ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 842

ซย่าโหวหรงตกตะลึง

“อันใดนะ?!”

เขารีบมองไปยังปราณสีดำที่อยู่ในกล่องไม้ พร้อมขมวดคิ้วเป็นปมอย่างรวดเร็ว ก่อนจะปฏิเสธเสียงแข็ง

“เป็นไปไม่ได้! ข้าเก็บสิ่งนี้อยู่อย่างระมัดระวังมาโดยตลอด ไม่มีใครมาแตะต้องมันได้อย่างแน่นอน!”

สีหน้าของเจียงอวี่เฉิงเย็นชามากขึ้น ทั่วทั้งร่างกายแผ่ลมปราณที่เย็นเยียบ

“เห็นได้ชัดว่าตราประทับที่อยู่ด้านบนมันเปลี่ยนไป ของสิ่งนี้ข้าเป็นคนมอบให้เจ้าด้วยตนเอง ตอนแรกมันเป็นอย่างใด นึกว่าข้าไม่รู้เรื่องหรือ?”

ซย่าโหวหรงสะอึกไป

“แล้วกุญแจนั้นล่ะ?”

เจียงอวี่เฉิงยื่นมือออกมา

ในใจของซย่าโหวหรงไม่ยินดีอย่างมาก แต่ก็ยังโยนกุญแจให้ไป

สีหน้าของเขาย่ำแย่อย่างมาก

“คุณชายใหญ่ ในเมื่อข้าสัญญาแล้วว่าจะคืนของสิ่งนี้ให้เจ้า เขาไม่มีทางผิดคำพูดอย่างเด็ดขาด ถ้าเจ้าอยากดู ก็สามารถทำได้!”

ในตอนนั้นเจียงอวี่เฉิงสัญญากับเขาว่าโอสถเก้าสวรรค์ฟื้นคืนให้เป็นรางวัลแก่เขา

ตอนนี้เขายังไม่ทันได้ใช้มัน แต่กลับเรียกคืนเสียแล้ว

คำพูดของซย่าโหวหรงมีคำตำหนิอยู่กลายๆ เขาไม่พอใจกับเจียงอวี่เฉิงมาตั้งนานแล้ว

ดังนั้นเวลาที่พูดคุยกันนั้นก็ดูไม่มีความเกรงใจกันเล็กน้อย

เจียงอวี่เฉิงรับกุญแจดอกนั้นมา ไม่ได้สนใจเขา แต่เริ่มเปิดกล่องไม้สีดำกล่องนั้นแทน

แกร๊ก!

เสียงกล่องไม้เปิดขึ้น!

…ว่างเปล่า!

ใบหน้าของเจียงอวี่เฉิงมืดครึ้มลงทันที เขาแค่นหัวเราะเสียงเย็น จากนั้นก็มองไปยังซย่าโหวหรง

“ใต้เท้าซย่าโหว ท่านจะพูดว่าอย่างใด?”

ดวงตาของซย่าโหวหรงเบิกโพลง พร้อมจ้องกล่องไม้ที่ว่างเปล่าตาเขม็ง

“เป็นไปได้อย่างใด? นี่มันเป็นไปได้อย่างใด? ข้าดูแลรักษามันมาอย่างดีโดยตลอด! ทมันถึงหายไปแล้วล่ะ!”

เจียงอวี่เฉิงโยนกล่องไม้สีดำใบนั้นไปตรงหน้าซย่าโหวหรงอย่างแรง จากนั้นเขาก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงบูดบึ้ง

“เรื่องจริงหรือไม่ ท่านก็ดูเอาเองเถิด!”

ซย่าโหวหรงไม่ได้สนใจอันใดมาก รีบหยิบกล่องไม้สีดำที่ตกลงพื้นขึ้นมาดูอย่างละเอียด

เขาพลิกกล่องแล้วมองไปโดยรอบ หลังจากมั่นใจแล้วว่ามันไม่มี สีหน้าของเขาก็ขาวซีดขึ้นภายในทันที หน้าผากมีเม็ดเหงื่อ เม็ดเล็กๆ ผุดขึ้นมาเป็นจำนวนมากริมฝีปากสั่นระริก

กล่องไม้สีดำที่อยู่ในมือก็กลายเป็นเผือกร้อนลวกมือ!

ซย่าโหวหรงจะหยิบขึ้นมาก็ไม่ได้ จะทิ้งลงไปก็ไม่ได้ สีหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา น่าประหลาดใจอย่างมาก!

เจียงอวี่เฉิงจึงจ้องไปที่เขาด้วยความเย็นชา สายตาของเขาก็หนาวเหน็บ

ในตอนนั้นเองก็เหมือนว่าซย่าโหวหรงมีปฏิกิริยาตอบรับแล้ว เขาจึงรีบเงยหน้าขึ้นมา

“ข้าไม่รู้! ข้าไม่รู้เรื่องจริงๆ!”

หลังจากที่เขาได้ของสิ่งนี้มา เขาก็เก็บรักษามันอย่างดีมาโดยตลอด แล้วเหตุใดมันถึงหายไปเช่นนี้ได้เล่า?

เจียงอวี่เฉิงยกริมฝีปากขึ้น แต่มันก็ไม่ได้เป็นรอยยิ้ม

“เช่นนั้นท่านจะบอกว่า ของชิ้นนี้มันวิ่งหนีออกไปเองอย่างนั้นหรือ?”

ซย่าโหวหรงเริ่มทบทวนความจำอย่างรวดเร็ว ภาพความทรงจำนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในสมองของเขา

“ไม่ ไม่…”

วันนี้เขาเข้าไปที่ห้องหนังสือเพื่อหยิบกล่องนี้ออกมาด้วยตนเอง แต่ว่าในตอนที่เขาหยิบออกมานั้น ไม่มีร่องรอยการเคลื่อนย้ายเลยแม้แต่น้อย!

นั่นก็หมายความว่าอีกฝ่ายสามารถหยิบของสิ่งนั้นออกไปได้อย่างไร้เสียง!

คนที่สามารถทำเรื่องเช่นนี้ได้ก็มี…

ช้าก่อน!

ทันใดนั้นสีหน้าของซย่าโหวหรงก็เปลี่ยนไปทันที!

นอกจากตัวเขาเองแล้ว ก็มีเพียงซย่าโหวถิงอันเท่านั้น!

เจียงอวี่เฉิงมองดูซย่าโหวหรงเหมือนกำลังนั่งดูละครปาหี่

“เป็นพ่อแม่ที่น่าสงสารจริงๆ จากคำขอร้องของใต้เท้าซย่าโหว ไม่ว่าท่านจะอยากปกป้องเขามากสักแค่ไหน แต่น่าเสียดาย ที่เขาไม่เคยเห็นพ่ออย่างท่านอยู่ในสายตาเลย หากเขาคิดถึงตระกูลซย่าโหว เขาจะไม่มาทำเช่นนี้อย่างเด็ดขาด”

คำพูดของเจียงอวี่เฉิงเหมือนมีดปลายแหลม และปักเข้าไปในหัวใจของซย่าโหวหรงทันที

เขาหลับตาลง สะกดกลั้นอารมณ์ที่พลุ่งพล่านแล้วพูดขึ้นว่า

“คุณชายใหญ่วางใจเถิด ข้าจะต้องนำของกลับมาโดยไร้ร่องรอยขีดข่วนอย่างแน่นอน! หากเป็นลูกชายผู้นั้นของข้าทำจริงๆ แล้วละก็…ข้าหวังว่าคุณชายใหญ่จะเห็นแก่หน้าข้า แล้วยอมปล่อยเขาไปสักครั้ง!”

ซย่าโหวหรงพูดด้วยน้ำเสียงต้อยต่ำอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

ต่อให้ตอนแรกเขาทำเพื่อให้ได้โอสถเก้าสวรรค์ฟื้นคืนเม็ดนั้นมา แต่เขาก็มีการปรึกษาเจียงอวี่เฉิงอยู่เสมอ

นี่เป็นครั้งแรกที่เขาร้องขอเช่นนี้

เจียงอวี่เฉิงชะงักไปนาน สุดท้ายเขาก็พยักหน้า

“ได้”

…

หลังจากซย่าโหวหรงออกไปแล้ว เขาก็รีบพาซย่าโหวอวี้ซู่และคนอื่นๆ จากไปอย่างรวดเร็ว

นอกจากเขากับเจียงอวี่เฉิงแล้ว ก็ไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาทั้งสองคนออกไปคุยกันเรื่องอันใด

ทุกคนล้วนคิดว่าเป็นเรื่องเกี่ยวกับงานแต่งงาน พวกเขาคิดว่าทุกอย่างจะเกิดขึ้นอย่างราบรื่น หลังจากงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่เกิดขึ้นแล้ว สองตระกูลใหญ่จะสามารถสร้างสัมพันธ์ได้อย่างแข็งแรง

หลังจากกลับไปที่จวนแล้ว ซย่าโหวหรงก็รีบสั่งให้คนไปจับตัวซย่าโหวถิงอันกลับมาทันที

ทุกคนที่อยู่ในจวนซย่าโหวก็ล้วนตกใจอย่างมาก

เพิ่งไล่คนออกไปได้ไม่นาน เหตุใดถึงให้คนไปตามเขากลับมาอีกแล้วล่ะ?

แต่ไม่ว่าอย่างใด…อีกฝ่ายก็เป็นลูกชายแท้ๆ อีกทั้งหลายปีมานี้เขาก็ทะนุถนอมอีกฝ่ายมาก เรื่องที่จะอาลัยอาวรณ์ก็เป็นเรื่องสมควรแล้ว

หลังจากนั้นไม่นานก็มีข่าวกลับมาบอกว่า ซย่าโหวถิงอันนั้นอาศัยอยู่กับแม่นางคนนั้นจากหอชุนเฟิงอยู่ตลอด

เมื่อซย่าโหวหรงได้ยินดังนั้น ก็รู้สึกโมโหอย่างมาก และรีบไปหาอีกฝ่ายด้วยตนเองทันที!