ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 164

ตอนที่164 หลอกลวงทั้งเพ

ซินซินหันขวับไปสบตากับหนิงเสี่ยวเซียวในทันที หญิงสาวทั้งสองไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องเดินคังฟานไปที่โต๊ะของฉีเล่ยอย่างไม่อาจหลีกเลี่ยงได้ ทั้งสองคนต่างก็รู้สึกอึดอัดและลำบากใจในเวลาเดียวกัน

ซินซินเดินตรงเข้าไปยืนหน้าโต๊ะอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจนัก เธอเอ่ยปากทักทายฉีเล่ยพร้อมกับรอยยิ้มสุดแสนจะฝืน

“นะ-นาย…นายก็มาทานดินเนอร์ที่นี่ด้วยเหมือนกันเหรอ?”

ฉีเล่ยหันหน้าไปทางต้นเสียงที่เอ่ยดังขึ้นในทันใด แต่เมื่อเห็นว่าเป็นหญิงสาวตัวเล็กผู้ร่ำรวยที่ขู่จะขับรถชนเขาให้ตายมาก่อนหน้า เดินเข้ามาทักทายเสียงอ่อนแบบนี้ เขาก็ได้แต่รู้สึกงุนงงเล็กน้อย แต่ทว่าสีหน้าของเธอยังคงเย็นชาไม่เปลี่ยนไปเลย จึงได้แต่ตอบกลับด้วยสีหน้าเรียบเฉยเช่นกัน

“แล้วทำไมผมถึงจะมากินอาหารที่นี่ไม่ได้ครับ? อ่อ..แล้วก็นะ มาทักทายผมแบบนี้…เราสองคนไปสนิทสนมกันตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอครับ?”

“นี่นาย….”

ซินซินโมโหจนจุกอยู่กลางอก เธอแทบอยากจะอาเจียนออกมาให้รู้แล้วรู้รอด หมอนี่กล้ายังไงถึงได้ทำสีหน้าเย็นชาใส่ฉันแบบนี้? เมื่อคิดได้เช่นนั้น เธอก็ปริปากก่นด่าฉีเล่ยกลับไปทันที

“นี่นายคิดว่าตัวเองเป็นใครห๊ะ?! ถึงได้กล้าพูดจาแบบนี้กับฉัน!”

ฉีเล่ยแสยะยิ้มกว้างอย่างมีความสุขที่ได้ปั่นประสาทสาวน้อยหัวร้อนคนนี้อีกครั้ง

“โถ่คุณป้าครับ มาทานอาหารร้านเดียวกันผมก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกนะ แต่จะมาหัวร้อนใส่กันขนาดนี้ มันไม่ดูเสียมารยาทเกินไปหน่อยเหรอครับ?”

คนรวยพวกนี้มักมีนิสัยพาลเกเรกันทุกคนเลยรึไง?

คุณมาทานข้าวที่นี่ได้ แล้วผมทานไม่ได้รึไง?

เมื่อได้ยินฉีเล่ยเรียกตัวเองว่าป้าแบบนั้น ซินซินก็ยิ่งเดือดดาลจัด เธอร้องตะโกนสวนกลับไปทันที

“ป้าบ้านแม่แกน่ะสิ! ใครเป็นป้ากันยะ! แล้วดูสิ หัดกินข้าวให้เหมือนชาวบ้านชาวช่องเขาไม่ได้รึไง? ใส่สูทแต่งตัวซะดีแต่หยิบกระดูกสเต็กมาแทะเป็นหมาไปได้!”

“ก็ผมมีความสุขที่ได้กินแบบนี้นี่ ว่าแต่…คุณจะมาแส่ยุ่งเรื่องคนอื่นทำไม? เอ…แบบนี้เขาเรียกว่าอะไรนะครับ? ‘เ สื อ ก’ รึเปล่าเอ่ย?”

ขณะที่ฉีเล่ยกับซินซินกำลังโต้คารมกันอย่างดุเดือดนั้น อีกมุมหนึ่ง หลี่ถงซีก็ได้ปลายหางตามองไปทางคังฟานที่อยู่ด้านหลังซินซินอีกทีหนึ่ง

คังฟานที่ได้เห็นอีกฝ่ายกำลังจ้องมองมาราวกับคนไม่รู้จักกัน จึงได้คลี่ยิ้มบางให้หญิงสาวเล็กน้อยพร้อมกับเอ่ยทักทายออกไปว่า

“ไม่ได้เจอกันตั้งนานเลยนะ”

เสียงนุ่มลึกของเขายังคงมีเสน่ห์และไพเราะเกินบรรยายเช่นเดิม ราวกับมีมนต์ขลังที่เอาไว้สำหรับหลอกล่อเหยื่อสาวๆ

ในเวลานั้น หลี่ถงซีกลับตระหนักได้ว่า สภาพจิตใจของเธอในตอนนี้สงบลงกว่าแต่ก่อนมาก และไม่รู้สึกสั่นสะท้านหวาดกลัวแต่อย่างใด

ที่ผ่านมา ฉันเคยคิดเสมอว่า ถ้าวันหนึ่งวันใดที่ต้องเผชิญหน้ากังคังฟานอีกครั้ง ฉันควรจะทำยังไงดี? แต่พอเอาเข้าจริงกลับกลายเป็นว่าฉันไม่ได้รู้สึกอะไรเลย?

“เป็นไงบ้างสบายดีไหมล่ะ?”

“ดีมาก”

“ผมยังจำได้นะ ครั้งแรกที่เราพบกันที่ปักกิ่งก็เป็นภัตตาคารนี้ล่ะ แล้วก็ยังเป็นโต๊ะหมายเลข116ด้วย ผมยังจำได้แม่น”

สุ้มเสียงของคังฟานฟังดูสงบนิ่งอย่างมาก น้ำเสียงเรียบเฉยปราศจากความทุกข์หรือสุขใดๆ ราวกับว่าเขากำลังพูดเรื่องที่ไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับตนเองเลยแม้แต่น้อย และนี่คือกับดักที่บรรดาเสือผู้หญิงชอบใช้ขุดดักรอให้เหยื่อกระโจนเข้ามา

ครั้งที่แล้วฉันประมาทเกินไป ปล่อยให้เหยื่อที่สุดแสนจะสมบูรณ์แบบอย่างเธอหลุดหนีไปได้ แต่ครั้งนี้ฉันจะไม่ยอมทำมันพลาดอีกแน่!

ศึกทะเลาะวิวาทระหว่างฉีเล่ยกับซินซินถูกบังคับให้จบลงอย่างกะทันหัน ครั้งแรกตัวต้นเรื่องอย่างซินซินเองที่เตรียมจะมาหาเรื่องฉีเล่ย โดยมีคังฟานที่เตรียมเป็นผู้ช่วยอยู่เบื้องหลัง แต่ไปๆมาๆกลับกลายเป็นเรื่องระหว่างคังฟานกับหลี่ถงซีเสียเอง

เมื่อเห็นฉีเล่ยหันมาจ้องมองตน คังฟานก็รีบยื่นมือออกไปทักทาย พร้อมกับแนะนำตัวเองทันที

“ยินดีที่ได้รู้จักครับ ผมคังฟาน”

ฉีเล่ยยังคงใจกว้างยื่นมือออกไปจับทักทายเช่นกัน

“ผมฉีเล่ยครับ”

ยืนยันออกมาชัดเจนขนาดนี้ แท้ที่จริงผู้ชายคนนี้ก็คือคังฟานคนนั้น

หลังจากได้ยินคำพูดของคังฟาน ฉีเล่ยก็เริ่มเข้าใจทุกอย่างได้ในทันใดว่าเพราะเหตุใดหลี่ถงซีจึงได้ชวนเขามาทานอาหารที่นี่ แล้วก็ยังเข้าใจอีกด้วยว่า เหตุใดจึงต้องเป็นโต๊ะหมายเลข 116 ที่แท้มันก็มีเบื้องหน้าเบื้องหลังแบบนี้นี่เอง

โอ้โห…นี่ไม่เกินไปหน่อยเหรอแม่คุณ?

แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันเป็นแค่ตัวแทนของใครบางคนสินะ?

อืม…เป็นการกระทำที่ค่อนข้างใจร้ายมากเลยนะ

นี่ผมเป็นอะไรสำหรับคุณกันแน่?