ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 94

ในคืนนั้น ณ พระราชวังตำหนักเจียวหลัน

ดวงจันทร์สว่างไสวลอยสูงเหนือม่านนภา และแสงจันทร์ในคืนนี้ช่างดูเหน็บหนาวเป็นพิเศษ

บรรยากาศทั้งด้านนอกและด้านในของตำหนักเจียวหลันดูตึงเครียดเคร่งขรึม เหล่านางกำนัลและคนรับใช้ในวังแม้กระทั่งจะหายใจยังต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าหากไม่ระวังแล้วจะนำเรื่องเดือดร้อนมาใส่หัวตนเองได้

สายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัวของพวกเขาลอบมองเข้าไปในตำหนัก

องค์หญิงสี่ได้สติฟื้นขึ้นมาก่อนเวลาหนึ่งก้านธูป ภายในระยะเวลาอันสั้นนางได้สั่งประหารชีวิตคนไปแล้วกว่าห้าคน

หากทำสิ่งใดที่ขัดใจพระองค์ บางทีหายนะนี้อาจจะถึงคราวของตนเองก็เป็นได้!

เพล้ง!

มีเสียงดังบาดแก้วหูลอดออกมาและเห็นได้ชัดว่ามีของบางอย่างแตกหัก

ทุกคนต่างพสกันเงียบกริบ

กลายเป็นคนพิการภายในชั่วข้ามคืน จะมีผู้ใครกันที่รับได้ นับประสาอะไรกับองค์หญิงสี่ที่ได้รับความโปรดปรานและเป็นที่ภาคภูมิใจมาโดยตลอดกันเล่า

“ข้าไม่เชื่อ! ข้าไม่เชื่อ!”

หรงเจินตะโกนโวยวายอยู่นานจนคอแหบหมดแล้ว แต่น้ำเสียงของนางกลับยิ่งเกรี้ยวกราดดุร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ

“พวกเจ้าต้องโกหกข้าแน่นอน ข้าเป็นองค์หญิงที่มีพรสวรรค์เป็นเลิศ ข้าจะกลายมาเป็นคนพิการได้อย่างไรฮะ!”

หรงเจินเอนกายนอนบนเตียงภายในตำหนักโดยมีสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง สีหน้าโมโหร้ายและมีอาการสติคลุ้มคลั่งราวกับคนบ้า

ข้ารับใช้หลายคนกำลังนั่งคุกเข่าข้างเตียงของนาง

คนหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าถูกของบางอย่างปาใส่ศีรษะจนมีเลือดไหลลงมาเป็นทาง ดูแล้วช่างน่าสงสารยิ่งนัก

แม้ว่าในใจเขาจะกลัว แต่เขาทำได้เพียงอดทนและพยายามเกลี้ยกล่อมนางต่อไป

“องค์หญิงสี่พ่ะย่ะค่ะ หยวนตันของพระองค์แตกสลายหมดแล้ว แม้กระทั่งชีพจรเดิมก็ถูกทำลายไปด้วย เป็นการยากหากว่าพระองค์…ทรงอยากฝึกพลังยุทธ์อีกครั้งในอนาคต…”

“พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์ หยวนตันแตกสลายแล้วอย่างไร ข้าหลอมรวมมันขึ้นมาใหม่ก็ได้แล้วมิใช่หรือ!”

หรงเจินเอ่ยขัดคำพูดเขาด้วยน้ำเสียงแหลมบาดหู

ทุกคนจึงก้มหน้าและเงียบปาก

หยวนตันถูกทำลายลงไปแล้ว ร่างกายของนางจึงได้รับความเสียหายอย่างหนัก ดังนั้นจึงมิสามารถหลอมรวมหยวนตันออกมาได้อีกแล้ว

“หมอเทวดา! ไปตามหมอเทวดามา! พวกเจ้าไร้น้ำยา แต่หมอเทวดาต้องรักษาได้แน่นอน!”

หริงเจินไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่มีทางรับผลกรรมนี้ได้

เมื่อเห็นว่าคนพวกนี้ต่างพากันเงียบ หรงเจินก็ค่อยๆ รู้สึกถึงความสิ้นหวัง

“เพราะเหตุใด!”

หรงเจินผลักผู้เป็นพระมารดาออก จากนั้นจึงมองหน้าฮองเฮาที่กำลังเหมือนน้ำท่วมปาก ทันใดนั้นนางจึงเข้าใจอะไรบางอย่างขึ้นมาได้

“นี่คือ…พระประสงค์ของเสด็จพ่อหรือเพคะ”

“พวกเจ้าออกไปก่อน”

ฮองเฮาไล่คนในตำหนักออกไปจนหมด จากนั้นจึงถอนหายใจออกมา นางส่ายหน้าแล้วพูดอย่างช่วยไม่ได้

“นิสัยของเสด็จพ่อเจ้า เจ้าก็น่าจะรู้ดี…”

“เสด็จแม่!”

หรงเจินมองมารดาอย่างไม่อยากเชื่อ

“เสด็จพ่อทรงโปรดลูกที่สุด ตอนนี้ทุกอย่างของลูกถูกพังไปหมดแล้ว เสด็จพ่อไม่คิดที่จะสืบเรื่องนี้ต่อหรือเพคะ!”

แล้วความแค้นของนางเล่า จะล้างแค้นได้อย่างไร!

ฮองเฮาปิดเปลือกตา

“ใครใช้ให้เจ้าไปเองล่ะ…แล้วยังเป็นพื้นที่ล่าสัตว์ของเจินเป่าเก๋ออีก เรื่องนี้…เจ้าทำได้เพียงต้องรับผิดเองแล้วล่ะ!”