ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 841

“เจ้าว่าอย่างใดนะ?”

น้ำเสียงของหลานเซียวเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

“เหตุใดนางถึงไม่ใช่องค์หญิงใหญ่แล้วล่ะ?”

สีหน้าของหรงซิวยังคงสงบนิ่ง น้ำเสียงของเขาชัดเจน

“หากว่าไม่เชื่อ ผู้อาวุโสทั้งหลายสามารถไปถามนางด้วยตัวเองได้หรือว่าจะถามคนจากราชวงศ์เทียนลิ่งสักคนก็ได้”

เมื่อเห็นว่าน้ำเสียงของหรงซิวไม่มีประกายความล้อเล่น หลานเซียวจึงตระหนักได้ว่า มีบางอย่างผิดปกติ

เรื่องแบบนี้ไม่จำเป็นจะต้องโกหกเลยด้วยซ้ำ แต่ในเมื่อหรงซิวพูดออกมาเช่นนี้ มันจะต้องเป็นเรื่องจริงอย่างแน่นอน!

ก่อนหน้านี้พวกเขาแค่ดีใจที่นังหนูกลับมา และไม่ได้ถามอันใดนางมาก

“นี่มันเรื่องอันใดกันแน่? หรือว่าเพราะนางไม่มีเส้นชีพจรเทียนจิงแล้ว?”

นางสามารถรับตำแหน่งจักรพรรดินีได้เพราะว่าสาเหตุนี้

แต่เพียงเพราะเรื่องนี้ ทำให้นางถูกไม่ได้เป็นองค์หญิงใหญ่ต่อไป…เหมือนว่าจะไม่เหมาะสมเท่าไรนะ

ราชวงศ์เทียนลิ่งมีคนที่มากด้วยพรสวรรค์แบบนั้น ซึ่งพันปีจะออกมาสักครั้ง ถ้าพวกเขามีหัวคิด จะไม่มีทางทำอย่างนี้แน่นอน!

หรงซิวหลุบสายตาลงต่ำ เพื่อปกปิดจิตสังหารที่อยู่ในดวงตา

เงาของขนตาหนากะพริบทอดยาว ทำให้ปราณในร่างกายของเขานั้นเย็นลงไปมาก

“เพราะว่าตัวตนของซั่งกวนเยว่นั้น ตายไปแล้ว”

…

“พี่เป่า! พี่เป่า!”

ตู๋กูโม่เป่ากำลังยืนดูฉู่หลิวเยว่ต่อสู้กับหุ่นเชิดอยู่ แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของหลานเซียวที่พูดขึ้นอย่างเร่งรีบ

เขาขมวดคิ้วมุ่น

“เกิดอันใดขึ้น?”

หลานเซียวให้ความสำคัญกับภาพลักษณ์ของตัวเองอยู่เสมอ รวมถึงน้ำเสียงของตัวเองด้วย

ถ้าไม่ได้เกิดเรื่องใหญ่จริงๆ เขาไม่มีทางทำเช่นนี้อย่างแน่นอน

ตระหนก โมโห!

นั่นทำให้หัวใจของตู๋กูโม่เป่าเต้นไม่เป็นจังหวะ

หลานเซียววิ่งกลับมาด้วยสีหน้าย่ำแย่

เพียงแค่นังหนูไม่ได้กลับมาหลายปี เขาเองก็ไม่ได้แสดงสีหน้ามากมาย

หลานเซียวหลับตาลง พยายามสงบจิตใจตัวเองให้สงบ

“ผู้อาวุโสลำดับห้าล่ะ? เจ้ารีบเรียกให้เขากลับมาเลย!”

ตู๋กูโม่เป่าไม่เข้าใจว่าเหตุใด จึงขมวดคิ้วแล้วถามว่า

“นี่มันเกิดเรื่องอันใดกันแน่?”

หลานเซียวไม่ตอบโดยตรง จึงพูดกระตุ้นขึ้น

“เจ้าให้เขากลับมาก่อนเถิด ข้ามีเรื่องที่จะต้องพูด”

ตู๋กูโม่เป่าจึงทำได้เพียงเรียกผู้อาวุโสลำดับห้าให้กลับมา

“มีอันใดหรือ? ข้ากำลังสอนคนเหล่านั้นอยู่เลย…”

ผู้อาวุโสลำดับห้าพูดขึ้น แต่เมื่อเห็นสีหน้าของทั้งสองคนไม่สู้ดี เขาจึงหยุดพูดทันที

นี่…นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่?

ทั้งสามคนรู้จักกันเป็นอย่างดี และรู้จักกันมาหลายปีแล้ว

ซึ่งบรรยากาศอย่างนี้ มันช่างหายากเหลือเกิน

…นี่จะต้องเกิดเรื่องอย่างแน่นอน!

โดยเฉพาะหลานเซียว ใบหน้าของเขาแข็งค้าง ราวกับน้ำแข็งมาปกคลุม!

สีหน้าของพี่เป่าดูปกติอย่างมาก

ตู๋กูโม่เป่าจึงพูดขึ้นว่า

“ตอนนี้คนมาครบแล้ว นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่ เจ้าพูดออกมาได้เลย?”

หลานเซียวเชิดคางขึ้น แล้วพูดกับผู้อาวุโสลำดับห้า

“เจ้าดูที่พี่เป่าก่อน”

“ข้าจะถามอีกครั้งว่าคนนั้นคือใคร”

…

ซีหลิง

อีกสี่วันก็จะถึงวันแต่งงานของเจียงอวี่เฉิงและซั่งกวนหว่านแล้ว

และวันนี้ก็เป็นวันที่ตระกูลซย่าโหวได้มอบสินสอดให้กับตระกูลเจียง

เดิมทีพวกเขาไม่ได้วางแผนที่จะมอบให้เร็วขนาดนี้ ท้ายที่สุดไม่อยากจะชนกับวันแต่งงานของเจียงอวี่เฉิงและซั่งกวนหว่าน

แต่ตระกูลเจียงเรียกร้องให้อีกฝ่ายมอบสินสอดมาก่อน รอจนงานแต่งงานของทั้งสองคนจบลง แล้วค่อยจัดการงานแต่งงานของซย่าโหวอวี้ซู่และเจียงอวี่จือ

ตระกูลซย่าโหวก็ตอบตกลง

ซย่าโหวหรงเองตามมาด้วย

ถ้าพูดตามหลักแล้ว เดิมทีเขาไม่จำเป็นต้องตามมา

แต่เขารู้ว่าสิ่งที่เจียงอวี่เฉิงต้องการคือโอสถเก้าสวรรค์ฟื้นคืนเขาจึงต้องนำของชิ้นนี้ติดตัวมาด้วย

ที่ทำแบบนี้เพื่อความปลอดภัย และอีกด้านหนึ่งก็แสดงให้เห็นว่าตระกูลซย่าโหวให้ความสำคัญกับงานแต่งงานครั้งนี้มาก

สินสอดทั้งหมดยกให้กับตระกูลเจียง

ในห้องโถงด้านหน้า ก็มีคนสองตระกูลนั่งพร้อมกัน พูดคุยกันด้วยท่าทางสนุกสนาน

หลังจากคุยกันไปสักพักหนึ่งแล้ว ซย่าโหวหรงก็พูดขึ้นมาต้องการพูดคุยกับเจียงอวี่เฉิงตามลำพัง

พวกเขาทั้งหมดมีเรื่องที่ต้องการหารือกัน ดังนั้นทั้งสองคนจึงไปพูดคุยกันที่ห้องหนังสือ

หลังจากที่เข้าไปในห้องแล้ว ซย่าโหวหรงหยิบกล่องไม้สีดำออกมา แล้วยื่นให้อีกฝ่าย

“ของอยู่ที่นี่แล้ว หวังว่าคุณชายใหญ่จะปฏิบัติตามคำพูด”

มุมปากของเจียงอวี่เฉิงโค้งขึ้น จากนั้นก็เอื้อมมือไปรับกล่องนั้นมา

“แน่นอนอยู่แล้ว…”

ทันใดนั้น สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป

“มีคนเคลื่อนย้ายของชิ้นนี้แล้วหรือ?”