ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 243

ตอนที่243 ช่วยชีวิต

เพื่อให้สามารถเดินทางไปเจียงหลิงกับฉีเล่ยได้ ถงเซียวเซียวจึงได้เร่งถ่ายทำงานที่ค้างคาให้เสร็จโดยเร็ว ส่วนฉีเล่ยเองก็ได้ยื่นใบลาหยุดกับทางมหาวิทยาลัยไปล่วงหน้า และเมื่อเพื่อนๆอาจารย์ได้ยินว่าฉีเล่ยจะไปออกรายการทีวีที่เจียงหลิง พวกเขาก็ถึงกับตกใจไม่น้อย

“ยอดเยี่ยมมากเลยครับอาจารย์หลี่ ว่าแต่ไปออกรายการอะไร วันไหน แล้วก็กี่โมงครับ? พวกเราจะไปช่วยกันเปิดดูเรียกยอดเรตติ้งให้”

ฉีเล่ยจำชื่อรายการไม่ได้ จึงต้องไปเปิดอีเมลดูอีกครั้ง และแม้แต่เขาเองยังไม่เคยได้ยินชื่อรายการ ‘เวทีแพทย์แผนจีน’ นี้เลยสักครั้ง และทันทีที่เขาบอกชื่อรายการไป เสียงของใครบางคนก็ดังขึ้น

“รายการอะไรเนี่ย? จะมีคนดูรึเปล่ายังไม่รู้เลย”

เป็นเสียงของชายวัยกลางคนหนึ่ง ในฐานะที่อีกฝ่ายทำงานมาก่อนและนานกว่า จึงไม่แปลกที่จะรู้สึกเขม่นอาจารย์ที่เพิ่งเข้ามาใหม่อย่างฉีเล่ย

เขาคร้านที่จะตอบโต้อะไรมากมาย จึงแค่พูดขึ้นด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม “ไม่เป็นไรหรอกครับ อย่างน้อยก็ได้ค่าตัว แล้วก็ได้เที่ยวไปในตัว!”

แต่ในขณะที่ชายวัยกลางคนกำลังจะอ้าปากตอบโต้ฉีเล่ย ก็มีเสียงร้องตอบโกนขัดขึ้นมาก่อน

“พี่หมิงครับ หัวหน้าเรียกพบ คงจะมีอะไรอยากคุยด้วย”

“ฉันไปก่อนนะ หัวหน้าชอบคนที่มีประสบการณ์อย่างฉัน ส่วนหนุ่มๆอย่างเธอคงต้องตั้งใจให้มากกว่านี้ล่ะ”

หลังจากพูดจบ ชายวัยกลางคนก็ลุกขึ้นตบไหล่ฉีเล่ยเบาๆ แล้วจึงเดินตรงเข้าไปที่ห้องของหัวหน้าตนทันที

ฉีเล่ยเองไม่ค่อยรู้จักเรื่องราวของหัวหมิงมากนัก อีกทั้งหลายวันนี้เขาก็มัวแต่วุ่นวายอยู่กับเรื่องสภาแพทย์แผนจีนของตัวเอง

ความจริงหัวหมิงมีคุณสมบัติที่จะได้ขึ้นมารับตำแหน่งแทนหัวหน้าคณะอาจารย์ซี แต่เป็นเพราะเรื่องราวที่เกิดขึ้น ทำให้เขาพลาดโอกาสดีนั้นไป ใครจะไปคิดว่า งานวิจัยของหัวหมิงจะเป็นของปลอม จนเกิดการวิพากษ์วิจารณ์ในโลกออนไลน์เป็นอย่างมาก

ทางมหาวิทยาลัยจึงได้ลงโทษหัวหมิงด้วยการลดตำแหน่งของเขาลงมา ให้มาเป็นอาจารย์ระดับเดียวกับฉีเล่ย แต่หัวหมิงกลับมองเห็นฉีเล่ยเป็นศัตรู และคู่แข่งที่จะไต่เต้ากลับไปสู่จุดเดิมของตนเอง

เฮ้อ.. ดูเหมือนฉันไปที่ไหนก็จะมีแต่ศัตรูสินะ?

ฉีเล่ยได้แต่แอบคิดด้วยความเหนื่อยหน่ายใจ

“อย่าไปสนใจเขาเลย ก็แค่ตัวตลกเท่านั้นล่ะนะ” ใครบางคนกระซิบบอกฉีเล่ย

แม้จะดูเหมือนไม่มีอะไรน่าวิตก แต่ฉีเล่ยกลับรู้สึกว่า ในวันข้างหน้า คนๆนี้จะนำปัญหามาให้เขา หรือแม้แต่สภาแพทย์แผนจีนของเขา

หลังจากยื่นใบลาเรียบร้อยแล้ว ฉีเล่ยก็ได้กลับไปบ้าน และเตรียมตัวบินไปเจียงหลิงในตอนบ่าย

เจียงหลิงเป็นเมืองแห่งสายธาร และมีสภาพแวดล้อมที่น่ารื่นรมย์ อีกทั้งยังเป็นเมืองที่มีเศรษฐกิจค่อนข้างดี เมืองเจียงหลิงจึงค่อนข้างดึงดูดผู้คนจำนวนมากให้มาเยี่ยมเยียน

สถานีโทรทัศน์อยู่ไม่ห่างจากสนามบินมากนัก และทันทีที่เครื่องบินร่อนลงสู่พื้นดิน ถงเซียวเซียวก็ถึงกับกรีดร้องออกมาด้วยความตื่นเต้นดีใจในขณะจ้องมองทิวทัศน์ด้านนอก

ฉีเล่ยรู้สึกราวกับว่าตนเองเป็นพ่อ และกำลังพาลูกสาวมาเที่ยว เพราะหญิงสาวดูตื่นเต้น และสนอกสนใจไปซะทุกเรื่อง

โรงแรมที่พักก็อยู่ใกล้กับสนามบิน ทั้งคู่จึงใช้เวลาเดินทางไม่นานนัก

ทั้งสองคนมาถึงก่อนการถ่ายทำหนึ่งวัน ฉีเล่ยจึงใช้เวลาว่างนี้ทำความคุ้นเคยกับสคริปต์ แล้วก็พาถงเซียวเซียวไปเดินเล่นตามแหล่งท่องเที่ยวที่มีชื่อเสียงของเจียงหลิง

ระหว่างที่เดินเล่นนั้น ด้วยความที่ถงเซียวเซียวเป็นนางแบบอยู่ก่อน และรูปร่างที่สวยงามสมบูรณ์แบบของเธอ ทำให้กลายเป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้คนที่ผ่านไปมา หลายคนพากันชี้นิ้วมาทางพวกเขาสองคน แม้จะไม่ได้ยินสิ่งที่คนเหล่านั้นพูด แต่ฉีเล่ยก็พอจะสัมผัสอารมณ์ที่แผ่ซ่านออกมาจากคนเหล่านั้นได้

พวกเขาทั้งตื่นเต้น ดีใจ อิจฉา และหนุ่มๆบางคนดูเหมือนจะโกรธด้วยซ้ำไป!

แต่ฉีเล่ยไม่ได้ใส่ใจอะไร แต่เพียงแค่รีบๆพาถงเซียวเซียวหลบไปจากบริเวณนั้นอย่างรวดเร็ว และดูเหมือนหญิงสาวจะมีความสุขมากที่ได้อยู่ภายใต้การปกป้องดูแลของฉีเล่ย

หนึ่งในเหตุผลที่ถงเซียวเซียวอยากจะตามฉีเล่ยมาที่เจียงหลิงก็เพราะว่า ที่นี่มีร้านที่เธอชอบมาก และร้านนี้ก็ไม่มีสาขาในปักกิ่งด้วยนั่นเอง

หลังจากที่เข้าไปในร้านได้ ฉีเล่ยก็ไม่ได้สนใจถงเซียวเซียวอีกเลย แต่รีบวิ่งไปหาที่นั่งพักผ่อนทันที

เดิมทีฉีเล่ยตั้งใจว่าจะนั่งรอถงเซียวเซียวอยู่ตรงนี้จนกว่าเธอจะซื้อของเสร็จ แล้วค่อยลุกออกไปจากร้านทีเดียว แต่หูของเขากลับได้ยินเสียงร้องคร่ำครวญดังขึ้นอยู่มุมใดมุมหนึ่ง

‘นั่นมันเสียงอะไร?’

ฉีเล่ยรีบลุกขึ้น และค่อยๆเดินตามเสียงร้องนั้นไปทันที จนในที่สุดก็พบว่า เสียงร้องอันน่าเวทนานั้นน่าจะดังมาจากหลังประตูบันไดหนีไฟบานนี้ เขาจึงได้ร้องตะโกนถามออกไปว่า

“มีใครอยู่ไหมครับ?”

ไม่มีเสียงตอบกลับมา แต่เสียงร้องคร่ำครวญนั้นกลับดังขึ้นเรื่อยๆ และยังคงดังอย่างต่อเนื่อง

‘ต้องมีคนอยู่หลังประตูนี่แน่ๆ!’

เดิมทีฉีเล่ยคิดว่าคงจะไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไร แต่เมื่อลงมือทำจริงๆ กลับพบว่าไม่ได้ง่ายอย่างที่คิด นั่นเพราะหนอนกู่ดูเหมือนจะถูกใครบางคนควบคุมอยู่ และพยายามดิ้นรนให้อยู่ห่างจากเข็มเงินของฉีเล่ย

ดูเหมือนฉีเล่ยจะช่วยอะไรไม่ได้จริงๆ เพราะเวลานี้ ดวงตาทั้งสองข้างของชายชราเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาวมากขึ้นเรื่อยๆ และอีกไม่นานก็คงจะกลายเป็นสีขาวทั้งหมด

แต่ฉีเล่ยจะไม่ยอมให้เกิดเหตุการณ์เช่นนั้นต่อหน้าต่อตาเขาแน่ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ฉีเล่ยไม่รีรอ เขารีบล้วงเอาขี้ผึ้งกระปุกหนึ่งออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วรีบป้ายขึ้ผึ้งนั้นลงไปบนหน้าผากของชายชราอย่างรวดเร็ว

ฉีเล่ยได้ทดลองหลอมกลั่นขี้ผึ้งนี้ตามคัมภีร์ที่นักพรตซวนจื่อซือมอบให้เขาก่อนจากกัน แต่เขาก็ยังไม่เคยมีโอกาสได้ทดลองใช้มันเลยสักครั้ง

แต่ตอนนี้ ฉีเล่ยไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากต้องนำมันออกมาเพื่อช่วยชีวิตของชายชราผู้นี้!

ในวินาทีที่ขี้ผึ้งนี้ถูกป้ายลงบนร่าง ชายชราก็ถึงกับสั่นเทิ้มในทันที ก่อนจะหยุดนิ่งไปและไม่เคลื่อนไหวใดๆอีกเลย กระทั่งดวงตาทั้งสองข้างที่ปิดอยู่ก็เบิกกว้างขึ้นด้วย

ฉีเล่ยถึงกับแอบถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก จากนั้น จึงรีบคลำหาตำแหน่งของหนอนกู่ในร่างของชายชราอีกครั้ง เข็มเงินถูกปักลงไปในจุดฝังเข็มแห่งหนึ่งในร่างของเขา ก่อนที่จะค่อยๆบีบเอาหนอนกู่นั้นออกมาได้ในที่สุด

อะไรบางอย่างที่มีลักษณะทรงกลมสีดำ และมีขนาดเล็กมากๆ พุ่งออกมาจากปากของชายชรา เล็กขนาดที่ว่าหากไม่สังเกตให้ดีก็จะมองไม่เห็นเลยทีเดียว

และในเวลานั้นเอง ดวงตาทั้งคู่ของชายชรา ก็ค่อยๆเปลี่ยนกลับไปเป็นปกติเหมือนเช่นคนทั่วไป

เมื่อได้เห็นการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับชายชรา ฉีเล่ยก็ถึงกับทิ้งตัวนั่งลงกับพื้นแน่นิ่ง!

ในระหว่างนั้น ฉีเล่ยก็ได้ยินเสียงร้องตะโกนเรียกของถงเซียวเซียวดังมาจากในร้าน แต่ในระหว่างที่เขากำลังจะลุกเดินไปหาหญิงสาวนั้น ก็อดที่จะเป็นห่วงชายชราไม่ได้ จึงรีบร้องตะโกนเรียกหญิงสาว พร้อมกับแบกร่างที่ยังไม่ได้สติของชายชราเดินออกมาจากหลังประตูบันไดหนีไฟ

เมื่อหวนนึกกลับไปถึงการรักษาของตนเองเมื่อครู่ ฉีเล่ยก็อดที่จะเหงื่อตกไม่ได้ หากเมื่อครู่เขาลงมือรักษาชายชราช้าไปกว่านี้อีกนิด รับรองได้ว่าเขาคงจะไม่สามารถช่วยชีวิตของชราได้อย่างแน่นอน

และถ้าชายชราต้องมาตายต่อหน้าต่อตาเขา เขาคงต้องรู้สึกผิดไปอีกนานอย่างแน่นอน!

เมื่อถงเซียวเซียวเห็นฉีเล่ยแบกร่างของชายชราคนหนึ่งออกมาด้วย เธอก็ถึงกับอ้าปากหวอด้วยความตกใจ แต่จากสภาพของชายชรา เขาก็ดูเหมือนว่าจะยังมีชีวิตอยู่ และหลังจากได้สติ เธอก็รีบหุบปากที่อ้ากว้างลงทันที

ท้ายที่สุด ทั้งหมดก็เรียกรถกลับไปที่โรงแรม แม้คนขับรถจะรู้สึกแปลกประหลาด แต่ก็นั่งเงียบ และได้แต่ตั้งหน้าตั้งตาขับรถไปโดยไม่พูดไม่จา

ในที่สุด ทั้งหมดก็ไปถึงห้องพักที่โรงแรม ฉีเล่ยวางร่างของชายชราลงบนเตียง แล้วจึงเดินไปยืนข้างๆถงเซียวเซียว

“ฉีเล่ย นี่ใครอ่ะ? ทำไมจู่ๆถึงมีคนเพิ่มมาอีกคนแบบนี้ล่ะ?”