ยอดคุณหมอตาวิเศษ นิยาย บท 99

เดิมทีลู่จวินเฟยก็ลำบากอยู่แล้ว สถานการณ์ของตระกูลลู่นั้นไม่ดี ทรัพย์สินของพวกเขาลดลงอย่างรวดเร็ว จากหลายหมื่นล้านเป็นหนึ่งพันล้านกว่า นอกจากนี้พวกเขายังต้องเผชิญกับแรงกดดันจากตระกูลถังและจัวคัง ยังไงพวกเขาทั้งหมดก็เป็นเพื่อนของอู๋เป่ย สามารถเหยียบตระกูลลู่ได้ก็เหยียบ

ยิ่งเขาได้ยินว่าอู๋เป่ยหมายถึงอะไร เขาก็มองไปที่วั่งเซียวเถิงอย่างเย็นชา

อาศัยคำแนะนำและการสนับสนุนจากลู่จวินเฟยเมื่อไม่นานมานี้วั่งเซียวเถิงจึงเข้ามาดูแลโครงการตกแต่งมากมาย โครงการเหล่านี้ยังคงดำเนินต่อไปและเขาสามารถสร้างรายได้อย่างน้อยหลายล้านในอนาคต

เมื่อเห็นดวงตาของลู่จวินเฟยเฟย วั่งเซียวเถิงก็สั่นสะท้านไปทั้งตัวและพูดว่า "จวินเฟย อย่าไปฟังมัน มันคิดว่ามันเป็นใครกันถึงจะมาทำลายตระกูลลู่"

"หุบปาก!"

ลู่จวินเฟยพูดอย่างเย็นชา "ฉันได้โอนส่วนของบ้านพักไท่คังแล้ว โครงการที่เหลือนายไม่ต้องมาทำแล้ว อีกอย่างฉันคงไม่สามารถให้เงินโครงการระยะแรกกับนายได้"

วั่งเซียวเถิงตกตะลึง จะไม่ให้เงินโครงการเขาเหรอ เพื่อที่จะให้ได้โครงการพวกนี้มา เขาจำนองบ้านของครอบครัวเพื่อกู้ยืมเงิน!

เขารีบพูดว่า "จวินเฟย นายทำแบบนี้ไม่ได้นะ เราเป็นเพื่อนซี้กันนะ..."

"ใครคือเพื่อนซี้ของนาย!" ใบหน้าของลู่จวินเฟยเคร่งขรึม "จากนี้ไป อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก! แล้วออกไปจากหยุนจิงซะ! ไม่อย่างนั้นการจ่ายค่าโครงการครั้งสุดท้ายนายก็จะไม่ได้แม้แต่หยวนเดียว!"

วั่งเซียวเถิงทั้งตกใจทั้งโกรธ แต่เขาไม่ได้แสดงออกมาเพราะเขาเป็นแค่ลูกไก่ในกำมือของลู่จวินเฟย ถ้าเขาไม่จ่ายเงินงวดสุดท้ายให้จริงๆ ครอบครัวของเขาจะต้องกินแกรบประทังชีวิต

เขาหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดว่า "ได้ ฉันจะไป! ฉันจะออกจากหยุนจิง"

หัวใจของวั่งเซียวเถิงเต็มไปด้วยความอัปยศอดสู แต่เพราะเงินนับล้านนั่น เขาไม่กล้าที่จะต่อต้าน ดังนั้นเขาจึงเดินออกไปด้วยดวงตาสีแดงก่ำ เมื่อเขาจากไป เขามองอู๋เป่ยอย่างเกลียดชัง

อู๋เป่ยหยุดเขาทันทีและถามว่า "นายจ้องฉันเหรอ?"

หัวใจของวั่งเซียวเถิงเต้นไม่เป็นจังหวะ เขารีบพูดว่า "ฉันเปล่า!" หลังจากพูดจบ เขาก็สะบัดหน้าเดินหนีไป

เมื่อเห็นเขาไปแล้ว ลู่จวินเฟยก็หันไปหาอู๋เป่ย "อู๋เป่ย ฉันว่าเราไม่จำเป็นต้องมาตั้งตนเป็นศัตรูกัน"

“ศัตรูเหรอ?นายมันไม่คู่ควร” อู๋เป่ยพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบ“ไสหัวไปนั่งข้างหลังซะ อย่าให้ฉันเห็นนายอีก”

ลู่จวินเฟยกัดฟันและเดินไปที่แถวหลัง ไม่ให้อยู่ในระยะสายตาของอู๋เป่ย

ไม่ไกลนัก ซุนฉิงและจ้าวฉีเหลียงเห็นฉากนี้ พวกเขาทั้งหมดตกตะลึง เกิดอะไรขึ้น? ทำไมลู่จวินเฟยถึงกลัวเขานัก

ซุนฉิงกระซิบ "หรือว่าอู๋เป่ยจะจับจุดอ่อนลู่จวินเฟยได้"

จ้าวฉีเลี่ยงพยักหน้า "อาจจะ ไม่อย่างนั้นคนมีเงินอย่างคุณชายลู่จะกลัวเขาทำไม"

อู๋เป่ยไม่สนใจพวกเขาและสนทนากับเถาหรูเซี่ยต่อไป

ในเวลานี้ จู่ๆ จางโฮ่วเป่าก็ได้รับโทรศัพท์จากชายคนหนึ่งและมีเสียงตะโกนดังออกมาจากโทรศัพท์ "ไอ้สารเลว! แม้แต่หัวหน้าเมืองก็ยังรู้ว่าแกไปทำอะไรข้างนอก! ตอนนี้พวกระดับสูงส่งคนมาสอบสวนฉันแล้ว ไอ้เด็กสารเลว! นี่แกจะฆ่าฉันเหรอ !"

จางโฮ่วเป่าอึ้งไป เมืองหลวงหยุนจิง? สืบสวนพ่อ? หรือว่าว่าคนที่อู๋เป่ยโทรหาจะเป็นหัวหน้าเมืองจริง ๆ?

เขามองไปที่อู๋เป่ยด้วยความสยดสยอง ใบหน้าของเขาซีดเซียว! สิ่งที่พ่อของเขาพูดทางโทรศัพท์ เขาไม่ได้ยินเลยสักนิด

เขาครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็กัดฟันอย่างกะทันหัน เขาเดินไปหาอู๋เป่ย จากนั้นคุกเข่าลงต่อหน้าเขาพร้อมกบเสียงดังตุบ! "อู๋เป่ย ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรเยาะเย้ยนายและไม่ควรไล่นายออกไป ฉันผิดไปแล้วจริง ๆ ฉันคุกเข่าขอร้องนายล่ะ นายปล่อยพ่อฉันไปเถอะนะ”

อู๋เป่ยมองเขาอย่างเย็นชา "ตอนนั้นฉันไม่ได้สนิทชิดเชื้อกับนายและได้แต่เห็นแก่ความเป็นเพื่อน แต่นายก็ยังมาแส่หาเรื่อง เป็นไงล่ะตอนนี้"

จางโฮ่วเป่ากำลังจะร้องไห้และพูดว่า "อู๋เป่ยฉันผิดไปแล้ว ปล่อยพ่อฉันไปได้ไหม"

อู๋เป่ยพยักหน้า "ก็ได้"

จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่จ้าวฉีเลี่ยง"เห็นแล้วรึยัง เขาชื่อจ้าวฉีเลี่ยง"

จางโฮ่วเป่าพยักหน้าอย่างเร่งรีบ "เรามาจากเขตเดียวกัน ฉันเป็นคนช่วยยื่นขอใบรับรองสำหรับการรื้อถอนบ้านของเขา"

อู๋เป่ยกล่าวว่า "ดี ฉันไม่ชอบเขามาก นายช่วยไปสอนบทเรียนให้เขาหน่อยสิ"