ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 71

ตอนที่71 ตัวต่อตัว

เหอจื่อส่ายหน้าตอบทันทีที่ได้ยินฉีเล่ยกล่าวรับประกันอย่างมั่นใจขนาดนั้น

“ยากที่จะพูดนะ ฉันไม่อยากคาดหวังเท่าไหร่”

เธอเหม่อมองเพดานด้วยแววตาเปี่ยมล้นความปรารถนาและกล่าวขึ้นว่า

“แต่ลึกๆแล้วฉันก็ยังหวังนะ หวังว่าสักวันจะมีอาจารย์ที่ทั้งมีความสามารถและรักลูกศิษย์ตัวเองจากใจจริง หล่อหน่อยก็ดี ฮ่าฮ่า…แต่ก็อย่างว่านะ ในยุคสมัยทุนนิยมแบบนี้คงหายากแล้วล่ะ”

ฉีเล่ยคลี่ยิ้มตอบไปว่า

“ฝันของคุณเป็นจริงแล้ว”

‘ป๊อป!’

เหอจื่อเป่าลูกโป่งแตกดังขึ้นอีกครา โน้มตัวไปทางฉีเล่ยพลางเอ่ยถามสวนตอบไปว่า

“นี่นายคิดว่าตัวเองเป็นหมอดูที่ฉันเล่าให้ฟังอยู่รึไง? ฮ่าฮ่า…นายเองก็ตลกเหมือนกันหนิ”

ขณะที่ฉีเล่ยกำลังจะปริปากตอบ ทันใดนั้นเสียงกริ่งเริ่มชั้นเรียนก็ดังขึ้น

“ผมจะทำให้ฝันของคุณเป็นจริงเอง”

ฉีเล่ยหันมายิ้มให้เหอจื่อ ท่ามกลางสายตาของบรรดานักศึกษาทั้งหมด เขาก็ลุกขึ้นเดินตรงไปยังโต๊ะหน้าห้องเรียนพร้อมกับหนังสือในมือ

“ยินดีที่ได้รู้จักครับทุกคน ผมชื่อฉีเล่ย ที่แปลได้ว่าแข็งแกร่ง จริงใจและเที่ยงตรงดุจหินผา”

ขณะที่เขากล่าวขึ้น ก็หมุนไปทางกระดานดำหยิบชอล์กขึ้นมาเขียนชื่อตัวเอง คล้อยหันกลับมาและยิ้มให้กับทุกคน

“ผมคืออาจารย์คนใหม่ ที่จะมาสอนในสาขาวิชา‘เทคนิคการแพทย์จีนและการใช้ยา’ โดยในคาบเรียนวันนี้จะเป็นวิชาการวินิจฉัยนะครับ”

บรรยากาศทั่วทั้งชั้นเรียนกลายเป็นเงียบกริบราวกับป่าช้า นักศึกษาทุกคนนั่งเหม่อมองอย่างโง่งม

‘ฟู่วว…ป๊อป!’

เหอจื่อช็อกจนเป่าลูกโป่งหมากฝรั่งขนาดยักษ์ แถมยังแตกคาหน้าไปครึ่งหนึ่ง ทว่าตัวเธอกลับไม่ได้สนใจเลย ดวงตาดู่สวยดุจอัญมณีของเธอยังคงจับจ้องไปที่อาจารย์คนใหม่หน้าห้อง ในหัวของเธอขาวโพลนไปหมด ตกลงสู่สภาวะสติหลุดไปชั่วขณะ

………

ทันทีที่หลี่ถงซีเข้ามาในห้องพักอาจารย์ เธอรู้สึกได้ทันทีว่าทุกคนกำลังจับจ้องมาที่ตนเองเป็นตาเดียว

บรรดาเพื่อนร่วมงานทั้งหลายต่างจับกลุ่มซุบซิบนินทา บางคนหัวเราะคิกคัก เย้าหยอกล้อเล่นกัน ใบหน้าของทุกคนราวกับเขียนคำว่า‘ฉันรู้ทุกอย่างหมดแล้ว’อยู่

ทันทีที่เห็นท่าทางการแสดงออกของทุกคนแบบนี้ หลี่ถงซีก็เข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้น ณ ขณะนี้ได้ทันควันและลอบถอนหายใจอย่างลับๆ เป็นอย่างที่ฉีเล่ยพูดไว้ไม่มีผิด ซูเสี่ยวหยานคนนี้ไม่สมควรได้รับความเมตตาหรือเห็นใจใดๆ

