ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 78

ตอนที่78 แค่พิการพอ

จบคาบสอนประมาณบ่ายกว่า ฉีเล่ยเดินทางออกจากตัวอาคารสาขาแพทย์แผนจีนและมุ่งหน้าไปยังที่จอดรถใต้อาคารสาขาโรคภูมิแพ้และภูมิคุ้มกันทันที จากระยะไกลเขาสามารถมองเห็นได้ทันทีว่า หลี่ถงซีกำลังนั่งรอเขาอยู่ในรถแล้ว

ในเวลานี้เป็นช่วงที่เปลี่ยนถ่ายคาบระหว่างนักศึกษาเซตเช้าและเซตบ่าย ท่ามกลางฝูงชนที่พลุกพล่าน ยิ่งฉีเล่ยเดินเข้าใกล้รถของหลี่ถงซีมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งรู้สึกถึงสายตาไม่เป็นมิตรมากเท่านั้น แถมในบรรดากลุ่มคนที่มุงดูยังมีคนหนึ่งหยิบมือถือขึ้นมาถ่ายรูปเขาอีก

ดูเหมือนว่า‘ข่าวของหลี่ถงซี’จะกระจายไปทั่วอาคารสาขาโรคภูมิแพ้และภูมิคุ้มกันแล้วจริงๆ

ฉีเล่ยเปิดประตูขึ้นรถ คลี่ยิ้มขื่นขึ้นทันที

“รีบไปเถอะ ถ้ายังไม่ออกรถตอนนี้ มีหวังผมคงโดนลูกศิษย์ที่รักคุณนักรักคุณหนาฆ่าทิ้งเอา”

“น่าเบื่อ”

หลี่ถงซีเหลือบสายตาจับจ้องนักศึกษากลุ่มนั้นที่กำลังแอบถ่ายรูปตนทั้งคู่ สบถไปทีหนึ่งก่อนจะเข้าเกียร์เหยียบคันเร่งแล่นออกจากมหาวิทยาลัยทันที

“ปกติคุณไม่ชอบกินข้าวที่มหาวิทยาลัยเหรอ?”

บนรถBMW ฉีเล่ยเอ่ยถามหลี่ถงซีขึ้น เขาได้ยินจากหัวหน้าคณะอาจารย์ซีว่า ภายในมหาวิทยาลัยแห่งนี้มีโรงอาหารสำหรับอาจารย์โดยเฉพาะ ถ้าอาจารย์คนใดไม่สะดวกออกไปทานข้างนอกหรือมีงานค้างคา ก็สามารถเข้ามาทานที่โรงอาหารได้ตลอด

หลี่ถงซีพยักหน้าตอบ

“อืม”

ฉีเล่ยเอ่ยถามต่อว่า

“แล้วทำไมข่าวลือนี้ยังไม่หยุดกันอีก? ผมเป็นอาจารย์ ดังนั้นคุณช่วยไปอธิบายกับทุกคนไม่ได้เหรอครับว่า ผมไม่ใช่นักศึกษา?”

หลี่ถงซีกล่าวตอบน้ำเสียงเย็นชาว่า

“มันยุ่งยาก ไม่จำเป็น”

“ปวดหัวเลย”

ฉีเล่ยยกมือนวดขมับเล็กน้อยพลางสบถกับตัวเองเบาๆ

เดิมทีเขาคิดว่าเธอจะขับรถกลับไปยังบ้านสกุลหลี่โดยตรง แต่พอเห็นเส้นทางที่ดูแปลกตาไปกลับทำให้เขาประหลาดใจไม่น้อย หลี่ถงซีเลี้ยวเข้าถนนหลักมุ่งหน้าไปห้างสรรพสินค้า

ฉีเล่ยกวาดสายตามองท้องถนนและเอ่ยถามขึ้นว่า

“จะไปทานอาหารในห้างเหรอครับ?”

หลี่ถงซีส่ายหัว

“ฉันอยากซื้อมือถือ”

“ซื้อมือถือ? อยากเปลี่ยนมือถือใหม่เหรอครับ?”

“….”

หลี่ถงซีชะงักชะงันอยู่นาน เธอพยายามบังคับปากเอ่ยตอบไปเพียงสองคำว่า

“ของนาย”

ฉีเล่ยล้วงกระเป๋ากางเกงพลันหยิบมือถือเครื่องเก่าอย่างโนเกียขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว นี่ก็…แปดปีแล้วสินะ? ตอนที่เขาแต่งงาน…แล้วเข้ามาบ้านสกุลเฉิน เขาก็พยายามเก็บเล็กผสมน้อยมาโดยตลอดเพื่อซื้อโทรศัพท์โนเกียเครื่องนี้ และชีวิตที่ต้องอยู่ภายใต้ความทุกข์ทรมานมาแบบนั้น ทำให้เขาไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนมือถืออีกเลย

คิดไม่ถึงจริงๆว่า หลี่ถงซีจะสังเกตเห็นด้วยว่า มือถือเครื่องปัจจุบันที่ฉีเล่ยใช้อยู่จะเก่ามาก ถึงต้องการซื้อเครื่องใหม่ให้แบบนี้

เอาใจใส่ดีแหะ

หลี่ถงซีพาฉีเล่ยมายังแอปเปิ้ลสโตร์ทันที เดินเข้าไปที่หน้าเคาน์เตอร์และบอกพนักงานขายไปว่า

“ขอรุ่นล่าสุดมาเลย หน่วยความจำก็เอาแบบมากที่สุดเหมือนกัน”

“ได้ค่ะ กรุณารอสักครู่นะคะ”

พนักงานขายพยักหน้าตอบอย่างสุภาพและไปหยิบไอโฟนรุ่นX MAXออกมาให้หลี่ถงซี

เมื่อรับมือถือเครื่องดังกล่าวมาแล้ว เธอก็ส่งให้ฉีเล่ย

“ลองดู”

ฉีเล่ยรับเครื่องมาจับๆถือๆสักพักก่อนพยักหน้ากล่าวเสริมขึ้นว่า

“ครั้งนี้ผมจ่ายเอง”

คราวที่แล้วอีกฝ่ายซื้อเสื้อผ้าให้ยกชุด ถ้าครั้งนี้เธอยังจะซื้อมือถือให้อีก ฉีเล่ยก็หน้าด้านเกินทนแล้ว

การที่ใครสักคนแอบนินทาเขาว่า‘เกาะผู้หญิงกิน’ มันคงเป็นเรื่องที่ไม่น่าฟังอย่างยิ่ง

หลี่ถงซีไม่ได้ปริปากตอบใดๆทั้งสิ้น แต่ชี้ให้ฉีเล่ยลองกดเปิดเครื่องดูว่าเครื่องไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหม

ฉีเล่ยพยักหน้าก่อนพลิกไอโฟนเครื่องนั้นซ้ำแล้วซ้ำเล่า พยายามกดสองสามปุ่มบริเวณเครื่อง แต่กดยังไงก็ไม่ติดสักที แถมจู่ๆยังเอ่ยถามขึ้นมาอีกว่า

“โทรศัพท์รุ่นนี้ไม่มีแบตเตอรี่เหรอครับ?”

พนักงานสาวคนหนึ่งถึงกับหน้าแดงระเรื่อทันทีด้วยความประหม่า กลั้นขำเล็กน้อย เธอยิ้มตอบไปว่า