ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 138

ตอนที่138 เดิมพัน

หลี่ถงซีเป็นโรคกลัวผู้ชาย แม้ตอนนี้เธอจะหายจากอาการดังกล่าวแล้ว แต่ตลอดที่ผ่านมาเป็นเวลาหลายปี พฤติกรรมของเธอที่มักจะพยายามหลีกเลี่ยงการพบปะกับเพศต่างข้ามอยู่เสมอ ก็ได้ทำให้เธอติดเป็นนิสัยแล้ว ยังไม่รวมถึงอุปนิสัยเย็นชาเป็นทุนเดิมของเธออีก

เวลานี้เมื่อจู่ๆ ก็มีชายแปลกหน้ามาคุกเข่ามอบช่อกุหลาบให้ต่อหน้าสาธารณะชนแบบนี้ เธอจะไม่รู้สึกรังเกียจได้อย่างไรกัน?

หากเป็นผู้หญิงปกติทั่วไป จู่ๆก็มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาอย่างเป่ยจ้าวหยวนหอบกุหลาบช่อใหญ่มาคุกเข่าตรงหน้า มิหนำซ้ำยังมีรถสปอร์ตคันหรูจอดอยู่ด้านหลังประกอบฉากด้วย เพียงแค่นี้ก็มากพอที่จะดึงดูดความสนใจจากเพศตรงข้ามได้แล้ว

แต่ถึงอย่างนั้น ในสายตาของหลี่ถงซีผู้ซึ่งนับเป็นผู้ป่วยทางจิตมานานตลอดหลายปี และเคยชินกับพฤติกรรมกีดกันหลีกห่างเพศตรงข้าม การมาทำเรื่องแบบนี้อย่างโจ่งแจ้ง จึงนับเป็นการกระทำที่ต่ำทรามและน่าอายสำหรับเธออย่างไม่ต้องสงสัย

น่ารังเกียจที่สุด!

นี่คือทัศนคติของหลี่ถงซีที่มีต่อผู้ชายทุกคน

ไม่เว้นแม้แต่ฉีเล่ยเช่นกัน หากเขาเลือกที่จะทำแบบเดียวกับเป่ยจ้าวหยวน

จึงแทบไม่ต้องพูดถึงชายหนุ่มแปลกหน้าอย่างเป่ยจ้าวหยวนที่กำลังคุกเข่าต่อหน้าเธอ มีหรือที่หลี่ถงซีจะยอมไว้หน้า?

ผู้หญิงแต่ละคนไม่เหมือนกัน พวกเธอเป็นสิ่งมีชีวิตเจ้าอารมณ์ ถ้ารู้สึกเกลียดขึ้นมาเมื่อไหร่ อย่าหวังว่าจะได้คบหากันเลย แม้แต่เพื่อนร่วมโลกยังไม่มีโอกาสจะเป็นได้

และดูเหมือนว่าหลี่ถงซีเองก็จะเป็นผู้หญิงประเภทดังกล่าวนี้

เป่ยจ้าวหยวนอุตส่าห์ใช้เวลาตลอดสองวันเพื่อเลือกหากุหลาบช่อนี้มาให้ ถึงจะไม่เปิดใจในทันทีทันใด แต่อย่างน้อยก็น่าจะรับไว้บ้าง ซึ่งแสดงว่าเขายังพอมีโอกาส?

เป่ยจ้าวหยวนรู้สึกหลงใหลหลี่ถงซีตั้งแต่แรกพบอย่างจริงจัง เขาพยายามอธิบายให้เธอฟังว่า

“ถงซี นี่คุณจำผมไม่ได้เหรอครับ? ผมไปหาคุณปู่คุณที่บ้านเมื่อวันก่อนยังไงล่ะ อันที่จริงก่อนหน้านี้ผมก็เคยส่งช่อดอกไม้มาให้คุณแล้วครั้งหนึ่ง พร้อมการ์ดเชิญไปดินเนอร์ยังไงครับ แต่สุดท้ายคุณก็ไม่มา…”

หลี่ถงซีตอบกลับด้วยใบหน้าเฉยเมย

“อ่อเหรอ พอดีคุณไม่ใช่คนสำคัญน่ะ ฉันก็เลยจำไม่ได้”

ทันทีที่พูดจบเธอก็เดินตรงไปที่รถของตัวเอง เตรียมเปิดประตูขึ้นไปนั่งโดยไม่มีแม้แต่จะเหลียวมองชายหนุ่มอีกเลย

เป่ยจ้าวหยวนรีบเดินตามเธอไปทันที เขาพยายามสูดหายใจเข้าลึกเพื่อสงบสติอารมณ์ จากนั้นก็เร่งฝีเท้าตรงเข้าไปขวางหน้าไว้พร้อมกับพูดขึ้นว่า

“ผมเข้าใจครับว่ามันอาจจะกะทันหันไปหน่อย แต่ผมชอบคุณตั้งแต่แรกเห็นจริงๆนะครับ”

เป่ยจ้าวหยวนยังคงบรรยายความรู้สึกของตัวเองต่อ

“บางคนใช้เวลาทั้งชีวิตเพื่อตามหารักแท้ และกว่าจะเข้าใจว่า ความรักที่สวยงามที่สุดของตัวเองนั้นกลับอยู่ใกล้ตัวเพียงชำเลืองมอง ก็สายเกินไปเสียแล้ว ผมอาจจะทำเกินควรจนดูไม่เหมาะสมเท่าไหร่ แต่ความรักที่ผมมีให้คุณมันคือความรู้สึกจริงๆจากใจนะครับ คุณถงซีครับ ได้โปรด…ให้โอกาสผมสักครั้งได้ไหมครับ?”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ เป่ยจ้าวหยวนก็ปรายตามองฉีเล่ยด้วยแววตาโกรธเกรี้ยว ก่อนจะพูดกับหลี่ถงซีต่อว่า

“ผมไม่ได้หวังให้คุณยอมรับผมในทันทีที่พบเจอกัน ผมยินดีที่จะรอเสมอครับ แต่ผมไม่ต้องการให้คุณถูกผู้ชายคนอื่นหลอก!”

ขนตางอนยาวของหลี่ถงซีถึงกับสั่นกระเพื่อมเล็กน้อย เธอเอ่ยถามขึ้นทันที

“คุณหมายความว่ายังไง?”

เมื่อเห็นปฏิกิริยาเล็กๆน้อยๆของเธอที่เริ่มแสดงออกมา ฉีเล่ยก็ตระหนักได้ทันทีว่า หญิงสาวใกล้จะหมดความอดทนเต็มทีแล้ว ใจหนึ่งก็รู้สึกอยากเข้าไปห้ามเป่ยจ้าวหยวนก่อนที่ระเบิดลูกใหญ่จะหล่มตูมลงใส่เหมือนกัน แต่อีกใจก็คิดว่านี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาควรจะเข้าไปยุ่ง

ในทางกลับกัน เป่ยจ้าวหยวนที่สังเกตเห็นว่า หลี่ถงซีเริ่มมีปฏิกิริยาสนอกสนใจที่จะพูดตอบโต้กับตนนั้น ก็พลันคิดไปว่านี่เป็นโอกาสของเขาแล้ว!

ดังนั้นเป่ยจ้าวหยวนจึงยกมือขึ้นชี้ไปทางฉีเล่ย พร้อมกับตวาดเสียงดังลั่น

“ไอ้หมอนั่นยังไงล่ะครับ! มันแกล้งปลอมเป็นแพทย์แผนจีนแล้วแอบเข้ามาสอนในมหาวิทยาลัย แล้วรู้อะไรไหมครับ…ปัจจุบันเขาถูกไล่ออกจากมหาวิทยาลัยแล้ว! ถงซีคุณควรรู้เรื่องนี้เอาไว้ด้วย! อย่าปล่อยให้คนแบบนี้เข้ามาหลอกอะไรคุณได้อีกนะครับ ที่ผมต้องพูดตรงๆแบบนี้ เพราะผมเป็นห่วงคุณจริงๆครับ!!”

หลี่ถงซีเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย พร้อมกับเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงเย็นชายิ่งกว่าเดิม

“นี่คุณพูดจบรึยัง?”

เป่ยจ้าวหยวนพยักหน้าตอบ

“จบแล้วครับ”

“งั้นก็หุบปากได้แล้ว น่ารำคาญที่สุด”

เป่ยจ้าวหยวนเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เขากำลังยืนขวางทางไม่ให้หลี่ถงซีก้าวขึ้นรถได้ การกระทำเช่นนี้ของเขาอาจจะดูเกินงามไปหน่อย เขาจึงรีบถอยหนีออกมาทันที

หลี่ถงซีเปิดประตูก้าวขึ้นรถโดยไม่แยแสเป่ยจ้าวหยวนเลยแม้แต่น้อย จากนั้นจึงได้กดเปิดกระจกหน้าต่างฝั่งข้างคนขับ พร้อมกับเอ่ยปากเรียกฉีเล่ยให้ขึ้นรถ

“มัวยืนนิ่งอะไรอยู่? จะกลับบ้านไหม?”

แม้ภายในน้ำเสียงของหลี่ถงซีจะเจือผสมความเย็นชาอยู่เล็กน้อย แต่ถ้าตาไม่บอดก็คงจะต้องสังเกตเห็นถึงสัมพันธ์ภาพบางอย่างระหว่างเธอกับฉีเล่ยได้

ฉีเล่ยไม่ได้เดินขึ้นรถทันที แต่ชะโงกหน้าไปหาเป่ยจ้าวหยวนพร้อมกับพูดขึ้นว่า

“ขอบอกตามตรงเลยนะครับ ผมเริ่มรู้สึกชอบคุณขึ้นมาบ้างแล้ว ถ้าจะพูดจาใส่ร้ายคนอื่นในระยะเผาขนขนาดนี้ ก็นับว่าคุณเลวไม่น้อยเลย”

เป่ยจ้าวหยวนยกมือขึ้นชี้ไปทางกลุ่มนักศึกษาที่กำลังยืนมุงกันอยู่ตรงทางเข้าอาคารเรียน และจงใจร้องตะโกนเสียงดังลั่นว่า

“แย่จังนะ! ฉันก็แค่พูดความจริงออกไปเท่านั้นเอง แล้วที่ฉันพูดมันผิดตรงไหนกัน? นายถูกไล่ออกจากการเป็นอาจารย์สาขาแพทย์แผนจีน ไม่ว่านายจะปฏิเสธยังไง ความจริงก็ยังเป็นความจริงอยู่วันยังค่ำ! นักศึกษาทุกคนในที่แห่งนี้ต่างก็เป็นพยานได้!”

ฉีเล่ยพยักหน้ายิ้มเยาะก่อนจะตอบกลับไปว่า

“ผมถูกไล่ออกก็จริง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่า ทักษะทางการแพทย์ของผมจะอ่อนด้อยอย่างที่คุณกล่าวหานี่”