ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 982

ถวนจื่อลดศีรษะลงพลางถูหัวของมันเข้ากับใบหน้าของมู่หงอวี่เบาๆ

มู่หงอวี่รู้สึกอบอุ่นในใจ ก่อนจะหันไปมองคนอื่นๆ

“ถวนจื่อจะพาพวกเราออกไปจากที่นี่ พวกเราไปกันเถอะ!”

“แต่ฝ่าบาท…”

“ในเมื่อถวนจื่อทำเช่นนี้ แสดงว่ามันต้องเป็นความต้องการของนางแน่นอน” มู่หงอวี่กล่าวอย่างหนักแน่น “พวกเราต้องไปกับถวนจื่อ”

เมื่อคิดแบบนี้แล้วก็ฟังดูสมเหตุสมผล

เจี่ยนเฟิงฉือก้าวเท้าออกไปคนแรก พลางเดินเข้าไปอุ้มนางขึ้นมาโดยไม่พูดอันใดสักคำ แล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังของถวนจื่อ

เขาโอบนางไว้ในอ้อมแขนด้วยมือข้างเดียว แต่มิได้ออกแรงกระชับกอดมากนัก เพราะกลัวจะสัมผัสโดนบาดแผลบนร่างกายของนาง

“จิงหง พวกเจ้าเองก็พยุงเชียงหว่านโจวขึ้นมาด้วย”

ขณะที่เขาพูด มู่หงอวี่ก็สัมผัสได้ถึงแรงกระเพื่อมขึ้นลงบริเวณแผ่นอกแกร่ง และลมหายใจที่เป่ารดศีรษะของตน

เดิมทีนางแอบรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย แต่เมื่อคิดถึงสถานการณ์ในตอนนี้แล้ว ก็จำต้องปิดปากเงียบอย่างเชื่อฟัง

เหมือนว่าตอนนี้เจี่ยนเฟิงฉือกำลังอารมณ์ไม่ดีเท่าไร นางไม่ควรไปยั่วโมโหเขาจะดีกว่า

ผ่านไปสักพัก คนทั้งหมดก็ขึ้นไปอยู่บนหลังของถวนจื่อ

จากนั้นถวนจื่อก็กระพือปีกแล้วบินออกไป!

อู๋หมิงมองย้อนกลับไป พลางพึมพำเสียงเบาอย่างอดไม่ได้

“ไม่รู้เหมือนว่ามันจะพาเราไปที่ใด…แต่ข้าขอให้ฝ่าบาททรงปลอดภัย…”

…

ในระหว่างทาง เหล่าผู้ที่โดยสารนกยักษ์อยู่ล้วนไม่มีใครพูดคุยกันเลยสักคน บรรยากาศในตอนนี้ค่อนข้างหดหู่เล็กน้อย

ทว่าไม่นาน อวี่เหวินจิงหงก็ชี้นิ้วไปข้างหน้าด้วยท่าทางตกใจสุดขีด

“นี่เจ้ากษายะหางว่ายุจะพาพวกเราไปที่จุดสูงสุดของหุบเขาบรรพกาลเฟิ่งหวงหรือ!?”

ทุกคนตวัดสายตามองตามปลายนิ้วของเขาทันที และพบว่าพวกเขากำลังมุ่งหน้าไปที่นั่นจริงๆ!

…

ในเวลานี้ บนยอดเขาหลักของหุบเขาบรรพกาลเฟิ่งหวง ล้วนเต็มไปด้วยผู้คนที่ยังคงพยายามปีนขึ้นไปบนยอดเขา

และหลังจากจวินจิ่วชิงปีนขึ้นมาได้ เขาก็เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าและเริ่มตั้งหน้าตั้งตารออย่างอดทน

ต่อมาก็มีคนทยอยปีนขึ้นมาเรื่อยๆ

คนที่มาจากราชวงศ์ที่ต่างกัน ย่อมยืนอยู่ในค่ายกลของใครของมันเพื่อปกป้องซึ่งกันและกัน

…ช่างหน้าขำนัก! อีกไม่นานสามหยวนรวมยอดก็ใกล้จะมารวมตัวกันที่จุดสูงสุดแล้ว แต่พวกเขาทั้งหมดกลับยังช่วยเหลือซึ่งกันและกันอยู่อีก! ในเวลาแบบนี้ยังจะมีกระจิตกระใจทำตัวเป็นคนดีช่วยเหลือผู้อื่นอีกหรือ?

ยิ่งจำนวนคนปีนขึ้นไปบนยอดเขาเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ บรรยากาศด้านบนก็ยิ่งตึงเครียดมากขึ้น

“เหตุใดจึงไม่เห็นคนของราชวงศ์ไท่อวี่เลย?”

ท่ามกลางความเงียบงัน ในที่สุดใครบางคนก็โพล่งปากขึ้นอย่างกลั้นไม่อยู่

ซึ่งเจ้าของวาจาก็คือชายหนุ่มผู้มาจากราชวงศ์ตงหนิง

“ไม่รู้สิ หรือพวกเขาจะยังขึ้นมาไม่ถึง”

ชายร่างท้วมอีกคนที่ยืนอยู่ข้างๆ เขาพึมพำตอบ

“เหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้นนะ… ระหว่างทางขึ้นมาบนเขา พวกเราก็ไม่พบพวกเขาเลยมิใช่หรือ?” ชายหนุ่มส่ายศีรษะ พลางมองไปรอบๆ แล้วขมวดคิ้ว ก่อนจะลดเสียงลง “ยามนี้คนจากสามราชวงศ์ใหญ่ขึ้นมาถึงแล้ว และมีแค่คนจากราชวงศ์ไท่อวี่และราชวงศ์เทียนลิ่งเท่านั้น ที่ยังไม่ปรากฏตัว”

“ว่าแล้วก็ ดูเหมือนว่าคนจากราชวงศ์เทียนลิ่ง จะไม่เคยมาเยือนที่นี่เลยนะ…” ชายร่างท้วมตกตะลึง

“ก็ไม่แปลกที่คนจากราชวงศ์เทียนลิ่งจะไม่เคยมา… พวกเขามิได้แข็งแกร่งขนาดนั้นเสียหน่อย?”

พลันมีเสียงห้วนที่ฟังดูดุดันดังขึ้น

เขาเป็นบุรุษจากราชวงศ์ซีเหยียน ผู้มีร่างกายที่แข็งแกร่งบึกบึน

ผู้คนรอบข้างต่างมองหน้ากันพัลวัน

กล่าวขานกันว่ากงซุนอี้นั้นคือท่านอ๋องแห่งราชวงศ์ซีเหยียน และยังเป็นน้องชายแท้ๆ ของกงซุนเซียว

ทว่าเนื่องจากช่วงอายุที่ต่างกันมาก กงซุนเซียวจึงเอ็นดูและตามใจน้องชายคนนี้มากเป็นพิเศษ

ซึ่งเมื่อรวมกับพลังพิเศษที่สวรรค์ประทานให้ตั้งแต่เกิดแล้ว เขาก็ยิ่งหยิ่งยโสมากขึ้นจนกู่ไม่กลับ

“เหอะ ถ้าข้าจำไม่ผิด เหมือนว่าคนจากราชวงศ์เทียนลิ่งกำลังถูกคนจากราชวงศ์ไท่อวี่ไล่ฆ่าอยู่มิใช่หรือ?”

ในใจของกงซุนอี้นั้นดูถูกเหยียดหยามราชวงศ์เทียนลิ่งมาก

สำหรับเขาแล้ว คนพวกนั้นไม่มีคุณสมบัติจะมาที่นี่ตั้งแต่แรกแล้ว

แม้พวกเขาจะมาที่นี่โดยอาศัยความสัมพันธ์ที่มีกับองค์รัชทายาทแห่งเป่ยหมิง แต่ถ้าไร้ซึ่งความแข็งแกร่ง สุดท้ายพวกเขาก็จะต้องพบกับความยากลำบากแสนสาหัส!

เกิดความเงียบขึ้นทั่วทั้งบริเวณ

มีเพียงจวินจิ่วชิงที่ทำทีเลิกคิ้วขึ้นนิดๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอันใดมาก เขาโคลงศีรษะเล็กน้อย พลางทอดสายตามองไปยังทิศทางหนึ่งแล้วหันกลับมามองทางเดิม

ผู้คนรอบข้างแอบให้ความสนใจกับปฏิกิริยาของจวินจิ่วชิง และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายมิได้ตอบสนองต่อสิ่งที่กงซุนอี้พูด ก็พลันหันหน้ามามองกันอย่างอดไม่ได้

ก่อนหน้านี้ มิใช่ว่าราชวงศ์เทียนลิ่งมีความสัมพันธ์อันดีงามกับองค์รัชทายาทแห่งราชวงศ์เป่ยหมิงหรอกหรือ?

แต่พอดูตอนนี้แล้ว เหมือนว่ามันจะไม่ใช่แบบนั้นเลยสักนิด…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน