ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 191

ตอนที่191 ปาร์ตี้ของสาวๆ

เหอจือเหลือบมองมู่เซียวหยานอยู่แวบหนึ่ง พลางคิดไปว่าถ้าปล่อยให้อาจารย์ฉีอยู่กับหญิงสาววัยกลางคนผู้หิวกระหายคนนี้ มีหวังเขาต้องไม่รอดถึงพรุ่งนี้เช้าอย่างแน่นอน ทางที่ดีที่สุดคือต้องพาเขาออกไปด้วยกัน?

เหอจือพยักหน้าและตอบกลับไปทันที

“ได้เลย งั้นเราไปกันเถอะ”

จากนั้นเธอก็หันกลับไปพูดกับฉีเล่ยว่า

“อาจารย์คะ ถ้ามันไม่อร่อยก็ไม่ต้องฝืนกินหรอกค่ะ ออกไปเที่ยวกันดีกว่า”

ฉีเล่ยฝืนหยิบช้อนตักซุปขึ้นกินอีกคำ พูดได้ว่ามันเกือบทำเอาเขาแทบอาเจียนออกมาเลยทีเดียว

ซุปที่มู่เซียวหยานปรุงเองกับมือนี่มันยาพิษชัดๆ!

มู่เซียวหยานร้องตะโกนไล่หลังขึ้นทันทีว่า

“อย่าเพิ่งไปกันสิ ยังไม่ได้ตัดเค้กเลยนะ!”

เหอจื่อหันมาหัวเราะร่วนใส่คนเป็นแม่ พร้อมกับร้องบอกไปว่า

“พวกเราอิ่มแล้ว ขอตัวออกไปเดินเล่นก่อนละกัน เชิญตัดเองกินเองไปเลยจ้า”

…………

“นายชื่ออะไรเหรอ?”

“ฉีเล่ย”

“ระหว่างนายกับน้องเหอจือ…”

“ผมเป็นอาจารย์ของเธอครับ”

หูหนิ่วเบิกตาโตจ้องมองฉีเล่ยด้วยสีหน้าตกอกตกใจ

“อาจารย์งั้นเหรอ? หรือนี่จะเป็นความรักระหว่างศิษย์กับอาจารย์อะไรแบบนั้น? น่าสนใจดีแฮะ น่าสนใจๆ”

“ผมเป็นแค่อาจารย์ของเธอเท่านั้นจริงๆครับ”

“เอาน่า เอาน่า ฉันเชื่อ ฉันเชื่อ แต่ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างพวกเธอจะเป็นยังไง มีสิ่งหนึ่งที่ฉันสามารถเห็นได้อย่างชัดเจนก็คือ นายกับเหอจื่อดูสนิทสนมกันมาก”

เหอจือที่กำลังขับรถอยู่ถึงกับสะดุ้ง เธอมองผ่านกระจกหลังพร้อมกับพูดสวนขึ้นทันที

“หูหนิ่ว หยุดพูดไปเลยนะ!”

จะไปพูดแบบนั้นกับอาจารย์ฉีได้ยังไง? อีกฝ่ายยังไม่เตรียมตัวเตรียมใจเลยนะ

หูหนิ่วตอบกลับอย่างรู้ทัน

“นี่น้องเหอจื่อ ฉันพูดไม่ถูกหรือยังไง? ถ้าไม่สนิทกันจริง คนอย่างน้องเหอจื่อไม่มีทางพาเข้ามาที่บ้านแน่!”

เหอจือยิ้มเก้อเขินพยายามพูดแก้ต่างไปว่า

“เรา…เราเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันเท่านั้นเอง…”

อันที่จริง เธอกับหูหนิ่วก็รู้จักกันมานานหลายปีแล้ว และที่ผ่านมาเหอจื่อก็ไม่เคยพาคนแปลกหน้ามาที่บ้านเลยสักคน แม้แต่เด็กผู้ชายที่เคยเล่นด้วยกันในสมัยเด็ก ก็ยังไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะเหยียบเข้ามาหลังประตูรั้วด้วยซ้ำไป

หูหนิ่วค่อยๆลืมตาขึ้นและหันไปสำรวจฉีเล่ยอีกสักพัก ทันใดนั้นเธอก็พูดขึ้นว่า

“แต่ขอโทษทีนะ นายไม่ดีพอสำหรับน้องเหอจื่อ”

เหอจื่อได้ยินถึงกับตวาดสวนกลับไปทันที

“หูหนิ่ว!”

ผู้หญิงคนนี้มักจะเป็นพวกที่คิดอะไรได้ก็จะพูดออกมาเลย ไม่เคยผ่านสมองไตร่ตรองหรือประมวลผลใดๆก่อน บางเรื่องถึงแม้จะเป็นความจริง แต่มันก็ไม่ควรพูดออกมา ถึงอย่างนั้น เรื่องแบบนี้หูหนิ่วก็ถนัดนักล่ะ

ฉีเล่ยได้แต่ตอบกลับไปยิ้มๆ

“รูปลักษณ์ภายนอกของผมก็ไม่ได้ดูน่าเกลียดอะไรไม่ใช่เหรอครับ แถมภายในของผมก็ยังสมบูรณ์ไร้ที่ติอีกด้วย ถึงจะไม่เข้าขั้นยอดเยี่ยม แต่มันก็ไม่ได้ดูแย่จนเกินไปจริงไหมครับ?”

หูหนิ่วและฉีเล่ยนั่งข้างกันอยู่เบาะหลัง ดูแล้วก็คล้ายค่อนข้างสนิทสนมกันดี

“ฮ่าฮ่าๆ…นายนี่มันพวกหน้าด้านจริงๆแฮะ แต่ฉันก็ชอบนะ! อย่างน้อยนายก็ดีกว่าพวกผู้ชายปลิ้นปล้อนขี้โกหก เปลือกนอกดูดีแต่ภายในเน่าเฟะ คนพวกนั้นวิ่งหนีฉัน แต่กลับวิ่งเข้าหาเหอจื่อ ต่อหน้าฉันทำเป็นรังเกียจเบะปากใส่ แต่พออยู่ต่อหน้าเหอจื่อกลับทำตัวเป็นสุภาพบุรุษ ฉันเห็นแล้วอยากจะอ้วก คนพวกนั้นมันน่ารังเกียจสิ้นดี”

เธอยกมือขึ้นกุมไหล่ทั้งสองข้างของตัวเอง ทำท่าทางราวกับหวาดกลัวและขยะแขยงอย่างมาก แต่เนื่องจากร่างของเธอค่อนข้างอวบอ้วนจึงทำให้ฉีเล่ยที่นั่งข้างๆดูตัวเล็กเป็นนกน้อยไปเลย