ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 100

เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้อู๋เป่ยส่ายหัว เขาถอนหายใจและพูดว่า "ดูเหมือนว่าเผ่าแม่มดแท้ของคุณกำลังตกต่ำลงจริงๆ ในเมื่อต้องการเอาแมลงพิษออก คงต้องเปลี่ยนร่างให้เครื่องมือเทพเจ้า"

เถาหรูเซี่ยแข็งไปครู่หนึ่ง "นายพูดอะไร"

อู๋เป่ยมองที่เธอและถามโดยไม่ตอบว่า "เถาหรูเซี่ย เธอไว้ใจฉันไหม"

เถาหรูเซี่ยพยักหน้าเบา ๆ "แม้ว่าเราจะได้นั่งโต๊ะเดียวกันแค่เดือนเดียว แต่ฉันรู้ว่านายเป็นคนที่ไว้ใจได้และสมควรที่จะไว้ใจ"

อู๋เป่ย "ดีมาก! ฉันสามารถช่วยเธอกำจัดแมลงพิษได้ แต่ฉันต้องการความร่วมมือจากเธอ"

ใครจะไปรู้เถาหรูเซี่ยส่ายหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า "ไม่ได้นะ แมลงพิษมีความสำคัญมากกับเผ่าแม่มดแท้ของเราถ้าเอาออกไป มันอาจจะตายได้"

อู๋เป่ยกลอกตา "เธอฟังที่ฉันพูดไหมเนี่ย ฉันหมายถึงช่วยแปลงร่างด้วยวิธีที่ไม่บาดเจ็บ ยิงปืนนัดเดียวได้นกสองตัว"

เถาหรูเซี่ยตกตะลึง "ให้มันแปลงร่างน่ะเหรอ?"

อู๋เป่ยพยักหน้า "เหตุผลที่ชนเผ่าของคุณใช้วิธีการปลูกแมลงพิษเป็นเพราะพวกเขาไม่สามารถผลิตสารอาหารที่แมลงพิษต้องการได้ ตราบใดที่สารอาหารเพียงพอ แมลงพิษสามารถเปลี่ยนร่างได้ทุกทีและไม่จำเป็นต้องปลูกแมลงพิษ"

เถาหรูเซี่ยเบิกตากว้าง "จริงเหรอ?"

อู๋เป่ย "แน่นอนว่าเป็นเรื่องจริง บังเอิญว่าฉันมีแมลงพิษที่มีพลังแข็งแกร่งอยู่ในมือ มันน่าจะสามารถใช้บำรุงเลี้ยงได้พอสำหรับการเปลี่ยนร่างของแมลงพิษ

หลังจากพูดจบ เขาก็ดูที่วันที่ "พรุ่งนี้ ฉันจะโทรหาคุณเมื่อฉันพร้อม"

เถาหรูเซี่ยกำหมัดแน่นและพูดว่า "แต่ฉันว่าพ่อของฉันจะไม่อนุญาตให้นายทำ"

อู๋เป่ยตกใจ "พ่อของเธออยู่แถวนี้?"

เถาหรูเซี่ยพยักหน้า "การเข้าร่วมในงานเลี้ยงอาหารค่ำจบการศึกษาของเพื่อนร่วมชั้นครั้งนี้เป็นเงื่อนไขสุดท้ายที่ฉันเสนอกับพ่อของฉัน ทันทีที่อาหารเย็นสิ้นสุดลง ฉันต้องกลับไปที่เผ่าแม่มดแท้"

อู๋เป่ยขมวดคิ้วและพูดว่า "ฉันจะพาคุณออกไปจากที่นี่ก่อน"

เถาหรูเซี่ยส่ายหัว "ไม่มีทางหรอก มีกลไกศักดิ์สิทธิ์แมลงพิษอยู่กับฉัน ไม่ว่าฉันจะอยู่ที่ไหน พ่อก็หาเจอได้"

ในขณะนี้ชายหนุ่มในชุดสูทสีดำปรากฏตัวขึ้นและตรงไปที่เถาหรูเซี่ย "หรูเซี่ย พวกเราควรไปได้แล้ว"

ใบหน้าสวยของเถาหรูเซี่ยซีดลงเล็กน้อยและเธอพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือว่า "พ่อ ขอเวลาอีกวันได้ไหม? พรุ่งนี้หนูกลับไปกับพ่อแน่นอน"

“ไม่!” ใบหน้าของชายหนุ่มมืดลง “มันอันตรายเกินไปที่ลูกจะอยู่ข้างนอก”

หลังจากพูดจบ เขาก็จ้องไปที่อู๋เป่ยอย่างระแวดระวัง ราวกับว่าเขากังวลว่าอู๋เป่ยจะตุกติก

ทันใดนั้นอู๋เป่ยสะบัดมือและลมก็ตีไปที่ชายหนุ่ม ชายคนนั้นยืนแข็งอยู่กับที่ไม่สามารถขยับได้

เขายืนขึ้นและพูดกับชายคนนั้นว่า “คุณลุง ผมขอโทษที่ปิดผนึกเส้นลมปราณชี่ของคุณ ในอีกสิบสองชั่วโมงนี้ คุณจะไม่สามารถขยับหรือพูดได้ มิฉะนั้นคุณจะรู้สึกทรมานไปทั่วร่างกายของคุณ เจ็บปวดจนเจียนตาย”

หลังจากพูดจบ เขาก็ดึงเถาหรูเซี่ยออกไป เขาถามขณะเดินไปว่า "มีใครอีกไหมนอกจากพ่อของเธอ"

เถาหรูเซี่ยยังคงงุนงง เธอส่ายหัว "ไม่มีแล้ว"

อู๋เป่ย "งั้นก็ทางสะดวก คืนนี้เธอพักที่บ้านของฉันได้แล้วฉันจะช่วยเอาเครื่องมือเทพเจ้าแมลงพิษนี่ออกในตอนเช้าตรู่"

เถาหรูเซี่ยพยักหน้าอย่างแรงแล้วถามว่า "นายเก่งศิลปะการต่อสู้มาก พ่อของฉันจะโอเคไหม"

"สบายใจน่า แค่ทรมานคืนเดียว" อู๋เป่ยพูด ทั้งสองเข้าไปในลิฟต์และกลับไปที่ล็อบบี้

งานเลี้ยงอาหารค่ำเริ่มขึ้นอย่างเป็นทางการจ้าวฉีเลี่ยงและจางโฮ่วเป่าหยุดต่อสู้กันแล้ว ฝ่ายแรกถูกตีจนสภาพหัวดูไม่ได้และฝ่ายหลังได้รับบาดเจ็บหนัก เสื้อผ้าขาดวิ่นและใบหน้าเต็มไปด้วยรอยขีดข่วน

ทันทีที่เขาเห็นอู๋เป่ย จางโฮ่วเป่ารีบไปพบเขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า "อู๋เป่ยฉันได้สอนบทเรียนให้กับจ้าวฉีเลี่ยงแล้ว"

อู๋เป่ยตบไหล่เขา "ดีมาก ฉันจะหาวิธีให้กับพ่อของนาย"

จางโฮ่วเป่ารู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่งและขอบคุณซ้ำแล้วซ้ำอีก