ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 994

และครั้งนี้ก็ยังคงเป็นกระบี่หลงหยวนที่รับแรงปะทะแทนนาง!

เพียงแต่เมื่อเทียบกับเมื่อครู่แล้ว ดูเหมือนสถานการณ์ในรอบนี้จะเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด

พลังปราณของสายฟ้าครั้งที่สองเพิ่มขึ้นกว่าเมื่อก่อน แต่พลังปราณในกระบี่หลงหยวนกลับค่อยๆ ลดลง

เมื่อด้านหนึ่งเพิ่มและด้านหนึ่งลด สุดท้ายพลังปราณทั้งสองก็เสมอกัน!

ฉู่หลิวเยว่ที่อยู่ด้านล่างเองก็สัมผัสได้ถึงคลื่นความรุนแรงนั่น!

แม้ว่าพลังของกระบี่หลงหยวนจะหายไปเกินครึ่งและไม่ได้ส่งผลกระทบต่อนาง แต่ฉู่หลิวเยว่ก็เข้าใจว่าหลังจากนี้สถานการณ์จะรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉะนั้นนางจะต้องทะลวงผ่านขอบเขตพลังปราณให้ได้! และก้าวเข้าสู่จอมยุทธ์ระดับเจ็ดโดยเร็วที่สุด!

เมื่อคิดได้เช่นนี้ นางก็สูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วเร่งให้ไข่มุกธาราที่อยู่ในกายกลืนกินพลังปราณสีทองรอบตัวนางเร็วขึ้น

หลังจากที่พลังปราณเหล่านี้ถูกขัดเกลาโดยไข่มุกธาราแล้ว พวกมันทั้งหมดก็จะกลายเป็นพลังของนาง และค่อยๆ แทรกซึมเข้าไปในแขนขาและกระดูกของนาง

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจากการถูกกระชากอย่างแรง และยังรู้สึกได้ว่าชีพจรดั้งเดิมในร่างกายของนาง กำลังใกล้ถึงขีดจำกัดของมันแล้ว!

ทว่าสิ่งที่ทำให้นางตกใจมากที่สุดก็คือ ทั้งๆ ที่มาถึงขั้นนี้แล้ว แต่นางกลับยังไปไม่ถึงจังหวะเหมาะในการทะลวง

หากต้องการทะลวงขึ้นสู่จอมยุทธ์ระดับเจ็ด จักต้องผ่านด่านวั่งเสิ่น และเผชิญหน้ากับพลังจิตวั่งเสิ่นแบบตัวต่อตัว

โดยทั่วไปแล้ว ก่อนที่ผู้ฝึกตนจะทำการทะลวง พวกเขาจะกลืนกินพลังปราณดั้งเดิมของสวรรค์และโลกเข้าไปส่วนหนึ่ง เพื่อพัฒนาความแข็งแกร่งของตนเอง

ยิ่งกลืนกินมากเท่าไร ความแข็งแกร่งก็จะยิ่งเพิ่มพูนขึ้นเท่านั้น และอัตราความสำเร็จในการทะลวงสู่จอมยุทธ์ระดับเจ็ดก็จะยิ่งสูงขึ้นตามไปด้วย

ซึ่งในขณะเดียวกัน เป้าหมายที่ต้องจัดการอย่างพลังจิตวั่งเสิ่นเองก็จะแข็งแกร่งขึ้นเช่นกัน

อย่างใดก็ตาม ตราบใดที่นางทำสำเร็จ ความแข็งแกร่งหลังจากการทะลวงก็จะสูงกว่าผู้ฝึกตนคนอื่นๆ ที่อยู่ในระดับเดียวกัน รวมทั้งศักยภาพและความเร็วของการบ่มเพาะพลังปราณในอนาคต ก็จะเพิ่มขึ้นมากมายเช่นกัน

ดังนั้นคนส่วนใหญ่จึงเต็มใจที่จะเสี่ยง

ก่อนหน้านี้ฉู่หลิวเยว่ลองคำนวณเวลาดู และคาดว่ามันใกล้จะถึงเวลาแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าไข่มุกธาราในจุดตันเถียนนั้น จะหมุนวนและกลืนกินพลังเหล่านั้นไม่หยุด แถมยังไม่มีวี่แววที่จะทะลวงขั้นพลังปราณอีกต่างหาก

ก่อนหน้านี้นางคิดว่าตัวเองสัมผัสได้ถึงพลังปราณของจอมยุทธ์ระดับเจ็ดอย่างแผ่วเบา และเดิมทีก็คิดว่าคงสมควรแก่การทะลวงแล้ว แต่กลับคิดไม่ถึงว่าขั้นตอนนี้จะยังอีกยาวไกลนัก!

ฉู่หลิวเยว่ตั้งสมาธิแล้วมองเข้าไปจิตวิญญาณของตัวเอง ก่อนจะเห็นระลอกคลื่นพลังปราณบนไข่มุกธารา พร้อมลวดลายอักขระทั้งหกเส้นที่เคลื่อนไหวอย่างงดงามและชัดเจน

แต่เส้นที่เจ็ดกลับมิได้ปรากฏขึ้นมา

นางรู้ตั้งนานแล้วว่า มันคงยากหากคิดจะใช้ไข่มุกธารานี้ทะลวงขั้นพลังปราณ

แต่นางนึกไม่ถึงว่าแม้มันจะดูดกลืนพลังปราณเข้าไปมากมาย มันกลับไม่ขยับเขยื้อนเลยแม้แต่น้อย!

ขณะเดียวกันสายฟ้าเส้นที่สาม ก็เริ่มรวมตัวกันบนท้องฟ้าแล้ว!

…

ท่าทีที่แปลกไปของฉู่หลิวเยว่ เรียกความสนใจจากผู้คนได้ทันที

เพราะนับตั้งแต่ตอนที่นางเริ่มตั้งท่าจะบุกทะลวง มันก็ผ่านมาพักใหญ่แล้ว

พูดตามหลักก็คือ ในเมื่อนางถูกล้อมรอบด้วยพลังปราณสีทองอันไร้ขีดจำกัด และความเร็วในการกลืนกินก็เพิ่มขึ้นหลายเท่า เช่นนั้นมันควรจะได้เวลาบุกทะลวงตั้งนานแล้ว

แต่พอเวลาผ่านไป นางก็ยังคงนั่งนิ่งๆ เช่นเดิม

ถ้าไม่ใช่เพราะพลังปราณสีทองยังคงไหลเวียนอยู่รอบตัวนาง มันแทบจะทำให้คนอื่นๆ คิดว่านางหมดสติไปแล้ว

อวี่เหวินจิงหงเอนตัวไปหาเจี่ยนเฟิงฉืออย่างร้อนใจ และถามอย่างระมัดระวัง

“เฟิงฉือ ข้าจำได้ว่าเมื่อก่อนยามที่ฝ่าบาททะลวงสู่จอมยุทธ์ระดับเจ็ดนั้น เหมือนนางจะใช้เวลาไม่มากเท่านี้… และในตอนนั้น มิใช่ว่าฝ่าบาททะลวงได้อย่างรวดเร็ว แล้วเอาชนะเจ้าได้หรอกหรือ?”

เจี่ยนเฟิงฉือเหลือบมองเขานิดๆ

“ข้าจำมันได้ขึ้นใจอยู่แล้ว ไม่ต้องให้เจ้าย้ำอีกรอบก็ได้”

อวี่เหวินจิงหงคอยด้วยความตกใจ พลันเกาศรีษะอย่างกล้ำกลืน

“แหะๆ อย่าเข้าใจผิดเชียว! ขะ ข้าก็แค่สงสัยว่า… ในเมื่อฝ่าบาทไม่มีชีพจรเทียนจิง แล้วจะดูดกลืนพลังได้รวดเร็วเช่นนั้นได้อย่างใด?…”

ซึ่งสิ่งที่เขาถามไปนั้น ก็มีคนอยากรู้อีกเยอะเลยมิใช่หรือ?

เจี่ยนเฟิงฉิอยิ้มเยาะให้ตัวเอง แล้วสะบัดพัดในมือเบาๆ

“ก็อย่างที่เห็น”

ก่อนหน้านี้เขาเองก็ไม่เคยจะเอะใจ แต่ช่วงนี้เขากลับพบว่า นอกจากชีพจรเทียนจิงของนางที่ไม่ได้รับการฟื้นฟูแล้ว ดูเหมือนว่าทักษะอื่นๆ ของฉู่หลิวเยว่จะดีขึ้นกว่าเมื่อก่อนมาก

ครั้งนี้กระบี่หลงหยวนนั้นแทบจะใช้พลังปราณเฮือกสุดท้ายในการหยุดยั้งมันก็ว่าได้

และในที่สุดแสงเรืองรองของมันก็ดับลง และร่วงหล่นสู่พื้นดินราวไร้จิตวิญญาณ

ถ้าไม่ใช่เพราะการป้องกันของโล่สีดำและเกราะศักดิ์สิทธิ์ทองแดง ร่างนางของคงถูกแรงกดดันของมันบดขยี้โดยตรงไปแล้ว!

หลังถูกแรงกระแทกพุ่งใส่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า เลือดสีสดพลันไหลออกมาจากมุมปากของนางอีกครั้ง

น้ำเสียงขององค์ไท่จู่เต็มไปด้วยความกังวล

“นังหนู! กระบี่หลงหยวนไม่สามารถใช้การได้อีกแล้ว เจ้ายังไม่พร้อมทะลวงอีกหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองไปยังไข่มุกธาราในจุดตันเถียนของตนด้วยแววตาไร้ความรู้สึก แล้วค่อยๆ กำมือแน่นขึ้น

“หากยังไม่ทะลวงอีก ประเดี๋ยวสายฟ้าครั้งที่สี่ก็จะผ่าลงมา! เมื่อถึงตอนนั้นข้าเกรงว่ามันจะ…”

ถ้านางยังไม่ทะลวงให้ถึงระดับเจ็ดสักที สุดท้ายจะมีแต่คำว่า “แพ้” อย่างเดียวเท่านั้น!

เปรี้ยง!

ราวกับยืนยันคำพูดขององค์ไท่จู่ เพราะเพียงพริบตา สายฟ้าเส้นที่สี่ก็ปรากฏขึ้นในหมู่เมฆแล้ว!

การบีบบังคับของมันรุนแรงกว่าเดิมอย่างเห็นได้ชัด!

ทว่าขณะเดียวกัน ในที่สุดก็มีเสียง หึ่ง ดังขึ้นเหนือไข่มุกธารา!

ฉู่หลิวเยว่ใจชื้นขึ้นมาทันที!

แต่ไม่ทันที่นางจะได้ยกยิ้มดีใจ ก็ได้ยินเสียงตะโกนตกใจขององค์ไท่จู่เสียก่อน

“เหตุ เหตุใดถึงเป็นเช่นนี้ไปได้!”

ฉู่หลิวเยว่พลันสังเกตเห็นความผิดปกติแล้วเงยหน้าขึ้นมอง!

ก่อนจะเห็นเมฆดำขยับเข้ามารวมตัวกันบนท้องฟ้า พร้อมสายฟ้าเสมือนงูสีเงินกำลังแหวกว่ายอย่างรวดเร็ว!

และหลังจากนั้น ก็มีสายฟ้าอีกเส้นปรากฏขึ้นมา!