ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 41

ตอนที่ 41 ไปกันได้หรือยัง?

หวังเทียนฟังได้แต่ยืนนิ่งด้วยความงงงวย..

“นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

“ทําไมถึงกลายเป็นแบบนี้ไปได้?

เนี่ยจิงที่รีบวิ่งตามเข้าไปในห้องสอบสวน เมื่อได้เห็นภาพที่ปรากฏต่อหน้า ก็มีสภาพงุนงงไม่ต่างจากหวังเทียนฟัง เขาเคยพบเจอเรื่องราวในลักษณะนี้มาก็มาก แต่ไม่เคยพบเห็นผลลัพธ์ที่ตรงกันข้ามแบบนี้มาก่อนเลยจริงๆ

“นั่งลงสิวะ! นั่งลงให้หมดทุกคณะเลย!”

ในขณะที่ผู้กํากับทั้งนั้นก็กําลังสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาของตนเองให้นั่งลงตามคําสั่งของเนี่ยจิง หลังจากที่ทุกคนได้เห็นเนี่ยจิงปรากฏตัว พวกเขาต่างก็พากันนั่งนิ่ง และไม่มีใครกล้าขัดขืนคําสั่งเลยแม้แต่คนเดียว

“เลขาหวังครับ คุณช่วยอธิบายให้เจ้าหน้าที่ตํารวจฟังด้วย คุณรู้มั้ยว่าจดหมายที่คุณให้คนนํามาให้ผมนั้น เกือบจะฆ่าผมแล้ว!”

ทันทีที่หวังเทียนดังเปิดประตูเข้ามาในห้อง ฉีเล่ยก็รีบลุกขึ้นยืนพร้อมกับร้องบอกเขาทันที

“นี่ถ้าวันนี้คุณไม่มา ผมคงต้องนอนในคุก!”

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดหวังเทียนฟังก็สามารถสงบสติอารมณ์ของตัวเองได้ และแอบคิดอยู่ในใจว่า ดีที่สุดแล้วที่นี่เลยไม่ได้รับบาดเจ็บอะไร!

หลังจากคิดได้ว่า ตนเองมาที่สถานีตํารวจหลงซินด้วยวัตถุประสงค์อะไร ใบหน้าของหวังเทียนดังก็เปลี่ยนเป็นบึงตึงเคร่งเครียด พร้อมกับเดินเข้าไปด้านหน้า และตบโต๊ะเสียงดังสนั่นไปทั่วทั้งห้อง

ปัง

จากนั้น หวังเทียนฟังก็ได้หันไปถามผู้กํากับทั้งเสียงดัง “ทําไมแพทย์พิเศษของกรมอนามัย ถึงได้ถูกนําตัวมาที่สถานีตํารวจได้? ผู้กํากับดัง! เรื่องนี้คุณต้องมีคําอธิบายที่ดีให้กับผม!”

ตั้งผินถึงกับขนหัวลุก และเวลานี้เหงื่อเม็ดโตก็ได้ผุดขึ้นเต็มหน้าผากของเขา สีหน้าของผู้กํากับตั้งเวลานี้ บ่งบอกว่ากําลังรู้สึกผิดอย่างมาก และได้แต่อธิบายออกไปด้วยน้ําเสียงสั่นเครือ

“คือ.. ทางเรา ได้รับแจ้งจากสํานักงานสุขภาพ ให้นําตัวแพทย์พิเศษมาสอบสวนครับ”

“สอบสวนงั้นเหรอ?! ทําไมต้องสอบสวน? แล้วจะสอบ สวนคุณหมอฉีเรื่องอะไร?”

หลังจากได้ฟังคําตอบของผู้กํากับดัง หวังเทียนฟังก็ถึงกับโมโหจนควันออกหู และร้องตะโกนถามกลับไปเป็นชุด เห็นได้ชัดว่าเวลานี้หวังเทียนทั้งกําลังเดือดดาลใจอย่างที่สุด!

