ยอดคุณหมอสกุลเฉิน นิยาย บท 92

ตอนที่92 ถอนตัว

เมื่อฉีเล่ยเดินออกมาถึงสี่แยกนอกมหาวิทยาลัย เขาก็พบรถ BMW ของหลี่ถงซีจอดรออยู่ก่อนแล้ว

การที่ฉีเล่ยขอให้หลี่ถงซีมารอเขาอยู่ที่นี่ เดิมทีก็เพื่อหลบหลีกสายตาของคนอื่นๆ ที่ชอบสอดรู้สอดเห็นเรื่องของหญิงสาว แต่ฉีเล่ยกลับลืมไปว่า หลี่ถงซีนั้นเป็นคนที่ไม่ว่าไปอยู่ที่ไหนก็จะเป็นที่ดึงดูดสายตาของผู้คน

อีกทั้งสถานที่นัดหมายก็ไม่ได้อยู่ห่างไกลจากมหาวิทยาลัยไปมากนัก สองข้างทางยังเป็นถนนใหญ่ ตลอดถนนสายนั้นก็มีทั้งร้านอาหาร ร้านขายหนังสือ และร้านขายของอื่นๆเรียงรายอยู่เต็มไปหมด รวมถึงป้ายรถประจำทางด้วย บรรดานักศึกษาล้วนแล้วแต่ต้องออกมาเดิน และออกกันอยู่ในบริเวณนี้กันทั้งนั้น เมื่อสังเกตเห็นว่า รถ BMW ของหลี่ถงซีจอดอยู่ ทุกคนต่างก็หยุดกิจกรรมทุกอย่างของตนเอง และรีบหันไปมองกันเป็นตาเดียว

หลี่ถงซีขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารย์สาวที่โด่งดังในหมู่อาจารย์ด้วยกัน และเหล่านักศึกษาในมหาวิทยาลัย อีกทั้งข่าวร้อนแรงของเธอก็เพิ่งจะเกิดขึ้นไม่นาน จึงยิ่งได้รับความสนใจมากเข้าไปอีก แม้ว่าจะยังไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่ทุกคนต่างก็จับจ้องมองอย่างไม่ให้คลาดสายตา หลี่ถงซีซึ่งจอดรถรออยู่ สัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของ ‘เรื่องอื้อฉาว’ ขึ้นมาได้ทันที

กระทั่งฉีเล่ยเองที่กำลังเดินตรงไปที่รถ ยังถึงกับขนลุกขนชันไปทั่วทั้งตัว!

นั่นเพราะทุกคนในบริเวณนั้น ต่างก็จ้องมองการเขาอยู่แทบทุกฝีก้าว และเวลานี้ เขาก็เริ่มเข้าใจความรู้สึกและความเจ็บปวดของเหล่าคนดัง ที่ต้องถูกผู้คนจับตามองอยู่ทุกย่างก้าว

ทันทีที่เปิดประตูรถเข้าไปนั่ง ฉีเล่ยก็รีบเอ่ยถามหญิงสาวทันที “คุณอึดอัดใจมากไหม?”

“ไม่หนิ”

หลี่ถงซีส่ายหน้าไปมา พร้อมกับยื่นมือออกไปสตาร์ทรถทันที

ความจริงแล้ว หากไม่ใช่เพราะต้องรอฉีเล่ยแล้วล่ะก็ เธอคงจะเหยียบคันเร่งหนีออกไปจากตรงนี้ตั้งนานแล้ว เธอไม่ใช่คนโง่ มีหรือที่จะไม่รู้ว่ากำลังถูกคนรอบข้างจับตามอง และแน่นอนว่า เธอรู้สึกอึดอัดและไม่สบายใจอย่างมากที่ต้องตกเป็นป้าสายตาแบบนี้

แต่ถึงอย่างนั้น หลี่ถงซีก็ไม่ต้องการแสดงความรู้สึกที่แท้จริงออกไป เธอจึงได้แต่พยายามสะกดอารมณ์ที่แท้จริง และความรู้สึกที่ไม่สบายใจนั้นไว้

และเฝ้ารอว่าเมื่อไหร่ฉีเล่ยจะออกมา จะได้กลับบ้านกันเสียที!

แต่จะว่าไป นี่ก็เป็นสิ่งที่ไม่สามารถเกิดขึ้นได้เลยในอดีต!

นี่ฉันเปลี่ยนไปแล้วจริงๆเหรอ?

ระหว่างที่ขับรถออกไป หลี่ถงซีก็ได้แต่นึกใคร่ครวญอยู่ภายในใจไปด้วย

วันนี้หลี่ฮั่วเฉินกลับจากที่ทำงานแต่เช้า และตอนนี้ก็กำลังยืนรดน้ำต้นไม้อยู่ที่สวนหน้าบ้าน โดยมีเฉินกวงเลขาของเขายืนอยู่ข้างๆด้วย

วันแรกที่ฉีเล่ยมาถึงปักกิ่ง เขาก็ได้พบกับเฉินกวงเป็นคนแรก และเฉินกวงเป็นคนขับรถไปรับเขาที่สนามบิน และเมื่อได้เห็นฉีเล่ยอีกครั้ง เฉินกวงก็รีบทักทายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม

“สวัสดีครับคุณฉี กลับมาแล้วเหรอครับ! ผมได้ยินว่าคุณเข้าไปทำงานในมหาวิทยาลัยแพทย์ปักกิ่งแล้ว ขอแสดงความยินดีด้วยนะครับ”

“ขอบคุณครับ”

ฉีเล่ยเอ่ยขอบคุณพร้อมกับยกมือขึ้นตบไหล่เฉินกวงเบาๆ ฉีเล่ยรู้สึกถูกชะตากับชายหนุ่มคนนี้ไม่น้อย แม้จะเคยพบเจอกันเพียงแค่ครั้งเดียวก็ตาม

เฉินกวงหัวเราะออกมา แต่เมื่อหันไปเห็นหลี่ถงซีเข้า เขาก็ถึงกับหัวเราะค้าง ก่อนจะร้องทักทายหญิงสาวตะกุกตะกัก

”คะ.. คุณหนูหลี่.. กะ.. กลับมาแล้วเหรอครับ?”

“อืมม” หลี่ถงซีตอบกลับห้วนๆด้วยน้ำเสียงเย็นชาเช่นเคย

“อาวุโสหลี่ ทำไมวันนี้ถึงได้กลับเร็วนักล่ะครับ?” ฉีเล่ยเอ่ยถามด้วยสีหน้างุนงง

ปกติหลี่ฮั่วเฉินจะมีงานยุ่งมาก เพราะนอกจากต้องคอยบริหารดูแลมหาวิทยาลัยแพทย์ปักกิ่งแล้ว ก็ยังต้องดูแลโรงพยาบาลในเครือควบคู่กันไปด้วย ที่ผ่านมา ฉีเล่ยกลับถึงบ้านแล้ว แต่ชายชรายังคงทำงานอยู่เลย

ฉีเล่ยสังเกตเห็นว่า สีหน้าของหลี่ฮั่วเฉินวันนี้ไม่สู้ดีนัก และดูเหมือนกับคนที่กำลังฝืนยิ้มเสียมากกว่า

ต้องมีเรื่องอะไรเกิดขึ้นอย่างแน่นอน!

คนอย่างผู้เฒ่าหลี่มักจะไม่ยอมแสดงความรู้สึกทุกข์ใจออกมาทางสีหน้า เขาสามารถเก็บซ่อนความรู้สึกเหล่านั้นไว้ภายในก้นบึ้งของหัวใจได้อย่างแนบเนียน จนยากที่จะหาใครจะสังเกตเห็นได้ แต่เมื่อใดที่เขาไม่สามารถเก็บซ่อนมันไว้ได้ นั่นย่อมหมายความว่า ปัญหาที่เผชิญอยู่นั้นต้องใหญ่โตไม่น้อยทีเดียว

แต่ดูเหมือนหลี่ฮั่วเฉินพยายามที่จะเก็บงำซ่อนเร้นไว้เท่าที่จะสามารถทำได้ ด้วยการพูดกลบเกลื่อนว่า

“ฮ่าๆๆ ฉันก็แค่กำลังคิดเรื่องภายในครอบครัวเล็กๆน้อยๆเท่านั้นเอง เธอเองก็เหมือนกันฉีเล่ย ควรต้องวางแผนให้ดีตั้งแต่ยังหนุ่มยังแน่น เมื่อถึงวัยแก่ตัว ก็จะได้ไม่ต้องทำงานหนักให้ลำบากอีก สามารถหยิบเงินทองที่เก็บสะสมไว้มาใช้ได้”

เมื่อเห็นว่าชายชรายังคงเลี่ยงไม่ยอมพูด ฉีเล่ยจึงต้องถามออกไปตรงๆ

“เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอครับ?”

มือข้างที่ถือบัวรดน้ำอยู่ถึงกับชะงักไปครู่หนึ่ง ในที่สุดชายชราก็ถอนหายใจออกมา พร้อมกับพูดขึ้นว่า