ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 293
ตอนที่293 ประตูหินลึกลับ
ฉีเล่ยจำได้แม่นยำว่า เมื่อตอนที่เดินเข้ามาครั้งแรกนั้น พวกเขาทั้งคู่ยังไม่มีอาการอะไรเลย ร่างกายของฮวาโหล่วก็ยังเป็นปกติไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไป แต่ดูเหมือนจะเริ่มเปลี่ยนไปในตอนที่พบศพเหล่านี้
‘เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นเพราะศพพวกนี้?’
ฉีเล่ยได้แต่แอบคิดอยู่ในใเงียบๆ ไม่กล้าที่จะพูดอะไรออกมา หลังจากถ่ายเทพลังหยินและหยางเข้าไปในร่างกายของฮวาโหล่วแล้ว จึงค่อยนั่งลงตรวจดูสภาพศพอย่างละเอียดอีกครั้ง และได้พบเห็นอะไรบางอย่างที่ดูแปลกประหลาด
บนแผ่นหลังด้านขวาของศพๆหนึ่ง ดูคล้ายกับมีอะไรบางอย่างอยู่ มันมีลักษณะคล้ายกับแมลงตัวเล็กๆ ซึ่งมีรูปร่างคล้ายกับหนอนกู่ของชนเผ่าเหมี่ยว แต่ก็มีความแตกต่างกันอยู่หลายแห่ง
“น่าจะเป็นเพราะแมลงพวกนี้แน่ๆ”
ฉีเล่ยจ้องมองแมลงเหล่านั้นที่คลานอยู่รอบๆ ก่อนจะหยิบเอาขวดเล็กๆใบหนึ่งออกมา แล้วลองหยดยาในขวดเข้าไปที่ร่างของพวกมันดู เพียงแค่ประเดี๋ยวเดียว ร่างของแมลงตัวน้อยเหล่านั้นก็ถูกเผาไหม้เหลือเพียงแค่เถ้าถ่านเท่านั้น
“แค่นี้ก็น่าจะพอแล้วล่ะ”
เมื่อแมลงเล็กๆพวกนั้นเริ่มเผาไหม้ มันก็ส่งกลิ่นเหม็นที่น่ารังเกียจโชยออกมา
“นี่! อย่าบอกนะว่าที่นายทำแบบนี้ เพราะกลัวคนอื่นๆที่จะตามเข้ามาทีหลังเกิดอันตราย? ช่างเป็นพ่อพระซะจริงๆเชียว!”
ทันทีที่ร่างกายของฮวาโหล่วเริ่มเข้าสู่ความเป็นปกติ ปากของเธอก็เริ่มใช้งานได้ เมื่อเห็นฉีเล่ยเผาแมลงพวกนั้นจนตาย เธอก็พอจะคาดเดาความตั้งใจดีของเขาได้ไม่ยาก จึงได้แต่พูดหยอกเย้าพร้อมกับหัวเราะคิกคัก
“อย่าคิดว่าคนอื่นๆจะโชคดีเหมือนพวกเราสองคนสิ ผมว่าคงจะมีคนเข้ามาก่อนหน้าเราเป็นสิบแล้วล่ะ แต่กลับมีคนนอนตายอยู่ไม่กี่ศพตรงนี้ นั่นหมายความว่า หลายคนมีโอกาสรอดชีวิตไปต่อได้ แต่ดูเหมือนคนกลุ่มนี้ รวมทั้งเราสองคนจะอยู่ในกลุ่มคนโชคร้ายที่สุด”
ตอนนี้ฉีเล่ยเริ่มรู้สึกว่า ไม่น่าจะใช่เรื่องผิดปกติอะไร คนเหล่านี้เข้ามาคงจะไม่รู้ว่าภายในถ้ำมีอะไรอยู่บ้าง และอาจจะบังเอิญมาถูกแมลงพิษพวกนี้ทำร้ายเอา และปลดปล่อยพิษเข้าร่างไปเป็นจำนวนมาก ในที่สุดก็ต้องมานอนตายอยู่ตรงนี้
ส่วนคนอื่นๆที่เข้ามาทีหลังนั้น ทุกคนอาจจะเห็นศพ แต่ก็ไม่มีใครกล้าที่จะเข้าไปดูใกล้ๆเหมือนกับฉีเล่ย รัศมีของพิษที่ไม่ได้กระจายออกมาเป็นวงกว้างนัก จึงไม่ได้ทำให้คนพวกนั้นถูกพิษของแมลงเข้าไปด้วย และสามารถผ่านเข้าไปด้านในได้อย่างปลอดภัย
หลังจากหาสาเหตุ และจัดการกับมันได้แล้ว ฮวาโหล่วก็เดาะลิ้นดังเต๊าะ ก่อนจะดึงร่างของฉีเล่ยให้รีบเดินเข้าไปข้างในต่อ
ภายในเขาจิ่วเหลียนนั้น ดูราวกับวังใต้ดินก็ไม่ปาน แต่สิ่งหนึ่งที่น่าจะแตกต่างจากวังใต้ดินนั้น ก็ดูเหมือนจะเป็นช่องรับแสงที่เปิดอยู่ และปล่อยให้มีแสงสว่างเจิดจ้าสาดส่องเข้ามานั่นเอง
หลังจากเดินต่อไปอีกครู่หนึ่ง ฉีเล่ยก็เริ่มได้ยินเสียงคนพูดคุยกัน
“ดูเหมือนจะมีคนกำลังเดินเข้ามาใช่ไหม?”
ภายในสถานที่แบบนี้ ไมใช่เรื่องง่ายเลยที่จะพบเจอ และได้ยินเสียงผู้คนคุยกันแบบนี้ ฮวาโหล่วไม่สนใจว่าคนพวกนั้นจะเป็นใคร หรือจะคิดดีคิดร้ายกับตนเองอย่างไร เธอหันไปมองฉีเล่ยด้วยสีหน้าตื่นเต้นดีใจ พร้อมกับพูดขึ้นอย่างลิงโลดว่า
“ในที่สุดพวกเราก็เจอคนอื่นๆซะที!”
ฉีเล่ยเพียงแค่ยิ้มเล็กน้อย และยังคงเดินตรงไปข้างหน้าต่อไปเรื่อยๆ หลังจากเดินไปได้อีกราวสองสามร้อยเมตร ในที่สุดเขาก็พบกลุ่มคนกว่ายี่สิบคนยืนอยู่ จึงได้เอ่ยถามออกไปว่า
“พวกคุณมาถึงที่นี่นานรึยังครับ?”
เมื่อพบเห็นคนจำนวนมากอยู่ด้านในแบบนี้ สัญชาติญาณในการระมัดระวังตัวของฉีเล่ยก็พุ่งสูงขึ้นในทันที นั่นเพราะคนเหล่านี้ล้วนเป็นคู่แข่งของเขาในวันข้างหน้า ฉีเล่ยจึงไม่มั่นใจว่า คนเหล่านี้จะคิดทำอะไรไม่ดีบ้าง?
“นอกจากพวกคุณสองคนแล้ว ยังมีคนอื่นเข้ามาเพิ่มอีกไหม?”
หลังจากที่ฉีเล่ยเอ่ยถามออกไป ใครบางคนในกลุ่มก็ร้องตะโกนถามกลับมาเช่นกัน
“ก็ไม่มีนะครับ ผมเดินมาร่วมชั่วโมงแล้ว ก็ยังไม่เห็นมีใครตามเข้ามาอีกเลย”
ฉีเล่ยมองไปข้างหลังขณะเอ่ยตอบ หลังจากที่เขากับฮวาโหล่วเดินฝ่าความมืดเข้ามานั้น ก็ได้เสียเวลาไปกับเรื่องแมลงพิษนั่นอยู่เกือบชั่วโมง แต่ก็ยังไม่เห็นมีใครตามหลังตนเองมาอีกเลย
“ทุกคน! ผมว่านอกจากเป้าหมายของพวกเราแล้ว ก็คงจะเป็นโชคชะตาที่นำพาพวกเราทุกคนให้มารวมกันอยู่ที่นี่”
ชายร่างกำยำคนหนึ่งเดินฝ่ากลุ่มคนออกมา ก่อนจะพูดต่อว่า “ถึงแม้พวกเราจะไม่รู้ว่าสองสามศพก่อนหน้านี้ตายเพราะสาเหตุอะไร แต่พวกเราก็จะขอจดจำพวกเขาในฐานะที่เป็นหนึ่งในจำนวนคนที่มารวมกันอยู่ที่นี่”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดคุณหมอสกุลเฉิน