ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 92
หรงซิวชำเลืองมองเขาด้วยสีหน้าราวกับจะยิ้มแต่ก็มิได้ยิ้ม
“คุณชายรองเหยียน เชิญนั่งเถิด”
เหยียนเก๋อเกิดอาการเข่าอ่อนจนแทบยืนไม่อยู่และมีเหงื่อเย็นชื้นผุดขึ้นเต็มแผ่นหลัง
คนอื่นเรียกเขาเช่นนั้นก็ไม่เป็นกระไรหรอก แต่พระองค์ทรงขานเรียกเขาเช่นนี้…ต้องการเอาชีวิตเขาไปจริงๆ แล้วใช่หรือไม่!
“เอ่อ..คง…ไม่เหมาะสมเท่าไหร่กระมัง….พ่ะย่ะค่ะ…”
เหยียนเก๋อฝืนยิ้มเจื่อนๆ
“องค์ชายเป็นชนชั้นสูง กระหม่อม…กระหม่อมว่า…”
“คุณหนูหลิวเยว่ให้เจ้านั่ง เจ้าจะเกรงใจไปทำไม”
หรงซิวถอนสายตากลับมา
เหยียนเก๋อรู้ว่าคงปฏิเสธต่อไปไม่ได้อีกแล้ว เขาจึงทำได้เพียงตอบรับพลางนั่งลงตัวสั่นเทา
“เอ่อ…เฮ้อ!”
ฉู่หลิวเยว่มองเขาด้วยความประหลาดใจ
ท่าทางของเหยียนเก๋อในวันนี้ช่างดูผิดแปลกไปจากเดิมยิ่งนัก…ต่อให้หรงซิวมีฐานะสูงส่งแค่ไหน แต่ด้วยสถานะของเจินเป่าเก๋อในเมืองหลวง เขาก็ไม่เห็นจำเป็นต้องทำถึงเช่นนี้
ความคิดที่สับสนแวบเข้ามาในหัวของนาง แต่ในขณะที่นางกำลังจะคิดให้ถี่ถ้วนลึกซึ้งกว่านี้ ทันใดนั้นก็มีมือหนึ่งยื่นมาจากด้านข้างแล้วหยิบจอกเหล้าที่นางเพิ่งรินไปเมื่อครู่นี้ไป
“แม่นางน้อยดื่มแค่น้ำชาก็พอแล้ว”
หรงซิวพูดพร้อมกับเปลี่ยนแก้วให้ใหม่เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็จัดการรินน้ำชาให้นางเสร็จสรรพ
ทุกท่วงท่าการกระทำของเขาดูเป็นธรรมชาติมาก แม้กระทั่งคนในงานก็ไม่รู้สึกว่ามีสิ่งใดผิดแปลกไป
หรือแม้แต่สายตาของฉู่หนิงที่มองเขาก็ยิ่งฉายแววชื่นชมมากยิ่งขึ้น
ฉู่หลิวเยว่หลุบตามองชาร้อนตรงหน้าแล้วเลิกคิ้ว
นี่…เขาเอาคืนนางใช่ไหม
…
“นี่ พวกท่านว่าทำไมหลีอ๋องถึงเสด็จมางานในวันนี้ได้ ก่อนหน้านี้มีคนส่งจดหมายเทียบเชิญพระองค์ตั้งมากมายแต่กลับทรงปฏิเสธทุกงาน นี่ฉู่หนิงมีลูกตื๊อใดกันถึงสามารถให้พระองค์ยอมเสด็จมาได้”
“ใครจะไปรู้กันเล่า ฉู่หนิงได้เลื่อนเป็นถึงผู้บัญชาการองครักษ์ตำแหน่งสูงมิใช่น้อย แต่ก็ไม่ถึงกับสามารถโน้มน้าวให้หลีอ๋องผู้สูงส่งลดตัวลงมาได้หรอกกระมัง”
“ข้ากลับได้ยินมาว่า งานเลี้ยงวันเกิดองค์ชายรัชทายาทไม่กี่วันก่อน องค์หญิงสี่ทรงรังแกฉู่หลิวเยว่ แต่ก็ได้หลีอ๋องมาช่วยคลี่คลายสถานการณ์…คงมิใช่เพราะว่าองค์ชายหลีอ๋องทรงตกหลุมรักฉู่หลิวเยว่หรอกกระมัง”
“นี่จะเป็นไปได้อย่างไร พระองค์เพิ่งจะเสด็จกลับมาประทับที่เมืองหลวงนี่เอง”
“แล้วถ้าอย่างนั้นจะอธิบายเรื่องที่พระองค์ทรงออกหน้าแทนฉู่หลิวเยว่อย่างไร พระองค์ไม่ใช่ไม่รู้ว่าการกระทำเช่นนี้จะทำให้องค์ชายรัชทายาทและตระกูลฉู่ไม่พอใจหรอกกระมัง”
“เฮ้อ นี่แหละประเด็น! ข้าว่านะ ถึงอย่างไรองค์ชายหลีอ๋องคงฉวยโอกาสนี้ยั่วโทสะองค์ชายรัชทายาทแน่นอน เพิ่งกลับมาก็ได้รับแต่งตั้งให้เป็นหลีอ๋องแล้ว องค์ชายรัชทายาทจะไม่เคืองพระทัยได้อย่างไร”
“ก็แค่คนป่วยออดๆ แอดๆ คนหนึ่ง จะมีความสามารถมาแย่งชิงอะไรกับผู้ใดได้…”
“พวกท่านไม่รู้หรือ ข้าได้ยินมาว่าพระมารดาของหลีอ๋องในตอนนั้นถูกฮองเฮา…”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ คนคนนั้นก็นึกหวาดกลัวขึ้นมากะทันหัน เขาจึงหยุดพูด ไม่กล้าเอ่ยสิ่งใดออกไปอีก
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์