำที่สูญหายของนางและพวกเขา และที่สำคัญยิ่งกว่านั้น คือความทรงจำของซั่งกวนเยว่!

ตัวตนนี้ ไม่ว่าอย่างใดก็ไม่สามารถเปิดเผยได้ในตอนนี้

นางส่ายหน้าเล็กน้อย

“แค่เรื่องเล็กน้อยเท่านั้น ข้าจัดการเองได้ พวกเราตั้งหลายคนไม่ได้กลับไป ท่านอาจารย์จะต้องเป็นห่วงอย่างแน่นอน พวกเจ้ากลับไปก่อนเถิด ให้ท่านอาจารย์ได้สบายใจ แล้วข้าจะรีบกลับไป”

เห็นได้ชัดว่าคำพูดเหล่านี้ ไม่ได้สร้างความมั่นใจให้กับพวกเขาเลย

เชียงหว่านโจวที่ยืนมาตลอดก็พูดขึ้นอย่างกะทันหัน

“เจ้าอยู่ที่ไหน ข้าจะอยู่ที่นั่น”

น้ำเสียงของเขาเย็นชาและราบเรียบเหมือนเดิม แต่กลับเพิ่มความดื้อรั้นมากขึ้นเล็กน้อย

มู่หงอวี่พยักหน้าเล็กน้อย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน