ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 927

หรงซิวหยุดชะงักทันควัน

ขนงเรียวเลิกขึ้นโดยไม่รู้ตัว พลันมองฉู่หลิวเยว่ในอ้อมแขนของเขาและถามช้าๆ ว่า

“เมื่อครู่เจ้า…พูดว่าอันใดนะ?”

ฉู่หลิวเยว่เองก็ผงะตกใจเช่นกัน

การประลองชิงอวิ๋น…

สิ่งนั้นคือกระไร?

เหตุใดจู่ๆ นางถึงพูดประโยคแบบนี้ออกมา?

มันรู้สึกราวกับว่า… เมื่อก่อนนางก็เคยพูดเช่นนี้อยู่เหมือนกัน

“ข้า… ข้าเองก็ไม่รู้…”

ฉู่หลิวเยว่พึมพำพร้อมขมวดคิ้วมุ่น และเอาแต่ขุดคุ้ยค้นหาความทรงจำเหล่านั้น

แต่ก็นึกอันใดไม่ออกอยู่ดี

หรงซิวจ้องมองใบหน้าของนางในระยะประชิด และมองเห็นความสงสัยจางๆ ในดวงตาของนาง จิตใจที่ตื่นตระหนกค่อยๆ ผ่อนคลายลงทีละนิด

เขาเบนสายตาออกไปทางอื่นนิ่งๆ แล้วหลุบตาลงปกปิดคลื่นอารมณ์ในดวงตาของเขา

“ข้าควรจะพาเจ้ากลับได้แล้ว”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างเหม่อลอย นางโอบแขนรอบคอของหรงซิวแล้วเอนตัวพิงไหล่แกร่ง ทว่าขณะเดียวกันนางก็คิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ไม่หยุด

การประลองชิงอวิ๋นหรือ…

นางพูดว่า คราวหน้านางจักต้องเอาชนะหรงซิวในงานประลองชิงอวิ๋นให้ได้?

“หรงซิว”

ทันใดนั้น ฉู่หลิวเยว่ก็โพล่งออกมา พร้อมจ้องเขาไปในดวงตาของหรงซิว

“เจ้า… เคยได้ยินเรื่องงานประลองชิงอวิ๋นหรือไม่?”

ชายหนุ่มส่ายศีรษะ แสงอัสดงยามพลบค่ำตกกระทบลงบนกายลักษณ์อันนุ่มนวลและสง่างามของเขา จนคนมองถึงกับใจสั่นรัว

แต่เขาไม่ตอบอันใด

ฉู่หลิวเยว่ค่อนข้างสับสนงุนงง

การที่หรงซิวทำท่าทางเช่นนี้ หมายความว่าเขาเองก็ไม่รู้สินะ

แต่แล้วเหตุใดครู่ก่อนนางถึงพูดเช่นนั้นกับหรงซิวล่ะ?

บางที สิ่งนี่อาจจะเกี่ยวข้องกับความทรงจำที่หายไปของนางด้วยก็ได้?

ฉู่หลิวเยว่ตกอยู่ในห้วงความคิด โดยวางแผนว่าหลังจากกลับถึงจวนแล้ว นางจะหาโอกาสคิดทบทวนเรื่องนี้อีกครั้ง

หรงซิวเดินกลับพร้อมประคองคนในอ้อมแขน

โชคดีที่หลังจากฉู่หลิวเยว่กลับมา เหล่าคนใช้ก็ได้ทำความสะอาดจัดเตรียมทุกอย่างไว้แล้ว และตอนนี้ในตำหนักเจาเยว่ ก็แทบไม่มีคนใช้อยู่เลยสักคน

อีกทั้งสนามฝึกแห่งนี้ยังเป็นสถานที่ส่วนตัวในตำหนักเจาเยว่ ทางจากตรงนี้สามารถเชื่อมไปยังห้องบรรทมของนางได้โดยตรง

