ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 94

ในคืนนั้น ณ พระราชวังตำหนักเจียวหลัน

ดวงจันทร์สว่างไสวลอยสูงเหนือม่านนภา และแสงจันทร์ในคืนนี้ช่างดูเหน็บหนาวเป็นพิเศษ

บรรยากาศทั้งด้านนอกและด้านในของตำหนักเจียวหลันดูตึงเครียดเคร่งขรึม เหล่านางกำนัลและคนรับใช้ในวังแม้กระทั่งจะหายใจยังต้องระมัดระวัง เพราะเกรงว่าหากไม่ระวังแล้วจะนำเรื่องเดือดร้อนมาใส่หัวตนเองได้

สายตาที่เต็มไปด้วยความตื่นตระหนกและหวาดกลัวของพวกเขาลอบมองเข้าไปในตำหนัก

องค์หญิงสี่ได้สติฟื้นขึ้นมาก่อนเวลาหนึ่งก้านธูป ภายในระยะเวลาอันสั้นนางได้สั่งประหารชีวิตคนไปแล้วกว่าห้าคน

หากทำสิ่งใดที่ขัดใจพระองค์ บางทีหายนะนี้อาจจะถึงคราวของตนเองก็เป็นได้!

เพล้ง!

มีเสียงดังบาดแก้วหูลอดออกมาและเห็นได้ชัดว่ามีของบางอย่างแตกหัก

ทุกคนต่างพสกันเงียบกริบ

กลายเป็นคนพิการภายในชั่วข้ามคืน จะมีผู้ใครกันที่รับได้ นับประสาอะไรกับองค์หญิงสี่ที่ได้รับความโปรดปรานและเป็นที่ภาคภูมิใจมาโดยตลอดกันเล่า

“ข้าไม่เชื่อ! ข้าไม่เชื่อ!”

หรงเจินตะโกนโวยวายอยู่นานจนคอแหบหมดแล้ว แต่น้ำเสียงของนางกลับยิ่งเกรี้ยวกราดดุร้ายมากขึ้นเรื่อยๆ

“พวกเจ้าต้องโกหกข้าแน่นอน ข้าเป็นองค์หญิงที่มีพรสวรรค์เป็นเลิศ ข้าจะกลายมาเป็นคนพิการได้อย่างไรฮะ!”

หรงเจินเอนกายนอนบนเตียงภายในตำหนักโดยมีสภาพผมเผ้ายุ่งเหยิง สีหน้าโมโหร้ายและมีอาการสติคลุ้มคลั่งราวกับคนบ้า

ข้ารับใช้หลายคนกำลังนั่งคุกเข่าข้างเตียงของนาง

คนหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าถูกของบางอย่างปาใส่ศีรษะจนมีเลือดไหลลงมาเป็นทาง ดูแล้วช่างน่าสงสารยิ่งนัก

แม้ว่าในใจเขาจะกลัว แต่เขาทำได้เพียงอดทนและพยายามเกลี้ยกล่อมนางต่อไป

“องค์หญิงสี่พ่ะย่ะค่ะ หยวนตันของพระองค์แตกสลายหมดแล้ว แม้กระทั่งชีพจรเดิมก็ถูกทำลายไปด้วย เป็นการยากหากว่าพระองค์…ทรงอยากฝึกพลังยุทธ์อีกครั้งในอนาคต…”

“พวกเจ้ามันไร้ประโยชน์ หยวนตันแตกสลายแล้วอย่างไร ข้าหลอมรวมมันขึ้นมาใหม่ก็ได้แล้วมิใช่หรือ!”

หรงเจินเอ่ยขัดคำพูดเขาด้วยน้ำเสียงแหลมบาดหู

ทุกคนจึงก้มหน้าและเงียบปาก

หยวนตันถูกทำลายลงไปแล้ว ร่างกายของนางจึงได้รับความเสียหายอย่างหนัก ดังนั้นจึงมิสามารถหลอมรวมหยวนตันออกมาได้อีกแล้ว

“หมอเทวดา! ไปตามหมอเทวดามา! พวกเจ้าไร้น้ำยา แต่หมอเทวดาต้องรักษาได้แน่นอน!”

หริงเจินไม่ยอมแพ้ ไม่ว่าอย่างไรนางก็ไม่มีทางรับผลกรรมนี้ได้

เมื่อเห็นว่าคนพวกนี้ต่างพากันเงียบ หรงเจินก็ค่อยๆ รู้สึกถึงความสิ้นหวัง