ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 90

เธอเป็นสาวสวยที่ดูร่าเริงมากทีเดียว

เป็นสาวทรงโตดูอวบอิ่มแต่ไม่ใช่อ้วน ดูเหมือนเธอจะภาคภูมิใจอย่างยิ่งกับขนาดของหน้าอกหน้าใจของตัวเอง เอวโค้งเว้าได้ทรงสมบูรณ์แบบอย่างไร้ที่ติ

ใครก็ตามที่พบเจอหญิงสาวคนนี้เข้า สิ่งแรกที่ดึงดูดความสนใจที่สุดคงไม่พ้นหน้าอกและบั้นท้ายของเธอ

หญิงสาวล้มก้นจ้ำเบ้าลงกับพื้น ยกมือถูไถช่วงเอวด้วยความเจ็บปวด พร้อมใช้มือข้างหนึ่งปกปิดบริเวณร่องอกไว้ ทั้งสองฝ่ายต่างเจ็บไม่ต่าง เพราะเมื่อครู่ฉีเล่ยเองก็รีบถอยหลังอย่างเร็วเกินไปจนเท้าพลิก ส่วนเธอเองที่ใส่ส้นสูงนั้นดูเหมือนจะบาดเจ็บไม่น้อยเช่นกัน ส่วนมือถือที่กำลังคุยอยู่ก็กระเด็นตกลงบนพื้น และยังมีเสียงผู้ชายจากปลายสายดังขึ้นเป็นระยะ ‘ฮัลโหล ฮัลโหล’

เห็นได้ชัดว่าเธอเองกำลังคุยโทรศัพท์อยู่เมื่อครู่จึงไม่ทันได้ระวังตัวเช่นกัน

ระหว่างที่สาวสวยคนนี้ล้มลง เข่าของเธอดันไปถูกับพื้นดินจนเกิดเป็นแผลถลอกมีเลือดสีแดงสดไหลออกมา ฉีเล่ยเห็นดังนั้นก็รีบวิ่งเข้าไปถามไถ่อีกฝ่ายด้วยความกังวลทันที

“ขอโทษครับ ผมไม่ได้ตั้งใจ คุณเจ็บตรงไหนรึเปล่า?”

“ไม่เจ็บเลยมั้ง? น่าจะเห็นแล้วนะคะ”

สาวสวยคนนั้นเงยหน้าขึ้นมาจ้องฉีเล่ยตาเขม็ง เค้นเสียงพูดขึ้นอย่างไม่พอใจนัก

ฉีเล่ยอธิบายเจือท่าทีเก้อเขินเล็กน้อยว่า

“เห็นครับ ผิวหนังเกิดอาการถลอก ผมกลัวว่ามันจะกระทบไปถึงกระดูกของคุณ…”

“ฉันไม่ได้บอบบางขนาดนั้น”

สาวสวยคนนั้นปัดฝุ่นบนกระโปรงเล็กน้อย ก่อนจะยื่นมือมาให้ฉีเล่ย

“ช่วยฉันหน่อย”

ฉีเล่ยดึงเธอขึ้นมา แต่พลันเห็นเธอขมวดคิ้วแน่นเนื่องจากแสบแผลบริเวณหัวเข่า

ฉีเล่ยกล่าวเสนอขึ้นทันทีว่า

“ให้ผมช่วยทำแผลก่อนดีกว่าครับ ถ้าเกิดการอักเสบขึ้นมาอาจเป็นแผลเป็นได้ครับ”

สาวสวยจ้องมองมาทางเขาและกล่าวว่า

“ถ้าอย่างนั้นก็ช่วยพาฉันไปห้องพยาบาลก่อน”

“ไม่จำเป็นครับ ตรงนี้นี่แหละ”

ฉีเล่ยยิ้มตอบ

หลังกล่าวจบ ภายใต้สีหน้าประหลาดใจของหญิงสาว ฉีเล่ยก็หยิบขวดยาขนาดพกพาออกมาจากกระเป๋าของตนเอง พร้อมเปิดขวดเทยาลงบนสำลีก้อนและทำท่าจะประคบลงบนแผลที่เข่าของหญิงสาวอย่างระมัดระวัง

“เดี๋ยวก่อนนะ”

สาวสวยร้องอุทานขึ้นทันที

“นี่ยาอะไร? ใช่ยาทำแผลจริงๆใช่ไหม?”

“ใช่สิครับ”

ฉีเล่ยหัวเราะ เพราะยาดังกล่าวเป็นผงยาบดสีดำ ไม่ว่าใครเห็นก็ชวนสงสัยอยู่หรอก ไม่รีรออันใด เขากดสำลีก้อนลงบนแผลของหญิงสาวทันที

“อ๊ะ…”

สาวสวยสูดลมหายใจเย็นเข้าไประงับอาการแสบ

“อดทนหน่อยครับ เดี๋ยวก็ดีขึ้นเอง”

ซึ่งฉีเล่ยไม่ได้โกหกเธอจริงๆ หลังจากประคบยาผงตัวนี้เข้าไปเพียงครู่เดียว เธอก็ไม่รู้สึกเจ็บอีกต่อไป

ไม่ใช่แค่ระงับอาการเจ็บปวดได้เท่านั้น เธอยังรู้สึกเย็นสบายบริเวณบาดแผลอย่างมากด้วย

“อืม สบายดีจัง”

ฉีเล่ยที่กำลังเก็บขวดยาลงกระเป๋า พลางกล่าวขึ้นว่า

“ดีขึ้นแล้วใช่ไหมครับ?”

สาวสวยคนนั้นลองกระทืบเท้าดูสองสามที ก่อนพยักหน้าตอบว่า

“ไม่เจ็บแล้วแฮะ ดีขึ้นทันตาจริงๆ นี่มันยาอะไรกันคะ?”

“นี่เป็นยาที่ผมทำขึ้นมาเอง”

ยาผงสีดำนี้เป็นยาทาแผลภายนอกที่ฉีเล่ยเป็นคนปรุงด้วยตัวเอง ยาจีนล้วนมีประโยชน์มากมายสารพัด ที่เขาปรุงยาขวดนี้ขึ้นมาก็เผื่อใช้ในยามฉุกเฉินเวลาเกิดเรื่องขึ้นข้างนอกแบบนี้นี่ล่ะ และผงยานี้ก็มีชื่อว่า ผงคางคกเย็น

ผงคางคกเย็นค่อนข้างใช้เวลาปรุงนานและสมุนไพรวัตถุดิบที่ใช้ก็มีราคาสูงมาก แต่เนื่องจากครั้งนี้เขาดันไปชนอีกฝ่ายจนบาดเจ็บเสียเอง จึงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องหยิบสมบัติชิ้นนี้ขึ้นมารักษา

เมื่อเห็นว่าสาวสวยคนนั้นไม่เป็นอะไรแล้ว ฉีเล่ยก็เอ่ยกำชับเตือนว่า

“ในช่วงสองถึงสามวันนี้อย่าเพิ่งออกกำลังกายหนักมากนะครับ ตราบใดที่แผลไม่ฉีก ก็ไม่ต้องกังวลว่าจะทิ้งรอยแผลเป็นไว้”

“ฉันขอดูยาขวดนั้นของคุณหน่อย”

“….”

“ขี้เหนียวจัง นี่ฉันเป็นอาจารย์นะ จะกล้าขโมยสูตรยาของคุณได้ยังไง”

สาวสวยคนนั้นส่งสายตาค้อนให้ฉีเล่ย

ฉีเล่ยหัวเราะพร้อมตอบไปว่า

“ต่อให้ผมบอกสูตรกับวิธีปรุงยาไป คุณก็ไม่มีทางหาซื้อสมุนไพรและวัตถุดิบได้หรอกครับ”

เวลานี้ผู้หญิงคนนั้นเหลือรองเท้าส้นสูงเพียงแค่ข้างเดียว และเพิ่งสังเกตเห็นว่ารองเท้าอีกข้างกระเด็นไปทางฉีเล่ยตอนล้มลงไป เธอจึงกล่าวขึ้นว่า

“ช่วยหยิบรองเท้าส้นสูงตรงนั้นให้ฉันหน่อย”

ฉีเลยหยิบรองเท้าไปสวมให้เธอ พอเห็นอาการบวมขึ้นเล็กน้อยบริเวณเท้าจึงเงยหน้าขึ้นมาถามว่า

“คุณเดินไหวไหม?”

สาวสวยกรอกตาใส่อีกระลอกและกล่าวว่า

“เดินไม่ไหวหรอก…สงสัยคุณต้องให้ฉันขี่หลังแล้วล่ะ”

“คง…คงไม่ได้หรอก…”

ใบหน้าของฉีเล่ยแดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย แล้วจู่ๆสาวสวยคนนั้นก็ค่อยๆนั่งยองๆลงต่อหน้าต่อตา ซึ่งมุมดังกล่าวมันทำให้เขา…เห็นใต้กระโปรงของเธอ

“หื้ม? อยากดูเหรอ? ขอฉันสิ แล้วฉัน…จะให้ดูเท่าที่อยากเลย”

“ไม่ครับ ไม่ต้อง!”