หลี่ถงซีเดินเข้ามาเก็บกระเป๋าบนโต๊ะทำงานของตัวเอง แต่ทันใดนั้นซูเสี่ยวหยานก็เดินเข้ามาพร้อมระเบิดหัวเราะลั่น เอ่ยปากกล่าวกับอีกฝ่ายด้วยแววตาน่ารังเกียจราวกับกำลังเยาะเย้ยว่า

“หัวหน้าคณะอาจารย์ต้องการพบน่ะ โดยด่วนเลยด้วยที่ห้องทำงาน”

พอเห็นหลี่ถงซีไร้ซึ่งปฏิกิริยาตอบโต้ใดๆ ซูเสี่ยวหยานก็ไม่ลืมที่จะเอ่ยเตือนเธอไปว่า

“คราวนี้เรื่องถึงหูหัวหน้าคณะอาจารย์แล้ว หวังว่าจะโชคดีนะ”

แต่แค่นี้มันไม่สาแก่ใจพอ มันไม่สามารถชดเชยความแค้นภายในใจของเธอได้ด้วยซ้ำ ซูเสี่ยวหยานจะต้องใช้โอกาสที่มีในปัจจุบันขยับขยายเรื่องให้แดงออกไปมากที่สุด ทางที่ดีควรบอกให้หัวหน้าภาคสาขารู้ไปเลยยิ่งดี หรือไม่ก็ท่านคณบดีมหาวิทยาลัยไปเลย ไม่ว่าความสัมพันธ์ระหว่างหลี่ถงซีกับท่านคณบดีจะแน่นแฟ้นขนาดไหน แต่สุดท้ายกต้องโดนไล่ออกอย่างเลี่ยงไม่ได้อยู่ดี

หลี่ถงซีไม่สนใจสายตาของทุกคนที่จับจ้องมาทางเธอสักนิด โยนกระเป๋าสะพายลงบนโต๊ะทำงาน สาวเท้าก้าวตรงไปยังห้องทำงานของหัวหน้าคณะอาจารย์ทันที โดยมีซูเสี่ยวหยานคอยเดินติดตามกล่าวเยาะเย้ยไม่ขาดสาย

ทันทีที่พวกเธอทั้งคู่จากไป ห้องพักครูก็ลุกเป็นไฟทันที

“ไม่อยากจะเชื่อเลย ผู้ได้รับสมญานาม‘อาจารย์ปิง’ของเรากำลังตบะแตกรึเปล่า? คิดยังไงถึงได้ไปหลอกลูกศิษย์ตัวเองมาควงแบบนี้?”

“นี่ไม่เคยได้ยินเหรอ? กินเด็กแล้วจะเป็นอมตะ! ถึงจะเย็นชาแค่ไหนก็เป็นผู้หญิงคนหนึ่งนั่นแหละนะ”

“แต่ฉันว่า นี่ไม่น่าจะใช่ความจริงนะ ก็รู้กันอยู่ว่าอาจารย์ซูเป็นคนปากจัด เวลาเล่าอะไรให้ฟังเชื่อได้ไม่ถึงครึ่งสักอย่าง สงสัยคงอยากหาเรื่องให้ชื่อเสียงของอาจารย์หลี่มัวหมองเฉยๆล่ะมั๊ง?”

“ก็มีความเป็นไปได้นะ อาจารย์หลี่แทบจะไม่มีปฏิสัมพันธ์กับใครเลยแม้แต่อาจารย์ด้วยกันอย่างพวกเรา มีเหรอที่จู่ๆจะไปควงลูกศิษย์ตัวเอง? ฉันไม่เชื่อหรอก”

หัวหน้าคณะอาจารย์สาขาโรคภูมิแพ้และภูมิคุ้มกันในมหาวิทยาลัยแพทย์ปักกิ่ง เป็นคนแซ่กัว เขาจบจากสหรัฐอเมริกา เป็นคนมากพรสวรรค์ด้านการแพทย์ ประกอบกับทางบ้านทุกคนต่างจบด้านการแพทย์มากันหมด กล่าวได้ว่าเป็นคนอนาคตไกลมากคนหนึ่ง พอเข้าทำงานในมหาวิทยาลัยแห่งนี้ เขาก็มารับตำแหน่งหัวหน้าคณะอาจารย์โดยตรง