ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 85

“ใช่แล้ว! เราทุกคนล้วนเป็นปรมาจารย์ แน่นอนว่าเป็นพรรคพวกเดียวกันแล้ว ในเมื่อเจ้าเลี้ยงเหล้าพวกข้าก็ต้องฉลองให้เต็มที่ใช่ไหมล่ะ!”

ซือหยางไม่ได้สังเกตเลยสักนิดว่าตัวเองเผลอขายซือถิงเสียแล้ว เขากระโดดไปข้างหน้าฉู่หลิวเยว่และมองด้วยความประหลาดใจ

“แต่จะว่าไปแล้ว เจ้าใจกว้างเกินไปแล้วถึงขนาดเหมาโรงเตี๊ยมเฟิ่งหวง หมดเงินไปไม่น้อยเลยใช่หรือไม่”

แม้เขาจะเป็นถึงคุณชายห้าแห่งตระกูลซือ ก็มิใช่ว่าปกตินึกอยากจะมาก็มาได้

ฉู่หลิวเยว่หันไปมองเหยียนเก๋อ

“อันที่จริงเรื่องนี้ต้องขอบคุณคุณชายรองเหยียนที่ให้ความช่วยเหลือ”

เมื่อได้ยินว่า ‘เจินเป่าเก๋อ’ ซือหยางและคนอื่นต่างพากันอึ้ง คราวนี้จึงรู้ตัวว่าเหยียนเก๋อยืนอยู่ข้างๆ ทันที

พวกเขาจึงรีบคำนับทำความเคารพเหยีบนเก๋อ

“คุณชายรองเหยียน!”

เหยียนเก๋อโบกมือแล้วหัวเราะเสียงดัง

“ทุกท่านไม่ต้องมากพิธี วันนี้เป็นวันของคุณหนูหลิวเยว่ต่างหาก ข้าก็เป็นเค่ตัวแทนเจินเป่าเก๋อมาร่วมแสดงความยินดีด้วยเฉยๆ!”

ได้ยินดังนั้นทุกคนจึงแอบพูดไม่ออกไปเหมือนกัน

เจินเป่าเก๋อมีสถานะเยี่ยงไรกันแน่

ในเมืองหลวง มีคนเพียงไม่กี่คนที่กล้ามีเรื่องกับพวกเขา!

คราวที่แล้วได้ยินมาว่าผิดสัญญากับตระกูลใหญ่ๆ แล้วแต่ก็ไม่เห็นมีปัญหาอะไรตามมา!

มาแสดงความยินดีในนามเจินเป่าเก๋อหรือ

พูดง่ายดีนี่!

หากคำพูดนี้หลุดออกไป ใครที่ไม่รู้ก็คงจะคิดว่าเจินเป่าเก๋อหนุนหลังให้ฉู่หลิวเยว่

ซือหยางและคนอื่นๆ อดไม่ได้ที่จะมองฉู่หลิวเยว่อีกหลายๆ ครั้ง

เมื่อก่อนมีแต่คนพูดว่าฉู่หลิวเยว่เป็นคนไร้ความสามารถ แต่นางกลับสอบเข้าสำนักเทียนลู่ได้คะแนนดีเยี่ยมอีกต่างหาก!

แม้จะตัดขาดกับตระกูลฉู่แล้ว แต่ชั่วพริบตาก็มีผู้อุปถัมภ์อย่างเจินเป่าเก๋อแล้ว

ข่าวลือเกี่ยวกับฉู่หลิวเยว่พวกนั้นอาจจะมีความจริงแค่ไม่กี่ประโยคก็ได้

คนคนนี้…ไม่รู้ว่ายังเหลือไพ่อีกกี่ใบ!

“ซือหยาง มัวบื้ออะไรอยู่ ยังไม่รีบแนะนำให้พวกเราอีก”

เด็กหนุ่มข้างๆ กระทุ้งศอกใส่ซือหยางแล้วส่งสายตาให้เขา

“ในวันนั้นมีเพียงเจ้าและซิถิงเท่านั้นที่เห็นนาง เราอยู่ข้างหลังมาไม่ทัน!”

“มาๆ ข้าจะแนะนำให้ทีละคน นี่คือโอวเจิ้น!”

ซือหยางตอบสนองทันทีและแนะนำให้พวกเขารู้จักฉู่หลิวเยว่ทีละคน

เมื่อทางด้านนี้คุยกันเรียบร้อยแล้ว ก็มีพวกหนุ่มสาวอีกหลายๆ คนเดินเข้ามาจากด้านนอกประตู

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าซือหยางเป็นคนพาพวกเขามา

ไม่สิ ย่อมบอกว่าซือถิงเชิญมาต่างหาก

แม้ว่าคนเหล่านี้ล้วนเป็นปรมาจารย์ชั้นเรียนเดียวกันในสำนักเทียนลู่ แต่ฐานะของพวกเขาต่างก็ไม่ธรรมดา

ส่วนใหญ่เป็นทายาทของตระกูลขุนนางและบางคนแม้จะมาจากนอกเมืองหลวง แต่ก็เป็นคนที่มีภูมิหลังค่อนข้างดีมากเหมือนกัน

ถึงอย่างไรการที่จะเป็นปรมาจารย์ได้นั่นจำเป็นต้องมีทรัพยากรสนับสนุนอย่างมหาศาล คนธรรมดาทั่วไปไม่สามารถเลี้ยงบุตรให้เป็นปรมาจารย์ได้ง่ายๆ

พวกเขามาที่นี่ได้ อย่างน้อยก็หมายถึงมาเป็นตัวแทนของตระกูล

แน่นอนว่าฉู่หลิวเยว่ไม่ได้ไร้เดียงสานัก โดยคิดว่ามันเป็นความจริงเพียงเพราะสถานะของเขาในฐานะปรมาจารย์ จึงสามารถเข้าร่วมกับพวกเขาได้

คนส่วนใหญ่มาเพราะเห็นแก่หน้าซือถิงและซือหยาง

โดยเฉพาะซือถิง

ท่าทีของเขาคือท่าทีของตระกูลซืออย่างไม่ต้องสงสัย

ซือหยางเป็นคนที่ทำอะไรวู่วามและชอบเรื่องรื่นเริงมากกว่า

แม้ว่าฉู่หลิวเยว่จะไม่รู้จักคนเหล่านี้มาก่อน แต่เมื่อมีซือหยางอยู่จึงทำให้บรรยากาศครึกครื้น และทุกคนก็คุ้นเคยกันอย่างรวดเร็ว

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกประหลาดใจกับการมาของคนเหล่านี้ โดยเฉพาะคนพวกนี้ต่างตกใจมากที่เหยียนเก๋อก็มาที่นี่ด้วย

ตอนแรกที่พวกเขามาเพราะเห็นแก่หน้าซือถิงและตระกูลซือ ใครจะไปรู้ว่าจะมีคนที่มาก่อนแล้วยังเป็นรองเถ้าแก่ของเจินเป่าเก๋ออีกด้วย

มิน่าล่ะฉู่หลิวเยว่ถึงได้มั่นใจตัดกับตระกูลฉู่ได้อย่างเด็ดขาด

“ห้องภัตตาคารบนชั้นสองได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้ว เรียนเชิญทุกท่าน…”

ซูหุยยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง

ซือหยางและคนอื่นๆ ประหลาดใจเล็กน้อย

“ห้องภัตตาคารชั้นสอง ปกติแล้วไม่เปิดให้บริการมิใช่หรือ”