“ในเมื่อคุณหมอฉีก็ถือจดหมายที่ออกโดยสํานักงานประจํามณฑลมาด้วย มิหนําซ้ํายังมีตราสัญลักษณ์ของกรมอนามัยประทับอยู่ในจดหมายด้วย การที่พวกคุณเพิกเฉยต่อเอกสารสําคัญของทางราชการแบบนี้ นี่ไม่เท่ากับว่า เป็นการดูถูกสํานักงานต้นสังกัดที่ออกจดหมายอย่างนั้นเหรอ? ผมเพิ่งรู้ว่าสถานีตํารวจหลงซินทํางานชุ่ยแบบนี้!”

หลังจากตกอยู่ในสถานการณ์ตึงเครียดเช่นนี้ ผู้กํากับดังก็แทบจะเป็นลมหมดสติ และเวลานี้เขาก็หวาดกลัวเป็นอย่างมากและรีบระลําระลักตอบหวังเทียนทั้งกลับไปว่า

“มะ ไม่ใช่แบบนั้นนะครับคุณเลขาหวัง! ผมยอมรับผิดที่ทํางานประมาทเลินเล่อ เลขาหวังอย่าเพิ่งโมโหไปเลยนะครับ ได้โปรดอภัยให้ผมสักครั้งนะครับ!”

จากนั้น ผู้กํากับตั้งก็รีบหันไปทางฉีเลย พร้อมกับโน้มศรีษะลงด้วยความนอบน้อม ปากก็ร้องตะโกนออกไปว่า

“คุณหมอฉีครับ ได้โปรดยกโทษให้ผมด้วย!” ในระหว่างที่พูดนั้นเหงื่อเย็นก็ได้ไหลออกมาเต็มใบหน้าของผู้กํากับตั้ง

หวังเทียนฟังจ้องมองตั้งผืนด้วยสีหน้า และแววตาเย็นชา พร้อมกับพูดขึ้นว่า “ผู้กํากับตั้ง ครั้งนี้คุณคงต้องได้รับบทเรียนครั้งใหญ่แน่! เพราะเรื่องนี้เป็นคําสั่งโดยตรงของท่านผู้ว่าไต่คุน!”

เนี่ยจิงที่ยืนอยู่ข้างๆถึงกับแววตาเป็นประกายขึ้นมาทันที เขารู้เพียงแค่ว่าต้องมาช่วยใครบางคนที่สําคัญมาก และเมื่อมาถึงก็ได้รู้แค่ว่าเป็นแพทย์พิเศษคนหนึ่งเท่านั้น แต่เพิ่งจะรู้ว่า เป็นคําสั่งของท่านผู้ว่าไต่คุนโดยตรง

หลังจากที่เข้าใจสถานการณ์กระจ่างแจ้งแล้ว เนี่ยจิงจึงได้หันไปสั่งผู้ใต้บังคับบัญชาของตนที่ยืนอยู่ด้านหลังทันที

“โทรหาซันหยงเกอ สั่งให้เขามารายงานตัวกับผมภายในสิบนาที!”

หลังจากได้ยินคําสั่งของเนี่ยจิง ผู้กํากับตั้งถึงกับเจ็บแปลบที่ก้นกบขึ้นมาอีกครั้งทันที นั่นเพราะซันหยงเกอมีฐานะเป็นผู้บังคับบัญชาของเขาอีกที ทําให้เขาอดคิดไม่ได้ว่า การที่เนี่ยจิงสั่งให้ชันหยงเกอมารายงานตัวนั้น คงจะต้องมีคําสั่งให้จับกุมตนเองแน่ๆ

หวังเทียนหังก้มลงมองนาฬิกาข้อมือของตนเอง และเมื่อเห็นว่ายังไม่เลยเวลาทํางานของสํานักงานสุขภาพ เขาจึงได้บอกกับฉีเลยไปว่า

“ครับคุณหมอฉี! เดี๋ยวผมจะไปที่สํานักงานสุขภาพกับคุณหมอฉีด้วย ดูสิว่า ยังจะมีใครกล้ากล่าวหาว่าคุณเป็นมิจฉาชีมาแอบอ้างอีกหรือเปล่า?”

หลังจากพูดจบ หวังเทียนดังกับเนี่ยจิงก็ได้เดินประกบฉีเล่ยลงไปชั้นล่างทันที คนหนึ่งอยู่ข้างขวา ส่วนอีกคนอยู่ข้างซ้าย โดยมีผู้กํากับทั้งเดินตามไปข้างหลังอย่างเงียบๆ

แต่ทันทีที่ทั้งหมดเดินลงไปถึงชั้นล่างของสถานีตํารวจหลงซินพวกเขาก็เห็นเกาว่านฮุยที่กําลังวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามา

และเมื่อเห็นหวังเทียนหยางเข้า เกาว่านฮุยก็รีบระส่ําระลักพูดออกไป พร้อมกับเหงื่อที่ไหลอาบเต็มใบหน้า

“เลขาหวังครับ ได้โปรดฟังผมอธิบายก่อน”

หวังเทียนดังไม่แม้แต่จะปรายตามองไปทางเกาว่านฮุย เขาเดินผ่านเกาว่านฮุยไปราวกับว่าเป็นเพียงแค่อากาศธาตุ ในขณะเดียวกันก็หันไปพูดกับฉีเล่ยด้วยสีหน้าท่าทางนอบน้อม

“เชิญทางนี้ครับคุณหมอฉี รถของผมจอดอยู่ตรงนั้น!”

เนี่ยจิงเองก็เดินไปขึ้นรถของสํานักงานรักษาความมั่นคง และตั้งใจว่าจะขับตามหวังเทียนดังไปที่สํานักงานสุขภาพด้วย ไหนๆเขาก็เสียเวลากับเรื่องนี้ไปแล้ว คงต้องตามไปดูให้เห็นกับตาว่า เรื่องนี้จะจบลงอย่างไร?

ส่วนเกาว่านฮุยก็ได้แต่ถอนหายใจออกมาด้วยความหนักอกหนักใจ ก่อนจะรีบวิ่งไปที่รถของตนเอง และขับตามไปด้วยสีหน้ากระวนกระวายใจอย่างมาก!

ผู้กํากับตั้งได้แต่ยืนมองรถสองสามคัน ที่แล่นออกจากสถานีตํา รวจหลงซินไปด้วยความโล่งใจ วันนี้เขาเกือบจะต้องหลุดจากตําแหน่งโดยไม่รู้ตัว มิหนําซ้ําอาจถูกสั่งขังเป็นการทําโทษอีกด้วย

เรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ นับเป็นเรื่องที่เขาคงไม่อาจลืมเลือนไปได้ตลอดชีวิต! นั่นเพราะจะมีสักกี่คนที่เป็นอย่างหมอหนุ่มคนนี้ทั้งหัวหน้าสํานักงานเลขา และหัวหน้าสํานักงานรักษาความมั่นคงถึงกับต้องมารับถึงสถานีตํารวจด้วยตัวเอง!

นับเป็นความโชคดีของตั้งผิน ที่เนี่ยจิงเห็นแก่หน้าฉีเลย ไม่อย่างนั้นแล้ว วันนี้ตั้งผนคงต้องตกที่นั่งลําบากอย่างแน่นอน!

แต่เมื่อหันหลังจะเดินกลับเข้าไปในสถานีตํารวจ จู่ๆ ตั้งผินก็เริ่มรู้สึกปวดแปลบบริเวณก้นกบขึ้นมาอีกครั้ง อาจเป็นเพราะถูกเนี่ยจิงเตะเข้าเมื่อครู่นี้ แต่เป็นเพราะความตกใจกลัว ทําให้เขาลืมเรื่องความเจ็บปวดนี้ไปเสียสนิท!