ดังนั้นระหว่างทางจึงไม่พบใครเลย และหรงซิวก็พานางตรงไปยังห้องบรรทม

“เยว่เอ๋อ…”

เขาขานเรียกอีกคน แต่กลับพบว่าคนในอ้อมแขนของเขาเงียบไปแล้ว

นัยน์ตาคู่คมหลุบมองหญิงสาวในอ้อมแขนที่กำลังหลับเอนกายพิงไหล่เขา ลมหายใจสม่ำเสมอบ่งบอกว่านางหลับไปเสียแล้ว

หรงซิวหัวเราะแกมเอ็นดู แต่ก็แอบปวดใจ

นั่นเพราะนางอาจเหนื่อยจากการฝึกซ้อมก่อนหน้านี้

แต่ความจริงแล้ว การที่นางผล็อยหลับในอ้อมแขนของเขาอย่างรวดเร็วนั้น ก็พิสูจน์ให้เห็นถึงความสบายใจขอนางเช่นกัน

และสิ่งนี้ทำให้หรงซิวโล่งใจขึ้นมาก

เขาวางนางลงบนเตียงอย่างระมัดระวัง พลางเช็ดเหงื่อออกแล้วห่มผ้านวมผืนบางให้นาง

เมื่อมองไปยังใบหน้านวลที่กำลังหลับใหล แววตาของหรงซิวก็ค่อยๆ แสดงความอ่อนโยนออกมา

ในอดีตเวลาที่นางฝึกซ้อมเช่นนี้ แม้ว่านางจะเหนื่อยล้าอยู่บ่อยครั้ง แต่นางก็แทบจะไม่ค่อยผล็อยหลับใส่กันเช่นนี้

การกลับมาซีหลิงเพื่อล้างแค้นในครั้งนี้ คงจะทำให้นางสูญเสียพลังปราณและแรงใจไปเยอะมาก

ให้นางได้พักผ่อนเสียหน่อย ย่อมดีต่อตัวนางที่สุดแล้วในตอนนี้

หรงซิวจับข้อมือของนางไว้

ก่อนจะค่อยๆ ถ่ายเทพลังปราณที่บริสุทธิ์และอ่อนโยนเข้าสู่ร่างกายของนาง

นางหลับลึกและละเมอฝันถึงบางสิ่ง

หรงซิวตั้งใจฟัง และจับคำได้ว่ามันน่าจะเกี่ยวกับงานประลองชิงอวิ๋น

เขาพลันขมวดคิ้ว

ปัจจุบันนางยังไม่ทะลวงถึงจอมยุทธ์ระดับเจ็ด และเจ้าสิ่งนั้นก็ยังถูกผนึกอยู่ในร่างกายของนางอย่างดี ฉะนั้นนางจึงยังไม่น่าจะนึกถึงเรื่องเหล่านี้ได้

แต่ดูเหมือนว่ามันจะเร็วกว่าที่เขาคิดไว้มาก

ด้วยความอบอุ่นจากพลังปราณของหรงซิว ส่งผลให้ขนงเรียวที่กำลังขมวดพัวพันของฉู่หลิวเยว่ ค่อยๆ คลายตัวลง และหลับสนิทในที่สุด

หรงซิวยืนอยู่เงียบๆ ครู่หนึ่ง พลางเห็นถวนจื่อที่จู่ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นแบบไม่พูดพร่ำทำเพลง

“ดูแลนางให้ดี”

ถวนจื่อพยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และยากที่จะเห็นมันทำเช่นนี้

จากนั้นหรงซิวก็หันหลังและจากไป

พร้อมกับเสวี่ยเสวี่ยที่ตามหลังเขาไปติดๆ

…

เมื่อออกมาจากตำหนักเจาเยว่แล้ว หรงซิวก็ทอดสายตามองไปไกลบริเวณทิศทางหนึ่ง

ถ้าจำไม่ผิด ตรงนั้นน่าจะเป็นที่ตั้งของตำหนักฮวาหยาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน