ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 845

ทั่วทั้งอาณาบริเวณของจวนตระกูลเจียงถูกตกแต่งอย่างสวยงาม และดูรื่นเริงสมกับงานมงคลครั้งใหญ่

เจียงอวี่เฉิงเดินออกไปนอกประตู และยืนเอามือไพล่หลัง

แม้ว่าเขาจะไม่ได้คาดหวังกับการแต่งงานครั้งนี้ แต่เมื่อเห็นภาพงานสังสรรค์เช่นนี้ เขากลับรู้สึกกล้ำกลืนในใจอย่างบอกไม่ถูก

เมื่อสองปีก่อน ก็เคยปรากฏฉากเดียวกันนี้ขึ้นที่นี่

ชั่วขณะหนึ่ง เขาเกือบจะคิดว่าตัวเองได้ย้อนกลับไปช่วงเวลานั่นเสียแล้ว

“คุณชายใหญ่ขอรับ”

เป็นซุนฉีที่ก้าวไปข้างหน้า พลางถามและมองเขาอย่างสำรวจ

“ท่านต้องการสิ่งใดหรือขอรับ?”

เจียงอวี่เฉิงดึงสติกลับมาแล้วส่ายหน้า

“ข้าแค่จะไปเดินเล่น ไม่ต้องตามข้ามา”

“ขอรับ”

ซุนฉีนรีบตกปากรับคำอย่างรวดเร็ว

จากนั้นเจียงอวี่เฉิงก็ยกเท้าขึ้น แล้วเดินไปข้างหน้า

ทว่าครั้นก้าวไปได้เพียงสองก้าว กลับได้ยินเสียงซุบซิบดังมาจากพื้นที่ด้านข้างเสียก่อน

“นี่ๆ พวกเจ้าว่าครานี้คุณชายใหญ่จักแจกเงินเท่าไรกัน? เจ้าว่ามันจะเหมือนครั้งที่แล้วหรือไม่? ตอนนั้นคนรับใช้ตำแหน่งต่ำสุดในจวนของเรา ต่างก็ได้รับผนึกศิลาขาวคนละหนึ่งร้อยผลึกเชียวนะ และยิ่งพวกตำแหน่งสูงๆ แล้ว เห็นว่าได้ซองแดงไม่ต่ำกว่าคนละพันผลึกเลยด้วย!”

“ข้าว่าเป็นไปไม่ได้หรอก… ตอนนั้นมันเป็นงานอภิเษกสมรสกับองค์หญิงใหญ่ แม้ว่าองค์หญิงสามจะเป็นเชื้อพระวงศ์ แต่นางก็ยังด้อยกว่าองค์หญิงใหญ่อยู่ดี… ข้าว่านะ แค่ให้ได้สักสองในสาม ก็ถือไม่เลวแล้ว!”

“เห่อ พวกเจ้านี่ช่างเพ้อฝันกันเสียจริง ข้าไม่เห็นว่าเรื่องนี้มันจะดีตรงไหน! พวกเจ้าไม่เห็นหรือว่า ท่าทีของคุณชายใหญ่ของพวกเรา แตกต่างจากครั้งก่อนเพียงใด? อีกสามวันก็จะถึงวันงานแล้ว แต่ช่วงนี้ข้าไม่เห็นคุณชายใหญ่ยิ้มเลย ดูๆ แล้วเกรงว่าปีนี้พวกเราคงได้ไม่ถึงครึ่งแน่!”

“โอ้ยๆ! เจ้าอย่าพูดอันใดที่ฟังดูหดหู่แบบนี้สิ! คุณชายใหญ่ได้อภิเษกสมรสกับองค์หญิงสามเชียวนะ ย่อมถือเป็นงานมงคลครั้งใหญ่ที่เต็มไปด้วยความสุข! อีกอย่าง สองสามวันมานี้เจ้าเองก็ไม่ได้เห็นคุณชายใหญ่เลยสักครา แล้วเจ้าจักรู้ได้อย่างใดว่าเขาไม่ได้ยิ้ม?”

“เหอะ พวกเจ้าคงไม่รู้เรื่องนี้สิท่า? วันนั้นใต้เท้าอวี่เหวินเว่ยจากกรมวัง ได้พาคนมาหารือเรื่องการอภิเษกสมรสกับคุณชายใหญ่ แต่สุดท้าย คุณชายใหญ่ก็บอกใต้เท้าอวี่เหวินว่าเขาจะจัดการเรื่องนี้เอง… ข้ายังจำได้เลยว่าครั้งก่อน แม้แต่ชุดน้ำชาที่ใช้สำหรับงานอภิเษกสมรส คุณชายใหญ่ก็เป็นคนเลือกเองกับมือ…”

ถึงพวกนางจะคุยกันเบาๆ แต่มันกลับดังชัดเจนสำหรับชายผู้แข็งแกร่งอย่างเจียงอวี่เฉิง

ซุนฉีเองก็ได้ยินเช่นกัน

เขาสาปแช่งพวกนางในใจ พลันรุดตัวไปข้างหน้า

“คุณชายใหญ่ขอรับ ให้ข้าน้อยไปสั่งสอนคนพวกนั้น…”

“ไม่จำเป็น”

เจียงอวี่เฉิงเผลอขมวดคิ้ว ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอันใดอยู่ แต่ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็พูดว่า

“แค่แจกจ่ายซองเงิน ให้เท่าครึ่งหนึ่งของครั้งก่อนก็พอ”

ซุนฉีรีบโค้งคำนับทันที

“ขอรับ!”

เจียงอวี่เฉิงยืนนิ่งอยู่แบบนั้น และหลังจากพูดจบ เขาก็หมุนตัวเดินออกไปข้างนอกจวน

ซุนฉีตกตะลึงอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะจ้องมองแผ่นหลังของเจียงอวี่เฉิงด้วยความสับสน

หากว่าตามนิสัยของคุณชายใหญ่แล้ว ถ้าปกติเขาได้ยินคำพูดเช่นนี้ เขาจะไม่ปล่อยคนพวกนั้นไปง่ายๆ แน่นอน

และยิ่งเมื่อองค์หญิงใหญ่ถูกพาดพิงด้วยแล้ว…

แม้แต่ซุนฉีเองยังไม่กล้าพูดถึงเรื่องนี้ต่อหน้าเจียงอวี่เฉิงตรงๆ เลย

เขาคิดอยู่พักหนึ่ง แต่ไม่ว่าอย่างใดก็คิดไม่ออก ดังนั้นเขาจึงยอมแพ้

จากนั้นเขาก็เรียกรวมพล และหลังจากถ่ายทอดคำสั่งของเจียงอวี่เฉิงแล้ว เขาก็แอบพาคนติดตามอีกฝ่ายออกไปอย่างลับๆ

เมื่อเจี่ยงอวี่เฉิงก้าวพ้นอาณาเขตจวนตระกูลเจียง เขาก็สุ่มหามุมลับตาคน และสวมหน้ากาก

ครั้นก้าวเท้าออกมาอีกที เขาก็พลันกลายเป็นคุณชายธรรมดาสามัญทั่วไปเสียแล้ว

…

บรรยากาศบนถนนสายใหญ่ดูรื่นเริงมีชีวิตชีวาอย่างมาก

แม้หลายสำนักวิชาจะยังคงหดหู่ กับเรื่องการหายตัวไปของลูกศิษย์ของตน แต่สำหรับคนส่วนใหญ่ในเมืองซีหลิงแล้ว เรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาเลยสักนิด

งานอภิเษกสมรสขององค์หญิงสามนั้น สร้างความสุขและประโยชน์ให้พวกเขาไม่น้อยเลยทีเดียว

และในเมื่อพวกเขามีความสุขขนาดนี้ เช่นนั้นจะไปสนใจเรื่องอื่นเหตุใด?

เจียงอวี่เฉิงเดินอยู่บนถนนคนเดียว

ขณะนี้ไม่มีผู้ใดจดจำตัวตนของเขาได้ และต่างก็ล้วนมองว่าเขาเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาคนหนึ่ง

ที่ไม่แม้แต่จะไปสะดุดตาใครเลยสักคน

เจียงอวี่เฉิงย่ำเท้าต่อไปเรื่อยๆ อย่างไร้จุดหมาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน